ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ - Η ΜΑΙΡΗ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΠΙΖΕΛΙ

Τίτλος - Η Μαίρη και το Λευκό Μπιζέλι

Συγγραφέας - Δήμητρα Σωκράτους

Εικονογράφηση - Στέλλα Καραγιώργη

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΒΙΒΛΙΟΥ:

Πώς η δύναμη, το θαύμα και η αγάπη της καρδιάς της μικρής Μαίρης μπορούν να την οδηγήσουν στη βαθύτερη κατανόηση της ζωής και των προκλήσεών της;

Ένα παραμυθένιο ταξίδι αναζήτησης της παιδικής αλήθειας για τον καρκίνο. Η Μαίρη κι ένα Λευκό Μπιζέλι μες στο κεφάλι της. Σκοπός της μικρής ηρωίδας να το βρει και να το γνωρίσει. Περιπλανώμενη ανάμεσα σε κόσμους πολύχρωμους κι ονειρομαγικούς συναντά πλάσματα που της προσφέρουν τις γνώσεις και το φως τους, βοηθώντας την να κατανοήσει καλύτερα τον ίδιο της τον εαυτό.

Θα έρθει άραγε η στιγμή ν’ ανταμώσει με το Λευκό της Μπιζέλι; Και τότε, τι;

Η Μαίρη, αποδεχόμενη την πρόκληση του Λευκού Μπιζελιού –σύμβολο για κάθε τι άγνωστο, δύσκολο και διαφορετικό– καταφέρνει να μυηθεί στη δικιά της ‘παιδική’ σοφία, ομορφιά κι αρμονία. Μια ιδιαίτερη ιστορία που επιχειρεί με αξιοσημείωτη προσοχή κι ευαισθησία να φέρει τους μικρούς αναγνώστες σ’ επαφή με τις ‘πραγματικότητες’ ενός παιδιού με καρκίνο και να τους ενδυναμώσει.

Μια ιστορία δοσμένη μέσα από φαντασία, θετικότητα, συμβολισμούς και χιούμορ με τη ‘θεραπευτική’ συνοδεία των φωτεινών χρωμάτων της εικονογράφησης της εικαστικού δρος Στέλλας Καραγιώργη, η οποία περιλαμβάνει σύμβολα και φιγούρες από κυπριακά αρχαϊκά αγγεία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

[…] Προτού προλάβει κάποιος να μιλήσει, η Μαίρη παίρνει να ρωτά ανυπόμονα δεκάδες γιατί και πού και πώς και πότε. Εκατοντάδες γιατί και πού και πώς και πότε!

- Τι κάνει το Λευκό Μπιζέλι στο κεφάλι μου; Πότε ξεφύτρωσε εκεί; Γιατί είναι λευκό κι όχι πράσινο; Πώς μοιάζει; και να σου πάλι την πεταλούδα στο πρόσωπό της. Γιατί ήρθε σ’ εμένα; Γιατί στη μαμά δεν αρέσει; Τι θα το κάνω όταν βγει; Πότε θα επιστρέψω στο σχολείο; κι η λαλιά της σβήνει σαν μπαλόνι που ξεφουσκώνει.

Τα παιδιά την παρακολουθούν ανακατεύοντας αμήχανα τα δάχτυλά τους.

Προβληματίζονται. Ψάχνουν τις απαντήσεις.

Απόλυτη ησυχία βασιλεύει στη μικρή κάμαρα.

Η ζεστή φωνή της Αφροδίτης διαλύει την παγωμένη σιωπή σαν φτερούγισμα στην καρδιά του χειμώνα.

- Το Λευκό αυτό Μπιζέλι είναι μάλλον ένα θαλασσινό μαργαριτάρι! Η Αφροδίτη, η θεά του Έρωτα και της Ομορφιάς θα το ‘βαλε στο κεφάλι σου για να σού χαρίσει ομορφιά και πολλή, μα πάρα πολλή αγάπη! λέει και σκάει ένα φιλί στη Μαίρη.

Ο Κώστας, με το τυχερό του τηλεσκόπιο στα χέρια, παίρνει ύφος σοβαρό.

- Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, το Μπιζέλι είναι ένα κομματάκι από κάποιο πεφταστέρι. Άκουσε ίσως την ευχή σου και την ερωτεύτηκε τόσο πολύ, ώστε φώλιασε στο κεφάλι σου, αγκαλιάζοντάς την σαν αστραφτερή μπαλίτσα! εξηγεί με  σιγουριά.

- Αχ! Υπέροχα! ενθουσιάζεται η Αφροδίτη. Ένα λευκό μαργαριτάρι ή ένα πεφταστέρι στο κεφαλάκι σου! κρυφογελάει.

- Ε, όχι και μπαλίτσα! διαφωνεί ο Έκτορας που τρελαίνεται για ήρωες πολυταξιδεμένους που αναζητούν τους θησαυρούς και τα μυστικά της ζωής. Εδώ έχουμε, σας λέω, ένα πολύτιμο διαμάντι! Το Διαμάντι της Γνώσης και της Λήθης!

Κάποιος σοφός δράκος θα το ‘κρυψε στο κεφάλι σου, την τέλεια κρυψώνα, για να μην το βρει κανείς! γυρεύει υποστήριξη απ’ τη Μαίρη.

Μα αυτή… Πού να τον προσέξει τώρα! Γλυκοκοιτάζει τον Νικόλα, το ψηλό σγουρόμαλλο αγόρι που τής κρατάει το χέρι, ατενίζοντας αδιάφορα τάχα απ’ το παράθυρο.

Εκεί που ο Νικόλας της ψιθυρίζει στ’ αυτί «… μπορεί να ‘ναι μια όμορφη σκέψη που πήγε ν’ ανθίσει στο μυαλό σου, μα δεν τα κατάφερε κι έμεινε μικρούτσικη σαν μπιζέλι…», πετιέται στην κουβέντα η Στέλλα.

- Το Μπιζέλι αυτό μου θυμίζει το σποράκι που μού ‘λεγε ο κυρ Ευάγγελος ο ψωμάς!

Ένα σποράκι σιταριού που πήρε να ριζώνει στο σώμα ενός παιδιού, νομίζοντας πως θα γινότανε ψωμί για να θρέψει το παιδί…! καμαρώνει για την ομοιοκαταληξία που ξεπρόβαλε τυχαία μέσ’ απ’ τις λέξεις της.

Ο Σταύρος, ο μεγαλύτερος στη συντροφιά, τούς κοιτάει ήρεμα και λέει:

- Πριν πολύ καιρό, συνάντησα κάποιον μ’ ένα Λευκό Μπιζέλι. Μού ‘πε πως τ’ αγαπούσε και το φρόντιζε, γιατί ήξερε πως μόνο έτσι θα το νικούσε…

- Μα… Πώς γίνεται ένα Μπιζελάκι να νομίζει πως είναι τόοοσο δυνατό και να θέλει τόοοση πολλή αγάπη; αναρωτιέται φωναχτά η Μαίρη.

Τα παιδιά αλληλοκοιτάζονται γεμάτα περιέργεια.

- Έι! ξεφωνίζει η Αγγελική. Μπιζέλι το λένε άρα… Απλό μπιζέλι θα ‘ναι! Θα ‘φαγες μπιζέλια και θ’ άρχισες κατευθείαν τις τούμπες και τ’ ανάποδο περπάτημα στα χέρια! τη σκουντά γελαστή. Το καημενούλι το μπιζελάκι θα μπερδεύτηκε κι αντί την κάτω, θα πήρε την πάνω βόλτα… Προς το κεφάλι σου!

- Τι τρελομπίζελο είν’ αυτό! γουρλώνει τα μάτια ο Κώστας, με την υπόλοιπη παρέα να πνίγεται στα γέλια.

Η πόρτα σαλεύει, λες και χαχανίζει κι αυτή μαζί τους.

- Γεια σας, παιδιά! χαιρετούν ήσυχα οι γονείς της Μαίρης, επιστρέφοντας δίχως τη σταχτιά πεταλούδα.

Μια κορδωτή, στρουμπουλή κυρία ντυμένη στα πράσινα και μ’ ολοκόκκινο κραγιόν στα χοντρά της χείλη, τούς ακολουθεί. Με το που ακούει τα γέλια των παιδιών για ένα τρελομπίζελο, αρχίζει να τραγουδάει δυνατά, κουνώντας πέρα δώθε το πελώριο σώμα της:

Μπιζέλι, τρελομπίζελο

με ρούχ’ αλατοπίπερο,

κοστούμι και γραβάτα!

Χορεύεις μες στα πιάτα

ταγκό με μια ντομάτα!

Όλη η συντροφιά ξεκαρδίζεται στο θέαμα της χοντρής κυρίας με την αλλόκοτη φωνή, η οποία τραντάζεται εδώ κι εκεί, σαν ένα στρουμπουλό μπιζέλι!

- Είμαι η Ζέλεια, η οδηγός και συνοδός σου! ανακοινώνει χαρωπή στη Μαίρη.

Πολύ προσεκτικά, τη μεταφέρει έξω απ’ την καμαρούλα, σαν να σαλπάρει για ταξίδι μακρινό. Συνεχίζοντας το μπιζελένιο τραγούδι της, λικνίζεται πέρα δώθε σαν τεράστιο βαπόρι στου γιαλού τ’ ανοιχτά!

Τα χάχανα της παρέας πλημμυρίζουν τους διαδρόμους και τις άλλες κάμαρες. Γέλια, γιομάτα δύναμη κι όνειρα για το μέλλον. Γιομάτα ευχές κι αγάπη για τη Μαίρη.

- Ο ο ο! Ο ο ο! μια υπέροχη φωνή όπερας σκίζει άξαφνα τον αέρα σαν φωτοβολίδα.

Τα βλέμματα όλων πέφτουν στη στρουμπουλή κυρία. Καταλαβαίνουν. Με τ’ άγγιγμα, τ’ αγκάλιασμα και το φίλημά τους, γονείς και παιδιά αποχαιρετούν την αγαπημένη τους.

- Σουσάμι, άνοιξε! προστάζει η Ζέλεια μπρος σε δυο καταπράσινες πόρτες. Μαζί με τη Μαίρη χάνονται πίσω τους και το μπιζελένιο τραγούδι αργοσβήνει σαν πυροτέχνημα μες στη νύχτα. […]

Μικρή παρουσίαση του βιβλίου στο κυπριακό κρατικό κανάλι ΡΙΚ:

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

[...] Δε θα μπορούσα να μην επαινέσω τη συγγραφέα για τη βαθιά συνειδητοποίηση της παιδοκεντρικής διάστασης του εγχειρήματός της. Συνδυάζοντας την πλούσια της φαντασία, το πρόδηλο συγγραφικό της ταλέντο, το παιδαγωγικό της υπόβαθρο και την αδιαμφησβήτητη αγάπη και ενδιαφέρον που έχει για τα παιδιά, παρουσιάζει σήμερα ένα βιβλίο παιδοκεντρικό και ιδιαίτερα φιλικό προς τα παιδιά. Η Δήμητρα πραγματεύεται με ιδιαίτερη ευαισθησία και αξιοσημείωτη προσοχή, ένα θέμα - τον παιδικό καρκίνο - το οποίο παραμένει, ακόμη και για πολλούς ενήλικες ένα θέματαμπού. […] Γνωρίζοντας ότι, η ενδυνάμωση προϋποθέτει σχετική γνώση και κατανόηση, η συγγραφέας επιχειρεί να φέρει τα παιδιά σε επαφή “με τις πραγματικότητες” ενός παιδιού με καρκίνο με ένα τρόπο ιδιαίτερα προσιτό σε μικρούς και νεαρούς αναγνώστες, αγόρια και κορίτσια. [...] 

Λήδα Κουρσουμπά

Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού στην Κύπρο 

✿ ✿ ✿ ✿

[...] Με αριστοτεχνικό τρόπο, μέσα από ένα σωστά δομημένο έργο, η Δήμητρα Σωκράτους, καταφέρνει να αναδεικνύει την αλληλεγγύη και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα παιδί. Με μεγάλη προσοχή στις λέξεις και ευαισθησία μάνας προς το άρρωστο παιδί της, σκιαγραφεί την ιστορία της, δίνοντας ζωντανές και μαγευτικές εικόνες στον αναγνώστη. Η ιστορία της Μαίρης εστιάζει σε πράγματα αληθινά και σημαντικά. Σε πράγματα που όλοι μας έχουμε ανάγκη. Αγάπη, φιλία, αλληλεγγύη. Η Δήμητρα με το παραμύθι της αυτό, πατά γερά πια σε αυτό που ονομάζουμε νεανική λογοτεχνία. [...]

Τάσος Αριστοτέλους 

Ποιητής, συγγραφέας Παιδικής Λογοτεχνίας, εκδότης

✿ ✿ ✿ ✿

Θέμα του ο παιδικός καρκίνος. Παρόλο που στις μέρες μας μπορούμε να λέμε και στα πιο μικρά παιδιά ακόμα τα πράγματα με το όνομά τους […] η συγγραφέας επέλεξε την προσέγγιση του συμβολισμού, που το αποτέλεσμα, δεν υπάρχει αμφιβολία, πως θ’ αρέσει στα παιδιά και θα το αποδεχτούν. Ο τρόπος αυτός που η συγγραφέας έχει ακολουθήσει, τη βοηθάει να δώσει ποιητικότητα στο κείμενό τηςκαι φτερά στη φαντασία του παιδιού. 

[...] Είναι προς τιμή της συγγραφέως που καταπιάνεται μ’ ένα θέμα, ταμπού ίσως για πολλούς, το θέμα της αρρώστιας που από καιρό έχει πάψει να λέγεται επάρατη, που οι άνθρωποι την αντιμετωπίζουν χωρίς φόβο και υπεκφυγές και τα αποτελέσματα ης θεραπείας της στις μέρες μας σίγουρα επιτρέπουν όλο και περισσότερη αισιοδοξία. 

[…] Η εικονογράφηση της Στέλλας Καραγιώργη συμπληρώνει με τον ίδιο συμβολικό τρόπο το κείμενο, κι όπου τα πλούσια χρώματα και σχήματα χαρίζουν κοντά στη μαγεία και την απαραίτητη αισθητική χαρά.

Μαρία Πυλιώτου 

Συγγραφέας και Εικονογράφος

✿ ✿ ✿ ✿

[…] Πραγματεύεται ένα οδοιπορικό ζωής, ενός παιδιού που πριν ακόμα προλάβει να ζήσει, μπαίνει στη διαδικασία σοβαρών προβλημάτων υγείας. Προβλημάτων όμως, που στην πορεία αναιρούνται, αφού έρχονται σε αντιπαράθεση με τη μεγάλη δύναμη της αγάπης, που συνήθως κάνει θαύματα. 

[…] Είναι μια μικρογραφική μεταφορά από την πραγματικότητα, στον κόσμο του παιδιού, ενός καθημερινού, υπαρκτού γεγονότος πόνου, αγωνίας, εκεί που η επιστήμη προσπαθεί αλλά σηκώνει τα χέρια και η φύση δοκιμάζει αντοχές. Μια μεταφορά, δοσμένη με τέτοιο τρόπο που δεν πανικοβάλλει αλλά διασκεδάζει τις ανησυχίες του παιδιού.

Πανίκος Παναγή 

Αντιπρόεδρος Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Η Δήμητρα Σωκράτους γεννήθηκε στην Πάφο. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου με δευτερεύον πτυχίο στις Γαλλικές Σπουδές και Μεταπτυχιακό στο Θέατρο στην Εκπαίδευση (Πανεπιστήμιο Warwick).

Είναι εκπαιδευτικός, εμψυχώτρια Θεατρικού Παιχνιδιού κι εκπαιδεύτρια ειρήνης κι ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γράφει παραμύθια, διηγήματα και ποίηση. Διακρίθηκε στους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2016). Της απονεμήθηκε το Βραβείο στον Διαγωνισμό Ποίησης στη μνήμη Ευγενίας Παλαιολόγου-Πετρώνδα για ανέκδοτη ποιητική συλλογή (Κυπριακός Σύνδεσμος Παιδικού Νεανικού Βιβλίου) κι έπαινος στον Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό Καισάριος Δαπόντες (2016). Έλαβε το Α΄ Βραβείο στον Διαγωνισμό Σύνθεσης Κυπριακού Τραγουδιού του Ρ.Ι.Κ. (Επλάνεψες με Μάνα μου, στιχουργός, 2008).

Πέραν των αριστείων ακαδημαϊκής επίδοσης, έλαβε το Βραβείο Κοινωνικής Προσφοράς του Ροταριανού Ομίλου Λευκωσίας (Πανεπιστήμιο Κύπρου, 2005).

Αποτελεί ενεργό μέλος κι εθελόντρια σε πολλούς κοινωνικοπολιτιστικούς οργανισμούς και ομάδες νεολαίας στην Κύπρο. Σύντομο βίντεο για την εθελοντική της δράση αναρτήθηκε στην επίσημη ευρωπαϊκή ιστοσελίδα για το Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντισμού 2011. Διετέλεσε Συντονίστρια του Εργαστηρίου Νεολαία και Πολιτισμός του ΠΑΦΟΣ 2017 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης όπως και συν-συντονίστρια του Κυπριακού Δικτύου Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κοινοβουλίου.

Στοιχεία επικοινωνίας:

Τηλέφωνο: 00 357 96 21 99 21

Email: mairileukompizeli@gmail.com 

Σελίδα βιβλίου facebook:  Η Μαίρη και το Λευκό Μπιζέλι 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΑΡΑΜΠΑΓΙΑ " Πρωτόκολλο νοτισμένων κέδρων... "

Φωτογραφία - Αθηνά Κοτσόβολου

~Πρωτόκολλο νοτισμένων κέδρων γράφουμε την ιστορία μας στον ουρανό την ώρα που ζουν οι θνητοί, -στον χάρτη μου- πεντάτονες οι διαδρομές. Αφρική,Κρήτη,Μυστράς,Μάνη κ'Ήπειρος.... οι έμποροι εξοστρακίστηκαν από τη βαθειά μας πόλη Τα χαμόγελα της νεότητας και της ημερήσιας κοπής μας, εκτίθενται στον Ταύγετο. Στο Μουσείο της Ψυχής μας.

Σταυρούλα Καραμπάγια

ΝΥΜΦΑΙΟ ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ (Στα δέκα καλύτερα χωριά στην Ευρώπη...) - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΓΚΑΝΑ

Το Νυμφαίο (παλαιότερα Νιβέστα ή και Νεβέσκα που στα βλάχικα σημαίνει νύμφη) είναι ορεινός οικισμός (υψόμ. 1.350) που έχει χαρακτηρισθεί «διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός. Υπάγεται στο Δήμο Αμυνταίου του Νομού Φλώρινας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του νομού, στις ανατολικές κλιτείς του όρους Βέρνου, (ανατολικό Βίτσι) σε απόσταση 57 χλμ. από την πόλη της Φλώρινας μέσω του οδικού άξονα Ξινού Νερού. Είναι κτισμένο αμφιθεατρικά σε ένα αλπικό τοπίο που που αφήνει άναυδο τον επισκέπτη. Απέχει περί τα 560χλμ. από την Αθήνα και 182χλμ. -μέσω Εγνατίας Οδού- από την Θεσσαλονίκη. 

Στα τέλη του 19ου αώνα. εδώ ζούσαν περίπου 4.000 κάτοικοι, οι οποίοι διασπείρονταν σε όλα τα σημεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από το Βελιγράδι μέχρι την Κωνσταντινούπολη και από το Δούναβη μέχρι το Μοριά πουλώντας την πραμάτεια τους (γυναικεία και ανδρικά κοσμήματα, άρματα, εκκλησιαστικά σκεύη και εικόνες κλπ.). Οι χρυσικοί της Νέβεσκας πλούτισαν πολύ κι έτσι γρήγορα επιδόθηκαν επιτυχέστατα στο εμπόριο καπνού σε Ανατολή και Δύση, αλλά και στο εμπόριο βαμβακιού, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο.

Το σημερινό Νυμφαίο με το δάσος οξιάς και τα λιθόστρωτα μονοπάτια και τα πετρόκτιστα σπίτια του, παραπέμπει σε έναν ζωντανό πίνακα με γραφικά κτίσματα που κυριαρχούν οι τσίγκινες σκεπές. Τα τελευταία χρόνια με τη συμβολή σημαντικών ατόμων που κατάγονται από το χωριό, όπως ο πρόεδρός του Νικόλαος Μέρτζος και η οικογένεια Μπουτάρη –που κυριολεκτικά το διέσωσαν από την εγκατάλειψη που το χαρακτήριζε μέχρι το 1980- έχει γίνει πόλος έλξης αξιόλογου τουρισμού.

Η σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά του χωριού και το μοναδικό φυσικό περιβάλλον ήταν τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκαν ή αναστηλώθηκαν τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια του με τις τσίγκινες σκεπές, τα καλντερίμια, οι ξενώνες και τα μαγαζιά του και φυσικά το καταφύγιο του. 

Φωτογραφίζοντας τα πιο σημαντικά κτίσματα του χωριού πιστεύω πως θα μπορέσω να τεκμηριώσω γιατί είναι το Νυμφαίο το πρώτο χωριό στην Ελλάδα και στα δέκα πιο όμορφα στην Ευρώπη...

 Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το παρουσιάζουν ως ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης, ενώ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της U.N.E.S.C.O. διεκδίκησε το Διεθνές Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος.

 Ο διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός περικλείεται από δάσος οξιάς, ενώ τα λιθόστρωτα μονοπάτια και τα πετρόκτιστα σπίτια παραπέμπουν σε εποχές ακμής. Γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση από το 18ο μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Τα παλιά αρχοντικά έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε παραδοσιακούς ξενώνες, φιλόξενα στέκια και καταστήματα με τοπικά προϊόντα. Τα μονοπάτια στο δάσος της οξιάς, το mountain bike ή η ιππασία και μνημεία όπως το Σπίτι των Χρυσικών της Νέβεσκας ( άλλη ονομασία του ), ένα πρόσφατα ανακαινισμένο αρχοντικό όπου λειτουργεί Μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας, Λαογραφίας και Ιστορίας ( το χωριό έχει παράδοση στην τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας από το 1650 ).

Στην ευρύτερη περιοχή συναντά κανείς πολλά και διάφορα αξιοθέατα όπως το Καταφύγιο της Αρκούδας ( του Αρκτούρου ), τις λίμνες Ζάζαρη και Χειμαδίτιδα με τα ψαροχώρια αλλά και με πολλά γραφικά ορεινά χωριουδάκια τριγύρω.

  Πρώτη και χαρακτηριστικότερη εικόνα στο χωριό, οι τσίγκινες σκεπές και το τοξωτό ξύλινο γεφυράκι που ενώνει δύο από τα εντυπωσιακότερα αρχοντικά του χωριού.

 Στην περιοχή δραστηριοποιείται η οργάνωση του Αρκτούρου με ένα περιβαλλοντικό κέντρο ενημέρωσης για την καφέ αρκούδα και τον λύκο, ενάμισι χιλιόμετρο έξω από το χωριό. Στις εγκαταστάσεις αυτές φιλοξενούνται 13 αρκούδες, οι οποίες έχουν κατασχεθεί από αρκουδιάρηδες και ζωολογικούς κήπους, και αρκετοί λύκοι, ζώα για τα οποία θεωρείται αδύνατη η επανένταξη τους στο φυσικό περιβάλλον.

Το Περιβαλλοντικό Κέντρο Αρκτούρου που βρίσκεται δέκα λεπτά έξω από το χωριό βαδίζοντας ένα γραφικό πέτρινο μονοπάτι. Εκεί υπάρχει το μικρό ξύλινο περίπτερο του Κέντρου όπου μία ομάδα εθελοντών, οργανώνει τους επισκέπτες σε ομάδες και τους κατευθύνει στα εξήντα περίπου στρέμματα δάσους, μέσα στα οποία ζουν ελεύθερες αλλά προστατευμένες δεκατρείς αρκούδες.

 Σύμφωνα με την «Βίβλο Φιλοξενίας» του χωριού (εκδ. Μίλητος), το Νυμφαίο κατοικήθηκε για πρώτη φορά περί το 1835 από Βλάχους Οδίτες, λατινόφωνους δηλαδή αυτόχθονες Μακεδόνες, οι οποίοι επί 1.400 χρόνια φυλούσαν την γειτονική Εγνατία Οδό και αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα απρόσιτα βουνά του Βίτσιου μετά από σκληρές μάχες με τους Οθωμανούς. Η πρώτη ονομασία που έδωσαν στο χωριό ήταν Νιβεάστα, λέξη που μάλλον προέρχεται από την φράση Ni vista που σημαίνει «αόρατο», λόγω της τοποθεσίας του. Οι πολυτάλαντοι και δαιμόνιοι Βλάχοι, υπαγόμενοι μεν στη Βαλιντέ Σουλτάνα (μητέρα του Σουλτάνου), στην οποία πλήρωναν φόρους, παρέμειναν ένοπλοι και αυτοδιοικούμενοι στο χωριό, ενώ μέχρι τον 17ο αιώνα ζούσαν με ληστρικές επιδρομές στα τσιφλίκια του κάμπου.

Περί το 1630 οι κάτοικοι άρχισαν να επιδίδονται στην ασημουργία και φαίνεται πως η τέχνη τους αυτή παρέμεινε ανθηρή για τουλάχιστον τρεις αιώνες, κάνοντας το Νυμφαίο διάσημο κέντρο αργυροχρυσοχοΐας σε όλη την Μακεδονία. Εκεί γεννήθηκαν και έζησαν βαθύπλουτοι διεθνείς έμποροι καπνού και βαμβακιού, ενώ ταυτόχρονα το χωριό υπήρξε πάντα ορμητήριο όλων των εθνικών αγώνων, αλλά και πατρίδα πολλών αγωνιστών, ευεργετών και επιστημόνων. Κατά την ακμή του, λοιπόν, το χωριό διέθετε υποδειγματικές υποδομές, πυκνή δόμηση και πλούσιο πολιτισμό. Η παρακμή, ωστόσο, ξεκίνησε από το 1930 και μετά, λόγω οικονομικών, κοινωνικών και τεχνολογικών μεταβολών που οδήγησαν στην διάσπαση της τοπικής και ευρύτερης αγοράς, ενώ οι δραματικοί πόλεμοι έως το 1949, σχεδόν ερήμωσαν το χωριό, διώχνοντας τους περισσότερους κατοίκους του στην διασπορά.

 Και ένα τριαντάφυλλο που επιμένει να υποδεχτεί το χειμώνα...

 Νίκειος Σχολή. Πρόκειται για το αρχιτεκτονικό σήμα κατατεθέν του χωριού, το οποίο δεσπόζει ανάμεσα στα πέτρινα σπίτια και είναι δωρεά Ζαν Νίκου το 1928. Το επιβλητικό κτίριο με τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία και το τεράστιο πέτρινο καμπαναριό στεγάζει σήμερα το συνεδριακό κέντρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ κάποιοι χώροι του κοσμούνται με φωτογραφικό υλικό. Στο κτίριο υπάρχουν μόνιμες εκθέσεις «Η εν Μοναστηρίω κοιμωμένη Ελληνοσύνη» και «Ενθύμια Νυμφαίου.

 Η σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά του χωριού και το μοναδικό φυσικό περιβάλλον ήταν τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκαν ή αναστηλώθηκαν τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια του με τις τσίγκινες σκεπές, τα καλντερίμια, οι ξενώνες και τα μαγαζιά του και φυσικά το καταφύγιο του Αρκτούρου…Μπορεί επίσης κανείς να θαυμάσει το τριώροφο Μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας, Λαογραφίας και Ιστορίας, με την πλούσια συλλογή χειροτεχνιών, παλιών έργων αργοροχρυσοχοΐας, παραδοσιακών φορεσιών αλλά και ιστορικών αρχείων. Τον ναό του προστάτη Αγίου Νικολάου, με τις καμπάνες του 1856 και 1862 από την Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό. Επίσης μπορεί κανείς να επισκεφτεί το επιβλητικό Πάρκο Άγριας Φύσης.

Στην περιοχή έχουν δημιουργηθεί αρκετοί ξενώνες, όμως σχεδόν ποτέ δεν επαρκούν μια και η επισκεψιμότητα είναι μεγάλη. Στο χωριό επίσης υπάρχει και το μισογκρεμισμένο στρατηγείο του Παύλου Μελά, ενώ το παλιό σχολείο του χωριού, η Νίκειος Σχολή, δωρεά του Νυμφαιώτη Ιωάννη Ζαν Νίκου (1875-1930), η οποία δε λειτουργούσε για πολλά χρόνια λόγω έλλειψης μαθητών, αποτελεί πλέον Συνεδριακό κέντρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 Τα καταπληκτικό μαγαζάκι του αστικού συνεταιρισμού γυναικών Νυμφαίου «Η Νύμφη», όπου υπάρχουν πάμπολλες θα βρείτε σπιτικές λιχουδιές -γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, ζυμαρικά και με σπεσιαλιτέ τσουκνιδόπιτες- καθώς και εργόχειρα, κοσμήματα, ξυλόγλυπτα και αναμνηστικά.

 Και ένας άγρυπνος φρουρός!!! Τι άλλο Ελληνικός Ποιμενικός..

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ 

ΚΕΙΜΕΝΑ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ