Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

Γιόχαν Στράους (γιος) ( 25 Οκτωβρίου 1825 - 3 Ιουνίου 1899)

O Γιόχαν Στράους (γιος) (Johann Strauss, 25 Οκτωβρίου 1825 - 3 Ιουνίου 1899) ήταν συνθέτης, γιος του Γιόχαν Στράους. Καταγόταν από την Αυστρία από οικογένεια μουσικών που ασχολήθηκαν με τη μουσική χορού (βαλς) και την οπερέτα. Ο Γιόχαν Στράους ο πρεσβύτερος ήταν βιολονίστας και διηύθυνε μια ορχήστρα, που απέκτησε μεγάλη φήμη παίζοντας τα βαλς του. Όταν πέθανε, το 1849, τη διεύθυνση της ορχήστρας ανέλαβε ο γιος του, ο Γιόχαν ο νεότερος, που έγινε ο πιο φημισμένος Στράους.

Έκανε περιοδείες σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Εγκατέλειψε την ορχήστρα στα χέρια των νεώτερων αδελφών του, Γιόζεφ και Έντουαρτ, οι οποίοι συνέχισαν τη μουσική παράδοση της οικογένειας κι ο ίδιος στράφηκε στην οπερέτα. Έδωσε το θεαμα μιας μεγαλόπρεπης, αλλά και έτοιμης να γκρεμιστεί, αυτοκρατορίας, γεμάτης κατάφωτα σαλόνια, που τα διακατέχει όμως μια αίσθηση μελαγχολίας και θλίψης. Τα βαλς του νεότερου Στράους διακρίνονται για τη γοητευτική μελωδία τους και τον παιχνιδιάρικο ρυθμό τους, από τα οποία και του αποδόθηκε ο τίτλος «Βασιλιάς του Βαλς». Πράγματι αυτός, περισσότερο από τον πατέρα του, έκανε το βαλς δημοφιλές και κομψό. Του έδωσε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μουσικού πολιτισμού της Αυστρίας, δηλαδή τη λικνιστική διάθεση, τη μελωδικότητα, την ξεχωριστή ευαισθησία στην ενορχήστρωση και στο ρυθμό. Ο Λιστ, ο Βάγκνερ, ο Μπραμς και άλλοι μουσικοί μελέτησαν με ενδιαφέρον και θαυμασμό τα γοητευτικά βαλς του.

Από τα 500 περίπου έργα του ξεχωρίζουν: «Ο ωραίος γαλάζιος Δούναβης», «Το σπίτι μου», «Βιεννέζικο αίμα» κ.ά. Έγραψε επίσης οπερέτες όπως «Δαντέλα της βασίλισσας», «Ο αθίγγανος βαρώνος», «Ο δασάρχης», «Νυχτερίδα» κ.ά.γ 
https://el.wikipedia.org/

The Blue Danube Waltz


Vienna Waltz

 Die Fledermaus
                                                     Vienna Blood Waltz
























ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ 2ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ του ΣΥΛΛΟΓΟΥ "ΛΙΝΟΣ ".

Ο Σύλλογος Λόγου- Μουσικής- Τέχνης, "Λίνος" προκηρύσσει τον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης, για τον οποίο η προθεσμία υποβολής των ποιημάτων αρχίζει την 1η Ιουνίου 2019 και λήγει την 31η Οκτωβρίου 2019.

Η κρίση των έργων θα γίνει από κριτική επιτροπή που ορίζεται από το Δ.Σ. του Συλλόγου και αποτελείται από διακεκριμένους λογοτέχνες και φιλολόγους. Για λόγους διασφάλισης της αντικειμενικότητας του διαγωνισμού τα ονόματα των μελών της κριτικής επιτροπής θα ανακοινωθούν την ημέρα της απονομής των βραβείων.
Η ημέρα της απονομής των βραβείων θα ανακοινωθεί στην ιστοσελίδα του Συλλόγου "Λίνος", καθώς και στο Facebook, που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2020.
Κατά την τελετή αυτή, στους διακριθέντες θα απονεμηθούν τρία βραβεία, τρεις έπαινοι και είκοσι διακρίσεις. Παρακαλούνται οι συμμετέχοντες να είναι παρόντες κατά την τελετή απονομής, όπως συνηθίζεται. Όσοι μένουν μακριά μπορούν να στείλουν αντιπρόσωπο.
 
Α. ΓΕΝΙΚΟΙ ΟΡΟΙ
 
1. Δικαίωμα συμμετοχής στο διαγωνισμό έχουν ενήλικες, (άνω των 18 ετών), που γράφουν στην Νέα Ελληνική Γλώσσα και διαμένουν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό.
2. Οι υποψήφιοι έχουν δικαίωμα να λάβουν μέρος με ένα αδημοσίευτο σε ηλεκτρονική ή έντυπη μορφή (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, διαδίκτυο) ποίημα, τηρώντας τους όρους που ακολουθούν και αναφέρονται παρακάτω αναλυτικά.
3. Τα ποιήματα θα είναι γραμμένα απαραίτητα στην ελληνική γλώσσα και όχι σε κάποια τοπική διάλεκτο ή άλλη ξένη γλώσσα.
4. Τα γράμματα θα είναι Αrial, μέγεθος 12 και η έκταση του ποιήματος θα είναι έως 30 στίχους και σε ένα μόνο φύλλο, με σωστή ορθογραφία και σύνταξη. (Υπενθυμίζεται ότι: α) Θα επιλεγούν τα 100 πρώτα ποιήματα, με τη σειρά βαθμολογίας, και θα μπουν σε Ανθολόγιο. β) Οι συμμετέχοντες μπορούν να αποστείλουν ένα μικρό βιογραφικό τους έως τρεις σειρές).
5. Το ποίημα θα έχει το ψευδώνυμο του ποιητή γραμμένο στο επάνω μέρος στη δεξιά πλευρά της σελίδας, σε έξι αντίτυπα, που θα μπουν σε έναν μεγάλο φάκελο με το ψευδώνυμο επάνω και τα στοιχεία του "Λίνου", ( όχι το ονοματεπώνυμο). Μέσα σε έναν άλλο μικρό φάκελο που θα έχει ξανά το ψευδώνυμο του ποιητή επάνω, θα υπάρχει ένα χαρτί μέσα με το ονοματεπώνυμο του αποστολέα, το ψευδώνυμο, τον τίτλο του ποιήματος, διεύθυνση κατοικίας, ηλεκτρονική διεύθυνση και τηλέφωνα. Ο μικρός φάκελος θα είναι κλεισμένος με όλα τα στοιχεία και θα μπει μέσα στον μεγάλο. Όχι φωτογραφίες ή οτιδήποτε γραμμένο με το χέρι.
6. Με την αποστολή του έργου, ο διαγωνιζόμενος αποδέχεται πως το έργο του θα τεθεί υπό αξιολόγηση. Οι συμμετέχοντες συμφωνούν με τους όρους του διαγωνισμού και αποδέχονται την απόφαση της κριτικής επιτροπής.
7. Εάν οποιαδήποτε συμμετοχή δεν πληροί όλους ανεξαιρέτως τους όρους του διαγωνισμού, θα αποκλείεται, χωρίς ειδοποίηση του διαγωνιζομένου.
8. Τα ποιήματα που υποβάλλονται στον διαγωνισμό δεν επιστρέφονται, ενώ, τα μη διακριθέντα θα καταστραφούν μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού.
9. Η διεύθυνση αποστολής είναι: Για τον διαγωνισμό Ποίησης του Συλλόγου "Λίνος", Λεωφόρος Βουλιαγμένης 115- 117 και Ηλία Ηλιού, Θυρίδα 18763.
Για περισσότερες πληροφορίες στο τηλ. 6909336870, παρακαλώ μόνο κατάλληλες ώρες.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗΣ "Η ΚΡΑΥΓΗ"



Έντβαρτ Μουνκ- Η Κραυγή, 1910

Ετούτη την κραυγή της ήττας
πως την σηκώνουν οι λαοί,
στο μαύρο πάνω μιας ασπίδας
η Νίκη πάντα αιμορραγεί.

Δόξα πικρή στον καβαλάρη
που χάθηκε σε μια στιγμή,
από του Χάρου το κοντάρι
που εκτελεί χωρίς ψυχή.

Με του βασίλευε διαίρει
την τέχνη την προσκυνητή,
φτάνουν στη Νίκη οι πολέμοι
και τ΄ άδικο κρατεί τη γη...

Όνειρο που ΄μεινες μονάχο
η άγια σου Ελευθεριά,
εξέμεινε χωρίς διδάχο
μπροστά στων όπλων τη θωριά.

Και κλαίνε ξέστηθες οι Μάνες
κρατώντας τ΄ άψυχα κορμιά,
λυπητερές ηχούν καμπάνες
και τα παράσημα χρυσά !...

Νίκος Δημογκότσης.








ΤΑΚΗΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ "Σαν Οδυσσέας"

Ulysses and the Sirens by John William Waterhouse
 
Η αγοραία μέθη σου ξυπνά τους δαίμονές μου
ματώνει τ΄ανεκπλήρωτα , πληγώνει τη σιωπή
οι σκοτεινές προθέσεις σου τρέφουν θεριά κι αγγέλους
σε μια ψυχούλα παιδική που έχει σταυρωθεί

Καημοί ανομολόγητοι, χαραματιά στη μνήμη
από μικρός ταξίδευα της μοίρας γητευτής
αυτή η στεριά με λάβωσε, σαν πεινασμένο ζώο
σκουριά σε σώμα ξέχειλο στον κύκλο μιας ρωγμής

Μιλώντας με τους έκπτωτους, εμπόλεμο ιδεώδες
ύψωσα το κατάρτι μου σε χρόνους σμιλευτούς
αρχή και τέλος έδεσα στην κιβωτό της μνήμης
να ξεδιψούν τα άγρια σε άγονους καιρούς

( « Σαν Οδυσσέας » - Τ. Χ .)











Πέμπτη 30 Μαΐου 2019

ΛΙΛΙΑΝΑ ΜΠΑΝΤΕΑ " Ίσως "


Τι έψαχνα ;
Δεν ξέρω..
Ίσως τίποτα..
Ίσως όλα..
Μήπως σε έψαχνα τελικά;
Δεν ξέρω,
γιατί χρόνια κέντησα στον ουρανό μία λύπη..
Πώς και πότε βρέθηκες μπροστά μου δεν θυμάμαι..
Ίσως μέρα ήταν..
Ίσως νύχτα..
Με πήγαν τα πόδια μου
η μήπως η καρδιά μου;
Σαν την χαραυγή
που τα σκοτάδια διώχνει
εμφανίστηκες μπροστά μου.
Σ' αγάπησα... ναι..
Αγάπησα τα χρώματα των σκέψεων της καρδιάς σου..
Το βλέμμα της γυμνής αγάπης πάνω μου..
Ίσως τραγούδαγα..
Ίσως χόρευα
στα αυλάκια της ψυχής σου
αγγίζοντας τον ουρανό που γεννήθηκε για μας.
Μόνο για μας..
Ας ξεκινήσουμε από δω,
γράφοντας στον καμβά του ουρανού,
ξανά και ξανά "Σ'ΑΓΑΠΏ".
Ας ξεκινήσουμε χωρίς το " για πάντα",
με ένα απλό "εδώ και τώρα"
που έχει αιώνια ανάσα,
με ένα φεγγάρι μάρτυρα
σε μια νύχτα που γδύνει τα αστέρια
να κοσμήσει τα φιλιά μας..
Μήπως έτσι ξεκινάει η ζωή ;
........
Ίσως..
*Liliana Bantea*

Φωτογραφία - Simona Sabadini
Από http://www.associazioneoltrelosguardo.it/






ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ "Κονισαλέος Μάης "

Κονισαλέος Μάης
==================
Τώρα που τέλειωσαν οι μεγάλες μάχες
γυρνάμε στους έρημους δρόμους
----- με τα χέρια στις άδειες τσέπες μας
Κι ούτε ένα τρύπιο νόμισμα
-------------------- απ’ τις παλιές αξίες μας

Μόνο με το αίμα της παλιάς πληγής
--------------------------------- στον κρόταφο
ξεραμένο κι αυτό απ’ του καιρού
----------------------------------- το πέρασμα
Άλλοτε εισπνέοντας σκόνη ερημιάς
--- απ’ το φόρεμα του κονισαλέου Μάη
Άλλοτε ξαποσταίνοντας στην όαση
----------------------------- της μοναξιά μας
παραδομένοι σε μεσημεριανό όνειρο
------------------------ γλυκιάς νοσταλγίας

Τώρα που τέλειωσαν οι μεγάλες μάχες
κι επιστρέφουν οι οπισθοφυλακές
------------------------ χωρίς δάφνες νίκης
τα όρνια του Καυκάσου ανυπόμονα
--------------- περιμένουν το συκώτι μας
Κι εμείς δεμένοι στις ανάγκες
-------------------- ελπίζουμε στ’ αστέρια
Ευτυχώς που ο θάνατος είναι θνητός
------------- όσο ακριβώς και η γέννηση

Γι αυτό
Με σκόνη ερημιάς, νοσταλγία μοναξιάς
και αίμα απ’ πληγές μας
-------- ας ζυμώσουμε μάνα αισιοδοξίας

Πως αλλιώς
αφού στις παλιές πληγές μας
---- φωλιάζουν αγριοπερίστερα ελπίδας

Γιάννης Ποταμιάνος

 https://toxefwto.blogspot.com/







ΒΕΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ "Μη γελαστείς καρδιά μου..."


Αγάπη και πόνος δε μονοιάζουν ούτε αντέχουν μαζί...
Κατατρώγουν τις σάρκες τους...
Αυτός που σ΄αγαπά καρδιά μου δε σου ΄χει φυλαγμένο πόνο...
Αγαπά το λακκάκι από το γέλιο στο πρόσωπό σου...που γεννά το δικό του...

Όχι καρδιά μου...
Ούτε αγάπη και απουσία μονοιάζουν και αντέχουν μαζί...
Κατατρώγουν τις σάρκες τους...
Οι άνθρωποι που αγαπούν καρδιά μου...ούτε λείπουν ούτε εγκαταλείπουν...
μα περιμένουν πάντα υπομονετικά δίπλα σε ένα διπλό σερβίτσιο στο τραπέζι...

Όχι καρδιά μου...
Ούτε αγάπη και θολά τοπία ...μονοιάζουν και αντέχουν μαζί...
Ούτε εγωισμοί, ανεκπλήρωτα απωθημένα και γρίφοι....
Κατατρώγουν τις σάρκες τους...
Οι άνθρωποι που αγαπούν καρδιά μου ...
Δεν αγαπούν μόνο την αγάπη σου γι΄αυτούς...δηλαδή το είδωλό τους...
Ούτε σε διεκδικούν εμμονικά...σαν προδομένοι εραστές...
Δίνουν την αγάπη τους καθαρή και ατσαλάκωτη μα δε φοβούνται να τσαλακωθούν οι ίδιοι...

Όχι καρδιά μου
Ούτε αγάπη και λέξεις κενές μονοιάζουν και αντέχουν μαζί...
Κατατρώγουν τις σάρκες τους...
Οι άνθρωποι που αγαπούν καρδιά μου ...
ξέρουν πως την αλήθεια της αγάπης ... δε θέλει λόγια να την πεις...
Τη φωνάζουν τ' ανείπωτα των ματιών...που άλλοτε σε καμαρώνουν στα κρυφά και άλλοτε κραυγαλέα εκλιπαρούν την προσοχή σου....

Όχι καρδιά μου
Ούτε αγάπη και ανταλλάγματα μονοιάζουν και αντέχουν μαζί...
Ούτε τεφτέρια και υποθήκες...
Οι άνθρωποι που αγαπούν καρδιά μου με καρτερικότητα υπομένουν...
Και όταν φεύγεις κακίες δεν κρατούν.., και γίνονται τ' αδέρφια της ψυχής σου...

Μη γελαστείς καρδιά μου...
Οι άνθρωποι που αγαπούν...
χατήρια δε χαλούν και πάντα στα ψέμματα μαλώνουν...
Σου λένε ''να προσέχεις''...
Μα πιο πολύ σε προσέχουν εκείνοι...

[Β.Γ.🖋 - 10/03/2019🗞]

Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού''




















































































ΚΑΙΤΗ ΚΟΥΜΑΝΙΔΟΥ "ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ"


Καταμεσής στο πέλαγος 
χωρίς καράβι κι ελπίδα
χωρίς το κόκκινο τριαντάφυλλο 
με τις κραυγές των άγριων γλάρων 
με το νερό που φοβάται 
με τον βυθό που βρυχάται 
ταξιδεύω χωρίς γυρισμό.
Μόνο ένας μαύρος ήλιος 
που με ακολουθεί ύποπτα 
και η πόρτα που δεν χτύπησε 
τόσες ημέρες 
μου θυμίζουν
πόσο επικίνδυνο είναι 
να ονειρεύεσαι 
πόσο εύκολο είναι 
να ναυαγήσεις
Νέα ποιητική Συλλογή
Καίτη ΚΟΥΜΑΝΙΔΟΥ. (21/4/19)







UNVEIL THE SENSE – νέο single “Prisoner” …. +Official music video.

Οι Unveil The Sense δημιουργήθηκαν το 2012 στην Αθήνα από τον Γιώργο και τον Μάνο. Ο Τέο μπήκε στην μπάντα έναν χρόνο μετά. Η μπάντα έχει παίξει στο Schoolwave Festival στην Αθήνα μπροστά σε 3000 άτομα το 2014. Το τελευταίο τους live στην Ελλάδα ήταν το 2015.

Η μπάντα πλέον βρίσκετε μόνιμα στο Brighton της Αγγλίας όπου και προσπαθεί να εδραιωθεί στην μουσική σκηνή της χώρας.

Η μπάντα έχει δυο άλμπουμ στο ενεργητικό της με τίτλους "September 3000" & "Beachy Head" και θα αλλάξει πορεία σε πιο Alternative Metal ήχους.

Τα άλμπουμ διατίθεται online μέσω iTunes, Google Play, CDBaby, Spotify, and Bandcamp.

Η πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι το single “Prisoner” για το οποίο κυκλοφόρησαν και το Official music video.
 
Δείτε το official music video του τραγουδιού εδώ
https://www.youtube.com/watch?v=D61oAbeHAvc
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ΤΑΚΗΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ "Υπερπόντιος δεσμός"


Στο δεύτερο μαϊστράλι δάκρυσε η Άνοιξη
στα πόδια της έλαμψαν βραχιόλια από σταγόνες
στο βάθος του ορίζοντα προσάραζαν καράβια
που έπλεαν ποντισμένα στην κουπαστή της βιοπάλης
μόνο ένας ψίθυρος κροτάλισε
και το παρόν για πάντα χάθηκε!

Κούμπωσε, ξεκούμπωσε τον βελούδινο θησαυρό της
μάζεψε τα κουρέλια της κάτω από θόλους γυάλινους
σκέφτηκε πως δεν μπόρεσε να οικειοποιηθεί το πεπρωμένο της
στο ρήγμα της φωνής έχασκε το φεγγάρι του ξεσηκωμού
στο προσκεφάλι της παλεύαν οι εξουσίες
σ΄άχρωμη γη σε κλίμακα ελάσσονα!

«Υπερπόντιος δεσμός» - ''overseas linkage'' - Takis Chronopoulos - May, 29, 2019

















Τρίτη 28 Μαΐου 2019

Φρανσουά Μπουσέ - François Boucher ( 29 Σεπτεμβρίου 1703 — 30 Μαΐου 1770 )

Ο θρίαμβος της Αφροδίτης, 1740

Boucher par Gustav Lundberg 1741
Ο Φρανσουά Μπουσέ (François Boucher, 29 Σεπτεμβρίου 1703 — 30 Μαΐου 1770) ήταν Γάλλος ζωγράφος, αντιπροσωπευτικός του ροκοκό, γνωστός για τους ειδυλλιακούς και ηδονικούς πίνακές του σε κλασικά θέματα και για τις διακοσμητικές αλληγορίες του που παρίσταναν τις τέχνες ή τα αγροτικά επαγγέλματα.

Ήταν γιος του επίσης ζωγράφου Νικολά Μπουσέ. Το 1720 έγινε μαθητευόμενος του Φρανσουά Λε Μουάν (François Le Moine). Το 1723 κέρδισε το βραβείο Prix de Rome της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών με έπαθλο μια τετράχρονη υποτροφία στη Ρώμη. Από το 1734 εργαζόταν για την βασιλική οικία του Λουδοβίκου ΙΕ΄, και από το 1746 για τη μεγάλη προστάτιδά του, την μαρκησία ντε Πομπαντούρ. Επίσης, εκτός από ζωγράφος εργάστηκε και ως διακοσμητής, ενώ το 1755 μάλιστα ανέλαβε τη διοίκηση του βασιλικού εργοστασίου ταπισερί Γκομπλέν.

Επίσημος ζωγράφος του βασιλιά έγινε το 1765. Δούλευε σκληρά και παρήγαγε εκατοντάδες πίνακες, ενώ απέκτησε και διεθνή φήμη στην Ευρώπη.https://el.wikipedia.org/


Το Λουτρό της Αρτέμιδος, 1742

 Το Λουτρό της Αρτέμιδος (γαλλικά: Bain de Diane) είναι ένα έργο ροκοκό ζωγραφικής που φιλοτέχνησε το 1742 ο Γάλλος ζωγράφος Φρανσουά Μπουσέ (1703-1770). Ανήκει στη συλλογή του Μουσείου του Λούβρου στο Παρίσι, στην οποία εντάχθηκε το 1852.
Το 1742, στο απόγειο της δόξας του, ο Μπουσέ εκθέτει στο Σαλόνι Γάλλων Καλλιτεχνών μια σειρά από έργα, ανάμεσα στα οποία ήταν και ο συγκεκριμένος πίνακας. Αρχικά πιθανώς πέρασε στην ιδιοκτησία του Αμεντέ Κονσταντάν, για να περάσει το 1821 στην κατοχή του βαρόνου Τιμπόν. Αργότερα αποκτήθηκε από τον Κόμη ντε Ναρμπόν και ύστερα εντάχθηκε στη συλλογή van Cuyck, τελευταίο σταθμό του έργου πριν το Λούβρο.
Οι επιδράσεις της παραμονής του καλλιτέχνη στην Ιταλία, μεταξύ των ετών 1727 και 1731, είναι εμφανείς, κυρίως σε ό,τι αφορά την απόδοση της τρυφερής σάρκας των κοριτσιών. Η Άρτεμις, αγνή θεά του κυνηγιού, γυμνή εκτός από το διάδημά της σε σχήμα μισοφέγγαρου, ξεκουράζεται στην όχθη ενός ρυακιού. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει το κυνήγι της, έχει εναποθέσει στο χώμα τα όπλα και τη λεία της και δροσίζεται συντροφιά με μία από τις νύμφες ακολούθους της στις παρυφές ενός δάσους.
Ο Ρενουάρ (1841-1919) δήλωσε ανοιχτά το θαυμασμό του για τον πίνακα αυτόν: «Είναι ο πρώτος πίνακας που με μάγεψε απόλυτα. Συνέχισα να τον αγαπώ σε όλη μου τη ζωή, όπως συμβαίνει με όλους τους πρώτους έρωτες».
Αρκετοί γνωστοί καλλιτέχνες φιλοτέχνησαν αντίγραφα του έργου (ο Μανέ το 1852, ο Φαντέν-Λατούρ το 1854, καθώς και άλλοι).https://el.wikipedia.org/



 Η αρπαγή της Ευρώπης, 1732-34


Η τουαλέτα, 1742


Αφροδίτη και Έρως, 1742


Ποιμενικό ειδύλλιο, 1747

Η τουαλέτα της Αφροδίτης, 1751


Ξαπλωμένο κορίτσι, 1752


Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, 1756


Ο Ήφαιστος δίνει στην Αφροδίτη τα όπλα του Αινεία, 1757


Παν και Σύριγξ, 1759,

 The Four Seasons. Spring


The Four Seasons. Autumn 


The Four Seasons. Winter


The Four Seasons.Summer

 Allegory Of Music

Allegory of Painting

Portrait of Marie-Louise O'Murphy c. 1752

The Secret Message

Diana and Callisto, 1759


Rinaldo and Armida, 1734


Venus Consoling Love, 1751

 Dreaming Shepherdess

 Mars et Vénus (vers 1754)

The Bridge, 1751

Moulin à Charenton (années 1750)

Rest at the fountain









ΤΑΣΟΣ Σ. ΜΑΝΤΖΙΟΣ "ΞΕΒΑΜΜΕΝΟΙ"

Την άλλη μέρα, έβρεχε. Έβρεχε απ΄τα χαράματα. Φρόντιζε, νοικοκύρης ο ουρανός, τον κουρνιαχτό να καθαρίσει και τη αχλύ των υποσχέσεων. Μες στα ρυάκια ξεβαμμένοι, προς των ομβρίων την κατάληξη, αργά κατρακυλούσανε, οι τεχνητοί παράδεισοι. Τάσος Σ. Μάντζιος





ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ "ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΟΡΑ"


Λίγο πολύ
δεν είναι η ποσότητα
που αμφισβητείς´
είναι το δάκρυ
που φορτίζει την ελπίδα,
είν´ ο λυγμός
που αδημονεί
να βρει διέξοδο
στον πόθο.
Πολύ λίγο
ενδιαφέρονται οι πτώσεις
για το δάκρυ.
Σα κόρη
διατηρείται
μεσ´ στο βλέμμα
έστω και σα παράπονο.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
Διαυγής Αντίδραση
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Σαββάλας 2000







Carpe "Παράθυρο Διαφυγής"



Ένα παράθυρο διαφυγής

από το εφήμερο,

από το σκοτάδι του μεσονυχτίου.

Στο βάθος μια πνοή

που αχνοφαίνεται.

Παράθυρο διαφυγής

από τους λυγμούς της ψυχής,

ένας ιδρώτας που βασανίζει

τα χρώματα του φεγγαριού.

Διαφυγή από τα γαντζωμένα στο βυθό

ναυάγια του χρόνου.

Ένα παράθυρο μισάνοιχτο

και συγχρόνως θολό

από στόματα που ζωγράφισαν

με τα χνώτα τους

την τελευταία αναπνοή της νύχτας.

Carpe.








Δευτέρα 27 Μαΐου 2019

Η Orchestra Laou Laou στην μουσική σκηνή του Ορφέα!


H Orchestra Laou Laou μπλέκει τα έγχορδα με τα χάλκινα πνευστά και την ρεμπέτικη παράδοση με τους ρυθμούς τη folk μουσικής της Μεσογείου. Φτιάχτηκε όταν συναντήθηκαν 4 μουσικοί με τελείως διαφορετικές αφετηρίες και είπαν να ενώσουν τα αγαπημένα ακούσματα και την έμπνευσή τους σε ένα κοινό project. Έχουν κυκλοφορήσει δικά τους τραγούδια, πρωτότυπα και διασκευές, έχουν συμμετάσχει σε γιορτές, φεστιβάλ, έχουν παίξει σε μικρούς και μεγαλύτερους χώρους όπως ο Σταυρός του Νότου, το Περιβόλι του Ουρανού και έχουν συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες με διάφορες αφορμές. Το σχήμα χαρακτηρίζεται από την εξωστρέφεια των χάλκινων πνευστών.

H Orchestra Laou Laou αποτελείται από τους:
Μέλιο Κατσαμάκη (τρομπέτα, φωνή)
Λεωνίδα Μαριδάκη (κιθάρα, φωνή)
Μενέλαο Μοραΐτη (τούμπα)
Λεωνίδα Παλαμιώτη (τρομπόνι)

Ώρα έναρξης 22:00
Είσοδος : 5 ευρώ
Παρασκευή 31 Μαΐου

Orfeas Live
Cafe Bar Restaurant
Φωκίωνος Νέγρη 25
Αθήνα, Κυψέλη
Τηλέφωνο για κρατήσεις 210-8668544











ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΚΙΝΤΖΗ " Το φόρεμα της ποίησης"


Το φόρεμα της μάνας μου …
λαχτάρισα όταν ήμουν παιδί μικρό ,
ήταν για εμένα ένα & μοναδικό…

Μόνο η ποίηση τώρα πια …
πάνω μου εφαρμόζει σαν φόρεμα ,
στην πληγωμένη σάρκα μου κολλητό …
σαν φίλος τρυφερός ή σαν βασανιστήριο φριχτό ;

Το φόρεμα της μάνας μου …
είχε μικρό μαοϊκό γιακά
σαν ανοιξιάτικο στεφάνι γύρω από το λαιμό ,
με ένα μικρό άνοιγμα ακριβώς εκεί
που γεννιέται ή γκρεμίζεται
μιας πεταλούδας ο λυγμός …

Μόνο η ποίηση πάνω από όλα …
το θρόισμα των φτερών μιας πεταλούδας μπορεί ,
στο σύμπαν εκκωφαντικά να εκσφενδονίσει …
ύστερα … σε μιας λίμνης τα νερά
πένθιμα να βυθίσει …

Το φόρεμα της μάνας μου …
τους ώμους άγγιζε σαν χάδι , συρτό , ζεστό , ερωτικό …

Μόνο η ποίηση έτσι στην αρχή …
σε πλησιάζει , σε αγγίζει ,
σε ανατριχιάζει , σαν χάδι … φοβερό …

Το φόρεμα της μάνα μου …
είχε βαθύ κατήφορο στο στήθος ,
τόσο αποκαλυπτικό … ίσα που όμορφα το πρόβαλε …
γλυκά το περιέβαλε …
σαν γιασεμιά σε μάντρα ,
που περιμένει το άγγιγμα ή το χούφτωμα
ερωτευμένου άντρα …

Μόνο η ποίηση το ίδιο αιφνιδιαστικά …
σε αρπάζει , σε συνταράζει ,
στα σώματα - στα πνεύματα φωλιάζει
τα σωθικά ξεσκίζει
κατόπιν σαν απαλό φόρεμα αγαπημένο ,
τη γύμνια μας τυλίγει …

Το φόρεμα της μάνας μου …
ήταν πράσινο λαδί … μουντό ,
μεγάλα μαύρα λουλούδια πλέκονταν – έπλεαν
στο φόντο το σκοτεινό ,
σαν του Χιώτη τα τραγούδια ταξίδευαν
γύρω από τη μέση , την πλάτη ,
τους γλουτούς , απαλά κατηφόριζαν & άραζαν
στου γόνατου τους αρμούς …

Μόνο η ποίηση έτσι σε αρμενίζει …
στου κόσμου το κορμί ,
ανατολές - δύσεις σου χαρίζει …
όμως τις ίδιες ακριβώς …
ποτέ δεν θα τις ξαναδείς…

Το φόρεμα της μάνας μου …
κρυφά όταν έλειπε φορούσα ,
στον καθρέφτη της μπροστά …
γινόταν κάτι μαγικό, γιατί αν & ήμουν σχεδόν παιδί
αμέσως ηδονικά το άγνωστο ποθούσα …

Μόνο η ποίηση σαν τον αθώο - άγριο πόθο …
σε ξεσηκώνει - σε ξεγυμνώνει … τελειωτικά σε ξεριζώνει …

Τα φορέματα … ποτέ πια δεν τα χαζεύω …
ηδονικά μόνο τα χαϊδεύω…
Μόνο τα αίματα τώρα …
στα ποιήματα … πολύ ζηλεύω …

Δέομαι το φόρεμα της μάνας μου ,
να μπορούσα να ξαναδώ …
Δέομαι της ποίησης το χάδι ,
με ανοιγμένους τους πόρους της ψυχής μου
να μπορούσα για πάντα να γευτώ …

Κατερίνα...Σκιντζή...