Σαν σε απόηχο. Απουσία βαριά, κατακερματισμένη εικόνα. Είναι ο σύθαμπος έρωτας που σαν νέφος τυλίχτηκε γύρω μου και με νότισε με την υγρασία του ρίγους. Σαν πάχνη από αβάσταχτη έλλειψη, το σώμα που λείπει ο ενεστώτας που κρύβεται, το χτες που στάζει φορτωμένες στιγμές, με βουτάει σε απύθμενη στέρηση : απουσία. Σαν μέλος που ξεκόλλησε βίαια και σακάτικα ψάχνει να βρει γιατρειά, σαν ανάγκη που σκύβει αμείλικτα στο κενό να χωρέσει, σαν πληγή που ανοίγει στο σύμπαν και κακοφόρμισε ο κόσμος, έτσι μου λείπει η ανάσα σου και πνίγομαι σε μία φθορά. Μου λείπεις. Και σαν αγρύπνια πλημμύρισες μεσάνυχτα, να σημαίνεις την ώρα που θα πλαστεί ξανά η Εδέμ, μια εξιλέωση σέρνεται στα σανίδια της νύχτας, μια προσμονή πως η ανατολή θα χαράξει στο πλάι σου και θα μ αγαπάς. Σαν μια πλάνη, πως δε σε συνάντησα, πως δε σ ονειρεύτηκα και πως δε σε αγάπησα στην κόψη του ξυραφιού. Σαν το ψέμμα. Πως τάχα δεν σ αγαπώ....
Ο Γιάροσλαβ Χάσεκ (τσεχ.Jaroslav Hašek) ήταν Τσέχοςσατιρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 30 Απριλίου1883 και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου1923. Έζησε σε μια εποχή που η Πράγα ήταν ένα κέντρο λογοτεχνίας με σήμερα παγκοσμίως γνωστά ονόματα όπως ο Φραντς Κάφκα και ο Μαξ Μπροντ.
Ο Χάσεκ γεννήθηκε στην Πράγα, όταν αποτελούσε πόλη της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και υπήρξε γιος του δασκάλου μαθηματικών Josef Hašek και της συζύγου του, Κατερίνα. Η φτώχεια ανάγκασε την οικογένεια — με συνολικά τρία παιδιά, τον Γιάροσλαβ, τον τρία χρόνια νεότερο αδελφό του, Μπόχουσλαβ, και μια ορφανή ξάδελφη, τη Μαρία — να μετακομίζει συχνά, περισσότερες από δέκα φορές κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας του. Ως έφηβος, εγκατέλειψε το γυμνάσιο στην ηλικία των δεκαπέντε ετών για να γίνει φαρμακοποιός, αλλά τελικά αποφοίτησε από μία οικονομική σχολή. Εργάστηκε για λίγο ως τραπεζικός υπάλληλος και ως πωλητής σκυλιών (το ίδιο επάγγελμα ακολούθησε και ο ήρωας Σβέικ στο μυθιστόρημά του).
Το 1906 προσχώρησε στο αναρχικό κίνημα, έχοντας συμμετοχή και στις αντι-γερμανικές ταραχές που σημειώθηκαν στην Πράγα το 1897, τότε ως μαθητής. Έδινε διαλέξεις σε ομάδες εργαζομένων και το 1907 έγινε ο συντάκτης του αναρχικού περιοδικού Komuna. Aπομακρύνθηκε από το αναρχικό κίνημα και εργάστηκε ως σατιρικός συγγραφέας για περιοδικά όπως Η Τσουκνίδα (Kopřivy) και το Karikatury, από το 1908 μέχρι το 1910.
Το 1911 συμμετείχε στις εκλογές με το «Κόμμα υπέρ της προόδου μέσα στα πλαίσια του νόμου» (μια παρωδία παραδοσιακών κομμάτων) ζητώντας την κρατικοποίηση των υπηρεσιών θυρωρού, την σκλαβιά κλπ. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου αιχμαλωτίστηκε από τον ρωσικό στρατό και εντάχθηκε στις Τσεχοσλοβακικές Λεγεώνες, δυνάμεις εθελοντών που πολεμούσαν με το μέρος της Αντάντ κατά της Αυστροουγγαρίας. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία διαφώνησε με τις Λεγεώνες και εντάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Τον Δεκέμβριο του 1920 επέστρεψε στην πατρίδα του. Παντρεύτηκε συνολικά δύο φορές, την πρώτη ακολουθώντας το καθολικό τελετουργικό, και τη δεύτερη φορά στη Ρωσία, με ορθόδοξο γάμο. Ο Χάσεκ εργάστηκε με επιτυχία για εφημερίδες και περιοδικά, γράφοντας σατιρικές ιστορίες και άρθρα. Ως συγγραφέας συνδύασε την απλή λαϊκή γλώσσα με την περιγραφή πολύπλοκων λεπτομερειών. Λίγοι αναγνώρισαν την ποιότητα στα έργα του. Οι περισσότεροι συνάδελφοί του πίστεύαν ότι τα έργα του ήταν ένα επιφανειακό φαινόμενο. Από το 1910 εργάστηκε για το ζωολογικό περιοδικό Svět zvířat (Ο Κόσμος τον Ζώων). Περιγράφοντας ανύπαρκτα ζώα έφερε μεγάλη αναταραχή στους ειδικούς. Το αποκορύφωμα ήταν άρθρα όπως η περιγραφή μεθυσμένων παπαγάλων και η ανακάλυψη της προϊστορικής ψείρας.
Το σημαντικότερο έργο του είναι το αντιπολεμικό μυθιστόρημα με τον τίτλο Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ. Το βιβλίο αποτελεί αντίδραση στα γεγονότα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και έχει μεταφραστεί σε 58 γλώσσες. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στην ιστορία ενός απλού και ασήμαντου ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από τον πόλεμο. Η σχολαστική πραγματοποίηση των στρατιωτικών εντολών αποκαλύπτει τον παραλογισμό και την γελοιότητα του συστήματος. Αυτό το έργο θεωρείται κλασσικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και βρίσκεται συχνά μέσα σε καταλόγους των 100 καλύτερων βιβλίων.
Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ
Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ (Švejk) είναι ένα ατελές σατιρικόδιήγημα τουΓιάροσλαβ Χάσεκ. Εικονογραφήθηκε από τον Γιόζεφ Λάντα μετά τον θάνατο του Χασέκ. Περιγράφει τις περιπέτειες του καλoύ στρατιώτη Σβέικ στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία του Τσέχου βετεράνου Γιόζεφ Σβέικ, και τις περιπέτειές του στο στρατό. Η ιστορία αρχίζει με την είδηση της δολοφονίας του αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σαράγεβο, που πυροδότησε τονΠρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Σβέικ είναι τόσο ενθουσιώδης που θα υπηρετήσει τη χώρα του (ή μάλλον τη χώρα στην οποία ανήκει η πατρίδα του) στο στρατό, που κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι απλά ανόητος ή θέλει να υπονομεύσει τον στρατό της Αυστροουγγαρίας.
Η ιστορία περιγράφει γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του πολέμου, δεδομένου ότι Σβέικ κατατάσσεται στο στρατό και έχει διάφορες περιπέτειες, πρώτα στα μετόπισθεν του μετώπου, και έπειτα κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης ανάβασης για να συναντήσει τη μονάδα του στη πρώτη γραμμή. Το ατελές μυθιστόρημα διακόπτεται απότομα προτού δοθεί στον Σβέικ η ευκαιρία να συμμετάσχει σε οποιοδήποτε μάχη ή να μπει στα χαρακώματα.
Meir Margalit as The Good Soldier Švejk, painting by Chaim Topol
Παρουσίαση
Το μυθιστόρημα "Ο καλός στρατιώτης Σβέικ" θεωρείται ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και από τα σημαντικότερα αντιπολεμικά έργα όλων των εποχών.
Καλοσυνάτος, πρόσχαρος και αφελής, ο Σβέικ γίνεται ο πιο πιστός Τσέχος στρατιώτης του αυστριακού στρατού. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου πολέμου, καλείται να υπερασπιστεί την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Οι σπαρταριστές περιπέτειες του πιο πιστού Τσέχου στο στράτευμα, καθώς και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις όπου εμπλέκεται, μάταια, για να φτάσει στην πρώτη γραμμή του μετώπου, προκαλούν το γέλιο - ένα γέλιο που κρύβει τον αγώνα και τη λαχτάρα για την ελευθερία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ο κύριος Σβέικ είναι ένας αφελής, καλοκάγαθος, ευγενέστατος, ελαφρώς απλοϊκός στο μυαλό άνδρας που ζει στην Πράγα την εποχή που ακόμη αποτελεί μέρος της Αυστροουγγαρίας. Είναι στα 1914, την παραμονή του Α' Παγκόσμιου Πολέμου όταν ο Σβέικ μέσα από μια σειρά παράλογων, κωμικοτραγικών ή και εντελώς αναπάντεχων περιστατικών βρίσκεται στη δίνη καταστάσεων που απλώς τονώνουν περισσότερο το πατριωτικό του αίσθημα. Ο κύριος Σβέικ έχει κριθεί ακατάλληλος «λόγω ηλιθιότητας» να υπηρετήσει στον στρατό, ωστόσο αυτό δεν θα τον εμποδίσει από το αναδειχθεί σε γενναίο πολεμιστή, ήρωα για τη χώρα του, το βασίλειο της Βοημίας, και τους συμπατριώτες του. Με πείσμα και παρά τις μάταιες προσπάθειές του να καταταγεί στο στρατό, συνεχίζει με το ηθικό άκαμπτο. Ο αφελής πωλητής σκύλων θα κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία, θα έρθει αντιμέτωπος με την πιο παράλογη γραφειοκρατία, θα αντικρούσει την υποκρισία των θεοσεβούμενων. Η απλοϊκή του σκέψη θα τον βοηθά να αντιλαμβάνεται διαυγέστερα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του και ως εκ τούτου να αποδεικνύεται διορατικός. Το μεγαλύτερο προτέρημα του Γιόζεφ Σβέικ είναι πως ακόμη και στην πιο παράλογη και αδιέξοδη κατάσταση βλέπει την θετική της πλευρά. Ο Γιάροσλαβ Χάσεκ έγραψε ένα αντιπολεμικό ύμνο στην ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στην ηλιθιότητα. Οι άνθρωποι μη μπορώντας να υπερβούν την ανοησία συχνά την αναγάγουν σε κανόνα. Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται: Το σατιρικό μυθιστόρημα «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» δεν γράφτηκε για παιδιά, μπορεί ωστόσο να διαβαστεί από τα μεγάλα παιδιά του δημοτικού, περισσότερο της Στ' τάξης, και του Γυμνασίου. Μπορεί επίσης να διαβαστεί και από μεγαλύτερης ηλικίας αναγνώστες. Για ποιο λόγο θα το αγαπήσουν τα παιδιά: Τα παιδιά θα απολαύσουν και θα εκτιμήσουν το σαρκαστικό χιούμορ του αφελούς Σβέικ, θα αναγνωρίσουν τα ιδανικά του και θα αντιληφθούν την ανατρεπτική οπτική του: στη φυλακή βλέπει τον νόμο και την πρόοδο, στην τρέλα του πολέμου την ευκαιρία να κάνει το σωστό και να δείξει πίστη και αφοσίωση. Για ποιο λόγο να το προτιμήσουν οι γονείς: Η υπερπληθώρα τίτλων που περιμένει στα ράφια των βιβλιοπωλείων δεν σημαίνει πάντοτε πως διευκολύνει τις επιλογές όσων αγοράζουν βιβλία για παιδιά. Η επιστροφή στα κλασσικά είναι μεν ασφαλής λύση αλλά δεν πρέπει να γίνεται με μόνο κριτήριο ότι το βιβλίο «έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές». Δέον είναι να επαναβεβαιώνεται η στόχευση του βιβλίου, σε ποιο κοινό απευθύνεται και αν αυτό είναι τα σημερινά παιδιά ή οι σημερινοί έφηβοι. Το αντιπολεμικό, σατιρικό έργο του Χάσεκ Ο καλός στρατιώτης Σβέικ εξακολουθεί να δίνει ένα χρήσιμο όσο και διασκεδαστικό μάθημα για το πού μπορεί να οδηγήσει ο ανθρώπινος παραλογισμός αλλά και για το ότι δεν είναι καθόλου μάταιο να τον πολεμάμε. (Ελένη Κορόβηλα, Bookpress.gr 24/2/2014)
..Αργότερα στο ψυχιατρείο ο Σβεϊκ μιλούσε και έλεγε καλά λόγια για τον εαυτό του και για τους άλλους τρόφιμους.
- Λευτεριά. Κάνεις ότι σου καπνίσει χωρίς να δώσεις λογαριαμό σε κανένα. Κυλιέσαι, ουρλιάζεις, ξεγνυμνώνεσαι,παραμιλάς, δαγκώνεις, χτυπάς και τέτοια. Αν όλα αυτά κάποιος τα έκανε στο δρόμο θα΄ταν περίεργα και παράξενα και τρελά. Στο ψυχιατρείο θεωρούνται πολύ φυσικά. Ούτε..ούτε στα όνειρά τους οι σοσιαλιστές είδαν τέτοιου είδους λευτεριά. Μπορεί να έισαι ο Θεός, διάβολος, Παναγιά, Πάππας,Ναπολέοντας, Βασιλιάς, Αυτοκράτορας, Άγιος...Είναι γιομάτος ο παράδεισος από όλους αυτούς και απόλες τις ιδέες. Την πιο μεγάλη φασαρία κάει ένας φιλαράκος που λέει ότι είναι ο δεκάξι τόμος της Μγάλης Εγκυκλοπαίδειας. Έχει πλάκα ο άνθρωπος. Από τον καθένα ζητάει να βρει την λέξη "ραπτομηχανή". Αλήθεια το λέω ότι και αν κάνει κάποιος εδώ μέσα είναι καλώς καμωμένο....."http://giusurum.blogspot.gr/
ΚΡΙΤΙΚΗ
Γιώργος Νοταράς - Ελευθεροτυπία
Υπάρχουν βιβλία που όταν φτάσεις στην τελευταία τους σελίδα, σε πιάνει θλίψη. Το ίδιο ισχύει και για μερικές ταινίες.
Και στη μία περίπτωση και στην άλλη δε μιλάμε για κορυφαίες στιγμές. Θα έλεγα ότι ένα σπουδαίο κείμενο ή φιλμ, με το που τελειώνει, σου έχει δώσει μια τέτοια αίσθηση ολοκλήρωσης, οπότε μένεις μόνο στη χαρά. Ομως το συναίσθημα της μελαγχολίας που μπορεί να προκύψει, ύστερα από την ανάγνωση ενός απλού κατά κανόνα, χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες, μυθιστορήματος, κινείται λίγο στη σφαίρα της μαγείας. Ξαφνικά νιώθεις σαν να πέρασες από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο. Το συναίσθημα είναι ακριβώς ίδιο. Μάλιστα, ένα τέτοιο μυθιστόρημα μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το καλοκαίρι, όπως ο «Σβέικ». Να πεις ότι μεταφερθήκαμε για ένα διάστημα σε μια παραδεισένια περιοχή, οπότε η επιστροφή στην πραγματικότητα μας κακοφαίνεται, τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει εδώ. Βεβαίως, κάθε ανάγνωση, ανεξαρτήτως τόπου, χρόνου, θέματος, εποχής ή χαρακτήρων, μπορεί να σε ταξιδέψει - επαφίεται στην ικανότητα του συγγραφέα να το πετύχει, η λευκή σελίδα μπροστά του μπορεί να γίνει η αρχή για την υλοποίηση ενός ολόκληρου κόσμου ή μπορεί να ήταν προτιμότερο γι' αυτόν να μείνει λευκή. Ενδιαμέσως υπάρχουν πολλές κατηγορίες λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμων κειμένων, όμως εδώ έχουμε ένα κυριολεκτικά ονειρικό κείμενο, δηλαδή ο αναγνώστης φεύγει παντελώς και αρνείται να επιστρέψει... Κάτι που μπορεί να μην ήταν καν στις προθέσεις του συγγραφέα Γιάροσλαβ Χάσεκ. Αντιθέτως, κατά τα φαινόμενα, βασικός του σκοπός ήταν να καταγράψει μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, από την ώρα που ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και μετά, από την πλευρά της Αυστροουγγαρίας, όπως την έζησε ο Τσέχος Χάσεκ. Είχε σχεδιάσει να ολοκληρώσει το έργο σε έξι τόμους, όμως πέθανε το 1923, αφήνοντας πίσω του ένα μέτριο σε όγκο βιβλίο, μ' ένα φανερά πρόχειρο έως απότομο φινάλε. Θα μπορούσαμε τυπικά να ορίσουμε το έργο σαν μια σάτιρα, αλλά φοβάμαι πως ο όρος αυτός είναι πολύ λίγος για να καλύψει έναν ποταμό περιστατικών, που αφορά πάμπολλες πτυχές της ανθρώπινης κουζουλάδας. Κάθε απόπειρα σοβαρής, συγκροτημένης τοποθέτησης αυτού του κειμένου δεν θα οδηγούσε πουθενά. Αναλύσεις, κρίσεις, αναφορές και πληροφορίες περισσότερο θα έκρυβαν παρά θα αποκάλυπταν την αίσθηση που βγάζει ο Σβέικ, η οποία βρίσκεται, όπως λέμε μερικές φορές, στον αέρα, άπιαστη και αταξινόμητη. Είναι πιο εύκολο να γράψει κανείς για δέκα φιλοσόφους, παρά για τον Σβέικ... Υπάρχει όμως και κάτι άλλο 100% ουσιώδες. Είναι η συγκεκριμένη έκδοση. Μπορούσε κανείς να τη βρει σε διάφορους υπαίθριους πάγκους της δεκαετίας του '70, μια σειρά με τον τίτλο «Βιβλιοθήκη για όλους», χωρίς καμία άλλη επιπλέον πληροφορία, σχετικά με το πότε, πού και ποιος. Ως μεταφράστρια αναφέρεται η Μαντώ Αναστασιάδη κι εδώ είναι όλο το ζουμί. Πρόκειται σαφέστατα για απόδοση, για απόλυτη μεταφορά σε μια ελληνική λαϊκή γλώσσα, γραμμένη με εξαιρετικό κέφι, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση ακρίβειας και με μπόλικη φαντασία. Πρόκειται δηλαδή για έναν «ελληνικό» «Σβέικ, που μοιάζει ακόμη περισσότερο διασκεδαστικός, ακόμη περισσότερο φευγαλέος, πέρα για πέρα δικός μας - εξ ου και η θλίψη όταν τον αποχωριζόμαστε. Η μετάφραση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελική αίσθηση. Δεν ξέρω αν εξακολουθεί να κυκλοφορεί σήμερα ή αν μόνο στα παλαιοπωλεία μπορεί να τη βρει, πια, κανείς.Οσοι δεν έχουν διαβάσει αυτήν την έκδοση, είναι επιτακτική ανάγκη να το κάνουν, αν ποτέ πέσει στα χέρια τους. Μπορεί κάποιος να βρει μια πιο ξεκάθαρη απάντηση στο μυστήριο της γοητείας τού «Σβέικ»... Τα ερωτήματα είναι: Ποιοι θα είχαν σήμερα την όρεξη ν' ασχοληθούν μαζί του; Πού θα μπορούσε να ενταχθεί μέσα στο φάσμα των σημερινών ανησυχιών; Οι περισσότεροι αναγνώστες σήμερα, παγκοσμίως, αναζητούν θέματα που κατά κάποιον τρόπο πρέπει να τους αγγίζουν προσωπικά. Συχνά τα ερωτήματα βγαίνουν στο τέλος ενός βιβλίου ή μιας ταινίας, από την πλευρά ενός μέρους του κοινού: «Και μένα τι με νοιάζει; Πόσο με αφορούν όλα αυτά τα πρόσωπα;». Κι ενώ συχνά οι απορίες αυτές είναι βάσιμες, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι και μια εύκολη λύση για τον αναγνώστη να «ξεφορτώσει» διάφορα πράγματα που μαζεύονται στον εγκέφαλό του. Ο μόνος τρόπος για να δώσω εγώ μιαν απάντηση ήταν να διαβάσω τον «Σβέικ» για τρίτη φορά και με μεγάλη χρονική διαφορά από την προηγούμενη. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές σε όσα ανέφερα πριν. Είμαι όμως ένας μέσα σε χιλιάδες. Αποτελούμε, άραγε, κάποιοι από μας, μέρος ενός συνόλου; Αποφεύγω να το ψάξω...
Η διάσημη αντιπολεμική σάτιρα του Γιάροσλαβ Χάσεκ, στην καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά της. Το σήμα κατατεθέν της τσεχικής λογοτεχνίας, ένα πανέξυπνο ψυχογράφημα και παράλληλα ένα ξεκαρδιστικό αντιπολεμικό αριστούργημα, σκηνοθετημένο με σπιρτάδα από τον κορυφαίο Τσεχοσλοβάκο σκηνοθέτη Κάρελ Στέκλι (υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα το 1957).
«Ο όρος "σάτιρα" είναι πολύ λίγος για να καλύψει έναν ποταμό περιστατικών, που αφορά πάμπολλες πτυχές της ανθρώπινης κουζουλάδας...»https://www.youtube.com/
Κωμωδία παραγωγής Τσεχοσλοβακίας 1957 σε επανέκδοση
Η διάσημη αντιπολεμική σάτιρα του Γιάροσλαβ Χάσεκ στην καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά της.
Το σήμα κατατεθέν της τσεχικής λογοτεχνίας, ένα πανέξυπνο ψυχογράφημα και παράλληλα ένα ξεκαρδιστικό αντιπολεμικό αριστούργημα, σκηνοθετημένο με σπιρτάδα από τον κορυφαίο Τσεχοσλοβάκο σκηνοθέτη Κάρελ Στέκλι (υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα το 1957)
«Οι ξεκαρδιστικές (αλλά συμβολικές και διαχρονικές) περιπέτειες του αγαθού ήρωα του Χάσεκ, ο οποίος αγωνίζεται να επιβιώσει εγκλωβισμένος στα γρανάζια ενός τερατώδους γραφειοκρατικού και μιλιταριστικού οργανισμού, που υπάρχει για να εξυπηρετεί αποκλειστικώς τις ανάγκες της διεφθαρμένης μειοψηφίας των αριστοκρατών»
Ο «αντιήρωας» Σβέικ, μέσα από το ανατρεπτικό του χιούμορ και τις κωμικοτραγικές καταστάσεις όπου εμπλέκεται, αποδεικνύει τη ματαιότητα της ανθρώπινης φιλοδοξίας και τον παραλογισμό του πολέμου
«Εκτός του γέλιου που προσφέρει, κινεί τη σκέψη και τη συνείδηση του θεατή. Ο κωμικοτραγικός Σβέικ είναι ανιδιοτελής πατριώτης, ένας λαϊκός άνθρωπος,
που με την άδολη "πανουργία" του αντιστέκεται στον παραλογισμό και την αγριότητα του πολέμου»
Θύμιος Καρακατσάνης
«Ο όρος “σάτιρα” είναι πολύ λίγος για να καλύψει έναν ποταμό περιστατικών, που αφορά πάμπολλες πτυχές της ανθρώπινης κουζουλάδας...»
Ως βιβλίο, θεωρείται από τα διαχρονικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μεταφρασμένο σε πάνω από 60 γλώσσες. Ως θεατρική παράσταση, δεν πρέπει να υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου να μην έχει ανέβει στη σκηνή δεκάδες φορές. Ως ταινία, δε, μόνο ένας συμπατριώτης του Γιάροσλαβ Χάσεκ, του εμπνευσμένου συγγραφέα του βιβλίου, θα μπορούσε να το αποδώσει τόσο πιστά, στην πιο πετυχημένη αναμφίβολα κινηματογραφική μεταφορά του, ατελούς μεν, αριστουργηματικού δε σατιρικού αφηγήματος του μεγάλου αντικομφορμιστή Τσέχου συγγραφέα.
Ο «Καλός Στρατιώτης Σβέικ» (που ο πρωτότυπος τίτλος του ήταν «Η τύχη του Καλού Στρατιώτη Σβέικ κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πολέμου») θεωρείται πλέον σήμα κατατεθέν της τσεχικής λογοτεχνίας, έχοντας ξεπεράσει σε αναγνωρισιμότητα, αναγνωσιμότητα και παγκόσμια προβολή ακόμα κι αυτά τα διάσημα έργα του Φραντς Κάφκα.
Πρόκειται για ένα πανέξυπνο ψυχογράφημα και παράλληλα ένα ξεκαρδιστικό αντιπολεμικό αριστούργημα, σκηνοθετημένο με σπιρτάδα από τον κορυφαίο Τσεχοσλοβάκο σκηνοθέτη Κάρελ Στέκλι. Μια διαχρονικά απαράμιλλη αντιμιλιταριστική σάτιρα, την οποία πολλοί στην πορεία των χρόνων προσπάθησαν να μιμηθούν αλλά δεν τα κατάφεραν.http://www.ishow.gr/
Κι όταν ο αναστεναγμός συγκεντρώνεται στ' αστέρια, η άνοδος λογίζεται ως παρτίδα επί ίσοις όροις... Κι είναι τόσο απλή η αγάπη, σαν τον θάνατο με το νεύμα ενός θεού υποσχετικού...
Κι εκείνο το μειδίαμα, τετελεσμένο, απόλυτο... Σου έγραψα στην σκόνη, στην θάλασσα σου έγραψα αφρό κι ήταν το φιλί σου σαν παραθύρι στο αέναο...
Τόση γνώση και τόσος έρωτας σε μιάν παρτίδα που ποτέ δεν θέλω να νικήσω...
Τόση διαδρομή στα στενά όρια των ανθρώπων, τόση προσμονή για ένα άγγιγμα στην ρότα του χρόνου...
Αλήθεια, σου είπα σ' αγαπώ στο γέρμα της ημέρας;
Έλα, θα ξημερώσει, ας παραταχθούμε...
----------------------------------------------------------- "Μονόπρακτη ποίηση" Μαρίνα Σολδάτου ** ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ**
Σεμνά. Δε σε χαρακτηρίζει το πομπώδες' το ύφος τ' ορειχάλκινο επέδραμε στις στέπες του θρασύδειλου, σαν Δον Κιχώτης των φτωχών επεξηγήσεων .
Στρατηγική υποκρισίας .
Βρίθει το πλήθος των ζητιάνων
της εκτίμησης'
" ό,τι έχετε ευχαρίστηση " .
Οίκτο να δώσω,
συγκατάβαση θυμού ;
Ευχή να κάνω ;
Προσευχή ;
Ν' αδιαφορήσω ;
Οχι, ποτέ μου αβασάνιστα
δεν πρόσφερα
την εύνοια ,
τις τύψεις του φιλάνθρωπου,
του δήθεν Σαμαρείτη,
του " κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό "
δε ζήλεψα'
λυπάμαι .
Αυτές οι φράσεις του συρμού
" όλα για τους λαούς " ,
πομφόλυγες .
Λίγα για ένα,
λιγοστά,
ελάχιστα'
καθόλου ;
Το τίμημα της προσφοράς
στην αποθέωσή του .
Τα πάντα ρει,
όταν η φύση λειτουργεί
σα φύση .
Το στάσιμο
δε γίνεται αναστάσιμο
χωρίς καμιά θυσία .
Σεμνά,
σεμνά,
ό,τι βαδίζεται,
ό,τι απομυθοποιείται,
υπό τον όρον
να σ' ακολουθεί
κι η σκιά σου .
Η ζωή μοιάζει με μια ιστορία που έχει αρχή και μέση αλλά δεν γνωρίζεις το τέλος Στο δικό μου παραμύθι θέλω ένα τέλειο τέλος. Ν'αφήσω το ίχνος μου ένα γενναιόδωρο σύννεφο από νοσταλγία όπως ένα παλιό σπίτι ένα νανούρισμα από τη μαμά το γλυκό της γιαγιάς... Να κάνω ότι καλύτερο μπορώ και να φύγω όταν όλα θα τελειώσουν με μια προσευχή στα χείλη κυλώντας σαν πετραδάκι στη σκοτεινή γραμμή του ορίζοντα να βυθιστώ χωρίς ανάσα στον ωκεανό να αιωρηθώ με τα θαλασσοπούλια στην απεραντοσύνη των κυμάτων να περιπλανηθώ με τους ανέμους στον ουρανό ένα απαλό χνουδάκι. Να κάνω σπονδή στο φως σαν να ήταν μέρος του εαυτού μου έχοντας έναν μόνο φόβο τον τελευταίο να κρατηθώ κοντά στην καρδιά των ανθρώπων και έτσι να συνεχιστεί η ζωή Μα όποιος τον θάνατο περιπαίζει πιο πολύ τον φοβάται.. κι ο παράδεισος δεν κερδίζεται αν δεν πάμε εμείς πρώτα σ'αυτόν...
Χρόνια τώρα στον ίδιο μονότονο σκοπό χωρίς ρυθμό ,χωρίς πνοή ,χωρίς ζωή... Λείπει η αλήθεια που γαληνεύει τα όνειρα λείπει το όνειρο που αποζητά η σκονισμένη μας ψυχή... Ατέρμονη προσπάθεια σε λάθος μονοπάτια στα μονοπάτια που ασέλγησαν τα πρέπει. Ο άνεμος πήρε τις στάχτες τους τις σκόρπισε τις σκέπασε με πέπλο σιωπής πικρό... το όνειρο φεύγει όπως το νερό ξεφεύγει μέσα από το κάθε τι. Σιωπές σταλάζουν από παντού
φέρνουν τον ήχο τους, ακούς τη ματωμένη χροιά τα κρύα βράδια κουβαλούν κρυφούς πόθους μέσα στο ασκό της λογικής, κρυφούς πόθους που χάθηκαν στις διαδρομές του όχλου. Σιωπές αγγίγματα της νύχτας που χάθηκαν σε όνειρα ανεξήγητα αποζητώντας την αληθινή ζωή στους άγονους δρόμους της ψυχής μας... Δρόμοι που καλύφθηκαν από πέτρα,αίμα και λόγχη... Στους άγονους δρόμους της ψυχής σου άσε τις σιωπές να ανθίσουν... Ευχήσου...! Carpe
"Στις ατέλειωτες μέρες, στα άπειρα χρόνια αυτού του κόσμου σταγόνες αίμα την ύπαρξη μας συντροφεύουν... Θυσία που θαρρώ δεν πήγε χαμένη. Βάλσαμο σ’ ορθάνοιχτες πληγές, που μόνο μ’ αίμα αγάπης επουλώνονται... Και η ελπίδα εκεί μισολιωμένο κερί που αιώνια καίει... Αναστάσιμα να δηλώνει την Λύτρωσή μας!"
Κατερίνα Καρυπίδου 09/04/2015
Το χρυσάφι του φθινοπώρου (λάδι σε καμβά) - Βασιλική Σωτηριάδου
iii. Φθινοπωρινό χρυσάφισμα.
Απομείναμε μονάχες ψυχές να κελαηδάμε τον έρωτα μας… Δυο μικρά σπουργίτια, στο χρυσάφισμα μιας φθινοπωρινής ημέρας, να υμνούμε στιγμές δικές μας…
Τόσο σιμά, τόσο κοντά ο ένας μας στον άλλο… Αρκεί, τόσο όσο να αγκαλιαζόμαστε, με την ζεστασιά των ονείρων και των προσμονών μας…
Φύλλα κίτρινα που θροΐζουν
στις μικρές ανασαιμιές του πόθου μας.
Και τα φουσκωμένα στήθη
μαρτυρούν μια σιωπηρή ευτυχία…
Και δε χρειαζόμαστε άλλο, παραπάνω …
Παρά μόνο, εγώ Εσένα και εσύ Εμένα…
Για να βεβαιώσουμε την ύπαρξη μας,
σ’ αυτόν τον πολύβουο απέραντο κόσμο!
Κατερίνα Καρυπίδου 08/04/2017
iv. Στο σκοτάδι
«Οι ώρες καλπάζουν… Βράδιασε πάλι … Κάθε ημέρα η απόσταση ανάμεσα μας ολοένα και μεγαλώνει … Και το κενό μέσα μου, αυτό το κενό που αφήνει η απουσία σου, ολοένα και βαθαίνει…
Σε λίγο, άκου, θα σημάνει δώδεκα…
Δώδεκα και τα παραμύθια
που αντηχούν στην καρδιά μου ….
Ευτυχώς βράδιασε πάλι γρήγορα…
Ευτυχώς έχουμε ξεφύγει από εκείνο το
φως που όλα τα φανερώνει…
Κλείνω τα μάτια και ας είναι σκοτάδι!
Με πονά το χρώμα της μοναξιάς!
Κλείνω τα μάτια γιατί σε αυτό το σκοτάδι,
φωτίζουν τα όνειρά μας, οι πόθοι μας…
Εκείνα όλα, που ξέχασες φεύγοντας…
Σ’ αυτό το σκοτάδι λάμπει το «θέλω» σου…
Σ’ αυτό το σκοτάδι νιώθω τα χείλη σου,
σκληρά, απαιτητικά,
να διεκδικούν την γεύση του έρωτά μου…
Να διεκδικούν το άρωμα του πόθου μου…
Να διεκδικούν το είναι μου,
αυτό που μόνο στα χέρια σου ζωντανεύει!
Ένα δάκρυ στασιάζει ανελλιπώς. Κάποια άλλα, κυλούν διάφανη βροχή στ’ άλικο των χειλιών. Βυθισμένα στη θλίψη, ψελλίζουν λυπημένα λόγια στο νου. Ματωμένο δείλι ξυπνά η σιωπή. Βιαστικό σκιτσάρισμα το χρώμα στα μάτια της κι όλα γίναν χτες και αύριο. Έξω, αργοσβήνει το σήμερα. Ξέρεις, του ‘λαχε ο κλήρος να κρατεί στα χέρια του τη ζωή.. Εγώ, της ποίησης παιδί, σε σπίτι ξεσκέπαστο θα κοιμίσω τους στίχους. Θεέ μου! Ας μη βρέξει άλλα δάκρυα απόψε…
Όπου το χρυσό και το σμάλτο απ΄τον πυρήνα σιτοβολώνων στην κοιλιά του πελάγου βυθίζονται τα ολόλευκα δάκτυλα, κι από το σκοτάδι το μέλλον ραγίζει στο χθες.
Τον έρωτα εικονίζει το παρόν το σήμερα το αύριο που είναι καμωμένο από ρόδο αμάραντο και κανείς δεν ξεχνά ποτέ όταν δονούνται μνήμες στην αναμονή αιώνων.
Κλάψε και μοιρολόγα τραγούδι κι εσύ αγέρα μην κοιτάς μόνο άκου τους ήχους που σκοτώνει ότι πάει ν΄αναστηθή μιας φυσαρμόνικας άκου, στης ακτής τα ναυάγια ένα από αυτά τα χαμένα και μοναχικά όνειρα θα ΄ρθει να ζωντανέψει μόνο του.
Απόκαμα να προσμένω τα βήματά σου στης πεθυμιάς μου το ξέφωτο. Χορταριασμένα τα χνάρια σου στο μονοπάτι της λήθης κι οι ασπάθαλοι ακάνθινα φιλιά μοιράζουν μειδιάζοντας. Τα δειλινά σκουραίνει ο ορίζοντας και της νύχτας τ’αδιάβατο γιομάτο δάκρυα αλμυρά. Διψούνε τα σύννεφα κι ας γεννούν το νερό. Εσύ καπετάνιος αιώνιος να διαλέγεις τη ρότα που ‘ χει κόντρα καιρό. Το ναυάγιο να ‘ χεις πάντα ως άλλοθι.
Μοιραίος κάποτε και αναπόφευκτος
ο δρόμος της επιστροφής
στις αρχέτυπες ρίζες των ενοχών της ανθρωπότητας
σε εκείνη την κοσμογονική στιγμή
την στιγμή του μέγιστου βήματος του ανθρώπου
πάνω από το χείλος της αβύσσου
ακλουθώντας την μεγάλη χίμαιρα
που ως πεπρωμένο του όρισε την αδελφοκτονία.
Νεκρός ο Aβελ μαζί του και η αθωότητα
και μπροστά το σκοτεινό της βίας μέλλον
μιας ιστορίας και ενός πολιτισμού αιματοβαμμένου
να εξακολουθεί στην αλαζονική του μέθη να πορεύεται
Ελενα Χατζηγιάννη - Η Απαρχή -Εκφραση νου και ψυχής
Εκδόσεις - Αγγελάκη
Ετος Εκδοσης 2017
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Στο βιβλίο αυτό αντικατοπτρίζεται η αγάπη μου για τη ζωή και η ευγνωμοσύνη μου για τα ουράνια δώρα της. Ο αναγνώστης καλείται συνταξιδιώτης σε περιπλανήσεις, αναζητήσεις, προβληματισμούς, σε ονειρικές διαδρομές του νου και της ψυχής, αλλά και σε παθιασμένα μονοπάτια ενός έρωτα ιδανικού, αλήτη, ψεύτη ή και ατελέσφορου, με άρμα την ποίηση, σε έναν κόσμο με γαλανό ουρανό και καθάριο αέρα, στην Ελλάδα της καρδιάς μου με πολύ φως και πολλά χαμόγελα.
Τα ποιήματά μου μιλούν για τον άνθρωπο, που κρύβει μέσα του δύναμη και θέληση ισχυρή, δεν χάνεται στον λαβύρινθο των διλημμάτων του, αψηφά τις σκοτεινές ατραπούς και βαδίζει σε δρόμους φωτεινούς, αλλά και για τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες του, που όμως, αν θέλει, μπορεί και βρίσκει το σθένος να τα πολεμήσει, να τα κατανικήσει, να πατάξει τα σκοτάδια τους και να βαδίσει στο φως που μπορεί και πλημμυρίζει τη ζωή, όταν ο άνθρωπος παραδίνεται στην ανείπωτη, απέριττη ομορφιά της... Γιατί η ζωή έχει ομορφιά και η ομορφιά έχει ζωή!
'Όμορφα ταξίδια εύχομαι! Γιατί χωρίς αυτά η ζωή δεν έχει κανένα χρώμα, άρωμα ή γεύση.
Ποιήματα Συλλογής
i. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ { 1 }
Ένα ταξίδι είχε στο βλέμμα Ένα ταξίδι στο μυαλό. Η ψυχή της ήταν μονάχα δοσμένη σε κάθε τι όμορφο κι αληθινό. Έζησε μπόρες και καταιγίδες. Ένιωσε σύννεφα μαύρων καιρών. Όμως στην ψυχή, στην καρδιά και στο βλέμμα είχε τα ουράνια των πιο καθαρών. Η πλάση ολάκερη αδιάβαστο ποίημα φάνταζε πάντα χωρίς τελειωμό. Κάθε μέρα λίγο, μόνο μια λέξη, διάβαζε μόνη στο στοχασμό.
Μονολόγησε ύστερα... Φεύγει η ζωή μου! Ξοδεύεται! Φθείρεται! Χάνεται στο καθημερινό! Θέλω το άτι που θα με οδηγήσει σε αγέρα καθάριο, πιο γαλανό! Τ' άστρα θ' αγγίξω και το φεγγάρι μα και τον ήλιο τον λαμπερό μες στη ζωή μου θα τα βάλω μέρα και νύχτα να τα θωρώ! Ένα ταξίδι έχω στο βλέμμα. Ένα ταξίδι στο μυαλό. Η ψυχή μου θα είναι μονάχα δοσμένη σε κάθε τι όμορφο κι αληθινό. 1.8.2015 Έλενα Χατζηγιάννη
✿ ✿ ✿ ✿
ii. ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ { 2 } Πώς ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα βρίσκει ψυχή που του φορά φτερά γίνεται αητός μες στον αγέρα κι όλους τους άλλους από ψηλά κοιτά!
Πώς ένα γέρικο κορμί σκυμμένο που τόσους πόνους νιώθει βαθιά από μια ζεστή αγκάλη μόνο παίρνει δύναμη, νιώθει χαρά!
Πώς της ζωής η καταιγίδα γίνεται ήλιος που φέγγει μακριά! Πώς ένας φάρος μες στο σκοτάδι είναι το φως που τη ζωή φυλά!
Πώς ο λαός ο αδικημένος όταν ο άλλος τον λιθοβολά βρίσκει το σθένος και σηκώνεται πάνω και το ανάστημά του δείχνει ξανά!
Πώς σ' ένα πρόσωπο πολύ κλαμένο ένα φιλί και μια αγκαλιά χαρίζουν χαμόγελα, χαρίζουν ελπίδα, χαρίζουν της ζωής τα δώρα τα πιο ακριβά!
28.7.2015 Έλενα Χατζηγιάννη
✿ ✿ ✿ ✿
iii.ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ { 39 } / Σελ. 104 - 105
Έλληνα!
Σκούπισε τα μάτια σου! Έχουν μπει σκουπίδια ζωής. Φόρεσε εκείνο το λουλουδιασμένο χαμόγελο στην ψυχή! Μόνο έτσι φωτίζει ο κόσμος όλος.
Τι ψάχνεις εσύ; Μια ζωή που ν' αξίζει μια στιγμή ή... Μια στιγμή που ν' αξίζει μια ζωή;
Όσο κοιτάς ψηλά και χαμογελάς όνειρα κι ελπίδες σε καρτερούν μέρα και νυχτιά! Αέναο το ταξίδι. Δεν σταματά. Αρχίζει ξανά και ξανά κάθε λεπτό με κάθε ματιά!
Η σημαία που τιμάς αποτύπωμα έχει καρδιάς τον σταυρό που στην καρδιά φυλάς το γαλάζιο τ' ουρανού και της θάλασσας που αγαπάς το λευκό της ελπίδας και της χαράς.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται ενώνουν τα χέρια και όλοι μαζί πλέκουν μια τεράστια, ζεστή αγκαλιά στη γη. Δεν είσαι μόνος στη ζωή!
Όλα αυτά ζωγραφίζουν την ευτυχία στην ψυχή. Δεν μπορεί να σου τη στερήσει κανείς αυτή!
4.7.2015 Έλενα Χατζηγιάννη
✿ ✿ ✿ ✿
iv. ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΕ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΕΡΩΤΙΚΑ { 49 } Σεργιάνι σε μονοπάτια ερωτικά ήσουν εσύ για μένα. Περνούσα τις ημέρες μου σε κήπους Παραδείσου. Τις νύχτες όμως διάβαινα τις πύλες της Αβύσσου.
Περίπατο ψυχής σαν έκαναν στα φωτεινά τα μάτια της καρδιάς μου ανέβαιναν στον ουρανό ψηλά στα σύννεφα τ' ονειρικά μαζί με τους αγγέλους.
Μα υπήρχε και το σώμα μου. Τον έρωτα στη σάρκα του φλεγόταν για να νιώσει. Αντάριαζε η σκέψη μου σαν έβλεπε στα σκοτεινά την εικόνα του κορμιού σου.
Ποθούσα τότε στη στιγμή της κόλασης κρεβάτια με των διαβόλων τις φωτιές το σώμα μου να κάψεις.
Ταξίδια ονειρευόμουνα πρωινά με τους αγγέλους! Μα κάθε βράδυ που 'πιαναν του σούρουπου οι λέξεις λαχταρούσα στη στιγμή βόλτες με τους διαβόλους.
Ο άγγελός μου και ο διάβολός μου ήθελα εσύ μονάχα να 'σαι.
Άγγελος μες στην προσευχή της φωτεινής ημέρας. Διάβολος μέσα στο κορμί της σκοτεινής νυχτιάς που θέλει ένα χάδι αλλιώτικο κι έναν πόλεμο να κάνει.
Ήσουνα -εσύ- στη μέρα μου. Ήσουνα και στη νύχτα. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Της πλήρους παραζάλης. Κι ένα της του κορμιού παράνοιας. Της τρέλας που σαλεύει.
10.8.2015 Έλενα Χατζηγιάννη
✿ ✿ ✿ ✿
v. ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ Α { 56 } / Σελ. 140 Πόσο μακριά η αλήθεια απ' το ψέμα; Δεν είχε αγγίξει ούτε ένα τους βλέμμα.
Στην οθόνη φωτογραφίες τα πρώτα φιλιά. Θεέ μου! Πώς σκίρτησαν αυτών το κορμιά!
Απλά “Σε θέλω!” σ' ένα χαρτί τύλιξαν τη σκέψη τους με μια θέρμη δυνατή.
Θαρρούσαν πως άκουσαν λόγια πολλά χωρίς να 'χουν ακούσει ποτέ τη λαλιά.
Πώς της έκλεψε τώρα αυτός την καρδιά χωρίς να 'χει ακουμπήσει ποτέ τη ματιά;
Πώς του χάιδευε άραγε αυτή το κορμί χωρίς να τον έχει αγγίξει ποτέ στη ζωή;
29.8.2015 Έλενα Χατζηγιάννη
✿ ✿ ✿ ✿
vi.ΜΟΝΟΣ... { 58 } Α / Σελ. 142 - 143
Απύθμενες σκέψεις περιδιάβαιναν στη λογική. Ανείπωτοι πόθοι τάραζαν την ψυχή.
Η πολύβουη πόλη άλλοτε ξύπναγε κι άλλοτε σίγαζε τη δική της ταραχή.
Αυτός κι ας ήταν νέος...
Παντού και πάντα μόνος με τη μοναξιά στην ψυχή κι ας είχε τόσους γύρω εκεί!
Κάθε ώρα... Κάθε μέρα... Μα πιο πολύ... Κάθε νυχτιά...
Το πρωί στη δουλειά... Το απόγευμα στην ξεγνοιασιά... Στο πιόμα της παρέας... Στο γλέντι της χαράς...
Στο κρεβάτι του πόθου που ανομολόγητα πάθη συντάραζαν κάθε μικρή ή μεγάλη πνοή... Την ώρα την απατηλή που το κορμί του κούρσευε ένα άλλο κορμί...
Ακόμη κι εκείνη την υπέρτατη στιγμή την παραδομένη στην πλανεύτρα ηδονή... Την ώρα της γύμνιας που το σώμα την αλήθεια του Θεού και του Διαβόλου στην ψυχή ομολογεί...
Ήθελε να παραπλανά την ίδια του την καρδιά πως η μοναξιά δεν πονά! Θαρρούσε πως την πλάνευε... κι ας ένιωθε βαθιά...
πως πλανιόταν ο ίδιος οικτρά!
{ -21.7.2015/ 26.7.2016- } Έλενα Χατζηγιάννη
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Είμαι η Έλενα Χατζηγιάννη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι γονείς μου επίσης γεννημένοι στην Ελλάδα, όμως οι παππούδες κατατρεγμένοι πρόσφυγες, Έλληνες του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ρωσίας. Φοίτησα στηνΓερμανική Φιλολογία Αθηνών με συνεχείς υποτροφίες, ενώ ταυτόχρονα εργαζόμουν. Η αγάπη μου για τα ταξίδια αλλά και για την ευρύτερη γνώση και ο πόθος μου για την άμεση επαφή με ξένους λαούς και τους πολιτισμούς τους, με ώθησε να σπουδάσω συνολικά 4 ξένες γλώσσες. Υπήρξα για χρόνια έμπορος. Στη συνέχεια καθηγήτρια στο δημόσιο σχολείο.Παράλληλα μαμά αφοσιωμένη στην ανατροφή του παιδιού μου.
Το 2015, όταν ο γιος μου ενηλικιώθηκε, απέκτησα για πρώτη φορά στη ζωή μου ελεύθερο χρόνο. Μπήκα στην οικογένεια του διαδικτύου και άρχισα εκεί να εκφράζω γραπτά τον νου και την ψυχή μου με έμμετρο λόγο. Έτυχα άμεσα τόσο μεγάλης αποδοχής, που ειλικρινά κατέπληξε και εμένα την ίδια. Όταν δημοσιοποίησα τα πρώτα μου 20 περίπου ποιήματα στο διαδίκτυο, μου έγινε από εκδοτικό οίκο πρόταση έκδοσης. Λίγο αργότερα μου ζητήθηκαν από τραγουδιστές και συνθέτες στίχοι μου για τραγούδια. Η θερμότατη υποδοχή των γραφόμενων μου στο διαδίκτυο και τα άκρως εκθειαστικά σχόλια όσων τα διάβαζαν, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες τιμητικές για εμένα προτάσεις, ήταν το έναυσμα μίας νέας έντονα δημιουργικής συγγραφικής πορείας. Η συγγραφή έγινε ανάγκη ψυχής. Μερόνυχτα ενός καλοκαιριού χαρισμένα σ' αυτήν είχαν σαν αποτέλεσμα πολλά τετράδια γεμάτα από ποιήματα σε ελεύθερο στίχο ή με ρίμα, μικρές ιστορίες και στοχασμούς. Τότε εδραιώθηκε η θέλησή μου να γίνει το έργο μου ευρύτερα γνωστό. Πολύ σύντομα ακολούθησαν και οι βραβεύσεις μου σε διαγωνισμούς.
