Ψηλά από την πόλη σε μια μεγάλη κολόνα ορθώνεται το άγαλμα του εικοσάχρονου ηλιόλουστου Μάη της Πρωτομαγιάς. Όλο το άγαλμα είναι σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες και γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά.
Στη θέση των ματιών του βρίσκονται δυο τριαντάφυλλα που γίνονται ολόχρυσα όταν λάμπεις μέσα κι εσύ. Το άγαλμα όλοι το θαυμάζουν με ανθοστόλιστα κοντάρια και χορούς στην πρώτη επίσημη γιορτή λουλουδιών στην Ελλάδα.
Εικοσάχρονε ηλιόλουστε Μάη με το μαγιάτικο στεφάνι ξέρω πως υπάρχεις σε μια στεφανωτή διαδρομή με άνθη στο στήθος και συνθήματα στο στόμα. Τα πουλιά κελαηδούν και οι άνθρωποι τραγουδούν : « Ηλιόλουστε Μάη μου, με τα λουλούδια και με τα πολλά τραγούδια ».
Όπου κι αν βρεθείς με ηρωικούς αγώνες και κατακτήσεις, θα είμαι δίπλα σου παλιός ερωτευμένος από τις πλούσιες κεντητές ποικιλίες λουλουδιών με τις δροσοσταλίδες καθισμένες στις κορφές σου, που λάμπουν σαν πολύτιμα πετράδια στ’ αντίκρισμα του ήλιου.
Σαν αστραπή βλέπεις την αλήθεια στεφανωμένος με λεπτά φύλλα που λάμπουν και αστράφτουν σαν χρυσά γαρύφαλλα στις χαρές της αγάπης. Μιμείσαι ένα πάθος που αισθάνεσαι, αλλά δεν μπορείς να μιμηθείς το πάθος που καίει την Άνοιξη στα όμορφα και σαγηνευτικά μπλόκα της Επανάστασης.
Γίνεσαι εργάτης μέσα από την πολιτική δράση της αγάπης στα όμορφα λουλούδια, στα χρωματιστά παιχνίδια και στις κρυφές σκέψεις για τα γεγονότα της εξέγερσης του Σικάγου το 1886.
Εικοσάχρονε ηλιόλουστε Μάη έτσι ξαφνικά όπως μπήκες στη ζωή μου, έχεις τη δύναμη να προχωράς, να συνεχίζεις, να κοιτάς μπροστά και να αισθάνεσαι απεριόριστη ελευθερία γιατί ξέρεις ότι μπορείς να είσαι η λάμψη στο εσωτερικό φως με το ανοιξιάτικο λουλούδι και το μαγιάτικο στεφάνι.
Είσαι ο λουλουδάτος Μάης σαν τρυφερός χρυσομάης των λουλουδιών με το στεφάνι στο μήνα της αγάπης κάτω από τον δικό σου ξεχωριστό γαλάζιο ουρανό.
Είσαι ο πράσινος Μάης για τις πολλές πρασινάδες που ντύνουν τα πράσινα και χλοερά σου αγριολούλουδα τους κάμπους, τα βουνά και τα λαγκάδια.
Είσαι ο τριανταφυλλένιος Μάης στη θύμηση και στην ευωδιά γιατί με τον ερχομό σου δεν έμεινε τριανταφυλλιά χωρίς να φαντάζει ανθισμένη.
Εικοσάχρονος ηλιόλουστος Μάης η ιστορία, το παρελθόν και το βάρος στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με ανεστραμμένο το φως στην μαύρη συννεφιά έχεις την αίσθηση :
πως υπάρχουν εργάτες χωρίς αφεντικά
πως υπάρχουν κόκκινες σημαίες της λαϊκής συμμαχίας
πως υπάρχουν ματωμένα πουκάμισα εργατών κάτω από τα πολυβόλα και τις ερπύστριες
πως υπάρχουν κρίνα, στραμμένα κι αυτά προς την Εργατική Πρωτομαγιά
ή πως υπάρχουν μαύροι πάνθηρες σε κάστρα αντίστασης, όπου ακόμη δεν έγιναν μαζικές απολύσεις στην πάλη με το κεφάλαιο.
Το ελπίζεις εικοσάχρονε ηλιόλουστε Μάη της εργατικής τάξης και του λαού από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που σε υπηρετούν. Μ’ ένα στολισμένο κοντάρι, ντύνεσαι με κάτασπρο πουκάμισο και κόκκινο μαντήλι στο λαιμό και βγαίνεις στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.
Ο εικοσάχρονος ηλιόλουστος Μάης της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας κερνάει για τη μεγάλη γιορτή των λουλουδιών και πάντα πίνει την ερωτική γλύκα σαν συγκλονιστική αποκάλυψη της ερωτικής ομορφιάς.
Πίνει με κάτασπρα κύπελλα την ανθισμένη βυσσινιά, πίνει με κούπες πήλινες το ξανθό κρασί, πίνει και δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει με τις κρυστάλλινες νερομάνες των δασών, απ’ το άναμμα της σάρκας των παθών και όλα γίνονται τραγούδι θριαμβικό.
Για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που στόλισε
Για το αμίλητο νερό που κουβάλησε
Για τα κλαδιά αμυγδαλιάς που φύτρωσε
Για το πήδημα της φωτιάς που δίδαξε
Για το μαγιόξυλο που έπιασε
Για όλα όσα χορεύουν κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την Πρωτομαγιά.
Αυτός ο εικοσάχρονος ηλιόλουστος Μάης με δέντρα ή λουλούδια στο φυτικό βασίλειό του, που όσο υψώνεται τόσο τρελαίνεται και όσο τρελαίνεται τόσο πετά πιο ψηλά και χάνεται στο γαλάζιο, βγαίνει τώρα ανέγγιχτος και όμορφος από τα χέρια του δημιουργού του.
Αυτός ο εικοσάχρονος ηλιόλουστος Μάης με την αγάπη του, πρωτόπλασε την ποίηση, τη γλώσσα της ομορφιάς και την έβαλε στα πέταλα και στις ευωδιές του, για να υμνεί την ψυχή του ανθρώπου στην πρωτομαγιάτικη αυγή του κόσμου.
Αυτός ο εικοσάχρονος ηλιόλουστος Μάης, αναζητά τον ήλιο των αιώνιων αισθημάτων που έχει χαθεί στ’ άπειρα γλυκύτατα χρώματά των λουλουδιών για να μεθύσει από το νέκταρ της ανοιξιάτικης δροσιάς ξανά και ξανά πάνω στα πράσινα στάχυα του Απρίλη.
Εικοσάχρονε ηλιόλουστε Μάη με ευγένεια και γενναιοδωρία ψυχής έγινες φοιτητικός για όλους, έγινες και εργατικός για όλους, ανέβηκες επάνω στην εξουσία για όλους, βρήκες καταφύγιο στην τέχνη και στον έρωτα για όλους, στον αντιπολεμικό ουρανό της αγάπης στάθηκες με την φαντασία ως παγκόσμια εξέγερση για όλους μας.
Όταν περπατάς χαμογελάς στην τελική νίκη του καλού και της αναγέννησης κατά τρόπο απίστευτο. Τα μαλλιά σου είναι γεμάτα δροσιά και τα χείλη σου κόκκινα στην ηρωική σου πορεία ως το τέλος για τη νίκη εκπληρώνοντας την ανοιξιάτικη επιθυμία σου.
Όταν τραγουδάς η φωνή σου ταξιδεύει σ’ ένα μεγάλο νούφαρο και νανουρίζεις στην αγκαλιά σου την Ατλαντίδα Μαία για την γονιμότητα του αγρού, των ζώων και των ανθρώπων, ως τα μόνα αναντικατάστατα αγαθά του κόσμου.
Όταν ανασηκώνεσαι ψηλώνεις στα δάχτυλά για να δεις τα πολύχρωμα μεταξωτά λουλούδια της ζωής επί του θανάτου. Εκεί που κρύβεται όλη η ανθρώπινη σοφία : αναμονή κι ελπίδα για την ανάκτηση της χαμένης ζωής και της ελπίδας.
Εικοσάχρονε ηλιόλουστε Μάη με ορμή, πάθος και δύναμη είσαι πιο αισθηματικός απ’ ότι ισχυρίζεσαι. Δεν είσαι σημαιοφόρος που εξουσιάζει τον πολιτισμό μέρα με την μέρα, διαδήλωση με τη διαδήλωση σε κάποιο δρόμο μυστικό.
Δεν μπορείς να υπάρξεις ηλιόλουστος σε μια ατμόσφαιρα ταραχής ή βίας στην παλιά τάξη των πραγμάτων που σε κυνηγά στη φύση ή στους δρόμους. Δεν γίνεσαι ηλιόλουστος στην εκρηκτική ύλη του Μάη που είναι κρυμμένη στα ζευγαρωμένα πουλιά και στους ανθρώπους.
Εικοσάχρονε ηλιόλουστε Μάη είσαι ένας δρομέας ημιαντοχής στο επαναστατικό μέτωπο, ένας αγώνας εξέγερσης στην εικόνα που δημιούργησες ο ίδιος, ένας διαδηλωτής κατά της καταστολής στην αληθινή φύση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Δεν σου αρέσει να εγκρίνεις και να κατακρίνεις τον κόσμο
Δεν ήρθες στον κόσμο για να διατυμπανίσεις τις ηθικές σου προκαταλήψεις
Δεν είσαι πλασμένος για να σε απασχολούν τα ηθικά ταμπού της κοινωνίας
Εικοσάχρονε ηλιόλουστε Μάη με ανοιχτά τα χέρια στα φυλλώματα της καρδιάς θα φροντίσεις το ρόλο που σου όρισε η κοινωνία, θα ξεδιψάσεις από το ποτάμι που το λένε Μάη του ‘68, θα ντύσεις τα παιδιά των λουλουδιών, θα φιλοξενήσεις την πραγματική αγάπη, θα απαλύνεις τον πόνο της άρρωστης υπερδύναμης και θα επισκεφτείς τον επίγειο παράδεισο όλου του πλανήτη.
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές»
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
