οι εύθραυστοι εαυτοί λειώνουν,
αναπνέουν τα χνώτα τους .
Στα συντρίμμια των προσώπων
ψίχουλα πεταμένα
και τα άστρα να βογγούν .
Η ελπίδα φεγγοβολά
και καίγεται,χάνεται
σ' ένα παρόν που πνέει τα λοίσθια .
Το νυστέρι του φόβου κόβει τη ζωή .
Φωτοστέφανα, μαύρες κορδέλες
σκεπάζουν τα βλέφαρα της ψυχής .
Προσανατολισμένοι στην συνήθεια της μοίρας,
πληγωμένοι από τις αμυχές των καιρών,
ιχνηλατούμε την ανάσα,
την γεύση των ανεκπλήρωτων.
Μέσα στο αδιέξοδο των ψευδαισθήσεων
τα άστρα κατρακυλούν σβηστά.
Αφουγκράζομαι το τέλος,
στον υπόκωφο θρήνο με ξεδιψούν
των δακρύων τα σταλάγματα .
Carpe .
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου