ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗΣ " Στις 361 μοίρες " - Επαινος στον 35ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Π.Ε.Λ.

Το ποίημα  "  Στις 361 μοίρες "   του Γιάννη Φιλιππάκη τιμήθηκε με   Έπαινο στον 35ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό  που διοργάνωσε η  Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Η απονομή  έγινε στις 22/1/2017 στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών,Ακαδημίας 50 στην αίθουσα Αντώνης Τρίτσης  στις 10 π.μ.

-------- Στις 361 μοίρες --------------

Στην χωρίς ξύλο σχεδία μου ταξιδεύω,
μια μοίρα πέρα απ 'τολοστρόγγυλο.
Μούσκεμα οι αμφιβολίες του αύριο
κλυδωνίζονται στα κύματα της επιθυμίας.
- Άγιε της αναζήτησης,
έλα προστάτης
κι'ας μη φοβάμαι τα υδάτινα τείχη,
δάκρυα των χάρτινων λογισμών είναι.
-Έλα αγάπη,
να πλευσουμε πέρα απ'τις καταιγίδες.
Λάμπες θυέλλης τα μάτια σου
θα φέξουν τους προορισμούς,
για νησιά με πρωτόπλαστους,
πριν το μήλο.
-Κι'εσύ ελπίδα,
που λαγοκοιμάσαι μ'ενα βλέφαρο ορθάνοιχτο
στ'ουρανού τον εξώστη,
ανέβα στην ράχη των ασημόχρωμων δελφινιών
τώρα που τελειώνει η παρέλαση των κυμάτων.
Κοίτα την θάλασσα που τυλίγει
το άσπρο σεντόνι της κι'ανοίγει
το πέρασμα των συμπληγάδων.
Αόρατα βουνά ξεπροβάλουν
στου νου τον ορίζοντα,
φτάνουμε στις αμεταχείριστες μέρες,
και νύχτες.
Μας υποδέχονται τα όνειρα
και μια κηπουρικής ακαδημία.
Να σπουδάσουμε,
την φυτευτική των ελπίδων.

Γιάννης Φιλιππάκης
(ψευδώνυμο διαγωνισμού '' Φαίδων '' )

ΜΥΡΩΝ ΖΑΧΑΡΙΑΚΗΣ { Η πιο δύσκολη παρτίδα...}

Photo: René Maltête

Η πιο δύσκολη παρτίδα
είναι αυτή
πού πρέπει να παίξεις
με αντίπαλο
τον εαυτό σου.

Και πού 'σαι,
εδώ αν κλέβεις
δεν κερδίζεις,
χάνεις.

Τον ίδιο σου τον εαυτό,
την ίδια σου τη ζωή...
Μ.Ζ.

ΤΑΣΟΣ Σ. ΜΑΝΤΖΙΟΣ - ΜΗΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΦΑΝΟΥΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Vilhelm Hammershøi - woman in an interior

Μακρυγορεί απόψε, η νύχτα!.. Πλατειάζει κι όλο ,λοξοδρομεί με άσχετες λεπτομέρειες, σαν τις γηραιές κυρίες στο πάρκο, που, απ΄την καλημέρα σου γαντζώνονται και αρχίζουν να μιλάν για την ζωή τους και τα ωραία χρόνια, που ήταν όλα πιο αγνά και για τα εγγόνια τους, που είναι πολύ καλά παιδιά, ,αλλά,διστάζουνε να φτιάξουν την ζωή τους, ,αφού,δεν έχουνε δουλειά και τότε, καταλαβαίνεις, ότι κανείς στο σπίτι,δεν τις περιμένει, όλη τη μέρα, λαχταρούν, ν΄αλλάξουν μια κουβέντα, όλη τη μέρα, μπροστά στην τηλεόραση κι όλο να μαγειρεύουν, μην τύχει και φανούνε τα παιδιά, που μένουν σ΄άλλη συνοικία κι έχουνε, τις ζωές και τις σκοτούρες τους και τότε, κατανοείς και κάθεσαι και ακούς, αφού, είναι άδικο να γερνάει κανείς, μέσα σε άδειους τοίχους κι αφού, σπαρακτική είναι περισσότερο, από τη μοναξιά σου, η ερημιά τους!... Τάσος Σ. Μάντζιος

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ " Απ' της ψυχής τ' απόσταγμα " Ποιητική Συλλογή

Λίτσα Μοσκιού  - Απ' της ψυχής τ' απόσταγμα 

Εκδότης: Βεργίνα

Είδος : Ποιητική Συλλογή
Μορφή: Μαλακό εξώφυλλο
Έτος έκδοσης: 2016
Αριθμός σελίδων: 148
Κωδικός ISBN: 6185215136
Διαστάσεις: 21×14

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

i. ΖΩΗ ΣΤΙΓΜΗ Έτσι γεννήθηκα κι έζησα αστραπιαία… όσο κρατάει ένας κύκλος νερού από ένα βότσαλο που ταράζει τη γαλήνη του. Σαν μια μαγεία της στιγμής… χιονονιφάδας, που κάθισε στο μάγουλό σου χόρεψε μπροστά στο βλέμμα σου κι έλιωσε τόσο σύντομα. Έτσι μόνο μπορώ να υπάρχω για μια στιγμή θα γεννιέμαι και θα πεθαίνω σαν μια ευτυχία κάθε φορά μες στης ζωής σου τις στιγμές.

❀ ❀ ❀ ❀

ii. ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ Περνάει ο καιρός, μ’ ακούς; περνάει και μας θυμώνει, όλο και περισσότερο. Μην αργείς αγάπη μου γέμισαν οι μέρες λύπες και οι νύχτες μας, με προσευχές γονατιστές σερνόμαστε. Μην αργείς θυμώνει και μας λησμονάει η αγάπη και μένουμε άδειοι σαν εκείνα τα παλιά μεταλλικά πολύχρωμα κουτιά που φύλαγαν μέσα τα κουλουράκια των Χριστουγέννων και σαν τέλειωναν όλα κατέληγαν σ’ ένα ντουλάπι με την ελπίδα πως κάποτε κάπου θα χρειαστούν και όσο περνούσαν τα χρόνια αδειανά κάποια στιγμή τα πετούσαμε. Μην αργείς αγάπη μου μην αργείς, γιατί σκουριάζουμε.

❀ ❀ ❀ ❀

iii. ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΙΜΑΤΑ Δυο χέρια που σφιχτά σ’ αγκαλιάζουν πάνω στο στήθος κι αυτή η ανάγκη σου στο λαιμό να κρατηθείς, σαν ανάγκη του κόσμου μοιάζει που αναζητά ένα τόπο ειρηνικό να βρει να κατοικήσει μες στη γαλήνη της στιγμής μέσα στης φλέβας τη ζεστασιά να γύρει να κουρνιάσει και ν’ αποκοιμηθεί. Σ’ αυτόν τον τόπο που τα χείλη μαθαίνουν να σιωπούν μέσα στου πόθου το σφυγμό και τις ανάσες γεννιέται η έμπνευση μοιάζουν τα δάχτυλα λες κι απαγγέλουν πάνω στο σώμα σου τα πιο όμορφα ποίματα.

❀ ❀ ❀ ❀

iv. ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ Πάνω στα χείλη σου πάντα γύρευα τα φιλιά όλων των αποχωρισμών αργόσυρτα ατέλειωτα βασανιστικά. Κι αναζητούσα στα χέρια σου το σφίξιμο το αχόρταγο που μοιάζει να κουβαλάει την απελπισία ενός θανάτου τον λυγμό απ’ το στήθος που γδέρνει τη σάρκα σου και την τρυπάει κι εγώ εκεί μέσα να κουρνιάζω μέσα στο αίμα σου σαν στοιχείο αναγκαίο να μη μου πάθεις.

❀ ❀ ❀ ❀

v. ΑΡΝΟΥΜΑΙ Αρνούμαι τη ζωή που μου έβαλαν στη τσέπη μ’ ένα αίσθημα μεγαλοψυχίας. Μισής δραχμής… Αρνούμαι τη ζωή ενός χαρουπιού κουκούτσι πολεμικό συσσίτιο ζωής εν καιρώ ειρήνης… Αρνούμαι τη ζωή από δήθεν ελεήμονες που μ’ ένα δίσκο εράνου με έχρισαν άπορη κορασίδα.

❀ ❀ ❀ ❀

vi. ΕΝΑ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ Στερνή φορά που στο βλέμμα σου ο ήλιος δύει. Σαν βουτηχτής, σφουγγαράς βυθίζεται σιωπηλά μέσα στη θάλασσα… στη θάλασσά σου. Στη θάλασσα που λαχτάρησες πιότερο κι απ’ τον έρωτα αυτήν που αγάπησες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο τούτο και λάτρεψες, όσο ποτέ στους αιώνες δε λατρεύτηκε κανένα πλασμένο κορμί γυναίκας. Κι όσα σου ’δωκε τα ξεχρέωσες και με το παραπάνω. Γλυκό χάδι το πρώτο ξάφνιασμά της σου χάραξε στο πρόσωπο το πρώτο σου χαμόγελο και με τα κύματά της γαλάζια θαλασσόπλεξε τα πρώτα παιδικά όνειρά σου και η πρώτη λέξη που ξεστόμισες «Μάνα…» δεν ήταν… «Περίμενέ με… Θα έρθω κάποτε κοντά σου…». Γιατί απ’ αρχή του κόσμου υπήρχε πάντα αυτή η μυστική ανυπόγραφη συμφωνία με τη θάλασσα. Να σ’ αφήνει να αρπάζεις μέσα απ’ τα σπλάχνα της ό,τι ποθείς μ’ αλάτι να στραγγίζει, όλη τη δροσιά των νιάτων σου κι η αλμύρα να ποτίζει, βαθιά το κορμί σου και να το λιώνει. Τα πλούτη της απλόχερα να σου προσφέρει και να σου κλέβει στιγμές χωρίς να σε ρωτά απ’ τη ζωή σου. Για κάθε σφουγγάρι που θα μαζεύεις εκεί ως αντάλλαγμα στο βυθό της ν’ αφήνεις κάθε φορά κι ένα μικρό κομμάτι από την ψυχή σου. Πλανεύτρα η θάλασσα τη μέρα εκείνη μουρμούριζε ερωτικού καλέσματος τραγούδια και οι καμπάνες χαρμόσυνα χτυπούσαν. Μα ο φόβος είχε ήδη μαυροφορέσει τις ψυχές των μανάδων των γυναικών κι οι Παναγιές στις εκκλησιές μοιρολογούσαν προτού καν φτάσει ακόμη το μαντάτο του χαμού στο νησί προτού καν ακόμη χτυπήσει ο θάνατος την πόρτα κάποιου σπιτιού. Τώρα γερασμένος κι ανήμπορος αμφιβάλλεις αλήθεια αν στάθηκες εσύ ο τυχερός μετά από τόσα χρόνια κατάκοιτος και σακάτης αναρωτιέσαι αν η ζωή αυτή που σου χαρίστηκε και σου στέρησε τόσα χρόνια την αγκαλιά της άξιζε περισσότερο από έναν πρόωρο θάνατό σου μέσα της. Κοιτάζεις κατάματα τώρα τον θάνατο πια να σιμώνει χωρίς κανένα φόβο γιατί καταλαβαίνεις πως τελικά η στιγμή του θανάτου σου δεν είναι αυτή η πραγματική. Τότε είχες πεθάνει… Τότε… στο τελευταίο βούτηγμα στο τελευταίο μάζεμα εκεί είχες αφήσει και το τελευταίο κομμάτι της ψυχής σου στον βυθό της θάλασσας σου… Κάλπικος ο θάνατος που σε ζώνει ένα άχρηστο σώμα τώρα μονάχα παίρνει.

❀ ❀ ❀ ❀

vii. ΕΤΣΙ ΦΥΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ Σωπαίνουν οι άνεμοι τα λόγια σου ν’ ακούσουν να θρέψουν μέσα τους της φωνής σου την ηχώ καθώς ξεσπούν οι βοριάδες με συμπόνια μαθαίνουν να χτυπούν τις πέτρες τις γυμνές. Αποκοιμίζουν τον φόβο των αδύναμων ανθών μέσα στον ύπνο τους τραγουδάνε γλυκό νανούρισμα οι νοτιάδες σαν φυσούν. Μες στο θυμό του ο σορόκος μαθαίνει να σπλαχνίζεται τη θάλασσα και τα καράβια της. Πως μερώνει η ψυχή του όταν ανοίγεις το στόμα σου.

❀ ❀ ❀ ❀

viii. ΘΛΙΜΜΕΝΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ Ποιο δάκρυ να χωρέσει του κόσμου όλου τον καημό; Ποια νύχτα, ποιο σκοτάδι να σκεπάσει τη λύπη του; Πώς να συνυπάρξει η μοναξιά του με θλιμμένες παρουσίες φαντασμάτων; Ας κοιμηθούν επιτέλους της ζωής τα βάσανα. Nυχτώνει και παράπονο μας πιάνει.                                  

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Έγγαμη, μητέρα δύο αγοριών 25 και 20 ετών.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο στις 04/11/1968

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΤΗΣΗ

Απόφοιτη Γενικού Λυκείου.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα 28 έτη.Ασχολούμαι με λογιστικά και πωλήσεις.

ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ- ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ

Άρχισα να γράφω από μικρή ηλικία Μετά από διακοπή πολλών χρόνων, συνέχισα το γράψιμο  πριν έξη χρόνια περίπου

Ποιήματά μου έχουν αναρτηθεί σε διάφορους ιστότοπους, καθώς και αφιερώματα, μπλογκ λογοτεχνικά και ηλεκτρονικές εφημερίδες

Αντεπιστέλλον μέλος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τέχνης της Ελλάδος (EUARCE) με την 7 Ιουλίου 2015 απόφαση του ΔΣ.

Μέλος της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος.

Μέλος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου.

Μέλος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.

-2017 :2o Βραβείο στον Διαγωνισμό Ποίησης του λογοτεχνικού περιοδικού «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ». Με το ποίημα «ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ»

9η τιμητική θέση με έπαινο στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό με τίτλο«Γλυπτών Παλιννόστησις» της UNESCO Πειραιώς και Νήσων με το ποίημα« Η ΩΔΥΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΥΑΤΙΔΑΣ» και η συμμετοχή του ποιήματος σε Ανθολόγιο στο πλαίσιο της καμπάνιας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.

- 2016

Συμμετοχή και βράβευση με το 4ο Βραβείο (Μάρτιος 2016) στον Πανελλήνιο διαγωνισμό Ποίησης με τίτλο « Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΤΗΣ  ΠΟΥ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΕΤΥΧΕΙ»του EARTH POETRY & LITERARY FESTIVAL με το ποίημα «Η ΛΕΦΤΕΡΙΑ ΑΝΘΙΖΕΙ».

- 2015

Συμμετοχή και βράβευση με το 2ο Βραβείο (Ιανουάριος 2016) για την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Απ’ της ψυχής τ’ απόσταγμα», στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης  "Κ. Π. Καβάφης" 2015 που διοργάνωσε η International Art Society.

- 2015

Μελοποίηση του ποιήματος « Η ΩΔΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΜΗΔΗΣ»  από τον κ. Φουντούλη Γιώργο και την Μαρίνα Βολουδάκη στο τραγούδι , στην παράσταση "Ιωλκός" στο Αρχαίο Ανάκτορο Δημητριάδος  στις 04-10-2015 στο Βόλο.

Συμμετοχή μετά από επιλογή ανάμεσα σε πολλούς ποιητές, του ποιήματος «Πορθητής» στο Ανθολόγιο Ποίησης-Ημερολόγιο 2016, με τίτλο Αχ! Έρωτα… των εκδόσεων Βεργίνα.

- 2015

Συμμετοχή στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης του EUARCE – Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης της Ελλάδος & Έρευνας του Πολιτισμού του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους στην Ευρώπη, με θέμα « Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων», με το ποίημα «Τρόμος Απέθαντος», το οποίο επιλέχθηκε να συμμετέχειμαζί με άλλα βραβευμένα ποιήματα σε ποιητικό ανθολόγιο με τίτλο «Το Ολοκαύτωμα» , Σπονδή στο μαρτύριο των Ελλήνων Εβραίων-Επιλογή Σύγχρονης Ποίησης.

- 2014

Στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης INTERARTIA 2014.Συμμετοχή με 3 ποιήματα: 

«Ένα σφουγγάρι και η ψυχή του», 

και «Στο πανηγύρι της θλίψης»- 1ο ΒΡΑΒΕΙΟ

«Στυγερό έγκλημα» - 3ο ΒΡΑΒΕΙΟ

Στον 9ο Διαγωνισμό ποίησης και στίχου, ΩΔΕΙΟΥ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, Συμμετοχή με 3 ποιήματα: «Γυρισμός» 1ο ΒΡΑΒΕΙΟ«Ακροβάτης» και «Χρέος ανεξόφλητο» -2ο ΒΡΑΒΕΙΟ

- 2012

Στον 6ο πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό του φιλολογικού και λογοτεχνικούΟμίλου Αγρινίου «Κων/νος Χατζόπουλος» Συμμετοχή με το ποίημα « ΓΥΡΙΣΜΟΣ» ανάμεσα στις 510 συμμετοχές το οποίο βρέθηκε ανάμεσα στις πρώτες 50 θέσεις.

ΜΟΣΚΙΟΥ ΛΙΤΣΑ 

ΟΡΕΙΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑ.- ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΟΥΝΑ

-Ισθμός,Στυμφαλία,Φενεός,Γκούρα-

Αγαπημένος,pocket-size προορισμός,ιδανικός και για μονοήμερες αποδράσεις.Το μεγαλείο της φύσης συνδυασμένο με ιστορία και θρύλους και η χρωματική παλέτα σε πλήρη έξαρση...

*Λήψεις:Δεκέμβρης 2016

Ο Ισθμός της Κορίνθου ενώνει τη Στερεά Ελλάδα με την Πελοπόννησο, ενώ η διώρυγα που έχει διανοιχθεί σε αυτόν ενώνει τον Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο. Έχει μήκος 6 περίπου χιλιόμετρα και το πιο στενό σημείο είναι εκεί όπου έχει κατασκευαστεί η διώρυγα της Κορίνθου (1880-1893). Ήταν στρατηγικό σημείο και για το λόγο αυτό είχε κατασκευαστεί τείχος ήδη από τους αρχαίους χρόνους (τέλη 5ου αιώνα π.Χ.), που είχε διατηρηθεί μέχρι και τους Βυζαντινούς (Εξαμίλιον).Ο ισθμός της Κορίνθου ήταν γνωστός στον αρχαίο κόσμο ως το ορόσημο που χώριζε την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. ο γεωγράφος Στράβων επισήμανε μια στήλη στον ισθμό της Κορίνθου, που έφερε δύο επιγραφές. Μία προς την Ανατολή, δηλ. τα Μέγαρα της Αττικής, που έλεγε : "τάδ᾽ οὐχὶ Πελοπόννησος, ἀλλ᾽ Ἰωνία" και την άλλη προς τη Δύση, δηλ. την Πελοπόννησο : "τάδ᾽ ἐστὶ Πελοπόννησος, οὐκ Ἰωνία". Ο Πλούταρχος απέδδιδε την ανέγερση αυτής της στήλης στον ήρωα της Αττικής Θησέα καθ' οδόν προς την Αθήνα.

Από το 1893 στον πλάτους 6,3 χιλιομέτρων ισθμό έχει διανοιχτεί η Διώρυγα της Κορίνθου, που στην πράξη καθιστά την Πελοπόννησο νησί. Σήμερα δύο οδικές, δύο σιδηροδρομικές και δύο βυθιζόμενες γέφυρες στα δύο άκρα της διώρυγας συνδέουν την ηπειρωτική πλευρά του ισθμού με εκείνη της Πελοποννήσου. Στο δυτικό άκρο της διώρυγας βρίσκεται επίσης μια στρατιωτική γέφυρα έκτακτης ανάγκης...

 Η ιδέα για μια συντόμευση ώστε τα ιστιοπλοϊκά σκάφη να μην περιπλέουν την Πελοπόννησο είχε εξετασθεί για πολύ καιρό από τους Αρχαίους Ελληνες. Η πρώτη απόπειρα να ανοιχτεί εκεί μία διώρυγα έγινε από τον τύραννο Περίανδρο τον 7ο αιώνα π.Χ. Εγκατέλειψε το έργο λόγω τεχνικών δυσκολιών και αντί αυτού κατασκεύασε μια απλούστερη και λιγότερο δαπανηρή χερσαία λίθινη ράμπα, ονόματι Δίολκο, ως οδό διέλευσης. Απομεινάρια της Διόλκου υπάρχουν ακόμη σήμερα δίπλα στη σύγχρονη διώρυγα. Oταν οι Ρωμαίοι απέκτησαν τον έλεγχο της Ελλάδας επιχειρήθηκαν αρκετές διαφορετικές λύσεις. Ο Ιούλιος Καίσαρ προέβλεψε τα οφέλη μιας σύνδεσης για τη νεοιδρυθείσα από αυτόν Κόρινθο ως Colonia Laus Iulia Corinthiensis. Επί της βασιλείας του Τιβέριου μηχανικοί προσπάθησαν να σκάψουν μια διώρυγα αλλά απέτυχαν λόγω έλλειψης σύγχρονου εξοπλισμού. Αντί αυτού κατασκεύασαν έναν Αρχαιοαιγυπτιακό μηχανισμό : τα σκάφη εκυλίοντο κατά μήκος του ισθμού πάνω σε κορμούς δένδρων, όπως οι Αιγύπτιοι είχαν κυλήσει κομμάτια γρανίτη για να κατασκευάσουν τις πυραμίδες τους. Αυτός τέθηκε σε λειτουργία το 32 μ.Χ. Το 67 μ.Χ. ο φιλέλληνας Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων διέταξε 6.000 δούλους να σκάψουν μια διώρυγα με φτυάρια. Ο ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος γράφει ότι οι 6.000 δούλοι ήταν Εβραίοι πειρατές που αιχμαλωτίστηκαν από το Βεσπασιανό κατά τους Εβραϊκούς πολέμους. Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο το έργο προχώρησε τέσσερα στάδια (περίπου 700 μέτρα). Την επόμενη χρονιά ο Νέρων πέθανε και ο διάδοχός του Γάλβας εγκατέλειψε το έργο ως πολύ δαπανηρό.Στη νεότερη εποχή η ιδέα προτάθηκε για πρώτη φορά σοβαρά το 1830, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ολοκληρώθηκε το 1893 μετά από εργασίες ένδεκα ετών.

 Στυμφαλία.Πυκνή ομίχλη σκέπαζε τα πάντα...στάθηκε αδύνατη η πρόσβαση αν και τελικά η μέρα εξελίχτηκε σε ηλιόλουστη!

 Στυμφαλία.Η λίμνη αποτελεί τμήμα του οροπεδίου που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο του νομού Κορινθίας σε μέγιστο υψόμετρο 800 μ. και ελάχιστο 600 μ ανάμεσα στα όρη Κυλλήνη (Ζήρεια), Ολίγυρτο, Μαυροβούνι και Γαβριάς. Το εμβαδόν της επιφάνειας της παρουσιάζει εποχιακές διακυμάνσεις, διατηρεί νερό κυρίως τους χειμερινούς μήνες και η έκτασή της φτάνει τα 3,5 τ.χλμ. Κάποιες χρονιές η λίμνη στεγνώνει εντελώς, όπως την περίοδοτης ξηρασίας του '89-'90 οπότε και είχε χρησιμοποιηθεί για καλλιέργεια.

Η Στυμφαλία είναι πόλγη, δηλαδή σχηματίστηκε από καρστικά φαινόμενα: απότομα κάθετα τοιχώματα, επίπεδο πυθμένα με εναποθέσεις αργίλου, ανεξάρτητο σύστημα αποστράγγισης με καταβόθρες, δολίνες, ουβάλες (λάκκες), σπηλιές, πηγές. Είναι μια λίμνη με καλαμιώνες και πλούσιο οργανικό κόσμο.

Τροφοδοτείται από: τα νερά του διπλανού κάμπου της Πελλήνης, στον οποίο υπήρχε λίμνη που αποξηράνθηκε, τις επιφανειακές απορροές της λεκάνης, από τα ρέματα Καστανιώτης, Λυκόρεμα, Αγ. Σωτήρα, τις πηγές της γύρω περιοχής (Κιόνια, Βελατσούρι, Κεφαλάρι, Μπούζι, Καστανιά). Αποφορτίζεται δε από: το αυλάκι, το Βοχαϊκό χάνδακα που, μέσω του Αδριάνειου υδραγωγείου, αρδεύει τον παραλιακό κάμπο της Βόχας, φυσικές καταβόθρες όπως η Γιδομάντρα και η Φόστα. Ας σημειωθεί ότι η Φόρστα λειτουργεί ως εσταβέλα, δηλαδή άλλοτε παίρνει και άλλο­τε δίνει νερό στη λίμνη. Τέλος, υπάρχουν αρκετά σπήλαια, ένα μάλιστα από αυτά βρίσκεται κοντά στη λίμνη. Ένα μέρος των νερών χρησιμοποιείται για άρδευση..

 Λίμνη Δόξα-Φενεός.

Η λίμνη Δόξα είναι μία τεχνητή λίμνη σε υψόμετρο 1.100 μέτρων και βρίκεται στο Φενεό Κορινθίας. Στο κέντρο της λίμνης υπάρχει το εκκλησάκι του Αγίου Φανούριου. Παλιότερα υπήρχε στο φράγμα Φενεού-Δόξας η Μονή Αγίου Γεωργίου, γνωστό ως «Παλαιομονάστηρο», το οποίο λόγω των πλημμυρών μεταφέρθηκε σε μικρή απόσταση από την αρχική της θέση, σε διπλανό ύψωμα. Ξενοδοχεία και δωμάτια στην ορεινή Κορινθία Παρ' όλο που η λίμνη είναι τεχνητή, δημιουργημένη μόνο το 1998, είναι απόλυτα ενσωματωμένη στο περιβάλλον, αφού εδώ ακριβώς υπήρχε στην αρχαιότητα λίμνη που, σύμφωνα με το Μύθο, αποξηράνθηκε από τον Ηρακλή. Αποτελεί εξαιρετικό προορισμό για σχολικές εκδρομές καθώς και για εκδρομές με δίκυκλα. Εδώ γίνονται και αγώνες τηλεκατευθυνομένων μοντέλων ιστιοπλοΐας.Η λίμνη ξεχωρίζει για τα υπέροχα τοπία της. Αλλάζοντας τα χρώματά της ανάλογα με τις εποχές, κρύβει κάθε στιγμή και μια εκπληκτική θέα. Αγκαλιασμένη από τους γύρω ορεινούς όγκους και τα κατάφυτα δάση τους, είναι ιδανική για ένα περίπατο γύρω από την περίμετρό της...

 Λίμνη Δόξα-Άγιος Φανούριος.

  Άγιος Φανούριος.

  

Γκούρα:Στην πλατεία αξίζει κανείς να σταθεί για λίγο & να θαυμάσει την επιβλητική πετρόχτιστη εκκλησία των Ταξιαρχών, οικοδομημένη το 1880...

 Tόπος και Ιστορία:Η Γκούρα είναι ένας προεπαναστατικός οικισμός.Δημιουργήθηκε την περίοδο της δεύτερης Τουρκοκρατίας (1715-1821).Το χωριό, προτού συνδεθεί με το σημερινό Κιάτο, υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο ολόκληρης της ορεινής Κορινθίας.

1780: Οι πρώτοι τσοπάνηδες από την Κάπελλη Ηλείας φτάνουν εκεί όπου βρίσκεται το χωριό σήμερα και εγκαθίστανται γύρω από τη πηγή-βρύση, που αργότερα ονομάστηκε «καπελιάνικη». Τους Καπελλαίους ακολουθούν οικογένειες προερχόμενες από τον Φενεό και τον Ταρσό, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια του γνωστού οπλαρχηγού της επανάστασης του 1821 Νικολάου Οικονόμου. 

1890: Ιδρύεται στην Γκούρα ελληνικό σχολείο...

  Γκούρα:Σε υψόμετρο 950 μ.,χτισμένο στους πρόποδες του όρους Κυλλήνη, βρίσκεται το γραφικό χωριό της Γκούρας,με πέτρινα σπίτια & αρχοντικά που αποτελούν ιστορικά διατηρητέα μνημεία, χαρακτηριστικά της τοπικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα..

Η λέξη «γκούρα» υποδηλώνει βραχώδη περιοχή που αναβλύζουν πολλά νερά.Αυτή είναι & η πιθανότερη εκδοχή για την προέλευση της ονομασίας του χωριού.Άλλη εκδοχή είναι πως το όνομα του χωρίου οφείλεται στον Ιωάννη Γκούρα, οπλαρχηγό της Ελληνικής Επανάστασης...

  Στην Γκούρα μπορείτε να γευτείτε παραδοσιακές συνταγές με τοπικά προϊόντα Φενεού & να απολαύσετε τον καφέ σας στην υπέροχη λιθόστρωτη πλατεία, η οποία ενισχύει την αισθητική του τοπίου αποπνέοντας ατμόσφαιρα άλλης εποχής!

 Τα περισσότερα από τα σπίτια του οικισμού είναι διώροφα, χτισμένα κυρίως από πέτρα και ξύλο. Πολλά από αυτά διαθέτουν ξύλινο μπαλκόνι, το λέγομενο «χαγιάτι».

''Αυτό είναι...

Ό,τι κι αν μας συνέβη,είμαστε η μαγιά τούτου του κόσμου,όλοι εμείς οι διαγραμμένοι,οι σκοτωμένοι,οι περιθωριακοί...Όλοι εμείς που δεν έχουμε καμιά "ρεαλιστική πρόταση",αλλά μερικά κουκιά τρυφερότητας να μοιραστούμε με τον κόσμο.

Να διώξουμε την οδύνη,ν'αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε...''.Χ.Μίσσιος

------------

"Δεν υπάρχουν κατάλληλες και ακατάλληλες εποχές.Υπάρχουν μόνο στιγμές ανάμεσα στους "κατάλληλους" ανθρώπους..." Ι.Γκανέτσα 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ - ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ

https://el.wikipedia.org/

http://www.oreinikorinthia.gr/

ΓΙΟΛΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ "Συντροφιά με τον Ποσειδώνα"

Σούρουπο ήταν,
όταν βρέθηκα
στον ιερό τον βράχο
του Σουνίου.
Άλλος κανείς κοντά μου δεν υπήρχε•
μόνον οι άφθαρτες κολώνες
- απομεινάρια αιώνια
του Ποσειδώνιου ναού - ,
με χαραγμένες πάνω τους
καρδιές ερωτευμένων,
μισοσβησμένα ονόματα,
φθαρμένα από τον χρόνο.
Πέρασα ανάμεσα απ’ αυτές,
με δέος στην ψυχή μου,
λες και στ’ αλήθεια βρέθηκα
δίπλα στον Ποσειδώνα...

Γ. Α. - Π. "Συντροφιά με τον Ποσειδώνα" 
(απόσπασμα). Από τη Συλλογή "Μυθολογία, Μούσα μου".

Παρουσίαση του βιβλίου " Απ' της ψυχής τ' απόσταγμα " της Λίτσας Μοσκιού στην Αθήνα .

Παρουσίαση του βιβλίου " Απ' της ψυχής τ' απόσταγμα " της Λίτσας Μοσκιού  στην Αθήνα .

Οι Εκδόσεις Βεργίνα και η ποιήτρια Λίτσα Μοσκιού σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής της συλλογής  " Απ' της ψυχής τ' απόσταγμα " 

την Κυριακή,  5 Φεβρουαρίου 2017 

ώρα 12 00

στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ 

της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών 

( Γ. Γενναδίου 8,  7ος όροφος ) .

Απευθύνει χαιρετισμό η υπεύθυνη του Εκδοτικού Οίκου  Βεργίνα 

κα Ευγενία Ασημακοπούλου - Τσαλπαρά 

Για την ποιητική συλλογή θα μιλήσουν: 

Ο Πρόεδρος της  Ε. Ε. Λ., ποιητής και δοκιμιογράφος Κώστας Καρούσος 

Η ποιήτρια και εκδότρια του λογοτεχνικού περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ 

και μέλος της επιτροπής κρίσης της Ε.Ε.Λ. κα Παναγιώτα Ζαλώνη .

Θα απαγγείλει στίχους η συγγραφέας ,ποιήτρια και μέλος της Ε.Ε.Λ. κα Νέλλη Λαγάκου .

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΑΜΑΝΔΑΝΗ -ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

  Αγαπητοί μου φίλοι, θ΄ αρχίσω από ένα σύγχρονο Πατέρα της Ορθοδοξίας τον Ιουστίνο Πόποβιτς που μας εισάγει και ταυτόχρονα μας δίνει βαθυστόχαστα, δραματικά και σωτήρια την απάντηση στο πρόβλημα «Άνθρωπος και Ανθρωπισμός» και θα διαπραγματευτώ στην αγάπη σας το μόνο υπαρκτό και γνήσιο ανθρωπισμό, το Χριστιανικό ανθρωπισμό, όπως τον διατύπωσαν, τον κήρυξαν και τον έζησαν οι εορταζόμενοι, οι τρεις πιο μεγάλοι Ιεράρχες της Χριστιανοσύνης, ο Μέγας Βασίλειος(της Βασιλείας ο φερώνυμος), ο Γρηγόριος ο Θεολόγος(της Θεολογίας ο επώνυμος) και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος(ο όντως χαριτώνυμος).

Λέει ο Ιουστίνος Πόποβιτς: «Ζεμένος στον ζυγό του χρόνου και του χώρου ο άνθρωπος σύρει την οικουμένη. Πού;… Όλοι οι άνθρωποι, όλες οι φυλές, όλοι οι λαοί, όλες οι γενεές, είναι εξίσου ζεμένες σ΄ αυτό το διπλό ζυγό. Και νύχτα μέρα τον σύρουν βαρύ, ωθούμενοι από κάποια ακατανίκητη δύναμη. Σύρουν και σκοντάφτουν, πάλι σύρουν και πάλι σκοντάφτουν, πέφτουν και χάνονται… Ποιος τους ζεύει; Ω, ο Χρόνος! Και ο χώρος! Θλιμμένος δίδυμος αδελφός του χρόνου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικό και πιο θλιβερό από το ανθρώπινο γένος… Μόλις εξέρχεσαι «εκ του μη όντος εις το είναι», δηλαδή απ΄ την ανυπαρξία στην ύπαρξη, αμέσως βρίσκεσαι ζεμένος στον πικρό ζυγό του χρόνου και του χώρου. Τι παράδοξη φιλοξενία! Γρήγορα θα αισθανθείς ότι μια τεράστια θλίψη πιέζει όλα τα όντα… Και η καρδιά σου με μιας μετατρέπεται σε μια πηγή δακρύων… Τα δάκρυα όλων των πονεμένων κτισμάτων… διαποτίζουν όλο του το είναι.Προσπάθησε, αν μπορείς, να συγκρατήσεις την καρδιά σου να μη ξεσπάσει σε λυγμούς… Η θέλησή σου λυγίζει ανίσχυρη από την έφοδο της λύπης όλου του κόσμου που αναβλύζει απ΄ όλη την ύπαρξή σου. 

Ο κόσμος αυτός… Τι είναι ο κόσμος αυτός με όλα τα βάσανά του, τις θλίψεις, τις τραγωδίες και τους πόνους του; Τι μας μένει; Το τρίξιμο των δοντιών και η ανταρσία; Αλλά εναντίον τίνος; Η τόσο μικρή ανθρώπινη συνείδηση με κανέναν τρόπο δε μπορεί να βρει τον κύριο ένοχο! Η ανθρώπινη συνείδηση είναι σαν μια μικρή πυγολαμπίδα μέσα στη σκοτεινή νύχτα… Η ταλαίπωρη πυγολαμπίδα τρέχει από το ένα σκοτάδι στο άλλο, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο… και συνέχεια επ΄ άπειρο…

Αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτός είναι και ο κόσμος, όταν δεν τους αισθάνομαι εν Χριστώ ούτε τους βλέπω δια μέσω του Χριστού. Αλλά μαζί Του όλα αλλάζουν και εγώ και ο κόσμος γύρω μου. Από τη συνάντηση μαζί με τον Χριστό διαπερνάει τον άνθρωπο ένα ρεύμα τέλεια νέο, κάτι που μέχρι τότε δεν ήταν αισθητό, ήταν άγνωστο. Από την αγάπη προς Αυτόν η αίσθηση του εαυτού μου και η αίσθηση του κόσμου μεταμορφώνεται σ΄ ένα θαυμαστό χαρμόσυνο μήνυμα, που δεν έχει τέλος… Και τότε μέσα σ΄ όλους τους γκρεμούς του κόσμου και σ΄ όλα τα ζοφερά σκοτάδια του ανθρώπου αντηχεί τρυφερή η γλυκιά και γοητευτική φωνή, που δυναμώνει όλους τους κουρασμένους και ανορθώνει όλους τους πεσμένους, αυτή που σώζει όλους τους κατεστραμμένους και θεραπεύει κάθε πληγή, που παρηγορεί σ΄ όλες τις θλίψεις και ελαφρώνει όλα τα βάρη και γλυκαίνει κάθε πίκρα, η φωνή του μόνου Φιλάνθρωπου, του Ιησού Χριστού: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγό μου εφ υμάς και μάθετε απ΄εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών* ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν»(Ματθ. 11,28-30).

«Έτσι γεννιούνται μέσα μας τα ερωτήματα: Γιατί η ζωή είναι δύσκολη στον άνθρωπο; Γιατί ο άνθρωπος εφεύρε το θάνατο και τον εγκαθίδρυσε μέσα του και σ΄ όλα τα όντα γύρω του; Κι ο θάνατος είναι η αστείρευτη πηγή για όλα τα βάσανα κι όλες τις θλίψεις. Η επίγεια ζωή δεν είναι παρά μια αδιάκοπη πάλη με το θάνατο. Εδώ δεν υπάρχει ποτέ ανακωχή και πολύ περισσότερο ειρήνη. Ο θάνατος επιτίθεται συνέχεια απ΄ έξω κι από μέσα… Η αμαρτία και ο θάνατος στερούν τη ζωή και την ύπαρξη από το νόημα, απολογοποιούν και τον άνθρωπο και την κτίση». «Οι σκέψεις του γίνονται κόλαση ατελείωτη κι αιώνια, οι αισθήσεις του μαρτύριο και φρίκη, το είναι του γίνεται κομμάτια… Ο άνθρωπος αυτοθεοποιείται και δημιουργεί ένα γκρεμό ανάμεσά του και ανάμεσα στους συνανθρώπους του, ώστε να καταντάει ένας αυτόκλητος, άθλιος Θεός, ενθρονισμένος εις τον κοπρώνα του».

Γι΄ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να δώσει νόημα στην ζωή του. Αρκεί να ανοίξει ο άνθρωπος τα πνευματικά του μάτια και θα δει πως ο Αναστημένος Κύριος είναι ο μόνος που αγαπάει τον άνθρωπο, είναι και θα είναι ο μοναδικός κι ανεπανάληπτος και τέλειος ανθρωπιστής στην αιωνιότητα, γιατί με τη νίκη του πάνω στον θάνατο, την πηγή της πίκρας και της θλίψης, σ΄ όλους τους κόσμους έγινε κι είναι η πηγή κάθε χαράς, η καθολική χαρά, ο μόνος που δίνει νόημα και αληθινή χαρά στην πικρή ζωή του ανθρώπου». Αυτός το αγάπησε πραγματικά και έτσι στην πραγματικότητα το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος έχει ένα μόνο γνήσιο φίλο, τον Θεάνθρωπο Σωτήρα Χριστό, που είπε: «Εγώ ειμί η Ανάσταση και η Ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται», «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν…», «Εγώ ηγάπησα υμάς…»

Αναμφίβολα ο άνθρωπος ύστερα από τον Θεό είναι η πιο μυστηριώδης και η πιο αινιγματική ύπαρξη… Οι λύσεις που έδωσαν μ΄ όλα τα είδη των ανθρωπισμών απ΄ του Φετιχιστικού μέχρι του Παπικού Ουμανισμού επεδίωξαν κι επιδίωκαν ένα πράγμα: «Μέτρον πάντων άνθρωπος», δηλαδή ν΄ αντικαταστήσουν την πίστη στο Θεό με την πίστη στον άνθρωπο, ν΄ αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιο του Θεανθρώπου με τις ανθρώπινες διδασκαλίες, την κουλτούρα κατά Θεάνθρωπο με την κουλτούρα κατά άνθρωπο, τη ζωή κατά Θεάνθρωπο με την ζωή κατ΄ άνθρωπο… Αυτό σημαίνει ότι ανάγεται σε δόγμα η αυτάρκεια των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών.

«Στο Ουμανιστικό βασίλειο τη θέση του Θεανθρώπου Χριστού κατέχει ο Vicarious Christi( ο τοποτηρητής του Χριστού) και ο Θεάνθρωπος έχει εξοριστεί στον ουρανό. Αυτή η αλαζονική αυταπάτη αποτελεί την ουσία της κάθε αμαρτίας. Ο εγωισμός και η φιλαυτία είναι αγκαλιασμένα σ΄ όλη την αιωνιότητα, δηλαδή η κόλαση. Τέτοιος είναι στην ουσία ο Ουμανιστικός άνθρωπος: Όλος μένει στον εαυτό του, με τον εαυτό του, για τον εαυτό του* πάντοτε πεισματικά κλειστός έναντι του Θεού» και κατά συνέπεια και έναντι του ανθρώπου.