ΒΟΥΛΑ ΚΑΠΙΡΗ "ΑΡΩΜΑ ΓΗΣ"

painting by Vladimir Kush

Τι φλύαρη του ανέμου η φωνή,
άκου τη πως μιλάει
και πόσα λέει στα φύλλα, στα πουλιά,
πως τα χαϊδολογάει,
μια αγριεμένα, μια γλυκά!
Μιλάει και με τον άνθρωπο
και κάποτε φιλιώνει
και του μαθαίνει τα σπουδαία της μυστικά!
Τον άνθρωπο,
που αδερφώνει με τη φύση στη σιωπή,
που αν την αρνείται όσο ζει ή την αγνοεί,
θα έρθει η στιγμή,
στις ρίζες του έλατου,
του πεύκου ή του κυπαρισσιού
να θέλει να αναπαυτεί,
το σώμα του τη φύση θα ζητάει,
να γίνει ένα με το χώμα!
Κι ούτε που του περνάει
από το νου όσο ζει,
πως είναι ένα ωραίο κομμάτι γη!

Μια ανάσα αέρα δροσερή
έξω απ' την πόλη,
στα βουνά, στα δάση
φτάνει να γαληνέψεις,
ν' αφουγκραστείς τους ήχους στη σιωπή
απ' την αληθινή, την άγρια ζωή,
ν' ακούσεις της ύπαρξης σου τη φωνή!
Στη μοναξιά, κάτω απ' τον ίδιο ουρανό
θα νιώσεις τη συνύπαρξη σου αρμονικά
με τόση γύρω ομορφιά,
πως έχεις αξία μοναδική,
μα πάλι στο όλον, τόσο λίγη και μικρή!
Ο ήλιος, ο αέρας, το νερό,
τ' αστέρια, το φεγγάρι,
η γη, το χιόνι, η βροχή,
δίνουν το χρώμα τους στο χρόνο,
στις στιγμές σου, στη ζωή!

Η γέννηση και η φθορά
για ό,τι αναπνέει, ό,τι ζει,
ο κύκλος κλείνει με την επιστροφή!
Δίχως προσθήκες, μάσκες,
πλούσιοι ή φτωχοί,
όλοι έρχονται και φεύγουνε γυμνοί,
τι μένει πίσω τους;
μια εικόνα, μια ανάμνηση,
μια ιστορία στα χείλη της γενιάς τους,
γλυκιά ή πικρή!
Το χώμα που απεχθάνονται πολλοί,
η τελευταία αγκαλιά
που όλους ίδια θα δεχτεί.
Τη μυρωδιά λατρεύω της βροχής,
τη λαχταρώ,
βρεγμένη η γη μοσχοβολάει ουρανό!
Θυμάμαι κάποιος μου 'χε πει:
"μην τη γυρεύεις τέτοια μυρωδιά,
το χώμα, θάνατο στη σκέψη φέρνει!"
Μόνο μακάβρια όμως μέσα μου δεν δένει,
μοσχοβολάει ζωή, με ξετρελαίνει!

Έρωτας, της βροχής η μουσική,
οι νότες που χαϊδεύουν
το πεντάγραμμο της γης,
ο ήχος των χρωμάτων της
με απορροφά, με ξεσηκώνει!
Λίγες στιγμές στην ευτυχία της αυταπάτης
πως το νερό, όπως το δρόμο
και τον κόσμο καθαρίζει
κι όλα σε λίγο θα ναι αλλιώς,
μ' ένα ουράνιο τόξο φως!
Λάμπουν τα φύλλα όπως τα λούζει η βροχή,
χορεύουν ντάμες στου βοριά το χέρι,
στάλα τη στάλα ζωντανεύει κάθε τι,
τόση ομορφιά σε εξιτάρει, σε μαγεύει!

Το δάκρυ τ' ουρανού πως συγκινεί,
δυο λόγια να σου ψιθυρίσει αρκεί
η νοσταλγία να σ' αγκαλιάσει,
να απαγκιάσει στην ψυχή
μελαγχολία ψιχαλιστή,
έχει τη γλύκα της κι αυτή!
Πλημμύρα το συναίσθημα
κι αφήνεσαι στο άρωμα της γης,
άνεμος, χώμα και βροχή,
κι εσύ, δυο χέρια ανοιχτά,
μεθάς μες στο ντελίριο της φύσης!

~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
23/1/2019