ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 Πίνακας:Σέργιος Κόκκορης

Πόσο αντίθετοι, διαφορετικοί είμαστε...

Πόσο αντίθετοι, διαφορετικοί είμαστε,
αλλά συνάμα και συμβατοί.
Είσαι η γη, τόσο σταθερός,είμαι το νερό.
Είσαι ο αέρας, τόσο δυνατός, είμαι η φωτιά!!
Νερό και φωτιά μέσα μου.
Τόσο αντιδραστική και αντισυμβατική είμαι.

Νόμιζα ότι θα με καταλάβεις.
Θέλω να σου βγάλω την τρικυμία μου,
το χειρότερο εαυτό μου, να σε κάνω να φύγεις
γιατί φοβάμαι, φοβάμαι μην σε αγαπήσω πολύ.
Θα είμαι διάφανο χαρτί στα χέρια σου
Φλόγα που όμως γίνεται παρανάλωμα πυρός.

Μου έδειξες το αέρινο μέσα σου και ανησύχησα για την φωτιά μέσα μου,
γιατί κατάλαβα ότι σε εσένα θα πω όλα τα μυστικά μου
και εσύ θα καταλάβεις όλες τις αδυναμίες μου.
Χωρίς καμία ασπίδα, κανένα οχυρό να σου αντισταθώ.
Τόσο διαφορετικοί μα τόσο ενιαίοι.

Μέσα στην αγκαλιά σου η καρδιά μου πάλλεται.
Δονείται σε διθυράμβους γεμάτους δύναμη και πάθος,
αγάπη και τρυφερότητα.
Πόσο μικρή και ταπεινή αλλά συνάμα δυνατή και μεγάλη,
εξαιτίας σου.

Μεγάλη γιατί εσύ μου δίνεις δύναμη ζωής,
Δύναμη για να ζήσω την κάθε στιγμή στο μέγιστο.
Δυνατή γιατί ακούω πώς αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς σου στο άγγιγμά μου.
Θέλω να είμαι μέσα στην αγκαλιά σου, στην θέση μου, εκεί που κανονικά πρέπει να βρίσκομαι..

Αυτά τα δύο στιβαρά χέρια θέλω να με τυλίγουν με ένταση να μου λένε, ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ.
Γιατί τα χέρια μιλάνε, η αγκαλιά σου μιλάει
αφού είναι προέκταση της ψυχής σου, της καρδιάς σου.
Πόσο ευχάριστα αισθάνομαι, θεϊκά, αναζωογονητικά,
πατάω τον θάνατο.

Ήμουν χωρίς εσένα το τίποτα, αλλά μέσα στην αγκαλιά σου είμαι το όλα.
Αγάπη μου γλυκιά, σφίξε με.
Δώσε μου ελπίδα ζωής.
Αθάνατο νερό για εμένα η αγκαλιά σου!!

28-3-2016

Πίνακας: Βιργινία Μπακογιώργου

Τι ζητώ άραγε

Τι ζητώ άραγε ? Τι να πω ?
Μια αγκαλιά βαθιά, ένα φιλί γλυκό.
Κάπου την ανάσα μου να αφήσω,
ένα χαμόγελο σε ένα στόμα να ορίσω.

Κάπου να κρυφτώ βαθιά,
να μυρίσω σαν να είναι η τελευταία βραδιά.
Να αφήσω ένα δάκρυ, σταγόνα ψυχής,
ένα φιλί, ανάσταση ζωής.

Τι να ζητώ άραγε ? Τι να πω ?
Μια αγκαλιά ζεστή, έναν λόγο αληθινό.
Ένα χάδι στα μαλλιά,
μια ανάσα καυτή να με ταξιδέψει σε μέρη αλαργινά.

Και η αγκαλιά ?
Και η αγκαλιά όλος ο θησαυρός.
Ένα σταθερό κομμάτι γης,
εμάς φάρος φωτεινός.

Σε σκέφτομαι και σε αποζητώ.
Θυμίσου πώς πάνω σου χάνομαι,
ένα αεράκι από μετάξι, απαλό, δροσερό.
Μια αγκαλιά να πιάσω με τα ακροδάκτυλα τον ουρανό.

Φυσά αεράκι, εγώ χάνομαι μέσα σε δύο ώμους,
άκου μια καρδιά χωρίς να υπακούει σε νόμους.
Μυρίζω, μυρίζω ζωή.
Δίνω του πάθους καυτό φιλί.

Πίνακας: Michail Karapanagiotidis

Ανάσα στην ανάσα....

Ανάσα στην ανάσα, ψυχή στη ψυχή.
Μια αγκαλιά πορφυρή,
δάκρυ και σταγόνα του έρωτα, ζωγραφιστή.
Φλόγες, σπίθες, μάτια διαμάντια γυαλιστά,
δύο κορμιά σε ένα να χτυπούν οι καρδιές ρυθμικά.

Χέρια σαν κορμοί πλεχτοί,
κόκκινα τριαντάφυλλα, πορφυροί λογισμοί.
" Μου λείπεις ", " Σε Θέλω ",
φωνές δυνατές στην σιωπή.
Λόγια που καίνε, λέξεις τρυφερές, πάθος, φιλί.

Λάβα με ορμή να χύνεται στην καρδιά,
στόμα στο στόμα, δυο του πόθου πουλιά.
Θάλασσα, αντάρα, αέρας δυνατός,
να δίνει δύναμη στην φλόγα,
να καίει ασύστολα την σάρκα, εκρηκτικός.

Να γίνεται ρυθμός, να γίνεται γέλιο,
να γίνεται δάκρυ σταλαγματιά χαράς.
Άντρας, γυναίκα, μια αγκαλιά δροσιάς.
Και η πύρινη λαίλαπα εκεί σθεναρά,
να πυροδοτεί την σάρκα, σώμα στο σώμα, καρδιά στην καρδιά.

28-11-2017

Πίνακας: Βιργινία Μπακογιώργου

 Ηλιαχτίδες και φεγγάρια

Ηλιαχτίδες και φεγγάρια όλα μέσα στα δικά του τα μάτια,
καμπύλες και τεθλασμένες, χείλια καυτά, σάρκες ενωμένες.

Ένα χέρι δίπλα στο άλλο, σώμα με σώμα, πόδια γυμνά σε καυτή άμμο.
Στήθος και πλάτη σε ένα χορό, η ανάσα να καίει να δίνει ρυθμό.
Κάθε κίνηση και ένας σεισμός και η καρδιά να ουρλιάζει, κύτταρα, συντονισμός.

Το τριαντάφυλλο που κραδαίνει στα χέρια, αγκάθι και αίμα,
πέταλα, οσμές, φουρτούνες και αναταραχές στο βλέμμα.

Δυο στάχυα που λικνίζονται στον αγέρα,
να ανταλλάσσουν ψυχές, λόγια ερωτικά και όλο νόημα βλέμμα.
Τι κάνεις καρδιά μου?? Πως χορεύεις??
Μέλισσα που τρυγά την γύρη να την κάνει μέλι,τρελά την γυρεύεις.

Και αυτές οι καμπύλες, θήκες χωνευτές,
κόρες του ήλιου, της Αφροδίτης κόρες, τορνευτές,
να αναδίδουν αρώματα, να δίνουν χυμούς, να φτάνουν τις αισθήσεις στα ύψη, να κάνουν τους θνητούς Θεούς.

Ηλιαχτίδες και φεγγάρια όλα μέσα στα δικά του τα μάτια,
πέταλα και αγκάθια, αίμα και γύρη στα δικά του τα χείλη.

Έλα να χορέψουμε, να αγκαλιαστούμε, στόμα στο στόμα να εκραγούμε.
Έλα....

17-2-2019

Πίνακας: Odysseas Anninos

 Όταν αγαπάς σκίζεις βουνά....

Όταν αγαπάς σκίζεις βουνά, διώχνεις τα σύννεφα, παίρνεις αγκαλιά.
Είσαι της αγάπης ένας φρουρός, της αμφιβολίας ο εχθρός.
Ανοίγεις την ψυχή σου, δίνεις καυτά φιλιά, λες τα ενδόμυχα σου, δεν υποκινείς και δεν δημιουργείς ερωτηματικά.
Είσαι εκεί σαν ένας Όλυμπος κανονικός, να θυμίζεις και να λες, εδώ για εσένα είμαι εγώ.
Είμαι εγώ ένας Θεός, ένας τυφώνας κανονικός,
που δεν σε καταστρέφω, δεν σε κοροϊδεύω, αλλά σε δυναμώνω, σε απογειώνω.

Είσαι το δέντρο, είναι η ζωή, της αβύσσου η ψυχή.
Θέλεις το γέλιο, θέλεις τη χαρά μες του αγαπημένου σου την ματιά.
Δεν λες ποτέ ζήσε με τις αμφιβολίες σου εσύ!!
Γίνεσαι ένας Άρης δυναμικός, ένας του πολέμου Θεός.
Διώχνεις σαν Πύρινος Αετός όλα τα ερωτηματικά του ανθρώπου που αγαπάς.
Τα ποδοπατάς, τα καταστρέφεις, με ασετυλίνη και πυρά τα ανατρέπεις.
Ανοίγεις τον ουρανό, πατάς με φόρα όλη τη γη,
ρίχνεις τον κεραυνό σε όποιον φίλο ή εχθρό πάει να της αντιτεθεί.

Δίνεις γροθιά σε όποιον σου την παιδεύει, τους κλείνεις κατάμουτρα τις πόρτες, τους κατακυριεύεις.
Γιατί είναι το άλλο σου μισό, αν αληθινά το νιώθεις αυτό.
Δεν μιλούν τα μάτια, ούτε καν το φιλί, μιλάνε τώρα οι ψυχές με των Τιτάνων τις ευχές.
Είναι η ασπίδα, είσαι ο πολεμιστής.
Είναι το χώμα, είσαι το νερό όλης της γης.
Αν το εννοείς πραγματικά και το πιστεύεις αληθινά.
Η αγάπη η πραγματική θέλει ΜΟΝΟ αετούς στην καρδιά και στην ψυχή.
Ακόμα και αν τα φαινόμενα απατούν γίνεσαι πάλι ο τυφώνας, κάνεις τους φταίχτες να καταστραφούν.
Δεν είναι για λιγόψυχους, ούτε για προδότες, της ιστορίας αυτής οι θιασώτες.
Είναι για Ήρωες και για Ολύμπιους θεούς, για πολεμιστές ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ.

7-7-2016