Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ψάχνει ο καθένας τη δική του Άγια Νύχτα, με τα δικά του ξεχωριστά αρώματα και γεύσεις, χρώματα, δυνατούς παλμούς και ενίοτε δάκρυα από έντονα συναισθήματα. Η δική μου νύχτα με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, παιδί δώδεκα χρόνων,να κάνω ονειρεμένες γιορτές στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά.
Ήταν παράξενη εκείνη η παραμονή Πρωτοχρονιάς. Όλα λευκά και παγωμένα, το χιόνι έφτανε στο ένα μέτρο και οι παππούδες μου σιγομουρμουρίζοντας και ψιθυρίζοντας κάτι μεταξύ τους μπαινόβγαιναν στον στάβλο πίσω από το σπίτι. Εγώ με τον αδελφό μου προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και φυσικά δεν πηγαίναμε για ύπνο.
Γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι η γέρικη κατσίκα γεννούσε, αλλά οι δυνάμεις της δεν τη βοηθούσαν. Ο παππούς έλεγε ότι δε θα τα καταφέρει και μαζί θα χαθούν και τα μικρά αγέννητα κατσίκια. Η γιαγιά πάλι, που οι κατσίκες της τη βοήθησαν να μεγαλώσει τα τρία της παιδιά, φώναζε ότι δεν έπρεπε να την αφήσουν να πεθάνει και ότι δεν εγκαταλείπουμε ποτέ όσους αγαπάμε, ακόμη και όταν όλες οι ελπίδες έχουν χαθεί.
Κοιτάζω πίσω και βλέπω όλη τους τη ζωή: όλα μια ταλαιπωρία και ένας τίμιος διαρκής αγώνας για επιβίωση. Σχοινοβάτες σε κενό, μα έπρεπε να ισορροπήσουν, να σταθούν στο ύψος τους, κι ας κάγχαζε κάτω από τα πόδια τους το χάος.
Η Ασπρούλα, λοιπόν, υπέφερε από τη δύσκολη γέννα. Στενοχώρια και κακό εμείς τα μικρά, οι πόρτες να ανοιγοκλείνουν και το χιόνι να μπαίνει στην κουζίνα με την ξυλόσομπα, όπως το έφερνε ο λυσσασμένος βοριάς. Θυμάμαι την παλιά μάλλινη κόκκινη εσάρπα της γιαγιάς σε δευτερόλεπτα να γίνεται άσπρη από τις νυφάδες. Και τον παππού να πίνει κονιάκ, για να ζεσταθεί...Νομίζω ότι εκείνα τα ξεψυχισμένα βελάσματα της κατσίκας στο στάβλο δε θα σταματήσουν ποτέ να στοιχειώνουν τα αυτιά μου.
Δυο ζευγάρια μάτια παιδικά έζησαν το δικό τους θαύμα μέσα στη νύχτα εκείνη και η στιγμή έγινε μεγάλη και ξεπέρασε τα άνευ ουσίας όρια του χρόνου. Η κατσίκα πάλευε στα χέρια του παππού, όταν ακούσαμε τη φωνή του:
“Ένα...δύο...να και το τρίτο...Δεν έχει άλλα...χα! Μωρέ μπράβο, Ασπρούλα μου,πώς τα άντεξες τέσσερα;Γερό κόκκαλο είσαι, σαν εμένα...” θαύμαζε και η γιαγιά σταυροκοπιόταν σε όσους Αγίους γνώριζε.
Ο καινούριος χρόνος βρήκε τον παππού και τη γιαγιά κατάκοπους και δυο παιδιά να τρέχουν να βάλουν σε αυτοσχέδια χάρτινη φάτνη τα τέσσερα νεογέννητα και να μαλώνουν για τα ονόματα που θα τους δώσουν. Την πρώτη του χρόνου ήμασταν όλοι νικητές που βίωσαν ταπεινά, αλλά σε όλο του το μεγαλείο, το θαύμα της ζωής!
Το καλύτερο Πρωτοχρονιάτικο δώρο το πήραμε μέσα σε έναν παλιό στάβλο, χωρίς πολλά φαγιά σε στολισμένα τραπέζια, χωρίς ακριβά ρούχα και χρυσόσκονη, μόνο με την κόκκινη μαντήλα της γιαγιάς, που μας ζέσταινε όλους. Ήταν η καλύτερη νύχτα, η δική μου Άγια Νύχτα και το φυλαχτό που κρατώ σφιχτά στα ζόρια, κάθε φορά που η ζωή κάνει κακοκαιριά!
Εύχομαι η νέα χρονιά να μας φέρει περισσότερα χαμογελαστά παιδικά πρόσωπα, λιγότερα δάκρυα και απογοητεύσεις, λιγότερο μίσος, λιγότερες στερήσεις και πείνα, λιγότερη αναίδεια, παλιανθρωπιά και ξιπασιά και περισσότερες ανοιχτές καρδιές. Να γίνουν λιγότερες οι άδειες καρέκλες στα γιορτινά τραπέζια.
Να γίνουν τα λίγα πολλά για όσους έχουν ανάγκη και τα δύσκολα απλά.
Ας μας έχει όλους καλά ο Θεός και ας ρίξει και καμιά κλεφτή ματιά στη βασανισμένη μας χώρα. Ας παραμείνουμε άνθρωποι και ας σκύψουμε το κεφάλι με σεβασμό στον σταυρό που σηκώνει ο διπλανός μας, γιατί ο κάθε άνθρωπος δίνει μια σκληρή μάχη.
Η κρίση μας αποξένωσε, μας έκανε χειρότερους ανθρώπους: Είδαμε, όταν έπεσαν οι μάσκες, αδελφό να μισεί αδελφό και να βγαίνει δηλητήριο για λίγα μέτρα γη, για λίγα ευρώ και συχνά χωρίς λόγο. Είδαμε γονείς να φθονούν τα παιδιά τους και συνάδελφο να δίνει τον συνάδελφο στο ίδιο γραφείο και μετά να του χαμογελάει.
Ας είναι, προχωράμε, μπορεί και να κάνουμε φέτος τη διαφορά. Είμαστε τυχεροί που είμαστε ζωντανοί και όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε!
Κατανοούμε, συγχωρούμε και ελπίζουμε στο θαύμα, όσο και αν έχει ξεθυμάνει η μυρωδιά από σμύρνα και λιβάνι των παιδικών μας χρόνων!
Λένε πως όταν πονάει η πλάτη μας, ίσως μεγαλώνουν τα φτερά μας...Να κοιτάζουμε μόνο αν είναι του έξω από δω ή του Αγγέλου που έχουμε μέσα μας! Ζ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου