Εκδόσεις :Θρακικός Οιωνός
Χρονολογία Εκδοσης : 2019
Είδος :Ποιητική Συλλογή
ISBN : 978-618-5152-28-4
Το οπισθόφυλλο
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Μέσα στην αφύλακτη σπατάλη της νύχτας
αλληλογραφώντας με μια ακατανίκητη έλξη
ακούω φωνές ενδόμυχες
- αθώες ως την πιο βαθιά τους επιθυμία -
μυστικά να συνωμοτούν, να σχεδιάζουν
την αναμέτρηση με το άγραφο χαρτί
υπερβαίνοντας συλλαβή τη συλλαβή
ψίθυρο τον ψίθυρο
της ζωής τα πελαγωμένα βλέμματα.
Θάλασσα κι ουρανός, σκοτάδια και αστέρια
σμίγουν στα βάθη της ψυχής μου.
Σαν κάτι να ζητούν - κάτι να ζητώ -
βλέπω αγγέλους και δαίμονες μαζί
ανάλαφρους από ενοχές και δάκρυα
ελεύθερους σαν τον άνεμο
να δωρίζουν τις λέξεις στον ορίζοντα
άυλα χάδια, φωτεινά περισυλλέγοντας
από ένα φεγγάρι που ξέφυγε από τα σύννεφα
κι έσταξε γαλήνη ανομολόγητη
- ασήμι στο άγρυπνο του νου -
που ανασαίνει με λαχτάρα τα ανείπωτα.
Μπροστά στην ασημένια αποκάλυψη
στο λυτρωτικό καθρέφτισμα της ποίησης
μεταμορφώνεται, αγιάζει ο κόσμος μου.
Μικραίνουν οι αποστάσεις, οι φόβοι, οι πληγές
κι ο μικρός εαυτός ψηλώνει.
Διάφανες οι σκέψεις τρέχουν να χωρέσουν μέσα της
να απορροφήσουν την αλήθεια ολόκληρη.
Ναυλώνοντας το άφθαρτο φως
στροβιλίζεται, φτερουγίζει, ελευθερώνεται το ποίημα
κι από στίχο σε στίχο παίρνει ζωή
κι ένα κομμάτι ουρανό να ταξιδέψει στο άπειρο.
Η ουσία στυλώνει στην ασημένια αντανάκλαση.
Μια ελπίδα αδιόρατη θάλλει θαρρείς
στης ψυχής μου τα ανοιχτά.
❀ ❀ ❀ ❀
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Αμήχανη πλάι στην αμφιβολία
σ’ ένα μονόλογο εσωτερικό
όλο και πιο συχνά
όλο και πιο δυνατά
ανασαίνω τη στεγνή αγωνία
μιας αλαζονικής ματαιότητας.
Κουράστηκε το μέσα μου
να διαβάζει τα μικρά γράμματα
τις κρυμμένες σκέψεις
τα μισά λόγια.
Δε θα σου κρύψω πως φοβάμαι
κλείνοντας τα μάτια
μα το ζητούμενο είναι να αντέξω.
Δεν είναι λίγο που τα κατάφερα και σήμερα
που μπόρεσα να δώσω και να πάρω
μια καλημέρα, ένα φιλί, μία συγνώμη.
Δεν είναι λίγο που αξιώθηκα
να αντικρύσω ξανά κι απόψε τα αστέρια
που κατάφερα να δω το παραπέρα
από του ασύμφορου εγωισμού
τη νυχτωμένη αλήθεια.
Το θαύμα της ζωής ζυγιάζει το σκοτάδι.
Η καθαρή ψυχή γητεύει το άγνωστο
σβήνουν του φόβου οι σκιές.
Δεν είναι λίγο που μπορώ ακόμη να δακρύζω.
❀ ❀ ❀ ❀
ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
Εντός της βεβαιότητας των τειχών
ένας βοριάς αδίστακτης πλάνης
μαστιγώνει με άνεση -χρόνια τώρα-
περιθώρια και σταθερές.
Δύστοκοι οι καιροί για υπερβάσεις.
Στα στενά του φόβου και της απόγνωσης
με την πλάτη γυρισμένη στα διλήμματα
σαλπίζει πόθων υποχώρηση.
Τα λόγια πνίγονται στην τροχισμένη ανάσα.
Η μια πίσω από την άλλη κλειδώνονται οι καρδιές
ακολουθώντας τη συντριβή τους ολομόναχες.
Οι ψίθυροι του αβέβαιου χρησμού
στέκουν καθηλωμένοι στη σάλα της αναβολής
θρονιάζοντας την ανοχή στο βάθρο της μικροψυχίας.
Για τη μεγάλη ήττα ούτε λόγος.
Για την πηχτή ήττα της περηφάνιας
που τυραννά τον ύπνο του
βουβαίνεται ο κόσμος, μικραίνει.
Μικραίνει το φεγγάρι στραγγισμένο
απ’ τα συμπλέγματα ενοχής του
εγκλωβισμένου ποιητή.
Κάθε που ξανά και ξανά
θα γδέρνει την αγρύπνια του
τα ύπουλα αιχμηρά σκοτάδια
ίσως να γίνουν στίχοι κάποτε.
Ίσως το βαθύ γκρι του λήθαργου
“εντός των τειχών”
κάποτε ξεθωριάσει.
-----------------------------------------------------------------------------
Το ποίημα τιμήθηκε με το Β’ Βραβείο του 19 ου Ποιητικού
Διαγωνισμού του Λογοτεχνικού Περιοδικού «ΚΕΛΑΙΝΩ».
❀ ❀ ❀ ❀
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Από κάπου μακριά πρόβαλε.
Κάτι σα φως που φτερουγίζει
σα ξυραφιά…
Μια θαμπή, ακαθόριστη λάμψη
φωτίζει το βλέμμα
και στέκει εκεί.
Εκεί, στο κορίτσι που χαμογελάει ξένοιαστα
μέσα στο κάδρο.
Πόσο όμορφο είναι.
Κρατάει το αύριο ολοζώντανο μπροστά του
τις προσδοκίες αγκαλιά
και χαμογελάει, μόνο χαμογελάει
με χαμόγελο μυστικό, εξωτικό
κι όμως απλό
κι όμως γλυκό.
Χρόνια βαδίζατε μαζί
μα χωρίς ποτέ να μάθεις
χωρίς ποτέ να ψάξεις πως
το κορίτσι με το χαμόγελο χάθηκε.
Έπεσε, σκάλωσε, σκίστηκε
στα αιχμηρά κλαδιά του χρόνου.
Το κατακρεούργησε ο ψεύτικος χρησμός
τα SOS που δε ξεχώρισε
τα λυσσασμένα σκυλιά
που ξαμόλησε η πραγματικότητα στο κατώφλι του.
Μια επικίνδυνη αυταπάτη
ένα μπουκάλι αλκοόλ.
Το κορίτσι με το χαμόγελο ξεχάστηκε.
Τα ψέματα βούλιαξαν κι αυτά.
Οι προσδοκίες κάθονται βουβές
στις χαρακιές της παλάμης
και καπνίζουν.
Ένα «γιατί» μόνο πρόλαβε να ξεφύγει.
Ένα «γιατί» από κάπου μακριά πρόβαλε.
Κάτι σα φως που φτερουγίζει
σα ξυραφιά….
------------------------------------------------------------------------------------------
Το ποίημα απέσπασε τιμητική διάκριση στους 33 ους Ποιητικούς Αγώνες
Δελφών της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών [Π.Ε.Λ]
❀ ❀ ❀ ❀
ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ
Χρόνια γύρευε το φως
ένα όνειρο να τον μαγέψει
να ακούσει τις σειρήνες με κατανόηση
να θαυμάσει την πανσέληνο
που του μιλούσε ακατάπαυστα
και κολλούσε στην ψυχή του ελπίδες αστέρια.
Χρόνια ήθελε να αλλάξει
την άσκοπη περιστροφή
να βρει το κρυμμένο του χαμόγελο
το θάρρος να αναμετρηθεί
με το φάλτσο τραγούδι της κραυγής
που αναμασά τα άλλοθι
και να ντυθεί το λευκό της έκστασης.
Από το μαρασμό ξέφυγε νωρίς.
Εθελοντής δραπέτης
λάτρεψε της βροχής το γυάλινο ήχο
και της ανατολής το νόημα.
Κάθε που χαράζει
κάθε που η ανάσα σπρώχνει το σκοτάδι
κάθε που η στιγμή
-στο ορατό και στο αόρατο- του ανήκει
άνεμος γίνεται και κατηφορίζει
με δρασκελιές στη θάλασσα.
Μακριά από τη συνήθεια
εκεί που οι άγκυρες ανταμώνουν με τη φωτιά
βλέμμα με βλέμμα
λύνονται οι λέξεις, τα όρια, οι σκέψεις.
Στο κύμα, στο φως, στη μέθη της αποκάλυψης
σκάει σα πυροτέχνημα ο χρόνος.
Χρόνια υποκλίνεται σε τούτο το θαύμα.
❀ ❀ ❀ ❀
ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
Κρατώντας την αιώνια πλέον σιωπή σου
θεριεύει μέσα μου ο πειρασμός
να ποτίσω τη δόξα της μνήμης σου
με υπερηφάνεια και δάκρυα ποιητή του χθες.
Να αγγίξω τα πονήματά σου
που κάνουν το φως στα μάτια μου
απ’ το δικό σου φως να αστράφτει
αδειάζοντας τους ουρανούς
μέσα στις κιτρινισμένες σελίδες.
Αλλάξανε είπαν οι καιροί
μα ο λόγος σου είναι εδώ για να τους διαψεύσει.
Δοσμένος στο μέλλον σαν προσευχή
ανεξάντλητος ανασαίνει
μέσα από τα μυστικά περάσματα
και τρέχει να ελευθερώσει τη σιωπή
κοιτώντας κατάματα τον ήλιο.
Με τις ρίζες σου σε βάθη αντοχής
κι ένα στίχο στο χέρι ο χρόνος
φυτεύει χαραυγές και δειλινά
στον κήπο της λαχτάρας
για να χορταίνει σα σπόρος την ψυχή
όσων ποτέ δεν παραπονέθηκαν.
Τα όσα έχω και κατέχω
κόσμος δικός σου που μέσα του ζω.
Πάνω στα χνάρια σου βαδίζω
τη σκιά σου ακολουθώ
ακόμα συλλέγω λέξεις, νοήματα, ερημιές
μήπως και σε συναντήσω.
Αχ να γινόταν να σ’ έφτανα μια στιγμή
να σου μιλούσα, να σε άγγιζα
να αποτραβιόμουν σε μια σου γωνιά
υπό το φως των κεριών να σε θαυμάζω.
Πίσω από τα γονατισμένα σκοτάδια
ανοίγεται ο δρόμος της εμβάθυνσης
της αθάνατης προσφοράς σου
της γενναιοδωρίας σου ενάντια στην παγερή λήθη.
Ποιητή του χθες και του παντός
βοήθα με να τον τιμήσω.
❀ ❀ ❀ ❀
ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ ΠΙΑ
Μετέωρη στην άγρια εποχή
συντηρώ την ανάσα μου.
Τι να πω και τι να σωπάσω πια.
Κρύβονται οι λέξεις πίσω από την ψυχή
κρύβεται η ψυχή πίσω από τις λέξεις.
Βρέχει παραίτηση μέσα μου.
Περιπλανιέται η άρνηση
πιο γρήγορα από τον άνεμο.
Τίποτα δεν εκπνέει ελπίδα.
Οι προσφορές τελείωσαν
μαζί τους και οι αντοχές.
Φοβάμαι ότι χάνω τον έλεγχο.
Χαμόγελα δε βλέπω πλέον γύρω μου.
Μαζί με τους λογαριασμούς
θα κοιμηθώ κι απόψε.
Χάνονται, κατρακυλούν με δάκρυα
τόσα «γιατί», τόσα «μήπως», τόσα «αν»
που προσπέρασα.
Τι να πω και τι να σωπάσω πια.
Γνωρίζω το ρήμα
ξέρω να το κλείνω απέξω κι ανακατωτά
σε όλους τους χρόνους
η πραγματικότητα όμως το διαψεύδει.
Ακυρώνει την ενεργητική φωνή
και το πρώτο πρόσωπο.
Παθητικά ακυρώνει την πίστη.
Η καθημερινότητα δε δίνει εγγύηση καμιά.
Μια θλίψη μόνιμη πλανιέται σαν ίσκιος.
Μεθοδικά καμπυλώνει η ευθεία
και ο γκρεμός μπροστά μου.
Τι να πω και τι να σωπάσω πια.
Τα σπουδαία δε μένουν πια εδώ.
❀ ❀ ❀ ❀
ΚΡΑΥΓΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Με την ακεφιά που επιφέρει ένα βαρύ φορτίο
οι λέξεις στέκουν αδύναμες να προσθέσουν
λίγο ουρανό στη φουρτουνιασμένη σκέψη.
Μια στοίβα σβησμένα φεγγάρια
σελίδες αιμόφυρτες στο πάτωμα πήζουν
σαν το αίμα των νεκρών
περνώντας από την απελπισία στην απόγνωση.
Πώς να γράψω ποιήματα για ακρογιαλιές κι αστέρια
όταν μπροστά στα μάτια μου ανοίγετε το χάος;
Πώς να ντυθώ τον ήλιο κατάσαρκα
όταν τα μαύρα σύννεφα απειλούν να με αφανίσουν;
Πώς να μιλήσω για όνειρα
όταν τα έντρομα βλέμματα συνεχώς αυξάνονται γύρω μου;
Θλίβομαι με την τόση ασχήμια
που στοιχειώνει την οθόνη του κόσμου
και η σκιά της φρίκης ταλανίζοντας την ύπαρξη
γλιστράει με δάκρυα πάνω στο χαρτί.
Κραυγή πληγωμένου θηρίου το ποίημα
για τα χιλιάδες αναπάντητα «γιατί»
που εισπνέουν θάνατο μέσα από τα συντρίμμια
για όλα τα χαμόγελα μικρών παιδιών που πάγωσαν
για όλες τις μανάδες που μαυροφόρεσαν
για όλους αυτούς που ακόμη ξυπνούν τις νύχτες
ουρλιάζοντας για τα βομβαρδισμένα τους όνειρα.
Κραυγή διαμαρτυρίας το ποίημα
για την τερατώδη αδιαφορία των «πολιτισμένων» ισχυρών
για τις σβησμένες καμινάδες του επιβεβλημένου τρόμου
για το λουτρό αίματος της ανθρώπινης κτηνωδίας
για τις καθημερινές σταυρώσεις
για όλες τις μαύρες σκέψεις
που δυσκολεύουν την ανάσα μου.
-------------------------------------------------------------------
Σπονδή για τους αδικοχαμένους της ξεδιάντροπης εισβολής στη Συρία
❀ ❀ ❀ ❀
ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΦΩΣ
Σαν παίρνει η μέρα να ξυπνά το στεναγμό
σιμώνει κι ανεμίζει ολόλευκες ελπίδες
μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο.
Σα ζωγραφιά κρεμασμένη
σαν το κορίτσι του Νταλί π’ αγναντεύει τη θάλασσα
στου γαλάζιου την απαστράπτουσα γαλήνη γλιστρά
μήπως και γλυκάνει της ζωής η τραχύτητα.
Με τα χέρια ανοιχτά
σαν πουλί ξεσηκωμένο από τον άνεμο
λιώνει το βάρος του μυαλού
φτερουγίζοντας στης ξελογιάστρας θάλασσας τα πλάτια.
Μια ηλιαχτίδα άτακτη το είναι της απόψε
τρέχει να αφουγκραστεί την ουράνια συμφωνία
αφήνοντας στο έρημο κύμα το χάος των γκρεμνών της.
Οργίστηκαν οι ώρες να καρτερούνε το αύριο.
Κουράστηκαν οι άδειες Κυριακές να κουβαλάνε το χθες.
Τα λάβαρα της μακρινής ευτυχίας
καλά διπλωμένα στο παλιό σεντούκι
έπαψαν να υπακούουν στης αναμονής την προσταγή.
Σκαλωμένη στα χείλη μια ανάσα φως
αστράφτει δειλά στο σκιερό λιμανάκι της καρδιάς.
Δονείται, απλώνεται, λαμπυρίζει, γελάει.
Γελάει όπως πρώτα η ελπίδα
όπως πριν το «εγώ» νυχτωθεί στην απληστία του ουρανού
πριν μείνει το όνειρο αγκυροβολημένο καράβι.
Όπως πριν στεφανωθεί με εγκατάλειψη το φεγγαρόφωτο.
Γελάει η ψυχή - μια σταλιά όπως πρώτα- γελάει.
❀ ❀ ❀ ❀
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Στην έρημη αγκαλιά μιας λευκής σελίδας
μπλεγμένη με την αγρύπνια μου ζωντανεύεις.
Στολισμένη με λέξεις αβίαστες σεργιανάς
στους μυστικά στενούς της δρόμους
και μου γνέφεις να σ’ ακολουθήσω.
Σαν κάτι που έρχεται και ριζώνει μόνιμα στην ψυχή
όλα θέλω να σου τα πω
όλα να σου τα γράψω.
Στο διάβα σου σα βυθιστώ σπάει ο χωμάτινος κορμός.
Πέταγμα της θέλησης το ιερό σου σινιάλο
μπολιάζει μέσα μου το άγνωστο.
Γεμίζει λαχτάρα το άδειο χαρτί.
Σ’ έναν κόσμο γεμάτο ασχήμια μου μαθαίνεις να πετώ.
Με τρεμάμενο χέρι να αφουγκράζομαι την αλλόκοτη σιγή
και ανυποψίαστη να συνωμοτώ με το ανώτερο.
Να υψώνομαι πάνω από κάθε βατό όριο
να φτάνω πιο πέρα από ‘κει που νομίζω πως υπάρχω.
Με το βοριά απέξω να μαίνεται
μαζί σου ξεστρατίζω από την γκρίζα ομίχλη της υποταγής
και αγκαλιάζω όλο το γαλάζιο που χρειάζομαι.
Μέσα από σένα ποίηση μπορώ να με νικήσω.
Κάθε σου ανάσα το κλειδί
που ξεκλειδώνει μονομιάς το ανομολόγητο
ανασύροντας από δύσβατα έγκατα την ανάγκη.
Δάκρυ βελούδινο που ραίνει με μελάνι
το απόλυτο γδύσιμο της ψυχής
και από το ακατόρθωτο ζητά, όραμα να αναστήσω.
Σε μια προσευχή, μια προσταγή, μία σκέψη,
μια κραυγή να ενσαρκωθώ
την ηχώ τους να ακολουθήσω.
Τόσο μικρή εγώ, τόσο φοβισμένη κι ασήμαντη
έτυχα της μεγάλης τιμής
να λούζομαι το ανεμπόδιστο φεγγοβόλημά σου
και το μυστηριακό άρωμα των νοημάτων σου να ρουφώ
χορταίνοντας την ψυχή μου στο άπειρο.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Σπούδασε Νοσηλευτική και εργάζεται ως νοσηλεύτρια στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης ενώ παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, πεζών κειμένων και άρθρων.
Έχει τιμηθεί με το Α’ Βραβείο στον 16 ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος για το ποίημά της «Γητευτής Έρωτας» και επίσης με το Α’ Βραβείο στον Ετήσιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Λογοτεχνικής Ιστοσελίδας Bonsaistories με το ποίημά της «Νιότης Τραγούδι».
Το ποίημά της «Η Κιβωτός του Χρόνου» απέσπασε το Β’ Βραβείο στον Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού 2019 και στον 19 ο Ποιητικό Διαγωνισμό του Λογοτεχνικού Περιοδικού «ΚΕΛΑΙΝΩ» της ίδιας χρονιάς το ποίημά της «Εντός των τειχών» βραβεύτηκε με το Β΄ Βραβείο.
Η συμμετοχή της στον 4 ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης «Κ.Π.Καβάφης» τιμήθηκε με το Βραβείο «Πολύμνια» και έλαβε τιμητική διάκριση από την Π.Ε.Λ στους 33 ους Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες Δελφών για το ποίημά της « Το κορίτσι με το χαμόγελο» καθώς και από την Ε.Λ.Β. Ε για το ποίημα«Γυρεύω την Ελλάδα» το 2018.
Πολλά ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί μετά από επιλογή, σε συλλογικούς τόμους Ποιητικών Ανθολογιών και έχουν δημοσιευτεί σε έγκριτα Λογοτεχνικά Περιοδικά και Λογοτεχνικές Ιστοσελίδες.
Το «ΑΣΗΜΙ ΣΤΟ ΑΓΡΥΠΝΟ ΤΟΥ ΝΟΥ» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου