ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ "ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ & ΒΟΡΙΑΔΕΣ ΚΡΥΟΙ"

ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Αέρηδες στις σπηλιές των βράχων,
θάλασσα κι αρμύρα μύρισε ο καιρός.
Κρύα πρωινά και υγρό δέρμα ο χειμώνας
κρύσταλλο θολό και σταγόνες βαριές ο ουρανός.
Σκιές απόκοσμες οι άντρες με τον χειμωνανθό στην όψη,
τα βήματά τους χαμένα στο «άγνωστο»,
τα πρόσωπά τους αλλαγμένα
απ’ την αναμέτρηση με τον βοριά.
Τα παγωμένα μονοπάτια μνήμες που πονούν,
στα σταυροδρόμια κονταροχτυπιέται η λήθη με τη φωτιά,
η αιωνιότητα μια περιπλάνηση.
Μόνο ο Ίκαρος φορά φτερά του ήλιου
και άλιωτο το κέρινο πρόσωπό του
πλάι στις λεμονιές που φύτρωσαν καταμεσής στο πέλαγος.
Και οι γυναίκες με τις ακρογιαλιές στα μάτια
προσμένουν μια καλοσύνη από τις θύελλες
και νήματα πολλά και περίεργα
αφήνουν οι μοίρες στις αγκάλες τους
να πλέξουν μ’ αυτά τραγούδια και ξόρκια
για τ’ αχαλίνωτα άτια του χιονιά.
Ιωάννα Αθανασιάδου

ΒΟΡΙΑΔΕΣ ΚΡΥΟΙ

Βοριάδες κρύοι μέσα μας
κι ο καιρός γεμάτος σκιές και λησμονιά.
Φαγωμένα απ’ τη βροχή τα πρόσωπά μας,
ο ουρανός ρυτίδα βαθιά.
Μέσα στα καλοκαίρια στήσαμε τους χειμώνες μας,
η θάλασσα πλημμύρισε τις άδειες κάμαρές μας.
Σε βράχους σκληρούς ξοδέψαμε τη ζωή μας,
γέμισαν τα λόγια μας άνεμο και κύμα αγριεμένο.
Τα σώματά μας χαλκός και σίδερο
αίμα κι άγρια πουλιά.
Ο Δον Κιχώτης μας φτωχός στην ερημιά.

Ιωάννα Αθανασιάδου


Φωτογραφίες : Gray Artus art