ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΗ "Ατιτλο"

Άδειο κουφάρι!
Μέσα του, κάποτε
άνθιζε η ζωή
Γελούσε και τραγουδούσε κάποτε
Κατοικούσαν εκεί
μικρά σοφά πλάσματα
Μια φορά κι έναν καιρό
το άρωμα της νιότης
γεννοβολούσε όνειρα εκεί
Έχτιζε πύργους
φωτεινά ρυάκια λαμπύριζαν
-Μάτια παιδιών
Στο βάθος άνθιζαν λουλούδια
-Ψυχές χαμένες
Αγάπησες το ποίημα
Λάτρεψες το τραγούδι
Μ’αγιόκλημα μην τα στολίσεις
Τώρα εχάθη, η μουσική
η ζωντάνια πλέον
εκείνου του ποιήματος, εχάθη
-Άδειο κουφάρι
Μόνο να!
Το γιομίζεις θύμησες!
Σκιρτούν,
αναμοχλεύουν πόθους
μην το άδειο φουσκώσει
μην κενότητα το πλημμυρίσει
Φοβάσαι ...

Στην ρίζα του τότε
Είχες γράψει “σ’αγαπω”!
Τότε.

Άδειο κουφάρι Τώρα
λέξη άπνοη πλάγιασε
Μην την φοβάσαι ,,,
...a.n.

Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο