ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ "Ατιτλο"

Η πρώτη μέρα του χειμώνα
βρήκε τις ακρωτηριασμένες μουριές
να ικετεύουν για ένα βλέμμα τους περαστικούς
που περπατούν βιαστικά στους δρόμους της πόλης
ντυμένοι το αδιάβροχο της αδιαφορίας.
Χλωμές λεύκες με όσα φύλλα τους απόμειναν
γέρνουν τα κορμιά τους στη βούληση του ανέμου,
μα είναι τα πεύκα στα πάρκα ντυμένα τόσο πράσινο
θαρρείς δεν πέρασε μια μέρα από το καλοκαίρι.

Ω! είναι κι οι νεραντζιές σαν χυμώδεις νύφες
ολοστόλιστες τα ζουμερά πικρονέρατζα,
τόση χαρά αυτά τα δέντρα μέρα –νύχτα
σκορπούν πορτοκαλί μπαλόνια στα πεζοδρόμια
να 'χουνε να κλωτσούν τα παιδιά στο σχόλασμα.
Κι ας κλαίει ο δεκαπεντασύλλαβος...
''Νερατζούλα φουντωμένη, πού 'ναι τ’ άνθη σου,
πού 'ναι η πρώτη σου ομορφάδα και τα κάλλη σου;''

Τα έλατα κανείς δε ρώτησε σαν τα πελέκησαν!
Περήφανα δέντρα τα έλατα ….δεν περίμεναν τέτοια μοίρα
να στέκονται παρακαλώντας στο πεζοδρόμιο με ανοιχτό χέρι!
Κανένα στόλισμα δε θα απαλύνει τον πόνο τους,
θα θυμούνται πάντα και θα πονούν όπως όλοι οι ξεριζωμένοι,
φορτωμένα ακόμη τα βρύα και τις λειχήνες
του δάσους που τα κανάκεψε για να ψηλώσουν.

Σσσςςς! άκου! είναι το κλάμα του γκιώνη
που έχασε το σύντροφό του και κάνει τα κομμένα έλατα
να βαρυαναστενάζουν…..
’’φύσηξε βοριάς κι αέρας και τα τίναξε!''
τα παρηγόρησε η νεραντζιά η πονόψυχη!

(Μαρια Μ.)

Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα του fb  Dome, slatki dome.