"Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ"...από το υγρό μελάνι αποτυπώθηκε στο λευκό χαρτί.Καιρό τώρα,ζητούσε απεγνωσμένα ν' αφήσει το αποτύπωμά της εκεί.Την ανεξίτηλη στάμπα της..Έτσι αδημονούσε να γίνει..μια αρχή...ώστε οι σταγόνες,να πέφτουν,ασταμάτητα.Μόλις λοιπόν..έσταξε,χάρισε Ζωή στο χαρτί. Τα γράμματα συναρμολογήθηκαν σε λέξεις που άρχισαν να στοιχίζονται..και το συναίσθημα να ανασταίνεται..μέχρι που με ένα φύσημά του ο ποιητής,τις μεταμορφώνει σε 32 ζωηρές ρομαντικές φλογίτσες..που φώτιζαν το δρόμο του Νου & της καρδιάς του. Σύντομα,ξεκίνησαν τα πρώτα τους βήματα,στο ατέλειωτο ταξίδι τους.Ο Δημιουργός τους,με βλέμμα στοργικό,τις κοιτούσε να περπατούν,ανάμεσα στους ανθούς του Παραδείσου που χε φτιάξει για κείνες..και χαιρόταν τόσο πολύ,που προσπαθούσε να γαντζωθεί απ αυτήν τη μαγική στιγμή που δικαίως του αναλογούσε. Και ..φτάνει η Αυγή του Ονείρου.Στο σημείο που ο Ποιητής χαίρεται με την ψυχική αρμονία που μόνο η Αγάπη προσφέρει.Αυτό το δροσερό αεράκι της,που παρασύρει την σκέψη..στης ποίησης τα μαγικά μονοπάτια.Γνωρίζει βέβαια πως οι δρόμοι της Αγάπης είναι δύσκολοι κι επικίνδυνοι και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο...Όταν όμως καταφέρεις και την συναντήσεις στο διάβα της ζωής σου...μόνο να υποκλιθείς μπορείς μπροστά στο μεγαλείο της. Βλαστάρι της Αγάπης κι ο Έρωτας,που τον ταρακουνά,μέχρι και τα σωθικά του,που άλλοτε τον υψώνει...άλλοτε τον γονατίζει κι άλλοτε τον ερημώνει. Λάγνο το βάρος των εκφραστικών του μέσων,χωρίς να επιλέγει λέξεις παράτολμες κι ασεβείς,μας μεταφέρει..στο λίκνο του ρομαντικού έρωτα..αυτού που τρέμει στο άγγιγμα και την προσμονή της συνάντησης...αυτού που με εγκαρτέρηση περιμένει το σμίξιμο.....Μα και αποκύημα μιας λύπης για τους έρωτες με τα κοντά πόδια...αυτούς που νύχτα άνθισαν...και στο φως της μέρας μαράθηκαν..
Γλυκό το μαρτύριο του έρωτα..μα σημαντικός ο ρόλος του στο Σύμπαν. Συνοδεύει τα ερωτικά του ποιήματα χρησιμοποιώντας ιδιαιτέρως συναισθηματικό λόγο..που ενώ όλοι οι έρωτες του μοιάζουν ν ανήκουν στο παρελθόν...όλοι κατά κάποιο τρόπο είναι παρόντες. Βαδίζοντας,αυτή η πρώτη σταγόνα του Ποιητή...στον δρόμο της συνάντησε την θλίψη,γεμάτη από ήχους σιωπής,στην μοναξιά του χάους και τυφλός πια εκεί μα με μάτια ορθάνοιχτα διψούσε τον αέρα. Στενάχωρο και πικρό το αφέψημα της μοναξιάς...Αποφάσισε αμέσως να ονειρευτεί..φοβήθηκε πως αν σταματήσει και το πιει ..θα μαρμαρώσει.Κι έτσι αντάμα με τ όνειρο πείστηκε πως όπου υπάρχει θλίψη υπάρχει μαζί κι η χαρά.Αυτή η ιδανική στιγμή της κοσμικής συνάντησης με το ΦΩΣ....που αντίκρισε όταν μια νεράιδα της λίμνης -η Ράνια- του χάρισε το ηδονικό φιλί της Ζωής...της κατασταλαγμένης Αγάπης..αυτής που δεν χωρά δισταγμούς...αυτής που το δάκρυ της κυλά διακριτικά και γίνεται το πιο τρυφερό και γόνιμο χάδι του κόσμου .
Εύχομαι στον φίλο Β. ΚΟΥΣΗ,να κοιτά πάντα τα ποιήματα - παιδιά του να ταξιδεύουν στις γειτονιές των ψυχών όλων μας,να τα καμαρώνει σ όλες τους τις ηλικίες και να νιώθει πάντα ο πιο χαρούμενος Πατέρας του κόσμου.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου