ΒΟΛΤΑ
Οι άνθρωποι χάνονται.
Σε μια βόλτα στο δάσος έχασα το χέρι σου.
Κυνηγούσες φτερά, ρίζες ξεφύτρωσαν και σε έπαιρναν από κάτω.
Μόνο στο όνειρο τώρα ανταμώνουν οι δρόμοι μας.
Δρόμοι χλωροί σαν την αυγούλα, όπως ταιριάζει στον παράδεισο.
Κάνω να αγγίξω, γίνεσαι δροσιά πάνω στα φύλλα.
Το βάζει στα πόδια λένε μερικοί.
Έψαξα το σπίτι, δεν βρήκα τίποτα άλλο παρά μια Ελένη που λείπει στην Τροία.
- Πουλιά έχω στο στόμα και λαλώ χωρίς να βγάλω άχνα. Πουλιά έχω στο στόμα όταν για σε μιλώ -
Μέτσιου Κατερίνα
( Ανέκδοτο ποίημα, 2019)
Θέλει κάτι να βγει από μέσα μου.
Θέλει ο Θεός κι ο Δαίμονας να βγουν και να χορέψουνε με τις κραυγές μου.
Θέλω να φτύσω τις αλήθειες μου να πλυθούνε όνειρα ανίερα
και πράξεις λησμονημένες να υψωθούν.
Θα υψωθούν και θα με δείχνουν με το δάχτυλο.
"Είναι αυτή που μας αποκοίμισε με παραμύθια του μυαλού της.
Γυρεύει ήρωες. Χλευάστε την.
Όποιος γυρεύει ήρωες να παραδοθεί στο σκοτάδι."
Θέλω να αγγίξω το σκοτάδι που χρεώθηκα,
την θάλασσα και το φιλί σου χωρίς να χάνω την σκιά μου.
Θέλω να αναπαυτώ "εν πολέμω" και να σκάσω μύτη
λευκό συννεφάκι πάνω από το μπαλκόνι σου.
Κουβάλα με μαζί σου να έχεις κάτι κι εσύ να ανασταίνεις,
για να μάθεις να θέλεις ακατάπαυστα.
Θέλω να είμαι εδώ την μέρα αυτή
που δεν θα μπορεί κανείς να με βλέπει.
Μέτσιου Κατερίνα
« Κανείς δεν μίλησε για γιατρειά» Εκδόσεις Carpe Librum, 2014
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ
Εδώ αρχίζει ο βαθύς καιρός της ποίησης,
δεν έχει βαθειά σου να κρυφτείς.
Σε ένα κρύο κωνοφόρο πρωινό
η σωτηρία δεν αρκεί να δώσει νόημα.
Να μπαίνει ο ήλιος από το παράθυρο,
αυτό αρκεί,
να ξαπλώνω στο φως του
και στα μάτια μου να χορεύει η σκιά σου.
Οι ασήμαντες λέξεις θα αποκτούν
την μαγεία του ονείρου.
Δεν υπήρξα ποτέ.
Ξαπλώνω την θλίψη μου στο κρεβάτι,
τη σκεπάζω με μια ζεστή ανάσα ελπίδας
και τη νανουρίζω στο ρυθμό της καρδιάς,
μετά μου φαίνεται πως δεν αναπνέω πια.
Κάποια μέρα καλπάζοντας στα σύννεφα
θα χαθούμε,
επειδή η αγάπη ξεχνάει το όνομα της.
Σε ένα κρύο κωνοφόρο πρωινό
η σωτηρία δεν αρκεί να δώσει νόημα.
Να μπαίνει ο ήλιος από το παράθυρο,
αυτό αρκεί,
να ξαπλώνω στο φως του
και στα μάτια μου να χορεύει η σκιά σου.
Οι ασήμαντες λέξεις θα αποκτούν
την μαγεία του ονείρου.
Δεν υπήρξα ποτέ.
Ξαπλώνω την θλίψη μου στο κρεβάτι,
τη σκεπάζω με μια ζεστή ανάσα ελπίδας
και τη νανουρίζω στο ρυθμό της καρδιάς,
μετά μου φαίνεται πως δεν αναπνέω πια.
Κάποια μέρα καλπάζοντας στα σύννεφα
θα χαθούμε,
επειδή η αγάπη ξεχνάει το όνομα της.
Μέτσιου Κατερίνα
« Κανείς δεν μίλησε για γιατρειά» Εκδόσεις Carpe Librum, 2014
Φωτογραφίες :Alla Tsank - art
Από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου