ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία : Kostas Andreopoulos

 Στραφτάλιζε η ψυχή...

Φτεροΐσκιωτη η ψυχή,
έλαμπε και χόρευε,
φτερούγιζε και ψιθύριζε,
με κάθε χάδι του ανέμου,
γλυκά ανατρίχιαζε.

Ήταν τα φύλλα εκεί δα,
να της θυμίζουν λόγια και φιλιά,
χάδια μέσα στην πυρά,
πορφυρά άστρα και φεγγάρια μακρινά.

Ένα νταούλι και ένας ζουρνάς,
καρδιές στην θράκα και φωτιές,
στήθια, ρόγες και χυμούς,
χείλη σαρκώδη και αλαλαγμούς.

Και όπως τρεμόπαιζαν οι βλεφαρίδες,
σταγόνες της έξαψης,
δυνατές χειροβομβίδες,
στραφτάλιζε η ψυχή,
από του έρωτα το κάθε αχόρταγο φιλί.

Σκληρό και κοφτερό το μαχαίρι,
γλυκό και πικρό,
οδυνηρά θεϊκό,
ένα με τον ουρανό...,
σημάδι να φωτίζει την μνήμη κάθε βράδυ.

Ταμπούρλα και γυμνά κλαδιά,
φύλλα ρούχα πεταμένα,
στρώμα για δυο γυμνά κορμιά αποκαμωμένα.
Στροβίλιζαν οι ιαχές,
είχαν φτάσει μέχρι του βοριά τις πρώτες πινελιές.
Έλαμπε η σάρκα και έκαιγε,
ένα με την αθανασία έγινε και γεύτηκε.

Δροσερό το νερό,
ζωής σεργιάνι,
γη και ουρανός σε ένα ατέρμονο χάδι.

Πορφυρά αστέρια και φεγγάρια μακρινά
πάνω στα μακριά της τα μαλλιά,
στάλες ψυχής και φιλιά ζωής,
δόσιμο και πάρσιμο της κάθε αέναης στιγμής.

Στραφτάλιζε η ψυχή,
φιλί, ψυχή,
φύλλα κορμιά κατά γης...

8-12-2019

 Ο καπνοδοχοκαθαριστής...


Μουτζούρα, μουτζούρα και πονηριά,
ο αγέρας είχε ημερέψει πολύ,
δυο μάτια να λάμπουν κάρβουνα καυτά,
τα πουλιά έψαχναν για λίγο φαΐ.

Δυο χέρια γεμάτα από όρεξη για σκανταλιά,
το χιόνι είχε νυστάξει και κοιμόταν στη γη
και πόδια να τρέχουν σβέλτα στα λίθινα στενά,
μια ηρεμία μέσα στην παγωνιά,
φύλλο που τρέμει στου αγέρα την ριπή το κορμί.
Ένας μπόμπιρας μουτρωμένος, γεμάτος πυρκαγιά,
να ρουθουνίζει σαν άγριο άτι χωρίς χαλινάρι στην κάθε στιγμή.

Πού πας μικρέ?? Πού πας??
Στάσου... Στάσου δύο λεπτά...
Πες μας γιατί τρέχεις??
Τέτοιος σαματάς...!!!!

Το κασκόλ πλεγμένο και ζεστό,
ο μικρός αλήτης με τραγιάσκα και ύφος ζωηρό,
σεργιάνιζε με παράπονο
και ένα κλαδί όλο πείσμα μάσαγε...,
γιατί τέτοιο μένος αυτό το ζωηρό??!!
Αλάνι, αλάνι και φασαρία,
μπάλα, παιχνίδι με την συμμορία.

Πού πας μικρέ?? Πού πας??
Στάσου... Άκου μας και εμάς...
Πες μας γιατί είσαι μουτρωμένος??
Μικρό παιδί και θυμωμένος.
Άραγε έχεις για να φας??

Το κρύο πηχτό και δυνατό.
Θεριεμένο από τον Βοριά,
άτεγκτο και δυνατό.
Σπιρούνιαζε τα τζάκια όλο και πιο δυνατά
και αυτά ζήταγαν την φωτιά όλο και πιο πολύ να θεριέψει,
να καψαλίσει την σάρκα καυτά.

Που όρεξη όμως ο μικρός να καθήσει,
γυροβόλαγε σε κάθε στενό,
με παιχνίδι και φασαρία το κορμί του να στολίσει,
γεμάτος ενέργεια και σθένος τρομερό.
Κάρβουνο που καίει,
πείσμα δυνατό.
Όλο τον χρόνο με τους φίλους να τον ροκανίσει,
μούτρο αληθινό.
Σε λίγο θα ξεπρόβαλλαν και τα Χριστούγεννα στην παρακάτω του χρόνου τη γωνία
και σκεφτόταν με την παρέα του τα κάλαντα να τραγουδήσει.

Πού πας μικρέ?? Πού πας??
Πες μας γιατί τρέχεις..
Τέτοιος σαματάς.
Τα φρύδια συνοφρυωμένα έχεις...
Άραγε είσαι καλά??

Σήκωσε τους ώμους σου.
Δώσε ένα χαμόγελο γλυκό.
Κοίτα μας με αυτό το βλέμμα το παιδικά πονηρό.
Χαμογέλα μικρέ καπνοδοχοκαθαριστή...
Λες και από παραμύθι του Άντερσεν να έχεις βγει...

Τρίγωνα κάλαντα και γλυκά...
Ένα μωρό γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη πριν χρόνια πολλά...
Ταπεινά και φωτεινά.
Χαμογέλασε μικρέ...
Χαμόγελα δυνατά.

Άκου άκου τα καμπανάκια,
πως σε λίγο θα ακουστούν στα στενά δρομάκια...
Ένα μωρό θα γεννηθεί,
για ειρήνη και αγάπη θα μας πει.
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά...
Χαμογέλασε,
ο χρόνος τρέχει και πίσω δεν γυρνά.

Πού πας μικρέ?? Πού πας??
Διώξε τα σύννεφα της καρδιάς.
Δώσε ένα χαμόγελο και ξέχασε όλα τα άσχημα με μιας.
Ντριν, Ντριν, Ντριν... Ποδήλατα και φασαρία.
Έλα να τρέξεις για παιχνίδι
μαζί με την συμμορία.

Μέταλλα, κύμβαλα, ρόδες, κάλαντα και οχλαγωγία,
φώναξε, τρέξε και χαμογέλασε στην κάθε ευκαιρία...

Κλείσε το μάτι πονηρά...
Δεν τελειώνει εδώ η κάθε ιστορία...

18-12-2019

Φωτογραφία, πηγή: Stefan Nastase

Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης

Παίρνω νερό από τον Αχέροντα ποταμό...

Παίρνω νερό από τον Αχέροντα ποταμό,
το εξατμίζω, το κάνω σύννεφο, γκρίζο δυνατό.
Ενέργεια από του Δία την αστραπή,
την ρίχνω με πυγμή.
Χωρίζω το σύννεφο με δυνατή μαχαιριά,
φωτιά.
Δυο περιστέρια φεύγουν φοβισμένα, ψάχνουν για απάγκιο,
μια αγκαλιά.
Βγάζω τον αιθέρα από τα έγκατα της ψυχής,
τον κάνω ενέργεια, τον κάνω πάθος μιας εκδίκησης πραγματικής.
Σηκώνω τα μάτια παρακαλώ από τα τρίσβαθα του νου,
Άδη μην με παιδεύεις, γίνε τραγούδι ενός αθώου, μικρού παιδιού.
Τρέχει το δάκρυ, αίμα αληθινό της ψυχής.
Διάφανο και ουράνιο, απόσταγμα μια παλιάς καταγωγής.
Και ρωτώ, ρωτώ με πόνο στην ματιά,
Σελήνη μου και Ήλιε μου τα αξίζω εγώ όλα αυτά;
Αγκαλιάστε με, δώστε μου φως και πνοή,
μια θυγατέρα που κακία έχει δεχτεί στην ζωή.
Γίνετε ουραγός, γίνετε δεξιός και αριστερός σκοπός,
κάντε το σύννεφο να βγάλει βροχή άπλετη με δύναμη τρομακτική.
Να χυθεί σε κάθε ψυχή που με έχει χτυπήσει, με υπομονή.
Δάκρυ, πληγές αόρατες, λόγια ψεύτικα, ζωές απατηλές.
Θάνατος στους εχθρούς και υποκινητές.
Γίνε σκληρή καταιγίδα,
χτύπα αυτόν που κυνηγά την δική μου καρδιά,
κλείσε το στόμα που υβρίζει χωρίς απονιά,
γίνε μαχαίρι που κόβει την φλέβα τους με μια κοπή, με μια μαχαιριά.
Γροθιά.

15-12-2016

Φωτογραφία : Παύλος Παυλίδης

Ο θρόνος της ψυχής...

Μια ησυχία να πνίγει με μανία,
να φτάνει μέχρι τον πάτο,
να ρουφάει όλη την ψυχή με σημασία.
Και αυτή αγέρωχη να πυρπολεί χίμαιρες,
να λαβώνει,
να καταδυναστεύει καρδιές,
να υποδουλώνει...
Και αντίτιμο τι??!!
Μια ψυχή να ατενίζει το άπειρο,
νερό δακρύων και προσευχή.

Όλα, όλα για την ματαιοδοξία,
ένα μηδέν στο πηλίκο,
ένα σύνολο κενό χωρίς ουσία.
Πού είναι οι χτύποι της καρδιάς??!!
Έγιναν ψεύτικα αγαπώ,
να αιωρούνται στο κενό με μια κλωστή άχρωμη,
κομμένη με μιας.
Και αυτή εκεί χωρίς συστολή και αλλοπαρμένη,
να πιστεύει σε ατέρμονες θάλασσες,
χωρίς ναύτες και καπετάνιους,
πλοία, άγκυρες και ναυτονόμους.
Τίποτα...
Μια ευθεία χωρίς τεθλασμένη.

Να κάθεται αγέρωχη και ονειρική,
πάνω σε άστρα και σάρκες του πόθου,
χωρίς φωνή.
Χωρίς καράβι.
Χωρίς πηδάλιο.
Χωρίς πυξίδα...
Ένα ναυάγιο.
Χωρίς φουρτούνες να αναμένει
και να φωνάζει σιωπηλή για την ειμαρμένη.
Πού είναι οι χτύποι???
Πού??!!!
Μόνο κουφάρια ανδρών από την πλεονεξία
και να παινεύεται για την δική της κυριαρχία...
Και ο θρόνος της ψυχής???
Πού??
Μαζί με τους χτύπους σε ένα ταξίδι στους ουρανούς.

Ομορφιά...
Πόσο λίγο??!!
Πόσο μικρό...
Απατηλά αληθινό.
Ένας καθρέφτης σαν την θάλασσα την λεία και στιλπνή,
μόνο χαμένη στην ομίχλη της αυταρέσκειας
σε μια ασύδοτη φυγή.
Νιότη...
Νιότη...
Χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή,
άκυρη και φοβέρα μοναχική.

Άκουσα ένα χτύπο κάποια στιγμή...
Ένα φτερούγισμα,
ένα χτύπημα χωρίς αντίκρυσμα...
Γιατί???!!!
Ο χρόνος κυλάει, κυλάει χωρίς ντροπή...
Εεεεεε.... Ακούτε???!!!!
Πού είσαι???
Ζεις??!!!
Είναι κανένας εκεί??!!!
Ένας θρόνος, θρόνος για την ψυχή.
Ακούω τον χτύπο.
Καλεί για μια αγκαλιά αληθινή.

11-12-2019

Φωτογραφία : Ζαραλής Χρήστος, Ελλάδα

Your laugh like music...

Your laugh like music comes from heaven.
Your words like wind dancing with the November leaves looking for braveness.
Ringings of bells the drops of the rain your kisses,
my heart, my soul, my tenderness, my holly speeches.

One by one the spirit of lies are drifting apart.
Singing and dancing my soul with your glancing,
your eyes diamond lights make me feel in love,
two breaths in one, speechless at once.
Eagles your hands, feathers of love your hug.

Seas and mountains, ships and planes,
God of love in your heart, flames.
Horses of freedom my thoughts of you,
running wild in the mystery of view.
Earth and sky, moon and sun I am the only one in your heart.

A path of light, snowflakes in the night.
A wood of freedom, a powerful ribbon.
Two souls looking for eachother,
two snowflakes dancing with the wind of Thunder.
My invader.

9-12-2016