ΑΡΕΤΗ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ "Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΥ"

Τί κι αν πάγωσαν τα χέρια μου απ' του χιονιού το σμίλευμα;
Πολύ σε καμαρώνω, μικρέ μου χιονάνθρωπε,
στης αυλής μου το πάλλευκο σεντόνι!
Καπέλο μαύρο και κόκκινο κασκόλ,
δύο μάτια κάρβουνο ατόφιο.
Και στο χαμόγελό σου το ροζ η ομορφιά του κόσμου.
Κι είμαι εγώ, που σχήμα σου έδωσα,
με της παιδικής μου ψυχής την σμίλη.

-Λησμόνησες, όμως, να μου φυτέψεις μια Καρδιά!
Πώς να σ' αγαπήσω, μικρό μου κορίτσι;
Να συνομιλήσω πώς με τα στρουθιά,
που ολούθε τιτιβίζουν ;
Της καμπάνας πώς να ακούσω το Χριστουγεννιάτικο κάλεσμα;
Δεν μου φτάνει μόνον η μορφή.
Νοιωσίματα ποθώ!
Χαρά και λύπη, θλίψη κι ευτυχία, ταξίδεμα κι όνειρο.

Δίχως Καρδιά, σύναυγα θα λιώσω.

Αρετή Γουργιώτου
ΦΥΚΟΕΣΣΑ