Homo Universalis: Φραντσέσκο Άγιετς (10 Φεβρουαρίου 1791

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019

Φραντσέσκο Άγιετς (10 Φεβρουαρίου 1791 – 21 Δεκεμβρίου 1882)

Reclining Odalisque (1839)

Ο Φραντσέσκο Άγιετς (Francesco Hayez, 10 Φεβρουαρίου 1791 – 21 Δεκεμβρίου 1882) ήταν Ιταλός ζωγράφος, ηγετική μορφή κατά τη μετάβαση της ιταλικής ζωγραφικής από το Νεοκλασικισμό στο Ρομαντισμό στα μέσα του 19ου αιώνα. Δραστηριοποιήθηκε κυρίως στο Μιλάνο. Φιλοτέχνησε ιστορικά, θρησκευτικά και μυθολογικά έργα, επηρεασμένα από το ύφος του Ντελακρουά και του Ντελαρός, ενώ τα εξαίρετα πορτρέτα του συγκρίνονται με αυτά του Ενγκρ.

Autoritratto a 57 anni

Ο Φραντσέσκο Άγιετς καταγόταν από σχετικά φτωχή οικογένεια της Βενετίας. Ο πατέρας του ήταν ψαράς, γαλλικής καταγωγής, ενώ η μητέρα του ήταν από το Μουράνο (Murano). Σε νεαρή ηλικία μαθήτευσε δίπλα στον θείο του, Τζοβάννι Μπινάσκο, ο οποίος επιθυμούσε να τον εκπαιδεύσει ως συντηρητή έργων ζωγραφικής. Η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική τέχνη ξεκίνησε το 1798, όταν ως μαθητής του Φραντσέσκο Ματζόττο ήρθε σε επαφή με το νεοκλασικό στυλ. Το 1803 παρακολούθησε μαθήματα στην παλαιά Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής (Accademia di Pittura e Scultura) στη Βενετία, και την περίοδο από το 1802 μέχρι το 1806 ειδικά μαθήματα γύρω από τη χρήση του χρώματος από τον ζωγράφο Lattanzio Querena (1768–1853). Εγγράφτηκε στην Ακαδημία της Βενετίας το 1807 και αργότερα μαθήτευσε στη σχολή του νεοκλασικιστή ζωγράφου Τεόντορο Ματεΐνι (1754–1831).

To 1809, κέρδισε μια υποτροφία της Ακαδημίας της Βενετίας για ένα χρόνο σπουδών στην Ακαδημία Σαν Λούκα (Accademia di San Luca) στη Ρώμη. Εκεί είχε την ευκαιρία να μελετήσει τα έργα του Ραφαήλ, να επισκεφτεί το εργαστήριο του γλύπτη Αντόνιο Κανόβα, αλλά και να συναναστραφεί με αρκετούς ακόμα καλλιτέχνες, μεταξύ αυτών ο Τομάσο Μινάρντι, o Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ και μέλη της Αδελφότητας του Αγίου Λουκά (Lukasbrüder). Μαζί με τον Ρινάλντο Ρινάλντι ταξίδεψε το 1811 στη Νάπολη, όπου απέτυχε να γίνει δεκτός σε ένα διαγωνισμό της Ακαδημίας της Νάπολης, αλλά παρέμεινε για ένα διάστημα για να μελετήσει τις αρχαιότητες της πόλης, σχεδιάζοντας μάλιστα μερικά από αναγεννησιακά μνημεία της για την τρίτομη «Ιστορία της Γλυπτικής» (Storia della scultura) του Leopoldo Cicognara.

Επιστρέφοντας στη Ρώμη φιλοτέχνησε τον πίνακα «Λαοκόων» (Πινακοθήκη Μπρέρα, Μιλάνο), με τον οποίο συμμετείχε σε διαγωνισμό της Ακαδημίας Μπρέρα, κερδίζοντας τελικά την πρώτη θέση μαζί με τον Αντόνιο ντε Αντόνι. Παρέμεινε στη Ρώμη ως το 1814, οπότε μετακόμισε στη Νάπολη, όπου έλαβε την παραγγελία να φιλοτεχνήσει τη μεγάλη σύνθεσή του «Ο Οδυσσέας στην Αυλή του Αλκίνοου» (1813 – 1815, Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε, Νάπολη). Το 1850, ενώ ζούσε από χρόνια στο Μιλάνο, διορίστηκε διευθυντής της Ακαδημίας της Μπρέρα (Brera).

Καλλιτεχνική δημιουργία

Ο Φραντσέσκο Άγιετς είναι στην πρώτη φάση της καλλιτεχνικής του πορείας βαθιά επηρεασμένος από τον Ενγκρ και το κίνημα των Ναζαρηνών, ενώ τα μεταγενέστερα έργα του εκφράζουν μια τεχνοτροπία κλασικής αναβίωσης.

Όπως υπήρχε στο παρελθόν η τάση πολλών καλλιτεχνών της Αναγέννησης και του Μπαρόκ να απεικονίζουν συχνά μυθολογικές ή βιβλικές ιστορίες, με έμφαση στο γυναικείο γυμνό, οι πίνακες του Χάγιεζ ακολουθούν σκόπιμα και με προκάλυμμα το καλλιτεχνικό πέπλο την ίδια τάση, προβάλλοντας ένα υπονοούμενο ερωτισμό και μια συγκαλυμμένη σεξουαλικότητα. Στο έργο του, για παράδειγμα, «Η μετανοούσα Μαρία Μαγδαληνή» (1825, Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης, Μιλάνο), αν και απεικονίζεται μετανοούσα, αναδίδεται σκόπιμα το ερωτικό παρελθόν της.

https://el.wikipedia.org/

Το φιλί (1859)

Το Φιλί ιταλικά: Il bacio είναι ένας ζωγραφικός πίνακας του 1859 από τον Ιταλό καλλιτέχνη Φραντσέσκο Άγιετς. Είναι ίσως το πιο γνωστό έργο του. Αυτός ο πίνακας εκφράζει τα κύρια χαρακτηριστικά του ιταλικού Ρομαντισμού και αντιπροσωπεύει το πνεύμα του Risorgimento. Παραγγέλθηκε από τον Alfonso Maria Visconti di Saliceto, ο οποίος τον κληροδότησε στην Πινακοθήκη Μπρέρα

Ο πίνακας απεικονίζει ένα ζευγάρι από το Μεσαίωνα, που αγκαλιάζεται ενώ φιλούν ο ένας τον άλλο. Είναι από τις πιο παθιασμένες και έντονες αναπαραστάσεις ενός φιλιού στην ιστορία της Δυτικής τέχνης. Η κοπέλα σκύβει προς τα πίσω, ενώ ο άνδρας λυγίζει το αριστερό του πόδι, έτσι ώστε να την στηρίζει, τοποθετώντας ταυτόχρονα το ένα πόδι στο σκαλοπάτι δίπλα του σαν να ετοιμάζεται να φύγει ανά πάσα στιγμή. Το ζευγάρι, αν και στο κέντρο του πίνακα, δεν είναι αναγνωρίσιμο, καθώς ο Άγιετς ήθελε το κέντρο της σύνθεσης να είναι η ενέργεια του φιλιού. Στο αριστερό μέρος του καμβά σκιώδεις μορφές παραμονεύουν στη γωνία για να δώσουν την εντύπωση της συνωμοσίας και του κινδύνου.

Το Φιλί απεικονίζεται στον πίνακα που κρέμεται στον τοίχο.

Gerolamo Induno Sadness 1862

Ερμηνεία

Αυτός ο πίνακας έχει θεωρηθεί ως ένα σύμβολο του ιταλικού Ρομαντισμού, του οποίου περιλαμβάνει πολλά χαρακτηριστικά. Σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο, ο πίνακας είναι η αναπαράσταση ενός παθιασμένου φιλιού, το οποίο τον θέτει σύμφωνο με τις αρχές του Ρομαντισμού. Ως εκ τούτου, τονίζει βαθιά συναισθήματα παρά την ορθολογική σκέψη, και παρουσιάζει μια νέα ερμηνεία και αξιολόγηση του Μεσαίωνα, σε ένα πατριωτικό και νοσταλγικό τόνο.

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ο πίνακας έχει ως στόχο να απεικονίσει το πνεύμα του Risorgimento. Το ανοιχτό μπλε φόρεμα της κοπέλας συμβολίζει τη Γαλλία, που το 1859 (το έτος που ζωγραφίστηκε ο πίνακας) έκανε μια συμμαχία με το Βασίλειο του Πεδεμοντίου και της Σαρδηνίας, που θα του επέτρεπε να ενοποιήσει τα πολλά μέρη της ιταλικής χερσονήσου, στο νέο βασίλειο της Ιταλίας.

Ο πίνακας είναι αξιοσημείωτος για τα έντονα χρώματα και υφές, και ιδίως το μπλε φόρεμα, το οποίο φαίνεται να είναι ένα όμορφο μεταξωτό που λαμπυρίζει μπροστά στα μάτια του θεατή.

Αξιοπερίεργα

Το Φιλί έχει απολαύσει την εκτεταμένη δημοτικότητα από την έκθεσή του και έπειτα, ιδιαίτερα στην Ιταλία, και έχει γίνει αντικείμενο πολλών σχολίων. Το 1920 ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Perugina, ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές σοκολάτας στην Ιταλία, αναθεώρησε την εικόνα του πίνακα και δημιούργησε το τυπικό μπλε κουτί με τα δημοφιλή σοκολατάκια Baci με την εικόνα των δύο εραστών. Το 1954 ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι εμπνεύστηκε από τον πίνακα για μια από τις κορυφαίες σκηνές της αριστουργηματικής ταινίας του Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη.

https://el.wikipedia.org/