ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΑΜΠΟΥΚΑΣ " κβ΄ "

    κβ΄

Ποια υπεροψία έδωσε στη μέρα τέτοια χρώματα
για να σκεπάσει με γαλήνη τόση αγωνία;
Βλέπεις την πόλη από ψηλά, απλώνεσαι.
Σαν οσμή φτάνουν σ' εσένα των ανθρώπων τα βάσανα
-- σχεδόν λησμόνησες τη δική σου θλίψη.

Η μάνα, ο πατέρας, η αδελφή, το παλιό σου σπίτι,
όλες οι καταχωνιασμένες εικόνες της παλιές ευτυχίας
αναδύονται όπως φωτογραφίες μέσα στο νερό
που εμφάνιζε ένας πλανόδιος γέρος φωτογράφος.

Κάπου εκεί πρέπει να βρίσκονταν το σπίτι σου

δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις τα κομμάτια
της ζωής σου που δε μπορείς ν' αφηγηθείς
αφού κι ο τόπος άλλαξε, τίποτε δεν αναγνωρίζεται
κι είναι σα να εστιάζεις τον φακό σε πρόσωπα
χωρίς να έχεις φωτογραφική μεμβράνη.

Περίπου εκεί βρισκόταν το ρυάκι με τις λεύκες
και παραπέρα θύσανοι πλατάνων κι άλλες εκβλαστήσεις
όλα ασημένια από τα χρόνια,κλειδωμένα στη σκέψη σου,
όπως κτερίσματα πλάι στ' ακριβό μέταλλο των μαλλιών
της μάνας και του πατέρα που κοιμούνται.

(Θεό Καλαμπούκας / "Αντοχή των υλικών")

Η φωτογραφία από κινητό.