κι ας έμεινα σκέψη γυμνή
στο απόλυτο κενό,
στα ζοφερά μάτια των ανθρώπων
σ΄απόμακρους καθρέφτες
να ψάχνω να βρω την αυταπάρνηση
που φθείρει τις ζωές μας,
της γνώσης από λίγο φως
να ξανασμίξουμε τις ανάσες μας
μες στις αποχρώσεις σκιών,
οι σκέψεις μου θαμπές
κι ο χρόνος γεμάτος μορφασμούς
να μου υπόσχεται πλήξη και ανία,
μια τέτοια συνύπαρξη θα είναι
εντελώς ανέφικτη
μες στα σκοτάδια μας.
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου