ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ " Ατιτλο "

•Για όλα φταίει ' κείνη η μαντήλα π' αγκάλιαζε με λαγνεία τον άσπρο σου λαιμό. Κάθε φορά κι άλλη..! Έξω απ' τη μάντρα της αυλής, παραμέριζα τις φυλλωσιές να σε δω ν' απλώνεις τη μπουγάδα. Μικρά τιμωρημένα παιδάκια τα ρούχα στη σειρά, σαν αθώα 'σθήματα που δεν πρόκαμαν ν' αμαρτήσουν μα εξέτιαν ξεπλυμένα σε μανταλάκια την ποινή των προγόνων τους. Σκούπιζες μ' αυτήν, τον ιδρώ που σέρνοταν σαν καλόγνωμο φίδι ως τη χαρακιά που χώριζε στα δυο τα στήθια σου. Φρεσκανθισμένα φρούτα! Προκλητικά. Αφάγωτα. Πριν μπεις ξανά μέσα και σε χάσω την άπλωνες να στεγνώσει. Γοργά την τράβαγα απ' το σκοινί και κρυβόμουν σαν κλέφτης να τη φιλήσω. Να κλάψω με το πρόσωπο βυθισμένο μέσα της τ' ασίαγαστο του κορμιού τ' αγρίμι. Η μυρωδιά σου έκαιγε το στέρνο μου, την κοιλιά... Και τρύπωνε μ' αμαρτωλές πεθυμιές στα σκέλη μου. Ζήλευα σαν τρελός τ' αλμυρό φιδάκι, που την πότισε μύρο. Αυτό που σέρνονταν αντρόπιαστα γλύφοντας τους φουντωμένους πόρους της μεταξένιας σου της σάρκας. Δεν την αναζητούσες τη χαμένη μαντήλα. Ποτέ δεν μ' έψαξες. Ήξερες πριν μάθεις... Γέμισαν οι θάμνοι πεθαμένα όνειρα. Θρηνόντα, αλμυρά πολύχρωμα μαντήλια. Το Χειμώνα, που θα πέσουν όλα τα φύλλα θα τα βρεις στις ξερές κλάρες κρεμασμένα. Όμοια με τάματα πιστών. Σ' ένα Θεό που δεν τους αξίωσε το θάμα τ' Αυγουστιάτικου φεγγαριού. Θα νοσταλγώ πάντα το Καλοκαίρι των μαντηλιών..! Το τελευταίο της αγάπης. ■ Κατερίνα Δελή

( φωτογραφική επιλογή Άγλας Καποδίστριας)
Από το Pinterest