Βαν Γκογκ - Υπνοδωμάτιο στην Αρλ, 1888
κι ένα κρεβάτι ακουμπισμένα
σ'ένα ημιυπόγειο
το ξεκίνημα των ονείρων μου.
Πόσες ανάσες άραγε να χώραγαν αυτά;
Αναπνοές που πότισαν τους τοίχους
με δάκρυα όταν τα βράδια
οι σκιές ορθώνονταν
ανάμεσα απ'τα ξεθωριασμένα χρώματα.
Ένα δωμάτιο που ξέχασε
να μπει το φως του ήλιου.
Ο χρόνος το αγνόησε
το καθήλωσε σε μια γωνιά
εκεί που τα βράδια
σεργιανούσαν οι ιδέες οι μικροαστικές.
Ένα τραπέζι,μια καρέκλα κι ένα κρεβάτι
ενθύμια απ΄τα όνειρα που φυγαδεύτηκαν
μια νύχτα και σέρνονται πια χαμένα
μέσα στα ξέφωτα του νου.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου