Ειρήνη Γεροντάρα (Ρένα Γέρου) " ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ "

Μίκραιναν οι μέρες καθώς μεγάλωναν οι σιωπές
κι η μυρωδιά από βρεγμένο χώμα υπενθύμιζε
τις καταβολές και τον προορισμό μας.
Σφύριζαν οι βοριάδες, όπως οργώνανε τις πεδιάδες
κι η ανασαιμιά του γιασεμιού, γινόταν άλικη
στον ήλιο του Σεπτέμβρη.
Εγώ, να στέκομαι ένα σκαλί πριν απ’ την μοναξιά
πατώντας πάνω στα φύλλα τα ξερά,
ντυμένα έναν θάνατο οριστικό.
Απέναντι μες το παρτέρι, ένα χρυσάνθεμο
να επιμένει σε μια άνοιξη ψευδή και παραπλανητική.
Καθόσουν στο μπαλκόνι κι αυτό τ’ απόγευμα,
γνέφοντας ένα ανεπαίσθητο «αντίο» στα χελιδόνια.
Ή μήπως ήταν καλωσόρισμα για εκείνο το λιπόσαρκο 

καλογεράκι,
που έσερνε στην άκρη από το μαύρο του φτερό, έναν βαρύ 

χειμώνα;
Σ’ αγάπησα απελπισμένα εκείνη τη στιγμή,
την ώρα που έμπαινε με αστραπόβροντα, το τελευταίο μας 

φθινόπωρο.
Έφερνε μια νύχτα λαμπερή μέσα στο καταμεσήμερο
και η ψυχή μου βράδιασε.
Ας καλοδέχτηκα ετούτη την διαύγεια
που τα σκοτάδια μου προσφέρανε.
Τι πλάνη, τόσο καιρό, να νομίζω πως τα καλοκαίρια ήταν 

φωτεινά.
Με τύφλωνε ο ήλιος και δεν έβλεπα.
Πόσες λεπτομέρειες ξεχώριζα
από την στιγμή που είχε μπει αυτό το σύννεφο
μπροστά στον λαμπερό τον τσαρλατάνο.
Κρίμα, να βλέπω τόσο καθαρά
Τώρα που ήταν πια φθινόπωρο

Βραδιάζει
και σβήνουν οι ορίζοντες.
Κάπου αλλού θα ξημερώνει σίγουρα.
Εδώ. όμως, πήρε να βραδιάζει.

Ειρήνη Γεροντάρα (Ρένα Γέρου)

Το ποίημα διακρίθηκε στον διαγωνισμό ποίησης κατά την διάρκεια του φετινού Earth Planet Festival στην Θεσσαλονίκη για το έτος 2018.

Η φωτογραφία από ://www.pinterest.es/