Είδος - Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις - Βεργίνα
Έτος Έκδοσης - Οκτώβριος 2018
Σελίδες: 76
Σχήμα: 15.50 Χ 24
ISBN: 978-618-5215-76-7
Μικρή Εισαγωγή από την Εύα Γεωργίου
Πάντα με θυμάμαι να γράφω,
κει που το συναίσθημα ξεχειλίζει
και τότε γίνεται επιτακτική πλέον ανάγκη…
Γράφω όταν έχω κάτι να πω
άλλοτε λίγα άλλοτε πολλά…
Για μένα ποίηση σημαίνει κραυγή.
Όταν δεν γράφω, σημαίνει αυτόματα πως όλα γύρω μου λειτουργούν κανονικά
και έτσι κι εγώ κάπου μπορώ να εφησυχάζoμαι.. αν μπορώ να το πω έτσι
«Πίσω από την σιωπή»
Είναι η πρώτη μου ποιητική συλλογή.
Συμπεριλαμβάνει παλιά αγαπημένα μου ποιήματα και καινούργια. Απόφαση για να εκδώσω τα ποιήματα μου, το χρέος που οφείλω προς τον προπάππο μου, γνωστό και πρώτο ποιητή του χωριού μου, τον Ελευθέριο Παπαγιάννη { ψευδώνυμο Παπαδόπουλος} 1880-1944 που κάτω από αντίξοες για την εποχή του τότε συνθήκες εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές, την πρώτη μάλιστα σε ηλικία 23 μόλις χρόνων. Ένα μικρό μνημόσυνο λοιπόν για τον τόσο σπουδαίο ποιητή!
Οπισθόφυλλο
Τα πιο όμορφα ποιήματα
γράφονται σε μικρές ώρες.
Κει που το δάκρυ ξεχειλίζει
και χαράζει σαν διαμάντι τα γυάλινα!
Τα μάτια αλητεύουν,
περιπλανιούνται κει που έζησες.
Ο νους πλάθει αρχέγονες εικόνες.
Η νύχτα δεν έχει τίποτα να σου πει,
η έκσταση δε δαμάζεται με όνειρα,
θεριεύει όλο σου το είναι
και αναμασάς ιστορίες.
Και τότε, σε βρεγμένο χαρτί
ζωγραφίζονται ολόκληροι χάρτες ονείρων
και ωκεανοί αδάμαστοι.
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ
Περίλυπα μας κοιτάς σήμερα.
Διαβάζω τη σκέψη σου.
Πάλι καλπάζει η μνήμη.
Άλλη μοναξιά δεν αντέχεις,
σαράντα τρία χρόνια βουβή.
Στέκουμε όρθιοι απέναντί σου
ούτε ένα βήμα πίσω!
Μονάχα την ανάσα σου
αφουγκραζόμαστε,
ολοένα σφίγγει η θηλιά τον λαιμό.
Τα χρόνια μάκρυναν,
μίκρυνε της αντοχής ο χρόνος,
την τελευταία σπίθα ελπίδας κρατάμε.
Τα δάκρυα στέρεψαν,
μα δεν πετάξαμε μαντήλια,
τα δέντρα ξεράθηκαν,
αλλά μπορούμε να ακούσουμε
των πουλιών το κλάμα.
Εκκλησιές χαλασμένες
μα στο βάθος καμπαναριά αγέρωχα,
φωτογραφίες ασπρόμαυρες
στα υπολείμματα ερειπίων.
Σε βλέπουμε πια καθαρά
μέσα από την ομίχλη σου.
Ολοένα λιγοστεύουμε,
άγνωστο, πόσοι θα προλάβουμε.
Θάνατος αργός η προσμονή σου.
Χέρι να σε φτάσουμε απλώνουμε,
μας πνίγει όμως το κενό
κι ύστερα, αυτά της ντροπής
τα συρματοπλέγματα
που σκούριασαν,
πίνοντας της θυσίας το αίμα.
❀ ❀ ❀ ❀
ΑΝΟΙΞΗ
Ίδια κάποτε θα με βρεις,
όπως με άφησες.
Με άσπρο σχισμένο jean
Και με αμάνικο λουλουδέ μπλουζάκι
με άσπρη κορδέλα σαν πλεξούδα.
Στην ίδια καρέκλα,
στο μοναδικό μου πρόχειρο σαλόνι.
Λίγα άσπρα μαλλιά
μονάχα θα αντικρίσεις.
Mην τρομάξεις,
η μόδα, αγάπη μου,
αυτό είναι όλο.
Στην μόνιμή μου εποχή ζω,
ιδέα δεν έχω έξω αν βρέχει.
Γέμισα βάζα με λουλούδια αθάνατα,
έτσι, για να ζω μονάχα άνοιξη.
Αυτή με αναγέννησε,
αυτή θα με πάρει μαζί της.
❀ ❀ ❀ ❀
ΑΠΟΥΣΙΑ
Φως φεγγαριού διάχυτο
το θολό τζάμι μαγνητίζει.
Ανάβεις τελευταίο τσιγάρο.
Χρόνο έγραψε η απουσία.
Στου τζίτζικα το τραγούδι λύγισε,
στην πρώτη βροχή αναστήθηκε,
και σε αέναη πορεία
ουράνιου τόξου, τώρα, πετάει.
Σε γλυκά νερά ξεχειμωνιάζει,
τραγουδώντας στα διαβατάρικα πουλιά.
Κήπο Εδέμ σε άγονη γη ζωγραφίζει,
αγναντεύοντας ανθεκτικά λουλούδια.
Μεγάλωσε η σιωπή,
καθρεφτίζεται ο πόνος.
Κιτρινισμένη γραμματική ανοίγεις.
Μετανάστης πια η απουσία και τα λίγα σ’ αγαπώ
στου καιρού τον όρκο αφημένα.
❀ ❀ ❀ ❀
ΑΤΙΤΛΟ
Έτσι θα περάσει και τούτη η νύχτα
όπως και οι προηγούμενες
χωρίς κουβέντα.
Κανείς δεν έχει να σου πει τίποτα
κι η γη δεν λέει να στεγνώσει,
η βροχή δεν σωπαίνει.
Κρύφτηκαν πάλι οι άνθρωποι,
τον μαύρο ουρανό φοβήθηκαν.
Ατέρμονες ώρες έξω λογομαχούνε
ποια θα φυγαδέψει την ανελέητη βροχή,
ποια θα καταλαγιάσει τον θυελλώδη βοριά.
Χορεύουν αδιάκοπα οι αστραπές,
τα πουλιά καταφύγιο ψάχνουν,
τα δέντρα σωριάστηκαν.
Κατάκοπος κι εσύ, σε ένα κλειστό δωμάτιο.
Μάκρυναν πολύ τα γένια σου, κατάλευκα πια.
Βαθιά χαραγμένες στο πρόσωπο οι ρυτίδες,
χρόνια πολλά μαρτυράνε.
Σούφρωσες πάλι τα φρύδια.
Ναι, γιατί αλλιώς σου φάνταζε κάποτε ο ήλιος.
Τώρα, παρηγοριά σου η πρώτη ηλιαχτίδα.
Κάποτε, προσπερνούσες τις ώρες,
και των αλλονών τα χρόνια πίσω από τα δικά σου έτρεχαν.
Τώρα, πλάι σου η σιωπή.
Πίσω σου, μια χούφτα μονάχα ανθρωπάκια.
Παρών εσύ με μόνιμη διεύθυνση,
κι αυτοί αχαρτογράφητοι στον πλανήτη.
❀ ❀ ❀ ❀
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ
Με πνίγει ο γυρισμός.
Δεν είχαμε ποτέ άλλωστε
τις καλύτερες σχέσεις.
Κλείνουμε αραιά
ραντεβού, αναπόφευκτα.
Τελευταία έγιναν σπάνια.
Στο κάλεσμά του δεν λογαριάζω
ποτέ μέρες ούτε κοιτάω ρολόι,
κλείνω απλά τα μάτια,
κι ο δρόμος ανόρεκτα με βγάζει.
Κάθε σκέψη μου για ακύρωση
μια επιπλέον δοκιμασία του μυαλού.
Καμιά επιλογή
δεν φαίνεται πια διαθέσιμη.
Η βαλίτσα πάντα
ο μόνιμος συνοδός μου.
Προσπαθώ απεγνωσμένα
να ρίξω μισό χαμόγελο, δεν βγαίνει.
Η παρουσία του
ταυτισμένη με έναν βαρύ Σταυρό,
κι εγώ, αιώνια ανέτοιμη να τον σηκώσω.
Ποιήματα Συλλογής
Περίλυπα μας κοιτάς σήμερα.
Διαβάζω τη σκέψη σου.
Πάλι καλπάζει η μνήμη.
Άλλη μοναξιά δεν αντέχεις,
σαράντα τρία χρόνια βουβή.
Στέκουμε όρθιοι απέναντί σου
ούτε ένα βήμα πίσω!
Μονάχα την ανάσα σου
αφουγκραζόμαστε,
ολοένα σφίγγει η θηλιά τον λαιμό.
Τα χρόνια μάκρυναν,
μίκρυνε της αντοχής ο χρόνος,
την τελευταία σπίθα ελπίδας κρατάμε.
Τα δάκρυα στέρεψαν,
μα δεν πετάξαμε μαντήλια,
τα δέντρα ξεράθηκαν,
αλλά μπορούμε να ακούσουμε
των πουλιών το κλάμα.
Εκκλησιές χαλασμένες
μα στο βάθος καμπαναριά αγέρωχα,
φωτογραφίες ασπρόμαυρες
στα υπολείμματα ερειπίων.
Σε βλέπουμε πια καθαρά
μέσα από την ομίχλη σου.
Ολοένα λιγοστεύουμε,
άγνωστο, πόσοι θα προλάβουμε.
Θάνατος αργός η προσμονή σου.
Χέρι να σε φτάσουμε απλώνουμε,
μας πνίγει όμως το κενό
κι ύστερα, αυτά της ντροπής
τα συρματοπλέγματα
που σκούριασαν,
πίνοντας της θυσίας το αίμα.
❀ ❀ ❀ ❀
ΑΝΟΙΞΗ
Ίδια κάποτε θα με βρεις,
όπως με άφησες.
Με άσπρο σχισμένο jean
Και με αμάνικο λουλουδέ μπλουζάκι
με άσπρη κορδέλα σαν πλεξούδα.
Στην ίδια καρέκλα,
στο μοναδικό μου πρόχειρο σαλόνι.
Λίγα άσπρα μαλλιά
μονάχα θα αντικρίσεις.
Mην τρομάξεις,
η μόδα, αγάπη μου,
αυτό είναι όλο.
Στην μόνιμή μου εποχή ζω,
ιδέα δεν έχω έξω αν βρέχει.
Γέμισα βάζα με λουλούδια αθάνατα,
έτσι, για να ζω μονάχα άνοιξη.
Αυτή με αναγέννησε,
αυτή θα με πάρει μαζί της.
❀ ❀ ❀ ❀
ΑΠΟΥΣΙΑ
Φως φεγγαριού διάχυτο
το θολό τζάμι μαγνητίζει.
Ανάβεις τελευταίο τσιγάρο.
Χρόνο έγραψε η απουσία.
Στου τζίτζικα το τραγούδι λύγισε,
στην πρώτη βροχή αναστήθηκε,
και σε αέναη πορεία
ουράνιου τόξου, τώρα, πετάει.
Σε γλυκά νερά ξεχειμωνιάζει,
τραγουδώντας στα διαβατάρικα πουλιά.
Κήπο Εδέμ σε άγονη γη ζωγραφίζει,
αγναντεύοντας ανθεκτικά λουλούδια.
Μεγάλωσε η σιωπή,
καθρεφτίζεται ο πόνος.
Κιτρινισμένη γραμματική ανοίγεις.
Μετανάστης πια η απουσία και τα λίγα σ’ αγαπώ
στου καιρού τον όρκο αφημένα.
❀ ❀ ❀ ❀
ΑΤΙΤΛΟ
Έτσι θα περάσει και τούτη η νύχτα
όπως και οι προηγούμενες
χωρίς κουβέντα.
Κανείς δεν έχει να σου πει τίποτα
κι η γη δεν λέει να στεγνώσει,
η βροχή δεν σωπαίνει.
Κρύφτηκαν πάλι οι άνθρωποι,
τον μαύρο ουρανό φοβήθηκαν.
Ατέρμονες ώρες έξω λογομαχούνε
ποια θα φυγαδέψει την ανελέητη βροχή,
ποια θα καταλαγιάσει τον θυελλώδη βοριά.
Χορεύουν αδιάκοπα οι αστραπές,
τα πουλιά καταφύγιο ψάχνουν,
τα δέντρα σωριάστηκαν.
Κατάκοπος κι εσύ, σε ένα κλειστό δωμάτιο.
Μάκρυναν πολύ τα γένια σου, κατάλευκα πια.
Βαθιά χαραγμένες στο πρόσωπο οι ρυτίδες,
χρόνια πολλά μαρτυράνε.
Σούφρωσες πάλι τα φρύδια.
Ναι, γιατί αλλιώς σου φάνταζε κάποτε ο ήλιος.
Τώρα, παρηγοριά σου η πρώτη ηλιαχτίδα.
Κάποτε, προσπερνούσες τις ώρες,
και των αλλονών τα χρόνια πίσω από τα δικά σου έτρεχαν.
Τώρα, πλάι σου η σιωπή.
Πίσω σου, μια χούφτα μονάχα ανθρωπάκια.
Παρών εσύ με μόνιμη διεύθυνση,
κι αυτοί αχαρτογράφητοι στον πλανήτη.
❀ ❀ ❀ ❀
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ
Με πνίγει ο γυρισμός.
Δεν είχαμε ποτέ άλλωστε
τις καλύτερες σχέσεις.
Κλείνουμε αραιά
ραντεβού, αναπόφευκτα.
Τελευταία έγιναν σπάνια.
Στο κάλεσμά του δεν λογαριάζω
ποτέ μέρες ούτε κοιτάω ρολόι,
κλείνω απλά τα μάτια,
κι ο δρόμος ανόρεκτα με βγάζει.
Κάθε σκέψη μου για ακύρωση
μια επιπλέον δοκιμασία του μυαλού.
Καμιά επιλογή
δεν φαίνεται πια διαθέσιμη.
Η βαλίτσα πάντα
ο μόνιμος συνοδός μου.
Προσπαθώ απεγνωσμένα
να ρίξω μισό χαμόγελο, δεν βγαίνει.
Η παρουσία του
ταυτισμένη με έναν βαρύ Σταυρό,
κι εγώ, αιώνια ανέτοιμη να τον σηκώσω.
Βιογραφικά στοιχεία
H Εύα Γεωργίου κατάγεται από την Δερύνεια, χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου.
Αποφοίτησε από τον κλάδο ξένων γλωσσών του Λυκείου Παραλιμνίου. Σπούδασε «Διοίκηση Ξενοδοχειακών και Τουριστικών επιχειρήσεων» στο Ιntercollege όπου και απέκτησε δίπλωμα του City College of London.
Γράφει ποίηση από τα μαθητικά της χρόνια.
Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα ανθολόγια εφημερίδες, και λογοτεχνικά blogs.
Έχουν επίσης απαγγελθεί σε διάφορες εκδηλώσεις, ποιητικές βραδιές και έχουν μεταδοθεί από διάφορες ραδιοφωνικές εκπομπές.
Ποιήματα της έχουν βραβευτεί και διακριθεί σε παγκόσμιους και πανελλήνιους διαγωνισμούς. Τα ποίημα Αμμόχωστος έχει τιμηθεί με το Β’βραβείο Ε.Π.Ο.Κ ( 2018) Το ποίημα της με τίτλο ο Χορός έχει τιμηθεί με το Γ’βραβείο Ε.Π.Ο.Κ 2017. Το ποίημα «Ατιτλο» πήρε έπαινο στον παγκόσμιο διαγωνισμό Αμφικτυονίας 2018.
Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί. Πρόσφατα το τραγούδι « Τα έριξες όλα στην βροχή» βγαλμένο μέσα από την ανθρώπινη ευαισθησία της Εύας Γεωργίου στο Γολγοθά ενός ουσιοεξαρτώμενου νεαρού έχει τιμηθεί από τον με το Γ’ βραβείο Ε.Π.Ο.Κ στον στίχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου