ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ " ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ "

Βίντεο : Γιώτα Φραγκουλάκη

Μια φυλακή τα μάτια σου, να φύγω δεν μπορώ, τον λύχνο της ψυχής σαν βλέπω, να φέγγει λαμπερό. Μεταλαβή η ματιά σου, νερά έκστασης μ’ έλουσαν, σαν σπαθί τη σκοτεινιά της νύχτας έκοψαν. Το πέλαγο σιγούσε… Παρουσίες αόρατες να με κυκλώνουν ένοιωθα… Κι ανάμεσά τους μάτια, που μέσα τους με έκλειναν. Ακατάλυτο τ’ ανθρώπινο γένος, ατάραχο μας αντικρίζει. Θριαμβικός ο παιάνας ηχεί, στρατιές των ουρανών βροντούν, σαλεύουν, αστροπελέκια στέλνουν. Αιώνιος της φαντασίας ο κάμπος αστράφτει και φεγγοβολά. Άκρατη κι αθόρυβη η πεθυμιά, χρώμα και φως αντανακλά. Σεμνά η λάμψη σου φωτίζει, σαν πεταλούδα πεταρίζει, μα οι πύλες μένουνε κλειστές. Εσύ που της ζωής εκάρπισες το σαπισμένο δέντρο, κι υπόταξες το θάμα, σα δόρατα τα χέρια σου από κλαδιά γιομάτα. Κι εγώ, εδώ, να κάνω τάμα. Η ψυχή μου Κιβωτός… Τη νύχτα πανσέληνος το βλέμμα λάμπει. Ολημερίς ήλιο συλλέγω, τις νύχτες σου να φέγγει. Κουρσάρος γίνε, με τα μάτια σφάξε με, λευκοί κρίνοι να φανούν με κόκκινες ανταύγειες από αίμα. Θειάφι ο κεραυνός, αγέρας χτύπησε. Γίνηκε έρωτας σφοδρός…, έσμιξαν γη και ουρανός! Τα βλέφαρά μου έκλεισα, τ’ όραμα χάρηκα. Το θάνατο στην πλώρη κάρφωσα, τους νόμους υπόταξα και προχώρησα. Ο άνεμος στον αγέρα χελιδόνισε, η ψυχή πλάνταξε, οι λέξεις ξόρκια, αβάφτιστες, άναρχες. Σειρήνα έγινε η γραφή, με μάγεψε, μαζί μου τραγούδησε, περπάτησε. Οι Πύλες σαν άνοιξαν… σ’ έναν ωκεανό βυθίστηκα από ήχους μουσικούς, γεμάτους φως!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ Από το βιβλίο ¨Ιχνηλασίες