ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ " Θρύψαλα "

•Θρύψαλα.

Άπειροι μικροί ιριδίζοντες διαβόλοι,
στης νόησης μου
την απίστευτη αλάνα.

Θέλω να τα μαζέψω.
Μα κλαίει κάτι μέσα μου...
Συστρέφεται πονώντας με.
Αφόρητα.

Πάλι τα ίδια;
Γιατί;

Σκύβω κι ένα -ένα, πικρά τα καταπίνω.
Όλα.

Εκεί...
Στης ψυχής μου το εργαστήρι
ξαναπλάθονται.

Κοιτάζω άλλη μια φορά το πολύτιμό μου.
Τραυματισμένο και σωσμένο.
Ξανά.

Το παίρνει η καρδιά μαραμένη
και το στολίζει στο κέντρο της.

Δεν έχει χαρά.
Κι είχε τόση,
πριν συμβει ΑΥΤΟ.

Έτσι έρχεται η αγάπη όμως..!
Απ' το μόχθο.

Έτσι αγάπησα κι εγώ
τον κοίλο των ψευδαισθήσεων μου,
τον κρύσταλλο.

Αυτόν,
που μέσα του
νίβεις το εγώ σου.

Αναρωτιέμαι,
πόσα χτυπήματα θ' αντέξει ακόμα;

Πρόσεχε λίγο.
Το γκρεμάς άσκεφτα.

Εσύ κάποτε
θα κοιτάς χωρίς είδωλο.

Κι εγώ
δεν θα 'χω τίποτα πια ν' αγαπώ.

■ Κατερίνα Δελή