Κείμενο και Απαγγελία: Μάρθα Κανάρη Σήμερα μάνα μου, χώρεσαν και τα δυο χέρια σου μες τη μια μου τη χούφτα… Ούτε τη ζωή δεν μπόρεσα να διαβάσω μες τις αυλακιές που σχημάτιζαν, λες και το θελε η μοίρα να χάνεται απρόσμενα αυτό που ορίζει… Γέρασες μάνα μου και μαζί σου γεράσανε τα φθινόπωρα… και είναι τούτη η ώρα που γράφω η πιο δύσκολη γιατί βαράει ο λοστός …Το ρολόι μένει ασάλευτο και δεν με πάει πίσω… Πίσω… σε εκείνα τα δυσανάλογα λημέρια της φτώχιας και της ομορφιάς, εκεί που η λέξη « αγαπώ σε» αντιλαλούσε σε φαράγγια και λόχους και μεταλαμπαδευόταν σαν φλόγα απ την καρδιά σου στην καρδιά μου ,εκεί που γινόταν προσάναμμα να χουμε να ζεσταινόμαστε προτού γεράσουν τα φθινόπωρα.. Σήμερα μάνα μου, η ευχή σου ρομφαία , καθώς έφερνα στα χείλη μου και τα δυο σου τα χέρια… Αγαπώ σε μάνα μου… γι αυτό που είσαι και που δεν έγινες ποτέ.. Αγαπώ σε μάνα μου… γιατί σου χρωστώ αυτό που είμαι… Παρακαλώ σε μάνα μου… μείνε όσο γίνεται παραπάνω… Παρακαλώ σας …λίγη μάνα περισσεύει?
Μάρθα Κανάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου