Η Ειρήνη Δενδρινού ( 9 Φεβρουαρίου 1879– 12 Νοεμβρίου 1974 ) ήταν Ελληνίδα πεζογράφος, ποιήτρια και φεμινίστρια.
Γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1879 στην Κέρκυρα. Πατέρας της ήταν ο Γεώργιος Ζαβιτσιάνος, μέλος της παλαιάς οικογενείας της Κέρκυρας, ενώ η μητέρα της καταγόταν από την οικογένεια Βούλγαρη. Ήταν μαθήτρια του Γεωργίου Καλοσγούρου στο Αρσάκειο Κέρκυρας, δείχνοντας ενδιαφέρον για τα γράμματα από νεαρή ηλικία. Δημοσίευσε τα πρώτα κείμενα της σε εφημερίδες και περιοδικά της Κέρκυρας από το 1890, όντας επηρεασμένη από τις γλωσσικές θεωρίες του Γιάννη Ψυχάρη. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής της, ήταν η γνωριμία της με τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη, ο οποίος την έφερε σε επαφή με τις έννοιες του σοσιαλισμού, του φεμινισμού και των σύγχρονων ευρωπαϊκών φιλοσοφικών θεωριών. Παντρεύτηκε τον πολιτικό Ανδρέα Δενδρινό.
Tο 1916 συμμετείχε στο πρώτο φεμινιστικό συνέδριο στην Ελλάδα το οποίο διοργάνωσε η Καλλιρρόη Παρρέν, ενώ παράλληλα πραγματοποιούσε διαλέξεις για τη δημοτική γλώσσα, του έργο του Διονυσίου Σολωμού, του Μαρίνου Σιγούρου, του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, του Γερασίμου Μαρκορά και του Λορέντζου Μαβίλη. Μία από τις σημαντικότερες διαλέξεις της αφορούσε Το φιλί στη δημοτική μας ποίηση, ενώ σημαντικές ήταν και οι διαλέξεις της για τους συγγραφείς της Κερκυραϊκής Σχολής. Ήταν μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού Κερκυραϊκή Ανθολογία, ενώ συνεργάστηκε και με τα περιοδικά Νουμάς, Νέα Εστία, Ιόνιος Ανθολογία και την Εφημερίδα των Κυριών. Το 1967 έλαβε παράσημο για τη καλλιτεχνική της συνεισφορά συνολικά, ενώ απεβίωσε στις 12 Νοεμβρίου 1974 αποτραβηγμένη από τη δημοσιότητα στη γενέτειρα της.
Εργογραφία
Δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Σονέττα το 1916. Τα ποιήματά της διακρίνεται για την άρτια τεχνική τους και τον έντονο λυρισμό τους. Ακόμη έγραψε και διάφορα πεζογραφήματα στα οποία καυτηρίαζε την «κοσμική» κοινωνία της εποχής, αλλά και επηρεασμένη από τις σοσιαλιστικές θεωρίες, περιέγραφε τη ζωή των φτωχών αγροτών στην Κέρκυρα. Έγραψε και έργα παιδικής λογοτεχνίας. Μερικά από τα σημαντικότερα έργα της είναι τα εξής:
Ποίηση
Τα σονέττα, 1916
Εξαγνισμός
Πεζογραφία
Πετακτές κουβέντες
Από τον κόσμο του σαλονιού
Ο ξένος και η μικρή μου φίλη
Η γιαγιά με τα εννιά εγγονάκια
Μελέτες - Διαλέξεις
Το φιλί στη δημοτική μας ποίηση
Ο ποιητής Λαυρέντιος Μαβίλης, 1915
Η Κερκυραϊκή Σχολή (Σολωμός, Μαρκοράς, Κογεβίνας, Μαβίλης, Καλοσγούρος, Χρυσομάλλης, Θεοτόκης), 1953
Τα έργα του Λορέντζου Μαβίλη, 1915
Συνάντηση των Δημοτικιστών στην Κορακιάνα της Κέρκυρας (1901). Στην επάνω σειρά, από αριστερά: Ο πεζογράφος Κων. Θεοτόκης, ο ζωγράφος Σ. Δεσύλλας, ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, και ο μεταφραστής Ανδρ. Κεφαλληνός. Στην κάτω σειρά, από αριστερά: Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού Μαρτζούκος, ο ποιητής Θρασύβουλος Σταύρου, η ποιήτρια Ειρήνη Δενδρινού, ο λογοτέχνης Αλέξανδρος Πάλλης και ο λόγιος Μωυσής Χαΐμης. (Πηγή: Αλωνάκι της Ποίησης) https://anemourion.blogspot.com/
Στα πεζογραφήματά της μιλάει με καυστική σάτιρα για τις κενόδοξες γυναίκες των σαλονιών, τις περίφημες «κοσμικές» κυρίες, που δεν προσφέρουν τίποτα στη ζωή, και που ζουν μόνο για να ικανοποιούν τη φτηνή ματαιοδοξία και την ωραιοπάθειά τους. Επηρεασμένη από τις σοσιαλιστικές ιδέες του Κ. Θεοτόκη, έχει σε μιά σειρά διηγημάτων της περιγράψει τη ζωή των φτωχών αγροτών της Κέρκυρας. Τα ποιήματά της πάλι, λεπταίσθητα και άρτια τεχνικά, μας αποκαλύπτουν έναν άσυνήθιστο λυρισμό. Η Δενδρινού εξέδωσε και αρκετά παιδικά βιβλία, καθώς και την κριτική μελέτη «Η Κερκυραϊκή Σχολή», στα 1953. Στα 1967 παρασημοφορήθηκε για το σύνολο της πνευματικής της δραστηριότητας.
Γεροντοκόρη
«Ύφαινε πάντα ακούραστη και μόνη / και με φωνή θλιμμένη τραγουδούσε / συμπλέκοντας υφάδι και στημόνι / με τη σαΐτα που γοργά πετούσε. // Στοιβαχτό σε κασέλες καμαρώνει / το προικιό που καιρούς λαχταρούσε / μα ατάραχα κυλούν, διαβαίνουν χρόνοι / και νιώθει πως του κάκου καρτερούσε / του γάμου το ονειροΰφαντο στεφάνι. // Στα μαλλιά της τα χιόνια πυκνώνουν / ζαρωματιές τα μάγουλα αυλακώνουν / μα τη συνήθεια της δουλειάς δε χάνει. / Σα μηχανή μπροστά στον αργαλειό της / υφαίνει τώρα πια το σάβανό της».
(από τα «Σονέττα»)
Αντίθεση
Ενώ το φως της λάμπας τρεμουλιάζει,εκείνη τα ωραία δάχτυλα σαλεύει
και σε τούλι ψηλό – πώς δε δειλιάζει! –
ακούραστα δουλεύει, όλο δουλεύει.
Με το βελόνι τη ζωή αγοράζει,
μα και μ΄ αυτό το θάνατο αγναντεύει
στην αυγή της ζωής! Μα δε χαράζει
μέρα γι΄ αυτούς, που η Μοίρα αγριοπαιδεύει.
Κι όταν αχνή απ΄ τον κόπο και σακάτισσα
– να ζήσει δεν εμπόρεσε ακαμάτισσα! –
σε ψυχικού θα κείτεται κρεβάτι,
σε πλούσιο, μυριοφώτιστο σαλόνι,
σε ώμο γυμνό κυράς θα καμαρώνει
τη νταντέλλα του πόνου κάθε μάτι.
http://www.oasispublications.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου