ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ - Ο ΛΥΡΑΡΗΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

George Frederic Watts - Hope

Με λόγια σιωπηλά κλειδώσαν τις πόρτες οι καρδιές,

κόμπος σφιχτοδεμένος οι μέρες.

Αγκαλιασμένες οι αγάπες αγναντεύουν τα ρυάκια

που κυλούν να συναντήσουν τις αναμνήσεις.

Μουρμουρίζει ο άνεμος μυστικά.

Τα ρολόγια κουράστηκαν να μονομαχούν με το άγνωστο,

ο χρόνος δακρυσμένος κι ολομόναχος.

Οι ράγες των τρένων διασχίζουν τον κάμπο,

όπως η μοίρα την παλάμη της γης,

οι φωνές χάνονται σαν μακρινός αντίλαλος.

Αξεδιάλυτα κουβάρια οι ζωές,

πόθοι και καημοί μετράνε τα σκοτάδια τους

πίσω από παραθύρια κλειστά.

Η σιωπή τ’ ουρανού σπαρακτική,

σκοτείνιασε η γη απ’ τον ίσκιο του άδικου καιρού.

Άδειασε η ψυχή από ένα αδιόρατο κενό,

η μνήμη τυραννική.

Τα μνημεία αμέτρητα,

μα η λήθη βαριά,

στάχτη και δάκρυ η ερημιά.

Τα κορμιά σφιχταγκαλιασμένα

και η ανάμνηση της αγάπης πικρή.

Οι παλάμες θλιμμένες κρατούν τη διάψευση,

αίμα παγωμένο κυλά στις φλέβες.

Άνοιξε η γη τα σπλάχνα της,

βρόντηξε ο ουρανός,

η προσευχή κραυγή.

Φώναξε η νύχτα καημούς στα σκοτάδια,

σείστηκε ο Άδης.

Μορφές βγαλμένες μέσα απ’ τις θύελλες

ανεμοδέρνονται στις κορυφές

τα βράχια ξερνούν μια μνήμη ματωμένη.

Κρύφτηκε το δοξάρι της θάλασσας μέσα στο σύννεφο,

άστατος καιρός σημάδεψε τον λυράρη της νύχτας.

Τραντάχτηκε ο ωκεανός απ’ τα βήματα τ’ αγέρωχα των ναυαγών,

κορμοστασιές αμέτρητες βηματίζουν πάνω απ’ τη θύελλα.

Πεπερασμένος ο χρόνος

κι οι συλλαβές ακατάληπτες,

κρύος άνεμος στα εξωκλήσια,

αλυχτούν οι μοίρες στη μοναξιά τους.

Η θάλασσα άσπλαχνη χτυπάει τα βράχια,

οι σκιές αναζητούν το πρόσωπό τους.

Σέρνει η μνήμη βαριά τα πόδια της σαν τους κατάδικους,

οι φωτογραφίες δε θυμίζουν σε κανέναν τίποτα.

Τα χρώματα πικρά της καταιγίδας,

άνεμοι ενάντιοι λήστεψαν τις ψυχές.

Μια γουλιά ουρανό ζητά το δειλινό,

αδειανά τα κοστούμια των καπετάνιων που βυθίστηκαν με το καράβι τους.

Τα σπαθιά των μονομάχων στάζουν θλίψη,

τα ουράνια γεμάτα όρκους και προδοσία,

κι οι φωνές όλες χάθηκαν

στ’ ανοιχτά του ξεθωριασμένου ουρανού.

 Ιωάννα Αθανασιάδου