Χίλιες ευχές, που ακούγονται από μικρούς και μεγάλους για μια ευτυχισμένη νέα χρονιά, μας βάζουν σε μια ατελείωτη σειρά σκέψεων. Και βέβαια είναι πολύ ωραίο να ακούς όλες αυτές τις ευχές να διαχέονται στον αέρα που αναπνέουμε, όμως εδώ πλέον γεννάται και το αγωνιώδες ερώτημα. “Πώς θα είναι η νέα χρονιά; Θα είναι χρονιά, όπου θα κυριαρχήσει η λογική, η αγάπη, η αλληλοκατανόηση, η ειρήνη σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης ή θα είναι μια χρονιά περισσότερο δύσκολη και κακή από αυτή που περάσαμε; Το 2018 θα έχει τις ίδιες συμπεριφορές με το 2017;
Τι θα είναι;
Το πράγμα, ως απόκριση, δεν είναι και τόσο απλό. Δυστυχώς δεν έχουμε ανθρώπους αυθεντικούς που με βλέμμα σταθερό και αληθινό θα δουν τα πράγματα και αναλόγως θα πράξουν.
Σήμερα, που τα γεγονότα μας περισφίγγουν με τρόπο ασφυκτικό, σήμερα νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν οι αυθεντικοί άνθρωποι, οι όντως άνθρωποι, που διαθέτουν νου, καρδιά και ψυχή γεμάτη από αγάπη και σκέψεις για τον πλησίον που υποφέρει.
Και νομίζω πως δύσκολα θα αλλάξει η κατάσταση αυτή, αν όλοι δεν επιδοθούμε σε έναν αγώνα ουσιαστικό, με διάθεση οριστική και όχι αοριστίες και γενικεύσεις.
Η κακή κατάσταση δεν είναι υπόθεση και αποτέλεσμα ενός μόνου τμήματος της κοινωνίας μας. Όλοι θα πρέπει να θεωρηθούμε συνυπεύθυνοι , έστω και για την αμέλεια και αδιαφορία που για πολλά θέματα επιδεικνύουμε.
Δύσκολα, λοιπόν, θα αλλάξει η κατάσταση αυτή, αν δεν σταματήσουμε να περιστρέφουμε τα πάντα κατά το δικό μας συμφέρον. Αν δεν δούμε τον συνάνθρωπό μας ως μέλη του ίδιου κοινωνικού συστήματος, της ίδιας Ελληνικής οικογένειας. Αν δεν δείξουμε την απαραίτητη προσοχή σε θέματα που γκρεμίζουν ό,τι καλό υπάρχει. Αν δεν φροντίσουμε με δέος τη δική μας οικογένεια, αλλά και τις οικογένειες άλλων ανθρώπων που ζουν ζωή παραβατική.
Όμως μέσα στη φοβερή κρίση που περνούμε, μέσα στη φοβερή ηθική ασφυξία, σπάσαμε, ραγίσαμε όλα τα σταθερά σημεία της ζωής μας. Μέρα και νύχτα ο απαίσιος κρότος του κόσμου του ερειπωμένου, που γκρεμίζεται, μας πνίγει, μας πετά σαν μικρά χαλικάκια εδώ και εκεί και αντίβαρο να βρούμε δεν μπορούμε.
Από παντού διαχέεται ο φόβος!
Το έγκλημα έγινε σχεδόν το προσφιλές χόμπι πολλών ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Οι κλοπές, ακόμη και σε δημόσιους χώρους και σε ώρα αιχμής, είναι πλέον τόσο εύκολες, σαν να παίζεις ένα παιχνίδι.
Οι απάτες από πρόσωπα που κάποτε σεβόμαστε σε ημερησία διάταξη.
Τα ακριβά ναρκωτικά στολίζουν, σαν λουλούδια, σπίτια εξεχόντων προσώπων που, αφού κόρεσαν με τις παντοειδείς διασκεδάσεις τους τις απαιτήσεις τους, καταλήγουν στην τεχνητή ευτυχία. Οποία απάτη!
Η σήψη του κοινωνικού οργανισμού προχωρεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα και το γεγονός ότι καταστρέφονται νέες υπάρξεις δεν τους απασχολεί καθόλου. Ζούμε σε καιρούς μιας φοβερής εθνικής αυτοκτονίας.
Ο βιασμός ανηλίκων από ενήλικες έγινε και αυτός κάτι το απλό. Το ακούμε στην τηλεόραση, το διαβάζουμε στον ημερήσιο τύπο, αλλά ως εκεί.
Τι μας νοιάζει; Η αδιαφορία έγινε ο άξονας γύρω από τον οποίον κινούμεθα όλοι.
Το “δε βαριέσαι, δεν με αφορά” στοιχείο που συνοδεύει τη ζωή μας.
Ξεγράψαμε τον κόσμο! Οι πιο πολλοί, χορτασμένοι από τις χαρές των επίγειων ηδονών, αδιαφορούν παντελώς για το τι συμβαίνει γύρω τους. Συμβιβάστηκαν με την ύλη, και μόνον, και αυτήν επιδιώκουν. Όλα τα άλλα ‘΄καμένο χαρτί’’ γι’ αυτούς.
Ως πότε όμως; Θα έρθει κάποτε κάποια στιγμή που θα χρειαστεί να σταθούμε όλοι “ενώπιος ενωπίω” για να λογοδοτήσουμε. Τι κάναμε, γιατί το κάναμε; Ποιες αξίες ρύθμισαν τη ζωή μας;
Και όταν δούμε την καταστροφή που με τα ίδια μας τα χέρια και τις ενέργειές μας φέραμε, τότε θα πρέπει να κλάψουμε πικρά για όλα.
Ήδη τον κόσμο τον παραδίδουμε στα παιδιά μας ρημαγμένον καθημαγμένον! Υπάρχει ένα αδυσώπητο κατηγορώ, κρυμμένο τώρα στα βάθη της παραπαίουσας ζωής μας, που θα έρθει η ώρα να βρεθούμε απέναντί του.
Τότε ας σκεφτούμε τι απάντηση θα δώσουμε στο αμείλικτο αυτό “Κατηγορώ”
Έτσι, πριν φτάσει η ώρα αυτή , ας φροντίσουμε να βρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, τη χαμένη μας αυτεξούσια προσωπικότητα, να βρούμε το κύρος που δεν οφείλεται στην κοινωνική ή στην υπαρξιακή μας σκοπιμότητα, αλλά στην προσωπικότητά μας που εδράζεται σε βάσεις σταθερών αξιών και προσφοράς προς το κοινωνικόν όλο, στο οποίον και θα πρέπει να ανήκουμε.
Και ας μην ξεχνούμε ποτέ.
Εδώ στη Μεσόγειο που ο χρόνος έχει μια ξεχωριστή γεύση, εδώ που η ζωή δεν είναι τόσο εγκεφαλικά σχεδιασμένη, όπως στους Βόρειους που ζουν την ένταση μέσα στη γοργότητα του ρυθμού της ζωής, εδώ εμείς ας ζήσουμε βαθαίνοντας τα βιώματά μας και γεμίζοντας την καρδιά μας με την περιπάθεια και την αγάπη και την πληρότητα της ψυχής που είναι έτοιμη να ξεχειλίσει τον υπέροχο πλούτο που την διακατέχει, όταν αυτό κριθεί αναγκαίο.
Ας ζήσουμε τη ζωή με μεράκι και εσωτερικότητα.
Και ας μας διακρίνει η εσωτερική ισορροπία και η γνώση, η μυστηριώδης γλυκύτητα και η σκέψη ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα στήθη μας!
Καιρός για να αλλάξουμε πορεία ζωής!
Ας αρχίσουμε από τη νέα χρονιά τον αγώνα μας!
Καλό και ευλογημένο το 2018!
Αλίκη μου τι ωραία που τα λες! Καλή χρονιά να έχουμε στα μέτρα της καρδιάς, με ότι επιθυμεί ο κάθε ένας από εμάς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια σου με συγκινούν, με εκφράζουν, αντικαθρεπτίζουν στο ακέραιο τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Απλά προσθέτω ότι εκτός από τη καταγραφή όλα έχουν ανάγκη των απαντήσεων στα ερωτηματικά που γεννάει το δυσβάστακτο παρόν μας, πολλές από τις οποίες πολύ σωστά δίνεις. Όσο όμως δεν μπορούμε να βρούμε τι πραγματικά και καθοριστικά φταίει πέρα από τα φαινόμενα– αν το ξέραμε θα το είχαμε εμποδίσει και δεν θα αιμορραγούσε σήμερα η ζωή μας- οι πραγματικές αιτίες συνεχίζουν να γεννούν τα προβλήματα που ξέρουμε και πολλά άλλα που δεν ξέρουμε ακόμα και ακολουθούν. Εμείς απλά σήμερα απορούμε, προβληματιζόμαστε, λυπόμαστε ενώ οι γενεσιουργές αιτίες του χαμού συνεχίζουν ανενόχλητα το έργο τους! Η ζωή δείχνει μέσα στην ιστορία των χρόνων ότι η ωριμότητα των λαών καθορίζει την ποιότητα της ζωής που έχουν. Οι καλές προθέσεις από μόνες τους δεν φτάνουν και όσο δεν ψάχνουμε τι ακριβώς συμβαίνει θα μας ακολουθεί η πλάνη των επιλογών μας. Θα μας οδηγεί να «ματώνουμε» στη πράξη, προκειμένου να νοιώσουμε στο πετσί μας τη σοφή ρήση του λαού « στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Και πάλι η ζωή απαιτεί την αφύπνιση της σοφίας του, προκειμένου να προλάβουμε « να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση»! Την εύχομαι σε όλους μας μαζί με κάθε ευχή για ότι καλύτερό μας!