ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ - ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

Ο πόνος του δένδρου ήταν πάντα ο έρωτας...

Έτσι κι εγώ δεν ξέρω, αν είμαι ερωτευμένη
με τον έρωτα ή με τον πόνο...

Φαντάζομαι πως σας φαίνεται γελοία ετούτη η άποψη,
όμως, θαρρώ, πως απόψε βρέχει ερημιά...

Έχω στήσει ένα παρατηρητήριο κι αγναντεύω
την παράτα, τις αγκαλιές, τα σφιγμένα χέρια,
τις αψιμαχίες, τις ατέλειωτες συγγνώμες
κι εκείνα τα λόγια που ψελλίζω, σαν υποβολέας,
σαν σκοτεινιάσει στην άκρη του κόσμου αυτή...

Κι έρχονται στιγμές που σ' ετούτη την παράσταση
θέλω απεγνωσμένα να πέσω στην αγκαλιά σας...

Όμως, τί κρίμα, η παράσταση δεν στήθηκε για μένα...

Τέτοιο θέατρο ο κόσμος κι εγώ ν' αγαπώ τον πόνο
ενός δένδρου,
ενός σκηνικού που θα κάψουν κάποια στιγμή...

Πάντα το ένα και μοναχικό δένδρο
κρύβει την θέα των κτιρίων...

Κι έπειτα ποιος να θαυμάσει έναν πράσινο εξόριστο
σ' έναν τόσο γκρίζο κόσμο...

Συγχωρέστε με, νυκτώνει
πρέπει να γυρίσω στην κεντρική σκηνή...

Καληνύχτα σας!

''Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ" Μαρίνα Σολδάτου
** ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ**