ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ " I LOVE YOU!!! "

Είπε ένα Δωρικό ‘’αντίο’’ κι έφυγε. Αποχαιρέτησε της Αγάπης την παρένθεση κι έβαλε τελεία. Tι κι αν της μεταμέλειας τα βλέφαρα, εκλιπαρούσαν … 

Μη φύγεις, σ΄αγαπάω…δε πρόλαβα να σου το πω!

‘’Στερνή μου γνώση, να σ΄είχα πρώτα’’. Λες και δεν ήξερα, ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να χάσεις κάποιον, είναι να τον θεωρήσεις δεδομένο. 

Αλλά πώς να φανταστώ μέσα απ΄τη Σπατάλη του ΕΓΩ, ότι σε κείνα τα χιλιάδες ΝΑΙ, που έλεγε ολοένα, θα έπεφτε ένα αποφασισμένο και μεγαλειώδες ΟΧΙ στην οργή του υπομονετικού, δίχως γυρισμό.

Όχι, όχι, μην θλίβεσαι, μου ψιθύρισε στ΄αυτί μου ο σοφός. 

Με κάθε ‘’αντίο’’ Διδάσκεσαι!

Διδάσκομαι? Σε τι επάνω ακριβώς? Να κόβω τα σφάλματα μαχαίρι, ή να τα επαναλαμβάνω συνεχώς? Και τότε… γιατί με τόσους αποχαιρετισμούς, με τόσα δακρύβρεχτα ‘’για πάντα’’ και ‘’ποτέ’’ δεν έμαθα απολύτως τίποτα εγώ?

Και πώς να μάθω; Η πείρα μπορεί να σε κάνει προφέσορα στη θεωρία, να αγορεύεις στα σαλόνια και να μένουν όλοι με το στόμα ανοιχτό…

Στην πράξη όμως; Μέρα νύχτα τα ίδια λάθη , με δοτική αφέλεια στης εμπιστοσύνης το σταυρό, τα ίδια πάθη μέσα από τις τάσεις μου γυρεύω, γιατί εκεί με οδηγεί η φύση μου, αλλιώς…δεν θα ήμουνα εγώ.

Η επανάληψη, μήτηρ καρμικής μαθήσεως, 

με της ψυχοσύνθεσής μας το καρμπόν.

Ένα μάθημα πήρα μόνο :

Απ΄τα ξεφτίδια μιας διαλυμένης σχέσης, μπορείς να υφάνεις το στημόνι μιας καλύτερης, στον αργαλειό της καλοσυνάτης προσμονής! 

Καλώς ήλθες ελπιδοφόρα αρχή! Τρέχα να μπολιάσουμε την καρδιά, μες΄ το λογικό, πριν μας προλάβει πάλι, ο δηλητηριώδης δάκος του φινάλε.

Κορυφωμένη συνειδητοποίηση, σταλάζει τούτη την ώρα η γραφή μου,

ότι….πικρή ενίοτε, είναι η ζωή.

Στην στράτα, λέει, που συχνά πηγαίναν, αντάμωσαν μια μέρα… 

το δάκρυ γελαστό και της χαράς το βλέφαρο φαρμακωμένο.

Με κομμένα τα φτερά η νίκη και η ήττα αναπτερωμένη στον πηγαιμό του αετού!

Έτσι είναι η ζωή… ‘’να κλαις ή να γελάς, βράδυ και πρωϊ’’

Έλα, χάρισε το χαμογέλιο στο φως της αστραπής

και της εξιλέωσης το κλάμα, στην θεία κοινωνία της βροχής!

Αρκεί, στης Ευγνωμοσύνης μας το Ευχαριστώ, να μη ξεχάσουμε αυτό:

Mόνο με το αντίο της Ανάσας, τελειώνει η ζωή. 

ΜΟΝΟ. Τότε μόνο.

Όλα τ΄άλλα, κλαψίγελα κεντίδια στης Πούλιας τον ναρκισισμό!

Ίσως γιατί λάθεψες προσμένοντας το άπιαστο Αστέρι !

Ίσως γιατί συζούσες μια ζωή, με λάθος Ουρανό!

*** 

*** *** 

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ