ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ " ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΕΛΑΓΑ "

Θάλασσα, με τα ωραία νάζια σου,
με τον ουρανό συντροφιά.
Το φως πίνει απ’ την κούπα σου,
λαμπάδες κι αστέρια τα χρυσά σου μαλλιά.

Πελαργοί και γλαρόνια στο βαθύ ορίζοντα,
η εξαίσια μέρα μυροβλύζει.
Μαρμαρώνουν πελώρια τα κύματα,
ο βυθός αναδύεται περήφανος.

Ξαπλώνει στα πέλαγα ο ήλιος ο τεμπέλης,
τα καράβια περδικόπουλα στη γραμμή.
Καλύβες χρυσές τα πανιά τους,
ζητιάνοι οι καπεταναίοι τους.

Άγγελοι λυγεροί στα πέλαγα,
άσπρα μελτέμια στ’ ανοιχτά.
Δελφίνια κυνηγούν άγρια άλογα,
τα ταξίδια τους νοσταλγικά.

Παλικάρια οι ολόλευκοι έρωτες,
η κορμοστασιά τους δίψα κι όρκος.
Ελαφίνες χρυσές οι κοπέλες,
αναζητούν τ’ αστέρι του Ωρίωνα.

Καστροπύργια στη λευκή άμμο,
σημαίες τα κρίνα στην ακρογιαλιά.
Λαβώνουν οι άνεμοι τα πεφταστέρια,
στήνουν ξόβεργες στ’ αποδημητικά πουλιά.

Αρματώνουν τ’ αγόρια τις σφεντόνες τους,
ρίχνουν τα πουλιά των κυμάτων.
Αγκιστρώνουν δολώματα τα πέλαγα,
ψαρεύουν στεριές και βράχια.

Γοργόνες των βράχων ατίθασες,
γοητεύουν καράβια ξανθά.
Κεράκια τα ψάρια τα ολόχρυσα,
λαβώνουν τ’ αθώα νερά.

Καρτέρι τα ξάρτια κι οι άγκυρες
μελένιος ο ήλιος ο αντάρτης.
Γελά κι ονειρεύεται ο ύπνος του,
ψελλίζει ψαλμούς στοργικά.

(Απ’ το ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ)