ΕΥΗ ΜΑΡΟΥΛΗ - 6 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Η Εύη Μαρούλη σε νεαρή ηλικία 

i) ...και έλεγες...έλεγες... Στα χέρια σου χορδή αισθάνομαι... Πάλλομαι βαθύς ήχος...ΛΑ! Λόγια ανείπωτα. Όλα ή τίποτα. Σ’αγγίζω ...ΣΙ! Πιο κάτω...ΝΤΟ! ΕΣΥ---ΕΓΩ---Όμορφο ημιτόνιο...Να ξέρεις... ΡΕ---ΜΙ---Τόνος! Να μάθεις... Δεν είσαι μόνος...Για δες...6 έχω χορδές! ΜΙ-ΣΙ-ΣΟΛ-ΡΕ-ΛΑ-ΜΙ----
**Εύη**

ii) ...και έλεγες...έλεγες... Έλα μη ντρέπεσαι... Ψυχή μου ηλιοθώρητη---Θείο δώρο η ομορφιά. Έτσι γυμνή—Αγνή σε θέλω. Στο φως λουσμένη---Αγαπημένη. Ήρθες---Καλώς ήρθες... Όμορφο μυστικό μου---Άσπρο πουκάμισό μου. Το φυλαχτό μου είσαι,οι νύχτες,τα φεγγάρια μου. Βλέπεις τα χνάρια μου; Σ’ακολουθώ...
**Εύη** 6/7/15

iii) Με βλέπεις σαν αερικό... Με βλέπεις σαν νεράιδα,όμως τα βράδια, λάμπω για σένα, ναι! Μεταμορφώνομαι,φλόγα στη δάδα που κρατάς, να περπατάς στα σκοτεινά,μη μου παραπατάς, να σε προσέχω... Τόση αγάπη σου έχω... Μη με κοιτάς θα τυφλωθείς... Πρόσεχε μη μου καείς και ύστερα τι θα έχω; Μια χούφτα σκόνη; Ρε πως θα ζήσω μόνη; Θέλω να με αισθάνεσαι,φύλακα άγγελό σου και το χαμόγελο, στο πρόσωπό σου να ζωγραφίζω... Τη μέρα που θα σε δω ελπίζω,να μη ντραπώ και να σου πω... Αγάπη μου τι όμορφος που είσαι...!!!
**Εύη**

iv)Το πάρκο εκείνο έλεγαν,πως ήταν στοιχειωμένο. Κανένας δεν πλησίαζε σαν έπεφτε η ομίχλη. Μόνο αυτός τριγύριζε άδικη λέει κατάρα και είχε μια λαχτάρα,μήπως την ξαναδεί. Τρελά ερωτευμένος με κείνο το κορίτσι,τίποτα δεν φοβόταν. Να! μωρέ εκεί καθόταν,σε κείνο το παγκάκι που το’χω για δικό μου... Έχασα το μυαλό μου όταν την πρωτοείδα και έχω μια ελπίδα μήπως την ξαναδώ... Μονολογούσε και ψάχνοντας κλωτσούσε ό,τι εύρισκε μπροστά του... Αχ! έλα να σε δω... Εεε...ξωτικό που είσαι; Όλοι με λεν τρελό... Που είσαι; ΣΕ ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩ...
**Εύη** 8/1/16

v)...και έλεγες...έλεγες...
Δεν μου ταιριάζουν όλα αυτά,τα δήθεν και τα τυπικά... Ξέρεις πως μου τη δίνει;;; Δεν τα πηγαίνω από μικρός και κείνος ο πληθυντικός;;; Να λείπει... Με κοίταξες,είπες «φιλί» Ήταν όμως τόσο πολύ,που μέσα στο σκοτάδι... Το ένοιωσα σαν χάδι... Φάνηκε μαγικά ένα φως... Δεν ξέρω όμως τι και πως,άνοιξε ο μαύρος ουρανός, μία μεγάλη αγκαλιά και έγινε το φιλί...φιλιά... Κι εγώ σκαρί στο πέλαγο,που αρμένιζε μονάχο, κόντρα στην καταιγίδα... Αυτό μόλις το είδα... Με κόκκινα γράμματα έγραψα,στην πλώρη μου... ***ΕΛΠΙΔΑ***------

**Εύη** 24/1/16

πηγή φωτογραφίας 

vi) Χάρισμα είχε στη γραφή και ό,τι ήθελε να πει, το έγραφε σε χαρτάκια... Α! τον ‘’Κορτάκια’’έλεγε και γέλαγε εκείνη... Κάπου θα τον πετύχω... Μου γέμισε τον τοίχο,με κίτρινα ραβασάκια... Πήγαινε λοιπόν τα μάζευε,με ένα καλαθάκι, καθόταν στην βεράντα και ένα-ένα τα διάβαζε, σαν την καλή Λιλίκα,που λέει το τραγουδάκι... Είχανε τόση γλύκα εκείνα τα χαρτάκια... Της κόλλαγαν στο χέρι,σαν την γριά με τον γέρο, που κόλλησαν στο μέλι... Άραγε πόσα θα μου πει,όταν με δει σκεφτόταν και ονειροπαιρνόταν... Τόσα που γράφει και εύχεται... Ωχ! νάτος τον βλέπω έρχεται,να δεις θα μου μιλήσει... Μα! εκείνος την πλησίασε,την κοίταξε στα μάτια και με ένα γλυκό φιλάκι, έβαλε μέσα στη χούφτα της,άλλο ένα χαρτάκι,που έγραφε... «στα είπα όλα,φίλα με τώρα»

**Εύη**27/1/16