"Εδώ πάνω είναι ο θάνατος άγνωστος
έλεγα κ᾿ έγραφα κάποτε
κ᾿ ήταν αλήθεια. Γινόταν συχνά
Τα περάσματα έκλειναν.
Ο κρύος αέρας κ᾿ οι σκιές της νυχτός
δεν έβρισκαν δίοδο.
… Συναντιόνταν το έξω και το μέσα μου φως
κι απλωνόταν δίχως όρια γύρω μου" !
Νικηφόρος Βρεττάκος
Οι φωτογραφίες είναι από επισκέψεις όλες τις εποχές !
ουρανό φορτωμένος με τις ανάγκες μου.
Οι λέξεις μου, κάλυκες, έπρεπε να γιομίζουν φως.
Οι στίχοι μου γλάστρες
στου θεού το παράθυρο.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Σου στήνω μία καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μιά πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς – στους αιώνες των αιώνων.
Σου στήνω τ᾿ όραμά σου πάνω σ᾿ όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυό τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων !
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μιά πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς – στους αιώνες των αιώνων.
Σου στήνω τ᾿ όραμά σου πάνω σ᾿ όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυό τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων !
Νικηφόρος Βρεττάκος
Μεγάλα συμπλέγματα σιωπής και ειρήνης
φωτός και σοφίας τούτος ο κόσμος.
Δεν δέχεται λέξη. Δεν ξεχωρίζουν
το χρώμα απ' τον ήχο του φύλλου,
η φιλέρημη λαλιά του πουλιού
απ' το κόκκινο κούμαρο.
Δεν ξέρει κανείς τι ακούει, τι βλέπει,
που χωρίζουνε οι αισθήσεις.
Μοιάζει με ανάταση νερού ο Ταΰγετος.
Ο Θεός καθρεφτίζεται μέσα στην πέτρα !
Νικηφόρος Βρεττάκος
των γραμμών σου, θαρρείς
όταν δύει ο ήλιος
και γιομίζει αγγέλους.
Προχωρούν, ανεβαίνουν
απ᾿ τις δυὸ παρυφές
στη μεγάλη κορφή σου.
Συγκεντρώνονται πάνω της
σαν μιά χορωδία.
‘Οσο που τέλος,
κάποιος απ᾿ όλους
απλώνει το χέρι
κι ανάβει τον έσπερο.
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
Θέλω να υφάνω, ν᾿ αποδώσω με λέξεις
το ρυθμό του νερού, που χτυπάει
στα χαλίκια κάτω απ᾿ τις φτέρες σου.
Ν᾿ ακούγεται όμοια κ᾿ η ψυχή μου
κυλώντας, λέξη τη λέξη, μέσα
στους στίχους μου, να ρέει
συνεχώς, καθαρά, τρυφερά,
(από δω ουρανός κι από κει ουρανός)
μουσική δωματίου μέσα στο χρόνο.
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Πολύ το προσπάθησαν οι άσχημοι
τούτοι καιροί, αλλὰ τέλος
δεν μου ρήμαξαν την ψυχή
για να μείνει εδώ, να στέκεται
δίπλα σου, να σε ντύνει,
σε ώρες χαρμόσυνων ημερών,
αγγελμάτων.
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
 |
μου ῾χε ο Θεός φυλάξει τα δέντρα.
Ήταν αστέρια στον ουρανό
Μπροστά μου ο Ταΰγετος στεκόταν ανέπαφος
Ήταν ο κόσμος τούτος τόσο όμορφος,
που μπέρδευε εύκολα κανείς τα φαινόμενα...
Τον καιρό που γεννήθηκα - κείνα τα χρόνια,
δεν πλανιότανε ούτε υποψία κακής φωτιάς στον ορίζοντα.
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
 |
 |
 |
 |
 |
να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα
του κόσμου που βροντοχτυπούν οι χοντρές φλέβες του ήλιου,
ν᾿ απλώσω εκεί την πίκρα μου, νὰ λυώσει όπως το χιόνι.
Μην πιάνεσαι απ᾿ τους ώμους μου και στριφογυρίζεις
άνεμε
Φεγγαράκι μου
Καλέ μου Αὐγερινέ μου
Φέξε το ποροφάραγκο. Βοήθα ν᾿ ανηφορήσω
Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών
Στη μιά μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ἐλπίδες
κι ανάμεσα στὶς δυὸ ζαλιὲς το ματωμένο στέφανο
Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, μη με ξετάζεις ήλιε μου
Ρίχτε στο δρόμο συνεφιά να μη γυρίσω πίσω!
Κυττάχτηκα μες στο νερό, έκατσα και λογάριασα,
ζύγιασα το καλό και το κακό του κόσμου. Κι αποφάσισα,
να γίνω το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών !
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
Θα σου ρίξω δυό στίχους
πατώντας απάνω τους
να διασχίσεις το χρόνο.
Δυό στίχους σαν δυό
γεράκια περήφανα,
ολόρθη στον ήλιο,
να γυρνάς γύρω - γύρω
στην κορφή του Ταΰγετου.
Δεν θέλω να μοιάζεις
με καμιά άλλη βασίλισσα !
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
Κρεμάστη ανάστροφα η σελήνη πάνω στο χάος τo γαλανό
κι ο θεός προσμένει το θεό του σαν άνθρωπος στον ουρανό !
Νικηφόρος Βρεττάκος
 |
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου