Τρία βιβλία του Πρωτ.Θεολόγου,Γεωργίου Τριαντάφυλλου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Ο π.Γεώργιος Τριαντάφυλλος γεννήθηκε στις Λεύκες Πάρου,όπου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.Το 1978 μπήκε στις τάξεις του ορθόδοξου κλήρου και το 1982 έλαβε το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα πρώτα εννέα χρόνια υπηρέτησε ως κληρικός στο Κιλκίς,Έπειτα διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο Αντιπάρου και από το 1985 εξυπηρετεί ως εφημέριος την ενορία Λευκών Πάρου. 

Δημοσίευσε βιογραφίες εναρέτων κληρικών του χωριού του και της Πάρου. Διάφορα άρθρα και ποιήματά του φιλοξενήθηκαν σε περιοδικά,εφημερίδες και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο.

 ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ 

Α)"Παπα-Γιώργης Ασπρόπουλος "

του π.Γεωργίου Τριαντάφυλλου

Με τα ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία που μπορέσαμε μετά δυσκολίας να συγκεντρώσουμε, προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε την ιερή προσωπικότητα του εναρέτου ιερέως των Λευκών π. Γεωργίου Ασπροπούλου. Η όντως οσία βιοτή του παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με την ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας, όπως του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη και του συγχρόνου του αγίου, Νικολάου Πλανά του Ναξίου. 

Όλοι οι Άγιοί μας αγωνίσθηκαν επίμονα, με πόθο, ζήλο και αυταπάρνηση για να μιμηθούν τον κοινό Δεσπότη και αγωνοθέτη Χριστό. Γι' αυτό είναι πολύ φυσικό η ζωή τους να παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες αν και οι συνθήκες που επικρατούσαν στις εποχές που έζησαν ήταν διαφορετικές. Το Ευαγγέλιο όμως παραμένει αναλλοίωτο και ο Ιησούς Χριστός ο Οποίος νέμει τα βραβεία, "ο αυτός εις τους αιώνας".

[...] (από τον επίλογο του βιβλίου)

****

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

"ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ –Παπα-Γιώργη- Ασπρόπουλος " (1863-1929)

«Ποιμένα αληθινόν αποδείξει αγάπη·

δι ’ αγάπην γάρ ο Ποιμήν εσταυρώθη».[12]

Οι ταπεινοί, συχνά ολιγογράμματοι, συχνά περιφρονημένοι, ιερείς των χωριών της πατρίδας μας με την μεγάλη ευλάβεια, τον πλούτο των αρετών και την αθόρυβη διακονία εργάζονται στον αμπελώνα του Κυρίου μιμούμενοι τον Ποιμένα τον Καλόν που «τίθησι την ψυχήν του υπέρ των προβάτων»[13].

Ένας τέτοιος καλός Ποιμένας στάθηκε και ο π. Γιώργης Ασπρόπουλος ο οποίος με την έμφυτη καλοσύνη του, την συνεπή διακονία του ως Ιερεύς του Υψίστου, την πλούσια ελεημοσύνη του στους φτωχούς και πονεμένους, με την αγάπη του προς όλους, θάμπωσε τα παιδικά μάτια του μικρού Φραγκίσκου και του ενέπνευσε τον σεβασμό προς το ράσο και την ανυπολόγιστη αξία του.

Κι έγινε ο π. Γεώργιος σημείο αναφοράς στις Επιστολές του και αγαθής μνήμης: «είδα μίαν φοράν τον Ιερέα όπου μας ’βάπτισεν όλους εις την πατρίδα. Όπου ήτον άγιος άνθρωπος. Εφύλαγε παρθενίαν. Έκαμνε πολλάς ελεημοσύνας. Και εις τον ύπνον μου λέγει: – Εγώ, λέγει, όταν ήμουν εις την ζωήν ενόμιζα ότι μόνον αί Λειτουργίες εβγάζουν ψυχήν από τον Άδην, αλλά τώρα όπου απέθανα, είδα εμπράκτως ότι και αί προσευχές όπου κάμνετε εβγάζουν ψυχές κολασμένες. Λοιπόν μην παύετε να προσεύχεσθε υπέρ των ψυχών. Διότι ο ελεήμων Θεός αιτίαν γυρευει και αφορμήν δια να σώση ψυχήν».[14]

Η μαρτυρία του από τον άλλο κόσμο στον Γέροντα Ιωσήφ φανερώνει πως η αγαπώσα καρδία του δεν έπαυσε να φροντίζει και να μεριμνά για την σωτηρία των αθανάτων ψυχών του ποιμνίου του και αποδεικνύει περίτρανα την μεγάλη παρρησία που αξιώθηκε να λάβει από τον Θεό ως αντιμισθία των κόπων και των αρετών του.

Στα χρόνια του π. Γεωργίου η κωμόπολη των Λευκών έσφυζε από ζωή και ήταν χωρισμένη σε περισσότερες από τρεις ενορίες. Ο ίδιος ήταν εφημέριος του Ιερού Ναού της Αγίας Αικατερίνης στο πάνω χωριό. Ο Ναός αυτός διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και εξυπηρετεί τις λατρευτικές ανάγκες των κατοίκων κατά τους χειμερινούς μήνες, επειδή είναι αρκετά ζεστός. Είναι πολύ κατανυκτικός και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Καθολικό κάποιου Μοναστηριού. Η χαρισματική προσωπικότητα του π. Γεωργίου συγκέντρωνε εκεί μεγάλο αριθμό πιστών. Τους αγκάλιαζε όλους με την αγάπη του και το στοργικό του βλέμμα, τους χάριζε γαλήνη και παρηγοριά και χάρη.

Δεν ήταν μόνο παπάς αλλά και γιατρός, και μάλιστα άμισθος. Διέθετε πολλές πρακτικές ιατρικές γνώσεις και τα δύσκολα εκείνα χρόνια κάλυπτε πολύ αποτελεσματικά τις ανάγκες των συγχωριανών του στα θέματα υγείας. Αυτό μαρτυρεί και η χαρακτηριστική επιγραφή που υπάρχει στην πλάκα του τάφου του: «ιατρός ψυχών και σωμάτων».

Στις δύσκολες ώρες του πόνου ήταν για όλους ο άγγελος της ελπίδας. Γεμάτος αγάπη και καλοσύνη παραστεκόταν στο προσκέφαλο των ασθενών και τα πατρικά του λόγια ήταν βάλσαμο παρηγοριάς για τις κυριευμένες από την αγωνία ψυχές τους. Η οσία του μορφή μετέδιδε την Χάρη του Θεού που κατοικούσε μέσα του πλούσια. Οι συμβουλές του γίνονταν ευχάριστα δεκτές από τους απλοϊκούς χωρικούς, τις θεωρούσαν θεόσταλτες και ως εκ τούτου απόλυτα εφαρμόσιμες.

Τον σέβονταν μικροί και μεγάλοι και τον έλεγαν άγιο, άνθρωπο του Θεού. Θεωρούσαν μεγάλη ευλογία να μπεί στα φτωχικά τους σπίτια για μία επίσκεψη. Να πάρουν κάτι από τα άγια χέρια του, να του προσφέρουν καφέ μετά την θεία Λειτουργία. Η φωτεινή του φυσιογνωμία ήταν ένα ζωντανό κήρυγμα καθώς ήταν η προσωποποίηση του Καλού Ποιμένα. Ανεξίκακος, ανεκτικός, πράος, ευγενής, χαμογελαστός, ειρηνικός, παρά τους πολλούς πειρασμούς που αντιμετώπιζε, ακόμη και μέσα στο σπίτι του. Άρχοντας στους τρόπους, πρόσχαρος, κοινωνικός, πάντα κοντά στο ποίμνιό του και στις λύπες και στις χαρές. Ωραία μορφή και ωραία ψυχή. Τους ανέπαυε όλους και εύκολα κέρδιζε την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους.

Άνθρωπος του καθήκοντος. Ενεργούσε αθόρυβα σαν το νερό που κυλά ήρεμα και ποτίζει τους αγρούς χωρίς να προξενεί τις ζημιές των ορμητικών νερών των χειμάρρων. Έτσι κι εκείνος καλλιεργούσε τις ψυχές του ποιμνίου του και εργαζόταν την θεία αποστολή του σεμνά, διακριτικά και αθόρυβα. Ταπεινό βλέμμα, χαμηλή φωνή, λίγα και σοφά τα λόγια του.

Διακρινόταν για τις πολλές του αρετές και τον κοσμούσαν πολλά πνευματικά χαρίσματα όπως ο ζήλος του για τον Θεό, η ευλάβεια και η αφοσίωσή του στην Θεία Λειτουργία, η λεπτότητα και η ελεήμων καρδία σε όλους τους συνανθρώπους του. Κατείχε την θεοφιλή ταπείνωση, που ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ονομάζει «στολή της θεότητος», διότι την ενεδύθη ο Χριστός για να ’ρθεί κοντά μιας. Αγαπούσε υπέρμετρα την, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, «ένδοξη αδοξία».

Ήταν για όλους ο στέρεος βράχος που μπορούσαν ν’ ακουμπούν με ασφάλεια πάνω του για να σωθούν από τα μανιασμένα κύματα «των συμφορών του βίου». Χαιρόταν πολύ να λέει ότι τον αξίωσε ο Θεός να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους, στα μέρη εκείνα που έπαθε για μας ο Κύριος της Δόξης. Θεωρούσε πολύ τιμητικό τον τίτλο «Χατζής» (=προσκυνητής των Αγίων Τόπων). Στην προσωπική του ζωή βίωνε τα άχραντα Πάθη του Κυρίου μας και πόνεσε πολύ όταν έφυγε νεότατη η μονάκριβη θυγατέρα του Μαρία νικημένη από την αθεράπευτη τότε ασθένεια της φυματίωσης. Κατευθύνθηκε αμέσως στον Ναό της Αγίας Αικατερίνης και γονυκλινής προσευχήθηκε θερμά για να λάβει την «εξ ύψους παρηγορίαν».

Για τον σεβάσμιο Ιερέα π. Γεώργιο Ασπρόπουλο έχω ακούσει πολλά επαινετικά λόγια από τον μακαριστό διδάσκαλό μου στο Δημοτικό Σχολείο Λευκών, Νικόλαο Βιτζηλαίο, την μακαριστή επίσης ανάδοχό μου Αικατερίνη Δελαγραμμάτη, το γένος Κρητικού, καθώς και από αρκετούς ηλικιωμένους συγχωριανούς μου. Αξιόλογα ακόμα είναι και όσα σχετικά έχει δημοσιεύσει στα βιβλία του και στο περιοδικό «Παριανά» ο καθηγητής Νικόλαος X. Αλιπράντης.

Η ανάδοχός μου διατηρούσε στην μνήμη της πολύ ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνον. Ο π. Γεώργιος ήταν, κατά την μαρτυρία της, πολύ ευγενής και έδειχνε απέραντη πατρική στοργή στους ενορίτες του όχι μόνον με τα χαριτωμένα λόγια του και την άψογη συμπεριφορά του, αλλά προπάντων με έργα αγάπης και καλοσύνης. Επειδή ήταν πολύ πτωχός, η μακαριστή πρεσβυτέρα του προσπαθούσε να τον εμποδίζει στο έργο της ελεημοσύνης, αλλά η αγαπώσα καρδιά του πάντα εύρισκε τρόπο για να ευεργετεί απλόχερα και με μεγάλη διάκριση.

Έχουν μείνει έντονα χαραγμένα στην μνήμη μου τα λόγια της αναδόχου μου: «Εκείνα τα χρόνια, παιδί μου, υπήρχε μεγάλη δυστυχία στο χωριό. Εμείς τα παιδιά πεινούσαμε πολύ, γι’ αυτό και μας βρίσκανε συνέχεια διάφορες αρρώστιες. Όταν μας δίνανε δύο – τρία ξερά σύκα, μία χούφτα αμύγδαλα ή λίγη μουσταλευριά, ήταν το καλύτερό μας κέρασμα. Σαν να μας χαρίζανε τον ουρανό με τ’ άστρα!

Η παπαδιά είχε καλή περιουσία, χωράφια σημαντικά. Όμως δεν άφηνε τον παπά να κάνει κουμάντο. Ο παπα-Γιώργης ήταν σκορποχέρης, τα μοίραζε όλα, γι’ αυτό του γκρίνιαζε συνέχεια. Μια φορά που του σκούπισα την αυλή μου έδωσε μία χούφτα αμύγδαλα και εκείνη του παραπονέθηκε επειδή φοβήθηκε πως δεν θα τους φθάσουν για να βγάλουν τον χειμώνα. Εκείνος όμως δεν της έδινε σημασία. Ήταν πολύ πονετικός, μας αγαπούσε και λυπόταν εμάς τα παιδιά που δυστυχούσαμε. Αν ήταν δυνατόν θα έβγαζε την ψυχή του να μας την δώσει…».

Πολλά θα μπορούσαμε ακόμη ν’ αναφέρουμε για τον άνθρωπο αυτό του Θεού, νομίζω όμως ότι δεν έχουν και τόση σημασία τα δικά μας λόγια. Τους Αγίους μόνο οι Άγιοι γνωρίζουν καλά και μπορούν επάξια να τους εγκωμιάσουν.

Η σεβάσμια και φωτεινότατη μορφή του αγαθού λευίτη των Λευκών άφησε ανεξίτηλα ίχνη στις ψυχές των ενοριτών του και στην αθώα παιδική ψυχή του Φραγκίσκου Κόττη. Τώρα είναι μαζί στην Ουράνια Βασιλεία και συναπολαμβάνουν την δόξα του Θεού και εύχονται και για εμάς «τους περιλειπομένους αδελφούς τους». Είθε οι άγιες ευχές τους να μας στηρίζουν στον πνευματικό μας αγώνα, να μας σκεπάζουν, και να μας άξιώσουν της Βασιλείας που οι ίδιοι επέτυχαν. Αμήν.

Κλείνουμε την μικρή αυτή αφιέρωση με ένα ποίημα που συνέταξε ο διδάσκαλος Νικόλαος Βιτζηλαίος για τον μακαριστό Ιερέα Γεώργιο Ασπρόπουλο:

Ο Παπα-Γιώργης ο Χατζής

ο πανωχωριανός

καλός παπάς, προσκυνητής,

γνήσιος χριστιανός.

Πατέρας ήταν κι αδελφός

την εποχή εκείνη…

Μές στο σκοτάδι ένα φως,

Στη θύελλα γαλήνη…

Ήταν παπάς σεβάσμιος

γεμάτος καλωσύνη,

που όλο τον κόσμο τράβαγε

στην άγια Κατερίνη.

Και το χωριό μας το μικρό

με δέος θα θυμάται

τον παπα-Γιώργη, τον γιατρό,

που τώρα πιά κοιμάται…

Παραπομπές:

12. Κλίμαξ, Αγ. Ιωάν. Σιναΐτου, σελ. 386, εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, 1989.

13. Ίωάν. Ι΄, 15.

14.  Επιστ. ΛΑ’, σελ. 188.

Πηγή: Πρωτ. Γεωργίου Τριανταφύλλου, Ο Άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Ο Νηπτικός Πατήρ και Διδάσκαλος (Ταπεινή αναφορά στη ζωή και στο έργο του), εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Θαψάνων Πάρου

****

ΚΡΙΤΙΚΕΣ 

Σεβαστέ και αγαπητέ πατέρα Γεώργιε,

εύχομαι να συνεχίσετε να δροσίζετε,με το θείο λόγο σας και το συγγραφικό σας έργο, τις άνυδρες ψυχές μας.

Και αυτό το νέο βιβλίο σας <<Παπα-Γιώργης Ασπρόπουλος>>, μικρό σε όγκο αλλά τεράστιο, ως θεραπευτικό μέσο της ψυχής, στις πονηρές αυτές μέρες.

Τον πνευματικό οδηγό του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή τον δώσατε με τόση αγάπη και φροντίδα, ώστε να νοιώσουμε και οι αναγνώστες ότι είμαστε πνευματικά του παιδιά.

Μαρία Μαντουβάλου

Αν. Καθηγήτρια της Φιλοσοφικής  Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Π. Φάληρο 12-1-2010

Β) " Γέροντας Ιωσήφ  ο Ησυχαστής " 

του π. Γεωργίου Τριαντάφυλλου

[...] Η σειρά που παρατίθενται εδώ τα δύο κείμενα είναι αντίθετη από αυτήν με την οποία εκφωνήθηκαν. Η πρώτη εισήγηση είναι μια προσπάθεια σύντομης καταγραφής της πορείας του π. Ιωσήφ από το μέρος που γεννήθηκε στον τόπο όπου αναγεννήθηκε εν Χριστώ και ετελείωσε τον βίο του θεοφιλώς και θεαρέστως. Η δεύτερη είναι μία σταχυολόγηση των συμβουλών του μέσα από τις επιστολές του, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, και οι συμβουλές του αυτές αναφέρονται στους πειρασμούς και στον τρόπο αντιμετώπισής τους. 

Έκρινα αναγκαίο να παρατεθούν και μερικά κεφάλαια που θα βοηθήσουν να κατανοηθεί περισσότερο η παρουσία του Γέροντος Ιωσήφ μέσα στον Ορθόδοξο Μοναχισμό και μάλιστα στην πιο αυθεντική του έκφραση. 

Τα κεφάλαια αυτά αφορούν τον Ορθόδοξο Ησυχασμό, την νοερά προσευχή και κάποια επί πλέον στοιχεία για την υπομονή, αφού με την αρετή αυτή ασχολείται περισσότερο ο π. Ιωσήφ στα σχετικά με τους πειρασμούς. [...] (από τα εισαγωγικά του π. Γεωργίου Τριανταφύλλου)

****

Αποσπάσματα  από το βιβλίο 

"Η αντιμετώπιση των πειρασμών κατά τη διδασκαλία του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού "

«Φάρμακα είναι, οι πειρασμοί και βότανα ιατρικά,

όπου θεραπεύουν τα πάθη τα φανερά

και τες αόρατες πληγές μας».[16]

Η ιδιαιτέρως τιμητική πρόταση της οργανωτικής επιτροπής να παρουσιάσω μία μικρή εισήγηση στο παρόν συνέδριο με την ιδιότητα του εφημερίου του χωριού που γεννήθηκε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, με βρίσκει διστακτικό και ανέτοιμο καθώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό για ένα τέτοιο εγχείρημα. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν θα τολμήσω να εκθέσω προσωπικές απόψεις, παρά μόνο θα προβάλω όσα από την μελέτη των θεοφόρων Επιστολών του Οσίου Γέροντος αποκόμισα και καρπώθηκα για δική μου ωφέλεια.

Προσπάθησα ως ταπεινός μαθητής του να εγκύψω στο σωζόμενο γραπτό έργο του και να μελετήσω τις Επιστολές του. Διαπίστωσα την αρτιότητα και το ύφος ενός θεοφόρου Πατρός και αισθάνθηκα δέος και συντριβή μπροστά στην προσωπικότητα του Αναστήματος αυτού της Ορθοδοξίας. Ιδιαίτερα μου προκάλεσαν ζωηρή αίσθηση και θαυμασμό οι συμβουλές του στο μεγάλο θέμα των πειρασμών που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλοι αντιμετωπίζουμε, και γι’ αυτό προτίμησα με το πάντα επίκαιρο αυτό θέμα να ασχοληθώ στην παρούσα εισήγηση. Οι θέσεις του Γέροντος Ιωσήφ αποπνέουν το άρωμα της εν Αγίω Πνεύματι πνευματικότητας και δεν έχουν καμμία σχέση με την κοσμική λογική αλλά εκφράζουν το Ευαγγέλιο του Χριστού βιωμένο και εφαρμοσμένο στην ζωή ενός Οσίου ανδρός.

Οι Επιστολές του Γέροντος Ιωσήφ

Σκοπός της συγγραφής των Επιστολών του, όπως σε πολλά σημεία ο ίδιος αποκαλύπτει, είναι η ωφέλεια του πλησίον. Έντονη η λαχτάρα και μεγάλος ο πόθος του να ωφεληθουν ψυχές: «ο εμός πόθος, η καύσις της εμής καρδίας… είναι πως να σωθούν ψυχαί· πως να προσφερθούν εις τον γλυκύτατον Ιησούν μας θυσίαι λογικαί».[17]

Γι’ αυτό: «τας νύκτας… αφού ο νους κουρασθή εις την ευχήν, γράφω ουκ ολίγας επιστολάς όπου πολλαχώς οι Χριστιανοί μου ζητούσιν ωφέλειαν».[18]

Το ύφος των Επιστολών του διακρίνεται για την απλότητα και την σαφήνειά του, πίσω όμως από την απλότητα της φράσεως αντιλαμβάνεται και ο πιο άγευστος της πνευματικής ζωής την δυνατή ψυχή του αποστολέα και το απροσμέτρητο πνευματικό της βάθος.

Ο λόγος του, συχνά απόλυτος και αποφθεγματικός, μεστός νοημάτων και Αγιοπνευματικής Χάριτος κυλά αβίαστα και σφραγίζει ανεξίτηλα. Ο Όσιος Γέροντας κινείται άνετα και φυσικά στον κόσμο μας αλλά και στα υπέρ φύσιν.

Η γλώσσα του πλουτισμένη με ιδιωματισμούς της ιδιαίτερης πατρίδας του (αρωτάω, Μαρουσώ, κ.λ.π.) με ιδιότυπη έκφραση και χρήση των λέξεων παίρνει ένα τελείως προσωπικό τόνο στην προσπάθειά του να μας κάνει κοινωνούς των εμπειριών του, να εκφράσει τα ανέκφραστα, γι’αυτό και το κείμενό του γίνεται γλωσσικά πολύτιμο για μας. Και ο ίδιος αναγκάζεται να δημιουργήσει λέξεις δικής του συνθέσεως και παρατηρούμε κάτι θαυμαστό: τον σχεδόν αγράμματο να μεταβάλλεται σε επιτυχημένο γλωσσοπλάστη.

Σε κάθε μία από τις Επιστολές του δεν δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε το γνήσιο πατερικό φρόνημα και την ακριβέστατη πατερική συνείδηση του συντάκτη. Όλες οι Επιστολές είναι αποστάγματα της πλούσιας βιωματικής του έμπειρίας. Καθώς αγωνίσθηκε τιτάνια να θεραπεύσει την ασθένεια της πεπτωκυίας φύσεώς του βίωσε προσωπικά τις ευαγγελικές αλήθειες και ως «διδακτός Θεού»[19] γίνεται εμπειρικός θεολόγος και διδάσκει απλανώς τα πνευματικά του τέκνα.

Χωρίς σπουδές και πτυχία Θεολογίας εκφράζει άνετα την πλούσια Αγιοπνευματική του εσωτερικότητα αφού διαθέτει τεράστια πνευματική εμπειρία και όπως ο ίδιος γράφει: «ο αληθής Μοναχός όταν εν τη υπακοή και τη ησυχία καθαρίση τας αισθήσεις… λαμβάνει χάριν και φωτισμόν γνώσεως… και βρύει θεολογίαν, όπου αν γράφουν τρεις δεν προλαμβάνουν το ρεύμα της χάριτος όπου βρυει κυματωδώς»[20]

Οι Επιστολές του Γέροντος Ιωσήφ απόσταγμα και καρπός της μαρτυρικής του μοναχικής ζωής καταδεικνύουν και χαρακτηρίζουν τον Όσιο Γέροντα ως απλανή πνευματικό οδηγό, θεοφώτιστο ασκητή, φιλοκαλικό Πατέρα, κεχαριτωμένο άνθρωπο και εγείρουν τον πόθο και τον ζήλο της μιμήσεως, κατά το δυνατόν, της δικής του ακραίας ζωής και πορείας για την απόκτηση των δωρεών του Αγίου Πνεύματος και την επίτευξη της σωτηρίας.

Η αναγκαιότητα των πειρασμών

Πολλές και ανεξιχνίαστες για την ανθρώπινη λογική είναι οι αιτίες που η Θεία Πρόνοια παραχωρεί πειρασμούς και δοκιμασίες στην ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο Όσιος Γέροντας φιλοσοφεί: «η ζωή του ανθρώπου… είναι με τας θλίψεις και τα βάσανα ζυμωμένη».

Θέλοντας να βοηθήσει τα πνευματικά του παιδιά στον αγώνα τους ο Γέροντας θεολογεί και προσφέρει μία ερμηνεία της παρουσίας των θλίψεων στην ζωή μας, ερμηνεία ξένη και απρόσιτη στην πτωχή κρίση του εμπαθούς ανθρώπου αλλά αρεστή στον Θεό: «οπόταν ημείς σφάλλωμεν είτε ολίγον, είτε πολύ, Εκείνος το βλέπει… ημείς νομίζομεν ότι πάσχομεν άδικα. Και όμως, όταν ταπεινωθώμεν τότε ανοίγονται οι οφθαλμοί της ψυχής μας και γνωρίζομεν ότι όσα κάμνει ο Κύριος είναι λίαν καλά».[21]

Σε πολλά σημεία των Επιστολών του ο Όσιος Γέροντας με τον διορατικό του οφθαλμό διαγνώνει την ψυχική ασθένεια του αποστολέα, επισημαίνει το πάθος, το αποκαλύπτει και προσφέρει τα ανάλογα φάρμακα: « Έχεις ματαιοδοξίαν πολλήν»[22], «Έχεις κενοδοξίαν πολλήν. Έχεις διά τον εαυτόν σου μεγάλην ιδέαν…νοσείς αγνωσίαν πολλήν, όπερ τίκτει την επαρσιν»[23], «τα όσα γράφεις παιδί μου, σου γίνονται, διότι δεν εχεις υπομονήν».[24] «Διατί αθυμείς; Διατί απελπίζεσαι;»[25], «αποτίναζε τον νυσταγμόν σου της ακηδίας».[26]

Στην γη της καρδιάς του μεταπτωτικού ανθρώπου υπάρχουν αγκάθια — τα ψυχοφθόρα πάθη — που χρειάζονται κόπο και πόνο και μακροχρόνια προσπάθεια για να ξερριζωθούν. Ο Πανάγαθος Θεός για να θεραπευθούμε ριζικά από τις εμπαθείς κλίσεις μας (θυμό και επιθυμία) παραχωρεί τους πειρασμούς σαν ένα μέσο καθαρισμού.

Ποικίλοι οι πειρασμοί ανάλογα με την αντοχή του ανθρώπου και την οικονομία του Θεού. Στους δυνατούς και τελείους επιτρέπει κάποτε να πειρασθούν από τους δαίμονες. Συνήθως όμως οι πειρασμοί έρχονται μέσω των συνανθρώπων μας — που γίνονται άθελά τους όργανα των πονηρών πνευμάτων – ή άλλοτε προέρχονται από την ίδια την εμπαθή φύση μας, όταν ζουμε χωρίς προσοχή και εγρήγορση.

Ο Όσιος Γέροντας μας προτρέπει άφοβα, με γενναίο φρόνημα και ανδρεία να περιμένουμε τους πειρασμούς. Και όταν έρθουν να τους δεχόμαστε με υπομονή και ευχαριστία ως ευεργεσία και επίσκεψη Θεού. Υπομένοντας τις δοκιμασίες που τυχόν θα μας συμβούν καθαριζόμαστε από τα κρυφά και φανερά μας πάθη μ’ ένα τρόπο που και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε καθώς βλέπουμε τώρα σκιωδώς «ως εν εσόπτρω και αινίγματι»[27] την κατάσταση της ψυχής μας και την Πρόνοια του Θεού: «ο άνθρωπος από μικρός αμαρτάνει… και δι’ ενός… δυστυχήματος, μιας μεγάλης ζημίας, συγχωρούνται όλα… και γίνεται διαμάντι από γυαλί όπου ήτον το πρότερον».[28]

Ειδικά για τις περιπτώσεις όπου ο διάβολος εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες και την άγνοια των συνανθρώπων μας τους χρησιμοποιεί για να μας προξενήσουν ζημία, ο Γέροντας Ιωσήφ μας συμβουλεύει να μην τους κατηγορούμε γι’ αυτό αλλά να δείχνουμε ανοχή και μακροθυμία: «διά να πολεμηθή… ο εγωισμός σου έστειλεν ένα ψύλλον — αυτόν τον μικρόν πειρασμόν — να σε τσιμπάη, να υπομένης· να σε ενοχλή, να μακροθυμής». Με τον τρόπο αυτό εξουδετερώνεται η δύναμη του σατανά: «φεύγει και αφήνει τον άνθρωπο ωσάν αρνάκι πράον και ήσυχον».[29]

Κάποιο από τα πνευματικά του παιδιά του παραπονέθηκε για τους πειρασμούς που υπέφερε. Εκείνος υπεύθυνα και θεοχαρίτωτα του δίνει την κατάλληλη απάντηση: «Λοιπόν μου γράφεις ότι έχεις πολλούς πειρασμούς. Αλλά με αυτούς, παιδί μου, μας γίνεται η κάθαρσις της ψυχής. Μέσα στάς θλίψεις, μέσα στους πειρασμούς, εκεί ευρίσκεται και η χάρις. Εκεί θα βρης τον γλυκύτατον Ιησούν».[30]

Σαφής και κατηγορηματικός ο λόγος του Οσίου ανοίγει νέους δρόμους και νέα προοπτική στην αντίληψη του θέματος: «όταν η δοκιμασία παρέλθη, πληρούσαι όλος χαράς… βλέπεις μυστήρια, όπου αδυνατεί γλώσσα να τα λαλήση. Και τότε πλέον διψάς, πότε πάλιν να έλθουν οι πειρασμοί, αφού ήδη εγνώρισες πόσην ωφέλειαν έχουν. Αυτός είναι ο δρόμος…»[31]. Είμαστε ευγνώμονες στον Γέροντα Ιωσήφ που με την πατρική του αγάπη τόσο σοφά και εύστοχα μας δείχνει τον δρόμο της πνευματικής ζωής. Δεν κρατά τον πολύτιμο μαργαρίτη, την γνώση και τον θείο φωτισμό που του χάρισε ο Αγαθός Θεός μόνο για τον εαυτό του αλλά πολλαπλασιάζει το τάλαντο οδηγώντας μας εις «νομάς σωτηρίους». Επιθυμώντας σφοδρά την πνευματική μας προκοπή μας παροτρύνει: «Ανδρίζου, ψυχή μου, να λέγης. Αυτός μόνον είναι ο πειρασμός… και μετά εν ημέραις πολλαίς θα έχης ειρήνην και χαράν και χάριν».[32]

Άβυσσος τα κρίματα, αψηλάφητη και ακατάληπτη η θέληση του Θεού για τον καθένα μας στην παρούσα ζωή. Εκείνο που μας απομένει είναι η υπομονή και η μακροθυμία στις θλίψεις και στους πειρασμούς που θα συναντήσουμε στον δρόμο της ζωής μας. Όταν διά των πειρασμών συντελεσθεί μέσα μας η επιθυμητή κάθαρση από τα ολέθρια πάθη που μας στερούν την θέα του Θεού, τότε θα κατανοήσουμε τον ευαγγελικό λόγο: «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». [33]

Τότε μέσα από αυτήν την θεώρηση των πειρασμών θα βρούμε την ανάπαυση και θα διακηρύξουμε μαζί με τον Γέροντα Ιωσήφ: «αι θλίψεις είναι χάρις και δώρον παρά Κυρίου… διότι «ον αγαπά παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν όν παραδέχεται»… χωρίς να το θέλετε ομολογείτε ότι εισάστε τέκνα εκλεκτά του Θεού… Θάρσει λοιπόν και χαίρε… ότι πολύ σας αγαπά ο Κύριος» [34]

Η αντιμετώπιση των πειρασμών

Ας δούμε τώρα τους τρόπους και τα όπλα που θα χρησιμοποιήσουμε στον πνευματικό μας αγώνα για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και νικηφόρα τις προσβολές των πειρασμών.

Και πάλι προσφεύγουμε στον χαρισματούχο λόγο του Οσίου Γέροντος ο οποίος μας καθοδηγεί: «Γνώθι σ’ αυτόν οτί είσαι μηδέν…». Η πρώτη προϋπόθεση για την επιτυχία του σκοπού μας είναι η καλή γνώση του εαυτού μας, των αδυναμιών, των παθών και των ελλείψεών μας. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε στην πραγματικότητα και όχι ποιοί νομίζουμε εμείς ότι είμαστε. Δυστυχώς πολλές φορές ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δούμε τα αρνητικά σημεία μας, καθώς ο καθένας μας θέλει να έχει μία θετική γνώμη για τον εαυτό του. Όμως χωρίς επίγνωση των αδυναμιών μας είναι αδύνατον να διορθωθούμε. Όποιος φοβάται να γνωρίσει τον εαυτό του βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και τους κατακρίνει. Ο εγωισμός δεν τον αφήνει να δει τα χαρίσματα των άλλων, αλλά μόνο τα ελαττώματά τους. Στον εαυτό του πάλι διακρίνει μόνο χαρίσματα και ποτέ ελαττώματα.

Όποιος όμως βλέπει τα σφάλματά του οδηγείται στην ταπείνωση. Ο ταπεινός άνθρωπος παίρνει πλούσια χάρη από τον Θεό, φωτίζεται ο εσωτερικός του κόσμος και έτσι διακρίνει τις αόρατες πριν πληγές του. Τότε αποκτά αληθινή επίγνωση του εαυτού του. Διαπιστώνει ότι όχι μόνο δεν είναι όπως τον θέλει ο Θεός, αλλά, αντίθετα, είναι ένα μηδενικό.

«…και εχε υπομονήν εις τους πειρασμούς, διά να απαλλαγής εξ’ αυτών». Διαπιστώνοντας ο άνθρωπος τις εμπαθείς κλίσεις του αν θελήσει με την βοήθεια του Θεού να θεραπεύσει τα πάθη του, θα έλθει οπωσδήποτε αντιμέτωπος με τους πειρασμούς. Τότε θα βεβαιωθεί ότι οι διάφοροι πειρασμοί γίνονται τα πιο αποτελεσματικά βότανα για την θεραπεία των κρυφών και φανερών παθών του διότι βαστάζοντάς τους ασκείται στην μακροθυμία, στην ανοχή, στην προσευχή και στην ελπίδα προς τον Θεό, και όλη αυτή η άσκηση και η προσπάθεια να υπομείνει τον πειρασμό τον καλλιεργούν μ’ ένα μυστικό αλλά και τόσο ριζικό τρόπο.

Ας μην λησμονούμε ότι ο κεκαθαρμένος από τα πάθη απολαμβάνει σε μεγάλο βαθμό την αγάπη του Θεού και την απλότητα και ελευθερία του λογισμού του. Τότε και ο σατανάς δεν μπορεί ν’ αποκτήσει δικαιώματα επάνω του, δεν βρίσκει τόπο μέσα του να σταθεί. Είθε όλοι μας ν’ απολαύσουμε αυτήν την ελευθερία, να γίνουμε ένα «λουλούδι ανέγγιχτο από κακό λογισμό», κατά τον λόγο του μακαριστού π. Μαρκέλλου Καρακαλληνού.

Μετά την πτώση καθώς όλοι έχουμε μέσα μας την ροπή προς την αμαρτία είναι αδύνατον να ζήσουμε έστω και μία ημέρα χωρίς να αμαρτήσουμε. Παρ’ όλα αυτά όμως είμαστε πλάσματα του Θεού, φέρουμε μέσα μας την πνοή του Θεού και ακόμη ο Πανάγαθος Θεός με την σταυρική Του θυσία μας έδωσε την δυνατότητα νικώντας τους πειρασμούς να γίνουμε θεοί κατά Χάριν. Αυτό που είναι Εκείνος στην φύση Του το δίνει και σ’ εμάς με την Χάρη Του. Γι’ αυτό είμαστε πανίσχυροι απέναντι στις επιθέσεις του εχθρού και στις πειρασμικές του ενέργειες. Ο Όσιος Γέροντας μας νουθετεί: «μνήσθιητι υιέ μου, ότι επλάσθης πηλός, αλλ’ είσαι και πνοή του Θεού… (όθεν) βιάσου να γίνης άξιος της δωρεάς του Θεού» [35]

Στον αγώνα της πνευματικής τελειώσεως που ο Όσιος Γέροντας μας καλεί ας προσέξουμε ιδιαιτέρως τις παροτρύνσεις του και τις βαθμίδες της πνευματικής ανόδου που με σαφήνεια μας υποδεικνύει: «Γνώθι σ ’ αυτόν (=γνώρισε τον εαυτό σου) ότι είσαι μηδέν και έχε υπομονήν εις τους πειρασμούς, διά να απαλλαγής εξ αυτών, και να γίνης θεός κατά χάριν διότι είσαι η πνοή, το εμφύσημα του Θεού»[36].

Συνεχίζεται…

Παραπομπές

15. Εισήγηση στο διήμερο μνήμης και τιμής για το Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή που πραγματοποιήθηκε στο Ιερό Προσκύνημα «Παναγία η  Εκατονταπυλιανή» στις 27 και 28 Μαΐου 2006.

16. Γέρων Ιωσήφ, Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας σελ. 129.

17. Έκφρασις…, σελ. 232.

18. Έκφρασις…, σελ. 29. Η επιθυμία του αυτή για καρποφορία του λόγου του Θεού ταυτίζεται με την ανάλογη επιθυμία του εθναποστόλου και ιερομάρτυρος Αγίου Κοσμά του Αιτωλού όπως εχει καταγραφεί στην πρώτη διδαχή του: « Αμή τι είναι η πλερωμή μου; Να καθίσετε από πέντε δέκα να συνομιλήσετε αυτά τα θεία νοήματα, να τα βάλετε μέσα εις την καρδίαν σας, διά να σας προξενήσουν την ζωήν την αιώνιον» (βλέπε Ιωάννου Μενούνου «Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές και Βιογραφία», Διδαχή Α1, στίχος 35, σελ. 140).

19. Ίω. ΣΤ’, 45.

20. Έκφρασις…, σελ. 19.

21. Έκφρασις…, σελ. 345-346.

22. Έκφρασις…, σελ. 70.

23. Έκφρασις…, σελ. 122.

24. Έκφρασις…, σελ. 64.

25. Έκφρασις…, σελ. 137.

26. Έκφρασις…, σελ. 189.

27. Α’ Κορ. ΙΓ, 12.

28. Έκφρασις…, σελ. 342.

29. Έπιστ. Ζ’, σελ. 64-65.

30. Έπιστ. ΛΖ’, σελ. 218.

31. Έκφρασις…, σελ. 248.

32. Έπιστ. ΚΓ, σελ. 143.

33. Ματθ. Ε΄, 8.

34. Επιστ. ΞΖ’, σελ. 350.

35. Επιστ. ΜΗ’, σελ. 282.

Πηγή: Πρωτ. Γεωργίου Τριανταφύλλου, Ο Άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Ο Νηπτικός Πατήρ και Διδάσκαλος (Ταπεινή αναφορά στη ζωή και στο έργο του), εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Θαψάνων Πάρου

****

ΚΡΙΤΙΚΗ

ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ

Θεολογική Σχολή

 Ο Κοσμήτωρ 18.5.2007

Αγαπητέ και σεβαστέ μου π. Γεώργιε την ευχή!

Ευχαριστώ για το νέο σας βιβλίο:  " Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ "

Το διεξήλθα με προσοχή. Σας συγχαίρω εκ καρδίας. εύγε!

Θα προξενήσετε μεγάλη ωφέλεια  στους αναγνώστες του βιβλίου.

Να έχετε την ευχή του Γέροντα και να συνεχίσετε επιτυχώς την ευλογημένη αυτή προσπάθειά σας.

Με τιμή και αγάπη

 εν Χριστώ

+πρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Γ)"Ο Αγιος Γέροντας Φιλόθεος ο Εν Πάρω - Άγγελος επίγειος άνθρωπος ουράνιος " 

του π. Γεωργίου Τριαντάφυλλου

**** ****

**** ****

ΚΡΙΤΙΚΕΣ 

i) Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος

έγραψε για το βιβλίο :Ο άγιος γέροντας Φιλόθεος ο Εν Πάρω - Άγγελος επίγειος άνθρωπος ουράνιος

Σας ευχαριστώ πολύ για την καλωσύνη και την ευγένεια πού είχατε να μου  προσφέρετε το βιβλίο με τον τίτλο: <<Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ Ο ΕΝ ΠΑΡΩ –ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ,ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΣ>>

Γνήσιος θεράπων των μυστηρίων του Θεού και διάκονος της σωτηρίας των ανθρώπων, η αγιασμένη μορφή του μακαριστού Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου εφανέρωσε  και φανερώνει τα μεγαλεία του Παντάνακτος Κυρίου. Χαρισματικός και ασκητικός, προσέφερε τα πάντα στους  συνανθρώπους του,τους οποίους άνεπαυε  με την έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης του, την αγαθότητα, τη μακροθυμία, την πραότητα, τις πνευματικές διδασκαλίες και την χριστομίμητη βιοτή  του.

Οι πνευματικές εμπειρίες και η παρακαταθήκη πού άφησε  εξακολουθούν να αποτελούν πολύτιμη πηγή και παράδειγμα πιστότητας στις επαγγελίες του Τρισάγιου Θεού, και παρέχουν μεγάλη  ωφέλεια και στις σύγχρονες γενεές.

Εύχομαι ο Δομήτωρ Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να σας ευλογεί, να σας ενισχύει παντιοτρόπως  με την πανσθενουργό Χάρη Του, και να σας αξιώνει της χαράς και της απολαύσεως των δωρεών του Πανάγιου Πνεύματος.

Μετ’ευχών διαπύρων

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος

+Χριστόδουλος

Εν Αθήναις  2 Δεκεμβρίου 2005 

****

ii) Έχω μπροστά μου το ενδιαφέρον βιβλίο, πού αναφέρεται στον σύγχρονο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο. Θα το παρουσιάσω, γιατί πιστεύω ότι στη δύσκολη εποχή μας, χρειάζεται να προβάλλονται οι ταπεινοί και όσιοι Γέροντες.

Το παράδειγμα τους είναι φωτεινό και πρέπει όλοι οι καλοπροαίρετοι, χριστιανοί να παίρνουν δύναμη και να συνεχίζουν τον πνευματικό τους αγώνα.

<< Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ Ο ΕΝ ΠΑΡΩ-Άγγελος Επίγειος. Άνθρωπος Ουράνιος>>

 του Πρωτ. Γεωργίου Τριαντάφυλλου

Έκδοση του Ι. Ησυχ. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης,2005

Πρόκειται για ένα ωραίο κι ευκολοδιάβαστο βιβλίο, το οποίο παρουσιάζει τη μορφή του Γέροντα όπως ήταν, χωρίς υπερβολές και μυθικά στοιχεία. Είναι μιά βιβλιογραφία, πού περιέχει πολλά διδακτικά και ωφέλιμα. Ο συγγραφέας, πνευματικό  τέκνο του Γέροντα, έγραψε με αγάπη και φόβο Θεού και χωρίς ο ίδιος να καταλάβει, μας απεκάλυψε και το συγγραφικό του ταλέντο. Δεν υπερβάλλω. Διάβασα το βιβλίο την ίδια μέρα, που το έλαβα. Καμμιά σελίδα  δεν μου προκάλεσε ραθυμία. Το άνοιξα, το διάβασα κι ευχαριστήθηκα. Συγχαίρω τον έν Χριστώ αδελφό π. Γεώργιο και του εύχομαι να συνεχίσει να γράφει, γιατί μπορεί.

Από το ωραίο βιβλίο μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα, που αναφέρεται στην προσευχή του Γέροντα Φιλοθέου:

<<Σε δύσκολες εθνικές ή εκκλησιαστικές στιγμές ο Ναός των Αγίων Πάντων, στην κορυφή του ομώνυμου βουνού, ήταν το αγαπημένο του  καταφύγιο.

Εκεί με ένταση αναζητούσε τη θεία βοήθεια. Βρίσκοντας εκεί την απαραίτητη μοναξιά και ησυχία επικοινωνούσε απερίσπαστα με τον Θεό επικαλούμενος τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των Αγίων. Ώρες ολόκληρες στεκόταν προσευχόμενος στο ίδιο μέρος, μπροστά στην Ωραία Πύλη. Στην ησυχία των νυχτερινών ωρών ήταν <<μόνος, καθ’ εαυτόν έν  ησυχία ομιλών τω Θεώ ταις  τε  απαύστοις προσευχαίς και τη προς Θεόν εγγύτητι>>

Η ανάπαυσή του ήταν ελάχιστη. Μόνον όσο απαιτούσε το ταλαιπωρημένο από τα γηρατειά και την άσκηση σώμα του. Κάνοντας ασταμάτητα τις μικρές μετάνοιες ζητούσε με λυγμούς την θεία συνδρομή. Στην γαλήνη της νύχτας οι στεναγμοί του ακούγονταν μέχρι έξω. Δεν σταματούσε, αν δεν έπαιρνε την απάντηση του ουρανού, Την λύση σε κάποιο δύσκολο  και σοβαρό πρόβλημα. Την άνωθεν πληροφορία ότι έχει την συγκατάθεση του Θεού σε κάποια ενέργεια του>>(σελ43-44)

πρωτ.Διονύσιος Τάτσης