ΡΟΥΛΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ "ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΘΡΕΨΑΜΕ " Ποιητική Συλλογή

Ρούλα Τριανταφύλλου - Πληγές που θρέψαμε

Είδος - Ποιητική Συλλογή 

Εκδόσεις - Διάνυσμα 

ISBN 978-618-82188-0-2

σελίδες 72

διαστάσεις 12 Χ 17 εκατοστά

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

«Αντέχω γιατί είμαι ελεύθερη σ’ έναν στίχο»

1)«Μαύρο μου κύμα η ελπίδα
κι ο έρωτας μετέωρος καλπασμός.
Καράβι χάρτινο η ψυχή
με το κατάρτι μεσίστιο.
Στο βάθος ένας άνεμος,
μέτοικος μεσημβρινός».

2)ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ

Η παράσταση στήθηκε

Απαίτησαν τους ρόλους σωστά να παίξουν

Πρωταγωνιστές; Κομπάρσοι

Θεατές; Θεατρίνοι

Εν απουσία ο σκηνοθέτης.

3)ΡΩΓΜΕΣ

Ώρες ναυαγισμένες του κόσμου οι σιωπές

Μέρες κουρελιασμένες φώναζαν:

«Ένα ποτάμι ακολουθεί… ένα ποτάμι».

Στην όχθη του θυμήθηκα δυο ρωγμές

του ήλιου χέρια που δεν πρόλαβαν.

Νύχτας αλμυρό νεφέλωμα

σε δέντρου εκατοχρονίτικου σκιά

αποκοιμήθηκα…

4)ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΘΛΙΟΥ ΡΟΛΟΥ

Μήνας Σεπτέμβρης

Το μεγάλο ρολόι στον τοίχο δείχνει 5:48’.

Πέρα στον ορίζοντα πύρινες καμπύλες

διαγράφουν τα βουνά.

Σε λίγο θα ξημερώσει.

Το λευκό σπίτι θα λουστεί και πάλι στο φως,

στα χρώματα του ήλιου.

Εκείνη θ’ αφήσει κλειστά τα παράθυρα.

Κανένας ήλιος δεν θα ζεστάνει τα τραύματα της νύχτας

Κανένας δεν θα επουλώσει τις πληγές

Έτσι κι αλλιώς, ψηλά στον ουρανό σύννεφα ταξιδευτές

με πέπλα θα τον καλύψουν -σαν έναν παράνομο εραστή.

Μπροστά στον καθρέφτη χαμογελά,

χορεύει, ξεγελά τον εαυτό της χρόνια

Κατά γράμμα τηρεί σενάριο άθλιου έργου,

που εκείνος σκηνοθέτησε.

Ένας μονόλογος και βουβοί λυγμοί διαπερνούν τους τοίχους.

Σήμερα θα συντρίψει τα είδωλα,

τον καθρέφτη,

το πρόσωπο δανεισμένο από τ’ αγάλματα. 

Στις ευθείες γωνίες σπάζουν τα συναισθήματα φτερά πεταλούδας

Τέρμα στη διαδρομή της αιώνιας αναμονής

Μήνας Σεπτέμβρης

Το μεγάλο ρολόι στον τοίχο δείχνει 5:48’.

Δεν την νοιάζει πια η θέση του ήλιου

Σε λίγο θα νυχτώσει

Μαζί με τη νύχτα θα ’ρθει κι ο θάνατος,

φορώντας τη μάσκα σκηνοθέτη ενός άθλιου έργου

5)ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ

Τη δυστυχία έκρυψε σε ύπνο εφιαλτικό

-ίδιο μ’ αυτόν που στέλνουν οι Ερινύες-

Η μορφή του άλικο περίγραμμα νύχτας

Σαν μέταλλο οξειδωμένο στάζει της καρδιάς αίμα

Τον παρασέρνουν αναμνήσεις, τραγούδια των Σει­ρήνων

Ο νόστος απ΄τη μια κι απ’την άλλη εσύ,

Λωτοφάγος που ξέχασες

Και στη μέση αυτός να συνθλίβεται

Κούρσεψε τον χρόνο σε πεδίο μάχης

Σαν χορός μεταμφιεσμένων

θεοί και δαίμονες,

ρούχα και μάσκες όμοια

Συμπληγάδες που κλείνουν μέσα τους το θάνατο.

6)ΤΟ ΡΟΛΟΙ

Μπορώ να πω έμαθα τον κόσμο, πριν συλλαβίσω

Με μπέρδευαν το Ρω, το Δέλτα

Κι αν τη ζωή ονομάσω αλφαβητάρι,

ακόμα με μπερδεύει στις λέξεις

Στο πριν στο μετά στο σήμερα.

Το τώρα των ανθρώπων

λόγια που γίνονται καρφιά και μαχαίρια.

Δεν στάθηκα πολύ στο άλφα,

τα λόγια σταματούν σ’ ένα απλό ωμέγα.

7)ΜΕΤΡΗΣΑ

Μέτρησα τους ήχους της σιωπής,

κραυγές που σημάδεψαν τον ήλιο.

Σ’ αρχαίο καράβι

-δυο κομμάτια, δυο στίχοι-

χαράχτηκε η μνήμη στην πλώρη.

Γεννήθηκα γη λησμονημένη,

τυλιγμένη στου χρόνου τη σκόνη.

Σε βιβλίο παλιό εικόνες παιδικές

Λεμονανθοί.

Ζωγραφισμένος με νερομπογιές

ο δικός μου ουρανός ξεθωριασμένο γαλάζιο

Κι ας αγνάντευα με μάτια αθώα

των ονείρων τον κόσμο…

8 )ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Μη με πονάς άλλο καρδιά,
κράτα ένα ψέμα
για το τέλος.

Ρούλα Τριανταφύλλου

<<Πληγές που θρέψαμε>>Εκδόσεις Διάνυσμα,2015

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η Ρούλα Τριανταφύλλου,γεννήθηκε  στην Αμαλιάδα Ηλείας όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της. Έχει ειδικευτεί  στις νέες τεχνολογίες. 

Από το 1985 ζει μόνιμα στις Λεύκες Πάρου.

Ποιήματα και αφηγήματά της έχουν δημοσιευτεί  στο λογοτεχνικό περιοδικό: "Παριανά "του Νίκου Αλιπράντη  κ.α. 

Τον  Οκτώβριο του 2014 έλαβε το Γ’ Βραβείο ανομοιοκατάληκτης λυρικής ποίησης με το ποίημα: "Αυλαία "  - "Λογοτεχνικός διαγωνισμός: Σικελιανά 2014 " 

Το 2013 εξέδωσε το βιβλίο  Ματιές της ζωής από το κέντρο του Αιγαίου 

Τον Σεπτέμβριο του 2015 εξέδωσε  την δεύτερη ποιητική συλλογή:

 "Πληγές που θρέψαμε "  Σε  E-book   και έντυπη  έκδοση. Εκδόσεις Διάνυσμα 2015-Σειρά:Ποιητικά Διανύσματα.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

i) Οι λέξεις περνούν σαν τα περιστέρια, ή τους γλάρους πάνω απ’ τα κεφάλια μας και η ποιήτρια διαλέγει να ανοίξει δρόμο έκφρασης, δρόμο μιας κοινής συναισθηματικής κατανόησης. Δεν παίρνουμε τοις μετρητοίς τα όσα λέγονται, έτσι κι αλλιώς οι λέξεις είναι κύμβαλα αλαλάζοντα, χαλίκια που λάμπουν στις αμμουδιές, η ποίηση απευθύνεται στο μυαλό της ψυχής και τα λόγια είναι για να ξυπνήσουν από τη νάρκη κρυμμένες αγωνίες και φοβισμένα όνειρα. Αλλού είναι το βάθος, αλλού η ουσία. Εντυπωσιάζει με την ευρηματικότητα των φράσεων. Εξορκίζει τη θλίψη και τη μοναξιά, φωνάζοντάς τις με τα μικρά τους ονόματα, ανοίγοντας έτσι παράθυρο για τη χαρά. «Ο τοίχος έπεσε//το δωμάτιο πλημμύρισε φως». Διαρκώς ταξιδεύει, άνεμοι και κύματα έχουν συνωμοτήσει «Καράβι χάρτινο η ψυχή// με το κατάρτι μεσίστιο». Διαρκώς φεύγει «Σαν κύμα φεύγεις». Αν μιλά για το θάνατο, είναι γιατί θέλει πλημμύρα ζωής, αν μιλά για το σκότος είναι γιατί επιθυμεί φως. Μέσα στην απόγνωση ανοίγεται ουρανός αναστάσιμος.

 Χρίστος Γεωργούσης

Συγγραφέας

 ii) Οι Πληγές που θρέψαμε της ποιήτριας Ρούλας Τριανταφύλλου, είναι οι πληγές όλων μας. Είναι οι πληγές που στιγμάτισαν τις ζωές μας, από την μικρή ηλικία μέχρι και τον χρόνο που ζούμε. Μέσα από τους στίχους της συλλογής, συμπάσχουμε με τις αγωνίες, τους πόνους, την αστείρευτη μοναξιά, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, στο παρελθόν και στο παρόν.

Οι πληγές που θρέψαμε είναι μια ολοκληρωμένη συλλογή που δείχνει πολλές φορές ότι η ποιήτρια κουβαλώντας τον δικό της σταυρό έχει εγκλωβιστεί μέσα σε συγγενείς εξαρτήσεις. Υπάρχουν προσπάθειες λύτρωσης όμως η σημαντικότερη προσπάθεια είναι αυτή που προσδιορίζεται και επισημαίνεται μέσα από την γραφή, μέσα από το παιχνίδι των λέξεων.

Θαρρώ όμως, πως μέσα από τις νωπές ή ξεραμένες στάχτες, η καταφυγή στη ποίηση αποτελεί και την μόνη διέξοδο, να υψώσει το ανάστημά της σε ένα κόσμο που την αποδέχεται, σε ένα κόσμο που έμαθε να ζει με τον δικό της ευαίσθητο τρόπο.

Τελειώνοντας την σύντομη αναφορά στην Ποιητική Συλλογή της κας Ρούλας Τριανταφύλλου, δεν μπορώ παρά να   πω πως η ποιήτρια στέκεται επάξια και με σιγουριά στο μετερίζι της ποίησης.

Δημήτριος Γκόγκας

Ποιητής

iii) ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ

ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ

ΤΗΣ

ΡΟΥΛΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

«ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΘΡΕΨΑΜΕ»

του Αντώνη Περδικούλη

Ο πόνος λαμπροφορεμένος διατρέχει ολόκληρο το σώμα της ποιητικής οικοδομής της Ρούλας Τρια­νταφύλλου

 ( Η ποιήτρια γεννήθηκε στην Αμαλιάδα Ηλείας).

Ο θάνατος λές και ασάλευτος βράχος ριζώνει πεισμα­τικά στον ρέοντα Λόγο της και δυσκολεύεται να απο­κολληθεί. Μέσα από πρόσωπα ανθρώπων και δίπλα σε χαώδεις γκρεμνούς τρέχει ασθμαίνοντας η ζωή που περνά. Ένας ανασασμός βαρύς,γέννημα της Μοίρας που έστειλε την Κλωθώ να της γράψει τα άγνωστα.... Πένθιμος ασπασμός στην γλυκιά μνήμη, μέσα στην πηχτή σιωπή που επιβάλλεται αστραπηφόρα.

Η Λέξη στην γραφή της Ρ.Τ. φέρει στεφάνι ακάνθινο και αιματώνει το χαρτί. Όπου κι αν την αγγίξεις σε πονά, σε ξεκουφαίνει από κραυγές!!..

« .κραυγή μαρμαρωμένη στη σιωπή …..και ο γαρμπής αμείλικτος…..το τοπίο νεκρή φύση..»

Της ψυχής το σακί γεμάτο και βαρύ, προδρομίζει το αγγελόκρουσμα:

«..μη με πονάς άλλο καρδιά, κράτα κι ένα ψέμα για το τέλος..»

Δεν ανθοφορεί η άνοιξη και το καλοκαίρι ερημικό. Ακατοίκητο τοπίο. Απογυμνωμένο, σαν την ψυχή που ο καθρέφτης των λέξεων μας αποκαλύπτει. Αυτή η εμμονική έλξη στον θάνατο, δηλαδή στο μαύρο και ασύλληπτο χώρο της ανυπαρξίας, δεν μπορεί παρά να πηγάζει από ασύλληπτο και κυρίαρχο Πόνο.

« ..κανένας ήλιος δεν θα ζεστάνει τα τραύματα της νύχτας..», ένας στίχος που ομοιάζει με αφορισμό ή στην καλύτερη εκδοχή με απέλπιδα πνοή που παρα­δίνεται... Προχωρώντας η βουβαμάρα του θανάτου θα σκεπάσει μάτια, χείλη, χαμογέλια. .Επιβάλλεται ακαταμάχητα:

«..μην απορείς με την πίκρα που νιώθεις στο στόμα..»

Για να εισβάλλει η ποιήτρια στην θάλασσα της Χί­μαιρας, εκεί που μήτε τόπος,μήτε χαρά,μήτε κανάλι ευτυχίας πνέει,παρά η νηνεμία της Ουτοπίας:

«..στ’ αθεμέλιωτα σπίτια δεν ριζώνουν ελπίδες..» 

Μια μακρόσυρτη μελαγχολία έχει εμφιλοχωρήσει στην πονεμένη γραφή της Ρούλας Τριανταφύλλου και τούτο διαλάμπει στους εξομολογητικούς της τόνους. Η οδυνηρή κι αιμορροούσα νοσταλγία θαμπώνει κάθε εικόνα μιας αγέννητης ευτυχίας:

« ..ο νόστος από΄ τη μια ,κι απ’ την άλλη εσύ. Λωτο­φάγος που ξέχασες..»

Ό, τι καταρρακώνει την ποιήτρια πιο πολύ είναι η αδικία των ανθρώπων, η μικροψυχία, τα προσωπεία, η περισσεύουσα υποκρισία. Δεν νοεί μια κοινωνία ανθρώπων τόσο αγέλαστη, άτεγκτη , ανέραστη. Γι’ αυτό προτιμά να αυτοεξορίζεται στο νοερό κελί της ιδεατής χαράς της:

« ..εκ γενετής αυτοεξόριστοι σκαλίζουμε σκοτάδια , να δούμε το άπειρο..»

Πίσω απ΄το παράθυρο της αναχωρήτριας.. παραβγαί­νουν στην ομορφιά τα πιο ελεύθερα στοιχεία:

«..ζωγραφισμένος με νερομπογιές ο δικός μου ουρα­νός,ξεθωριασμένο γαλάζιο..»

Όμως μέσα σε όλο αυτό το μούχρωμα, να’ σου και ξεπετάγονται ηλιαχτίδες χαμόγελου, ακούγονται

ξεπηδώντας τα θραύσματα μιας φωτεινής θεοδοσί­ας—πρόσκαιρα μάλλον;

«..ο τοίχος έπεσε, το δωμάτιο πλημμύρισε φως..»,βλέπουμε τους στίχους ωραιότροπους και με τόση συμβολική αλληγορία να μεταβάλλουν την ατμό­σφαιρα, κάνοντας την ίδια την ποιήτρια να εξανίστα­ται μέσα σε μοτίβο μιας πολυπόθητης ρέμβης…Εδώ όλα τα στοιχεία,ήλιος, αέρας,ουρανός συγχωνεύονται σε μια δύναμη, αυτή που είναι και το πρώτο ζητού­μενο στην Ποίηση,στην Συγκίνηση,η οποία ανακινεί τα εσώψυχα..

Έχω μελετήσει με προσοχή όλες τις ποιητικές κατα­θέσεις της Ρ.Τ. έως τα τώρα. Τολμώ να πώ σήμερα ότι η γραφή της έχει ωριμάσει συγκριτικά με τις προη­γούμενες, αναβαθμίστηκε ως εύρημα ποιοτικό, γιατί προφανέστατα διήλθε μέσα από φωτιά και σίδερο, δοκιμάστηκε, σφυρηλατήθηκε με έντονα βιώματα, πολλά διαβάσματα και ακόμη περισσότερη άσκηση, αφαιρέθηκαν πολλά περιττά ,για να αναδυθεί πιά μια Ποίηση εξόχως ρεαλιστική, αλλά και συμβολιστική, με το διάδημα της καθαρής κι ενίοτε ελλειπτικής γραφής.. Ιδού ένας στίχος που διασφαλίζει την πε­ποίθησή μου αυτή:

« ..Ναούς χτίζω, τα λάβαρά μου καίω, αρνητής και λάτρης γίνομαι..»

H Ρ. T. έχει το αισθητήριο της ποιητικής ευαισθησίας σε υπερθετικό βαθμό. Η ποιητική της ασκητική είναι εμποτισμένη στον πόνο, αλλά και στον έρωτα, και όπως συνήθιζε να λέει ο πρωτοκορυφαίος Νεοέλληνας ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης , «,,ένας ποιητής γράφει αληθινά και ωραία όταν είναι είτε πολύ πονεμένος είτε πολύ ερωτευμένος..» ( Ο Διάπλους του Καθρέφτη).

Άφησα επίτηδες για το τέλος το ποίημα ΧΡΟΝΟΣ, το οποίο μου άρεσε περισσότερο όλων και αβίαστα μπορώ να το χαρακτηρίσω ως θεσπέσιο δείγμα της καθαρής προσωπικής λυρικής γραφής της Ρούλας Τριανταφύλλου. Εξηγούμαι:

Oι προσωποποιήσεις αναδεικνύουν μιαν αίσθηση ζω­γραφικής αναπαράστασης. Το επίθετο λειτουργεί ζωηφόρα, σα να ιερουργεί το όλο ποίημα. Τα ουσι­αστικά-υποκείμενα οριοθετούν την κατεύθυνση του ποιητικού ενστίκτου. Μια πειθαρχία μελωδικότητας είναι φανερή, ένας ρυθμός που κάνει τον στίχο ευλύ­γιστο , σαν χρυσαυγές φωταγώγημα. Επίσης αξιο­σημείωτη είναι η μετρική τεχνική του ποιήματος. Αν πάλι επιχειρήσει κανείς να κάνει ηχηρή ανάγνωση του ποιήματος---στην ηχηρή ανάγνωση το κάθε ποίημα

 αναμετριέται με το έχει του---τότε θα αισθανθεί, δίχως να χρειάζεται να εξηγήσει άλλο την ομορφιά αυτή και την καθαρότητα των Λέξεων για τα οποία μιλώ. Ιδού, παραθέτω ολόκληρο το ποίημα για να το χαρεί και ο αναγνώστης;

« Αμείλικτος χρόνος……Ξέφρενος καβαλάρης

Αλίμενη θάλασσα……Αθώρητος βαρκάρης

Μοίρα ορίζει…………. Πέτρινη ανάσα

Άγνωρη γη……………..Άμορφη όψη

Θανάτου ανερμήνευτη……..»

Στο πλατύ το αλώνι της ευγενεστέρας των Τεχνών, της Ποίησης, όπου η ευλογία και η κατάρα συναντώνται πολλές φορές, όπου ο έρωτας κι ο θάνατος κονταρο-

χτυπιούνται ανελέητα, σε αυτό το αλώνι της ατέ­λειωτης δημιουργίας, όπου η Ποίηση μεγαλώνει χωρίς να γερνά, η Ρούλα Τριανταφύλλου έχει τις αντέννες της γερές ώστε να συλλαμβάνει πάντα την καλύτερη γύρη των ανθών της έμπνευσης.

Οι ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΘΡΕΨΑΜΕ είναι καρπός βιωμά­των και παθών, έργο λυρικό πρωτίστως , αλλά ως το μεδούλι του τραγικό, κατακοσμούμενο από μουσικές και χρώματα που μπορούν να ερμηνευτούν ως βαθύς λυγμός.

 Μακρυνός απ’ τη μία, ωστόσο συγκαιρινός και ζω­ντανός ο Κώστας Καρυωτάκης είναι παρών, σα να διαλαλεί κι εκείνος μαζί με την ποιήτρια τον εύψυχο στίχο της:

«..νύχτα που αργεί να ξημερώσει η ζωή..»˟

1˟ το ίδιο σκεφτόταν κι ο Καρυωτάκης όταν έγραφε το ποίημά του ΝΥΧΤΑ, της συλλογής Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, 1919: «..είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.»

Αντώνης Περδικούλης

Ποιητής, Δοκιμιογράφος

Αύγουστος 2015

iv) *Γράφει η Νικολέττα Ψαθά

Η δεύτερη συλλογή της Ρούλας Τριανταφύλλου έρχεται να προσθέσει πάνω στο ποιητικό σύμπαν που οικοδόμησε με την πρώτη της - Ματιές της ζωής από το κέντρο του Αιγαίου, 2013. Ήδη από τον τίτλο καταλαβαίνουμε την αντιφατικότητα που εκφράζει• μια αντιφατικότητα όμοια με τη φύση της πολύχρωμης ζωής. Τίποτα εδώ δεν είναι μαύρο-άσπρο και δεν αντιμετωπίζεται απλοϊκά, είτε στον χώρο, είτε στον χρόνο της λυρικής γραφή της. Ο πόνος κι ο έρωτας εκφρασμένα σε μια πλειάδα αποχρώσεων δίνουν τον τόνο της ώριμης αυτής συλλογής που επιχειρεί ν' αγγίξει τη μνήμη, ανοίγοντας όμως πληγές. Το εκκρεμές του παρελθόντος και του μέλλοντος, της μνήμης ή της λήθης, της ελπίδας ή της απαισιοδοξίας, σχηματίζει τον χάρτη πάνω στον οποίο θα περιηγηθεί κάποιος διαβάζοντας τα ποιήματα της Ρούλας Τριανταφύλλου και σ' αυτήν την ενδιαφέρουσα και -τολμώ να πω- ταξιδιωτική εμπειρία στον χρόνο της περιήγησης ανάμεσα στους στίχους, ο αναγνώστης θα θρέψει τις πληγές του και μέσω της τέχνης. Τα όνειρα, οι ελπίδες, τα ψέμματα, οι αλήθειες, το πάντα, το τίποτα και το τώρα που στέκεται ως παρατηρητής, θεμελιώνουν έναν κόσμο υπαρξιακό, έναν υπαρξισμό που συμπληρώνεται αριστοτεχνικά από την πολλαπλή ερμηνεία των συμβόλων που χρησιμοποιεί η ποιήτρια. Η μοναξιά της νύχτας φαίνεται να είναι το καταλληλότερο όχημα για την περιήγηση της ποιήτριας στα μονοπάτια της ψυχής της. Τότε είναι που η σιωπή, η συνεχής και ατέρμονη σιωπή των χρόνων, γίνεται κραυγή που σπάει την ψυχή σε θραύσματα. Αυτά της ψυχής τα θραύσματα είναι που καταθέτει εδώ η ποιήτρια ως τα κομμάτια της συλλογής. Ενώ τα όνειρα είναι το όχημα μέσω των οποίων αναπολεί τα περασμένα και ελπίζει για τα ερχόμενα μ' ένα άρωμα αγάπης προς τον συνάνθρωπο να διατρέχει τη γραφή της. Ο αναγνώστης θα βρει στη συλλογή της Ρούλας Τριανταφύλλου όλα όσα ο ίδιος ήθελε να εκφράσει. Αυτή είναι και η λειτουργεία της τέχνης και ο στόχος της, κάτι που φαίνεται να πετυχαίνει και με το παραπάνω η ποιήτρια.

*Κριτικός και επιμελήτρια κειμένων των Εκδόσεων Διάνυσμα