Santina Konstantinidou " Έγινες …"

Έγινες ένα μαύρο τριαντάφυλλο .
Με κόκκινα αγκάθια .
Ξυράφια

Έγινες ο απόηχος ενός καταστρεπτικού τυφώνα .
Η καλοκαιρινή βροχή στο φωταγωγό .
Το κλάμα ενός εγκαταλειμμένου παιδιού .
Σπίτι χωρίς παράθυρα έγινες .
Στρογγυλό αποπνικτικό δωμάτιο .
Σε φοβήθηκαν οι νυχτερινοί μου εφιάλτες .
Η αποξένωση έγινες .
Η νεκρή τηλεφωνική γραμμή .
Το μαχαίρι στα ματωμένα μου σωθικά .
Μοναχικός , σιωπηλός , λυγμός έγινες .

Έγινες το μετέωρο της άγνοιας μοιρολόι .
Κατακόκκινο γεράνι ολομόναχο στην αυλή .
Εκείνο το σημάδι στο γόνατο μου που με πονούσε από παιδί .
Το μπαλόνι που μου πήρε ο αέρας .
Τα πέδιλα μου τα αποξεχασμένα στη παραλία .

Έγινες εκείνο το παραμύθι που πάντα με τρομοκρατούσε .
Η φρίκη από το νυχτερινό δελτίο ειδήσεων .
Η σιωπή , ο πόθος ο αέναος .
Το ρημαγμένο απόγευμα του πληγωμένου μου « εγώ »
Το χτές .
Ο αποχαιρετισμός σε λιμάνια και σταθμούς .

Έγινες η μοναξιά των μεταναστών .
Το τσαλακωμένο απόκομμα της συναυλίας .
Σκοτεινός θάλαμος έγινες .
Φόβος .
Ανικανοποίητο .
Πόθος αργός , βασανιστικός .
Πάθος με συρματόπλεγμα .
Ναρκοπέδιο .
Πεδίο βολής .
Αποχαιρετισμός .
Αυτό . . . έγινες . . .
Ο πόνος . . . ο αφόρητος .

©Santina Konstantinidou