ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ " ΠΟΙΗΜΑΤΑ "

Ξύπνησα στη νοσταλγία
της αγκαλιάς σου.
Μ ένα φιλί κι ένα τραγούδι
μαγικών αισθήσεων.
Ζωντάνεψαν δύο λευκά πουλιά
και πέταξαν στα βλέφαρα σου επάνω.
Το χάδι σου πιρόγα σε ατίθασα
νερά.
Σε έδεσα με ασημένια κορδέλα.
Τα δάχτυλά σου βάπτισα
σε κρίνου αρώματα.
Μικρέ αγαπημένε εραστή,
ας ταξιδέψουμε πάνω σε πέταλα
ανθισμένης λεμονιάς.
Μας περιμένει ο έρωτας.

Μαρία Νικολάου

Στο κορμί σου λικνίζομαι.
Μέδουσα κόκκινων αισθήσεων
χορεύω σε ρυθμό μιας μεταξένιας ηδονής.
Ρίχνω αγκίστρι στο φιλί σου.
Μικρέ κι ανύποπτε έρωτα.
Στους ζεστούς υγρότοπους του κορμιού μου, ανιχνεύω το αθώο σου 

άγγιγμα.
Να σιωπάς καθώς κλείνεις τα μάτια.
Μια ανάσα αρκεί, για να κάψει τον έρωτα...

Μαρία Νικολάου

Έγινα δάκρυ
κι έσταξα στη χούφτα μου μια στάλα,
τόσο που να με βρει η Άνοιξη βρεγμένη , και να ζηλέψουν
τα μικρά σπουργίτια.
Δυο λέξεις, μικρό τιτίβισμα 
στο ράμφος να κεντήσω,
να βγει το " σ' αγαπώ " δαντέλα στολισμένη.
Κι όπως στα δάχτυλα θα ρέει διάφανο νερό,
βάρκα θα κάνω τα δυο βλέφαρα
να ταξιδέψω στων ονείρων σου
τα πέλαγα
βαθιά στο μπλε τους, να ποτίσω
λευκανθούς...

Μαρία Νικολάου

Θέλω να ορκιστώ
στα μάτια σου,
πως το φεγγάρι
με φλερτάρει κάθε βράδυ.
Μα εγώ αγάπη μου
θωρώ μονάχα τη δική σου
λάμψη.
Γίνομαι του φιλιού σου
ιερόδουλη,
και όπως γέρνω δίπλα σου
μέλι ποτίζω ηδονές
κι αισθήματα.
Λυπήσου με...
Στο κόκκινο του πάθους σου
αφήνομαι....

Μαρία Νικολάου

Τα μαλλιά σου...τι απαλά που ήταν αγάπη μου.
Τα χείλη σου τόσο πολύ ζεστά...
Το κορμί σου, ένα αστείρευτο πάθος.
Θυμάμαι... Πόσα πολλά θυμάμαι...
Τώρα φορώ ένα μαύρο πουλόβερ.
Προσπαθώ να ζεσταθώ και δεν με πλησιάζει ο ήλιος.
Φαίνεται αγριεύεται με τούτο το σκούρο χρώμα.
Αγαπημένε...
Μια τέτοια αγάπη πως έφτασε σε τέτοια μοναξιά...
Δεν έχω λέξεις άλλες να πληγώσω.
Θυμάσαι τι σου είχα πει;
Μονάχα μια στιγμή της μέρας αν με σκέφτεσαι μου αρκεί για ν αναπνέω...

Μαρία Νικολάου

Marius Markowski - art

Ανασηκώνομαι στις μύτες
να μην ξυπνήσω τα μάτια σου.
Φιλώ τα σκούρα σου βλέφαρα και τυλίγω το σώμα μου με τ άρωμά σου.
Σε κοιτάζω που ονειρεύεσαι, και αφήνω ένα λευκό τριαντάφυλλο στο μαξιλάρι.
Είναι η στιγμή που μοιάζεις με παιδί.
Ξαπλώσω πάλι δίπλα σου,
και παίρνω απ τη ζέστη σου.
Άνεμος μικρός η ανάσα σου αρωματίζει τα χείλη μου που αγγίζουν τα δικά σου.
Δεν σε ξυπνώ.
Θα μείνω λίγο ακόμη στον Παράδεισο, γιατί άγγελλε μου όταν ξυπνήσεις, μαζί θα ταξιδέψουμε στην Κόλαση...

Μαρία Νικολάου

Εκανα τοίχο το κορμί, να μην με αγγίξει τίποτα.
Κανείς μην ασελγήσει την ψυχή μου.
Με κούρασε εκείνη η κραυγή που βγαίνει απ τα χείλη αρσενικών λύκων.
Ασέλγησαν πολλοί πάνω στο χρώμα των ματιών μου.
Τους πίστεψα και έχασα.
Μα όχι πια.
Με τσάκισαν σκορπιοί, μου' ριξαν δηλητήριο στο στόμα και γω ξαναγεννήθηκα.
Όχι πια άνθρωπος, μα ατσάλινο λουλούδι...

Μαρία Νικολάου

Κι όπως χτυπά η καρδιά
στα δάχτυλά σου αφήνομαι.
Κοιτώ το φεγγάρι στα μάτια σου να καίει τα δάκρυά του.
Να ψιθυρίζει "Χάνομαι", και γω στο απέριττο του κορμιού σου να γίνομαι μεταξωτή αχτίδα.
Είναι η ανάσα σου, που ξενυχτά στην εκπνοή μου πάνω.
Που στο λαιμό μου αφήνει δυο μικρά σημάδια.
Είναι η σιωπή που στέλνει αρώματα στο στήθος μου απ τη φωνή σου.
Εκείνη που στο " αχ" επάνω ξυπνάει τα σύννεφα και εκείνα στάζουν πάθη αέναα...

Μαρία Νικολάου

Στο μπαρ των κόκκινων λουλουδιών, έπινα απόψε.
Γύρη τους έγινε το μπουκάλι
γεμάτο με αναμνήσεις αλκοόλ
και φρούδα όνειρα.
Και συ, να τριγυρίζεις σαν την μέλισσα που αθέτησε το λόγο της, στο στόμιο της ψυχής μου πάνω.
Μαζί μου να μεθάς και συ, και να
μετράς αντίστροφα,
γελώντας για το ποιος στο τέλος θα νικήσει...

Μαρία Νικολάου