Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ - ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΤΖΟΚ ΜΕ ΘΕΜΑ " ΟΤΑΝ ΧΑΡΑΖΕΙ...."ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ


Που λέτε:ο μόνος δρόμος 
είναι η ανατολή....

Οδ. Ελύτης


Έβλεπα τον ήλιο που ανέβαινε 
και δε μου ’λειπε η ελπίδα. 
Μα όλο και μ’ έδιωχναν 
απ’ το φως της ημέρας 
οι άνθρωποι… 
Νικηφόρος Βρεττάκος.




«Δεν άκουσες ποτέ σου; Πονάει κάθε χάραμα η αυγή 
στα αίματα και στη σιωπή ανεβαίνοντας ανατέλλει.» 
Μάρκος Μέσκος


Και κάποτε, εκεί που στεκόταν και περίμενε, χάραξε εντελώς
ξαφνικά. Εντελώς ξαφνικά, είδε τον ήλιο να ανατέλει, ταυτόχρονα,
απ’τον κάθετο δρόμο και απ’ τον άλλον, τον οριζόντιο...

Άρης Αλεξάνδρου
Και κάποτε, εκεί που στεκόταν και περίμενε, χάραξε εντελώς
ξαφνικά. Εντελώς ξαφνικά, είδε τον ήλιο να ανατέλει, ταυτόχρονα,
απ’τον κάθετο δρόμο και απ’ τον άλλον, τον οριζόντιο...
Άρης Αλεξάνδρου


Σαν άστρο ανάμεσα στο φως του ήλιου και της αγάπης 
φτεροκοπώντας στο ψηλό δέντρο του παραθύρου σου 
ραμφίζω του πρωινού το φως και του απαντώ σφυρίζοντας 
σαν τα πουλιά με δίχως λέξεις… 
Νικηφόρος Βρεττάκος.



Το χάραμα δεν έχει τραύματα και ουλές
δεν έχει μνήμη
δεν έλαμψε ποτέ πάνω από δάκρυα και χαμό
δεν φώτισε εκτελέσεις 
γιαυτό σαν από θαύμα 
αστράφτει, και πάλι στην αιώνια εφηβεία του 
λέει καλημέρα σας παιδιά 
αγγίζει εδώ κι εκεί τα δέντρα 
πιάνει κουβέντα με το αδέσποτο σκυλί... 

Τόλης Νικηφόρου, «Το χάραμα δεν έχει μνήμη»


Tο χάραμα επήρα
Tου Ήλιου το δρόμο,

Kρεμώντας τη λύρα
Tη δίκαιη στον ώμο,―
Kι’ απ’ όπου χαράζει
Ώς όπου βυθά,
Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.»

Σολωμός Διονύσιος





Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης καὶ τὴν ἰσημερία
τοῦ φθινοπώρου
ἐδῶ εἶναι τὰ τρεχάμενα νερὰ ἐδῶ εἶναι ὁ κῆπος
ἐδῶ βουίζουν οἱ μέλισσες μὲς στὰ κλωνάρια
καὶ κουδουνίζουνε στ᾿ αὐτιὰ ἑνὸς βρέφους
καὶ ὁ ἥλιος νά! καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ παραδείσου
ἕνας μεγάλος ἥλιος πιὸ μεγάλος ἀπ᾿ τὸ φῶς.
Γ Σεφέρης

Θέλω νὰ σοῦ φέρω
ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς
δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου
νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ
νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.
Γιάννης Ρίτσος

 Αὐγή, εἶσαι σὺ ποὺ μέσα μου σὲ νιώθω ὅλη χυμένη,
στὸ στῆθος μου ὡς νὰ βλάστησαν τὰ φύτρα σου χλωρά,
ἢ ἐσεῖς, ποὺ κάθε μου χαρὰ σὲ σᾶς ἔχω κλεισμένη,
ὡραῖα μάτια, μοῦ σκορπᾶτε ἐδῶ τόση χαρά;
Κωνσταντῖνος Χατζόπουλος 


Ο

ήλιος ο ηλιάτορας
ο πετροπαιχνιδιάτορας
από την άκρη των ακρώ
κατηφοράει στο Ταίναρο
Φωτιά 'ναι το πιγούνι του
χρυσάφι το πιρούνι του
Οδ. Ελύτης 





....κι ο ήλιος
που λαμπρός ανατέλλει
σε τρόπαι’ ανάμεσα
και πουλιά
και κοντάρια
θ’ αναγγείλη ώς εκεί που κυλάει το δάκρυ
και το παίρνει ο αέρας στης
θαλάσσης
τα βάθη
τον φριχτότατον όρκο
το φρικτότερο σκότος
το φριχτό παραμύθι:
Libertad

Νίκος Εγγονόπουλος, «Μπολιβάρ»


Αύριο την αυγή, όταν η εξοχή παίρνει χρώμα λευκό,
Θα ξεκινήσω. Βλέπεις, το ξέρω πως με περιμένεις.
Θα φύγω για το δάσος, θα περάσω στο βουνό.
Άλλο μακριά δεν γίνεται να μένω και να μένεις.
Βίκτωρ Ουγκώ

 «Ψάχνω να βρω
μια καινούργια λέξη,
λέξη που να μπορεί
τη μοναξιά της πόλης να χωρέσει
τη θλίψη των λεωφόρων της
το χάραμα.»
Χρήστος Λάσκαρης

Έρχεται ο ήλιος
και ζωογονεί τη χτίση, ενώ διαλύεται
κ’ η πιο άγρια συννεφιά…
Νικηφόρος Βρεττάκος.

Ήλιε, ήλιε
που βάφεις μ΄ αίμα τη θάλασσα
γυμνός προσφέρομαι στη φλόγα σου
να φωτίσω τα μάτια των ανθρώπων".
Γιάννης Ρίτσος



Ο ήλιος

είναι ένα νόμισμα
που καίγεται
δούναι λαβείν δεν ξέρει
ο ημερήσιος αργυραμοιβός.

Γιάννης Δάλλας

και ο ήλιος,
που συντηρεί του κόσμου την ελπίδα,
δίχως να βγαίνει ρίχνει κάπου – κάπου
το φως του σαν αριές χιονονιφάδες
απάνω από τη θάλασσα…
Νικηφόρος Βρεττάκος.








Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζα
καὶ βάθος τοῦ ἄσωτου οὐρανοῦ,
ὤ! τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα τοῦ δειλινοῦ,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρὶς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας!
K. Βάρναλης


Κι είχες πάντα
φωτιές από μικρούς ήλιους ανάψει
για μένα τον ικέτη…
Χρειάζεται πολύς ήλιος για ν’ ανθίσεις!...
Νικηφόρος Βρεττάκος.





Στὸ ρόδινα μάκαριο φῶς, νά με, ἀνεβαίνω τῆς αὐγῆς,
μὲ σηκωμένα χέρια,
ἡ θεία γαλήνη μὲ καλεῖ τοῦ πέλαου, ἔτσι γιὰ νὰ βγῶ
πρὸς τὰ γαλάζια αἰθέρια·

μὰ ὢ ἄξαφνες πνοὲς τῆς γῆς ποὺ μὲς στὰ στήθια μου χυμᾶν
κι ἀκέρια με κλονίζουν!
Ὦ Δία, τὸ πέλαγο εἶν᾿ βαρὺ καὶ τὰ λυτά μου τὰ μαλλιὰ
σὰ πέτρες μὲ βυθίζουν!

Αὖρες τρεχάτε -ὦ Κυμοθόη, ὦ Γλαύκη,- ἐλᾶτε πιάστε μου
τὰ χέρια ἀπ᾿ τὴ μασκάλη.
Δὲ πρόσμενα ἔτσι μονομιᾶς παραδομένη νὰ βρεθῶ
μὲς στοῦ Ἥλιου τὴν ἀγκάλη... 
Ἄγγελος Σικελιανός



" Μα ο ήλιος ποτέ δε μετριέται, δεν μπορείς να τον χωρίσεις
σε κομμάτια καθώς το σφυγμό σου και τα λόγια σου
ο ήλιος κάθε μέρα είναι ολόκληρος, κάθε μέρα
ξαναλέει απ΄ την αρχή την ιστορία του ως να του αποκριθείς
μονάχα με ένα ναι για να σε λογαριάσει ολόκληρο".

Γιάννης Ρίτσος


Βοὴ τοῦ πελάου πλημμυρίζει
τὶς φλέβες μου·
ἀπάνω μου τρίζει
σὰ μυλολίθαρο ὁ ἥλιος· 

γεμάτες χτυπάει τὶς φτεροῦγες ὁ ἀγέρας·
ἀγκομαχάει τὸ ἄφαντο ἀξόνι.
Δέ μου ἀκούγεται ἡ τρίσβαθη ἀνάσα.
Γαληνεύει, ὡς στὸν ἄμμο, βαθιά μου
καὶ ἁπλώνεται ἡ θάλασσα πᾶσα -

Σὲ ψηλοθόλωτο κύμα
τὴν ὑψώνει τὸ ἀπέραντο χάδι·
ποτίζουν τὰ σπλάχνα
τὰ ὁλόδροσα φύκια,
ραντίζει τὰ διάφωτη ἡ ἄχνα 
τοῦ ἀφροῦ ποὺ ξεσπάει στὰ χαλίκια·
πέρα σβήνει τὸ σύφυλλο βούισμα
ὁποῦ ξέχειλο ἀχοῦν τὰ τζιτζίκια.


Ἄγγελος Σικελιανός



Κι ἀνάμεσα στὰ χρώματ᾿ ἀπὸ χίλια οὐράνια τόξα, 

προβαίνει πάλ᾿ ὁ ἥλιος εἰς ὅλη του τὴ δόξα. 

 Καί, σὰν τοῦ μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό,

ἕως τὸ χρυσὸ βασίλεμα λάμπει στὸν οὐρανό. 


Λορέντζος Μαβίλης




‘Ακουσε μακάριε, πού έχεις μάτι αιώνιον και βλέπει τα πάντα συ ό Τιτάν πού λάμπεις ωσάν χρυσός, πού βαδίζεις υψηλά, και είσαι το επουράνιον φώς
Σύ είσαι αφ’ εαυτού γεννημένος, ακαταπόνητος, των ζώων γλυκύ θέαμα και είσαι της μεν αυγής ο δεξιός γεννήτωρ της δε νυκτός ό αριστερός έχεις την συνένωσιν των εποχών και χορεύεις (κινείσαι κυκλικώς) με τέσσερα πόδια (ό δημιουργός των τεσσάρων εποχών του έτους), είσαι ταχύς, ορμητικός, πύρινος, με χαρωπόν βλέμμα, διφρηλάτης. και διέρχεσαι την όδόν του απέραντου ρόμβου με περιστροφικάς κινήσεις- καθοδηγείς τους ευσεβείς ανθρώπους εις τάς καλάς πράξεις και εις τους ασεβείς επιδεικνύεις δυσμένειαν συ έχεις χρυσήν λύραν και σύρεις (διανύεις) τον άρμονικόν δρόμον του κόσμου επισημαίνεις τα καλά έργα, συ είσαι ό νέος που τρέφεις τάς έποχάς. ΕΙσαι ό κυρίαρχος του κόσμου, ό αυλητής, διατρέχεις δια του πυρός και περιστρέφεσαι κυκλικώς, φέρεις το φως εμφανίζεσαι με ποικίλες μορφές, φέρεις την ζωήν, είσαι καρποφόρος, ώ Παιάν αειθαλής, αμόλυντος, πατήρ του χρόνου, ό αθάνατος Ζευς....

Ορφικός ύμνος Ήλιου


Καθαρός, πού λάμπεις εις όλους, είσαι το περιφερόμενον κυκλικώς μάτι του κόσμου, πού σβύνει και λάμπει με ωραίες φωτεινές ακτίνες’
δεικνύεις την δικαιοσύνην, αγαπάς το νερό. είσαι ό δεσπότης (ό κύριος) του κόσμου, ό φύλαξ της αληθείας, ο αιώνιος υπέρτατος, ό βοηθός εις όλους είσαι ό οφθαλμός της δικαιοσύνης, το φως της ζωής· ώ συ, πού οδηγείς τους Ιππους, και κατευθύνεις με λιγυρό μαστίγιο τέθριππον (με τέσσερα άλογα) άρμα (και εδώ ό ‘ Υμνωδός δια του συμβολισμού αύτοϋ αναφέρεται εις την υπό του «ΗΛΙΟΥ» διαμόρφωσιν των τεσσάρων εποχών του έτους), άκουσε τους λόγους μου και φανέρωσε εις τους μεμυημένους γλυκεία και ευχάριστη ζωή.
Ορφικός ύμνος Ήλιου


Ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα θα τελειώσει και ο ήλιος θα ανατείλει ξανά.


.....το χάραμα δεν έχει μνήμη
έχει μονάχα ένα βαθύ γαλάζιο φως και
το απλώνει χωρίς δισταγμό πάνω στον κόσμο»

Τόλης Νικηφόρου, «Το χάραμα δεν έχει μνήμη»




Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος
ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.

Γ Σεφέρης



H πρώτη αχτίδα της αυγής
ανασαίνει με το στόμα σου
στο βάθος των έρημων δρόμων .
Γκρίζο φως τα μάτια σου
γλυκές σταγόνες της αυγής
πάνω στους σκοτεινούς λόφους .
Το βήμα σου κι η αναπνοή σου
πλημμυρίζουν τα σπίτια
σαν τον άνεμο της αυγής .
Η πόλη ριγεί ,
ευωδιάζουν οι πέτρες -
είσαι η ζωή , το ξύπνημα .....


Τσεζάρε Παβέζε


Με χάδι από λιοτρόπι δε φοβάται
Το περιβόλι μήπως βγει στην άβυσσο
Χέρι με χέρι παν οι ερωτευμένοι
Όταν χτυπάνε οι καμπάνες του ήλιου.


Οδ. Ελύτης 




.....Άστρο χαμένο 
στο φως της αυγής 
ψίθυρος αύρας ,
θαλπωρή , ανάσα -
τελείωσε η νύχτα .
Είσαι το φως και το πρωί . 

Τσεζάρε Παβέζε




Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει. 

Πῶς εἰς τὸ φῶς του λαχταροῦν ἡ θάλασσα κι οἱ κάμποι, 

πῶς λουλουδίζουν τὰ βουνά, τὰ δάσ᾿, οἱ λαγκαδιὲς 

στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές! 


Λορέντζος Μαβίλης


Τράβηξαν ὁλόισια στὴν αὐγὴ μὲ τὴν ἀκαταδεξιὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ πεινάει, 
μέσα στ᾿ ἀσάλευτα μάτια τους εἶχε πήξει ἕνα ἄστρο 
στὸν ὦμο τους κουβάλαγαν τὸ λαβωμένο καλοκαῖρι.

Γιάννης Ρίτσος


Αγκαλιά πήρα και φίλησα την καλοκαιριάτικην Αυγή.
Τίποτε ακόμη στων αρχοντικών την πρόσοψη δε σάλευε.
Αψυχα τα νερά. Κι όλοι τους οι κατασκηνωμένοι,
τόπους τόπους, ίσκιοι, πλάι απ’ του δάσους τον δρομάκο,
στην ίδια θέση πάντα.....


Αρθούρος Ρεμπώ, «Η αυγή»





Μὲ τόσα φύλλα σοῦ γνέφει ὁ ἥλιος καλημέρα
Μὲ τόσα φλάμπουρα νὰ λάμπει ὁ οὐρανὸς

Γιάννης Ρίτσος



Καὶ πρωτοεῖδε ὁ πρῶτος ἄνθρωπος
τοῦ ἥλιου τὴν ἀνατολή,
καὶ νὰ τῆς γλυκαποκρίνεται
γρίκησε μία μουσική,
χίλια λόγια, χίλια ἐγκώμια
πρὸς τῆς μέρας τὴν πηγή.
Κι ὅλα, ὦ θάμα, κι ὅλα, κ᾿ οἱ ὕμνοι,
καὶ τὰ λόγια καὶ τὰ ἐγκώμια,
σκορπιστήκανε στὰ τετραπέρατα,
καὶ τὰ σάρκωσαν οἱ αἰῶνες,
καὶ γινήκανε φωτοθεοὶ
καὶ ἁρμονίας τέρατα.


Κωστὴς Παλαμᾶς 


 Κλῦθι μάκαρ, πανδερκὲς ἔχων αἰώνιον ὄμμα, Τιτὰν χρυσαυγής, Ὑπερίων, οὐράνιον φῶς, αὐτοφυής, ἀκάμα<ς>, ζώιων ἡδεῖα πρόσοψι, δεξιὲ μὲν γενέτωρ ἠοῦς, εὐώνυμε νυκτός, κρᾶσιν ἔχων ὡρῶν, τετραβάμοσι ποσσὶ χορεύων, εὔδρομε, ῥοιζήτωρ, πυρόεις, φαιδρωπέ, διφρευτά, ῥόμβου ἀπειρεσίου δινεύμασιν οἶμον ἐλαύνων, εὐσεβέσιν καθοδηγὲ καλῶν, ζαμενὴς ἀσεβοῦσι, χρυσολύρη, κόσμου τὸν ἐναρμόνιον δρόμον ἕλκων, ἔργων σημάντωρ ἀγαθῶν, ὡροτρόφε κοῦρε, κοσμοκράτωρ, συρικτά, πυρίδρομε, κυκλοέλικτε, φωσφόρε, † αἰολόδικτε, φερέσβιε, κάρπιμε Παιάν, ἀιθαλής, ἀμίαντε, χρόνου πάτερ, ἀθάνατε Ζεῦ, εὔδιε, πασιφαής, κόσμου τὸ περίδρομον ὄμμα, σβεννύμενε λάμπων τε καλαῖς ἀκτῖσι φαειναῖς, δεῖκτα δικαιοσύνης, φιλονάματε, δέσποτα κόσμου, πιστοφύλαξ, αἰεὶ πανυπέρτατε, πᾶσιν ἀρωγέ, ὄμμα δικαιοσύνης, ζωῆς φῶς· ὦ ἐλάσιππε, μάστιγι λιγυρῆι τετράορον ἅρμα διώκων·

Ορφικός ύμνος Ήλιου




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΧΡΥΣΑ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΤΖΟΚ 
ΠΗΓΕΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ :



















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου