ΖΗΚΑΚΗ ΠΕΡΣΑ - Σκέφτομαι και γράφω για την Παγκόσμια ημέρα σκέψης

Παγκόσμια ημέρα σκέψης σήμερα. Ας ταξιδέψουμε για λίγο, με σκέψη αλλά και λόγια. Αυτά τα χάρτινα καραβάκια της ζωής μας; Ας το αποτολμήσουμε, κάνει καλό στην υγεία.

Αυτά δεν τα διδάσκουμε στα σχολεία. Μαθαίνονται στο σχολείο της ζωής.

Ο λόγος, η λέξη. Μάθαμε άραγε να χρησιμοποιούμε σωστά τις λέξεις, ή παρορμητικά απλά τις εκφέρουμε, παρασυρμένοι από στιγμιαία συναισθήματα; Έχει αποκτήσει τελικά ο λόγος το ειδικό βάρος που του αναλογεί; Ή μέσω αυτού, η ανθρώπινη φύση διεκδικεί, ικετεύει και παρασύρεται σε έναν αγώνα αγάπης, αποδοχής, επιβολής και κυριαρχίας;

Είμαστε αυτά που λέμε τελικά; Ή μήπως λέμε απλά για να πούμε, ή και για να ακούν οι άλλοι, μαζί κι ο εαυτός μας; Λόγος από ψυχής ή δια στόματος;

Υπάρχουν πολλά είδη λόγου αλλά και λέξεων που τον συνθέτουν.

Υπάρχει ο αληθινός λόγος, ο λόγος ψυχής, ο ξύλινος, ο χάρτινος, αλλά κι ο περαστικός. Αυτός που στη καθημερινότητά μας αποκαλούμε "λόγια του αέρα". Έτσι απλά για να ειπωθούν.

Οι πολιτικοί, για παράδειγμα, προτιμούν το ξύλο, σαν υλικό. Αλλά η ξύλινη γλώσσα δεν εντυπωσιάζει πια, είναι ήδη φημισμένη, και τελικά παντελώς αδιάφορη. Ενώ η χάρτινη, αν δεν την αναγνωρίσεις αμέσως,σε παρασύρει, ενίοτε δε, σε συγκινεί.

Υπάρχουν και οι χάρτινες λέξεις. 

Έχουν μια περίεργη ομοιότητα με τα χάρτινα λουλούδια. Δεν έχουν ζωή. Κατασκευάσματα ανθρώπινα κι ενίοτε απάνθρωπα, στοχεύουν μόνο στο 

αισθητήριο της ακοής, ενώ οι φυσικές λέξεις, οι εκ βάθους ψυχής προερχόμενες, απευθύνονται και στις πέντε αισθήσεις. Εχουν επίσης και μία ιδιόμορφη ιδιότητα αυτές οι χάρτινες λέξεις. Δεν τσαλακώνονται, όπως όλα τα χάρτινα είδη, αλλά "τσαλακώνουν", όχι με το πρώτο άκουσμα, μα μετά από πολλή και άσκοπη χρήση. 

Το ανθρώπινο αυτί,δυστυχώς δεν συλλαμβάνει αμέσως τη ποιότητα του χάρτινου λόγου. Μόνο το υπερευαίσθητο, κάπου αντιδρά.

Γέμισε ο κόσμος "χαρταδούρα" λέξεων, κι ενώ το αυτί στιγμιαία τέρπεται, την επόμενη στιγμή αμφισβητεί τη προέλευσή τους. Ψυχή εκπέμπει άραγε, ή στόμα; Αν συμβαίνει το τελευταίο, τότε σίγουρα έχουμε ολοζώντανη την εικόνα του χάρτινου. 

Η λέξη "αγάπη" για παράδειγμα.Τόσο όμορφη αλλά και τόσο χρησιμοποιημένη. (ας ρίξουμε μια ματιά στο διαδίκτυο, στο φβ, ας πούμε, και θα τη δούμε να παρελαύνει σε όλο της το μεγαλείο).

Ενώ, στη φυσική της κατάσταση, τη συγκεκριμένη λέξη,δεν την ακούς απλά, τη βλέπεις, τη νιώθεις, την οσφραίνεσαι, τη γεύεσαι. Στη χάρτινή της μεταποίηση, απλά την ακούς. Σαν ήχο, ή και σαν απόηχο.

Θάλασσα οι λέξεις, σε ταξιδεύουν στα πέρατα της γης, χωρίς ναύλο. 

Χιλιάδες χάρτινα καραβάκια πλέουν καθημερινά στα νερά της.Φουρτούνες και μπουνάτσες, σωσμοί αλλά και πνιγμοί...Λέξεις σωσίβια που πάντα θα επιπλέουν, όπως αυτά τα χάρτινα καραβάκια, που τόσο ανέμελα, άφοβα κι επιπόλαια ρίχνουμε στο νερό, κι ύστερα τα αφήνουμε να μας ταξιδέψουν.

Λόγια λογιών λογιών. Λέξεις που "ανεβάζουν" αλλά και λέξεις που "καταποντίζουν". Λέξεις που επιπλέουν αλλά και λέξεις που βυθίζουν. Τι σου είναι τα λόγια...! Ο λαός μας έχει βγάλει πολλές παροιμίες. "Με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια", "μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα να μη λες". Και η επιτομή... για να κλείσω τη σημερινή φλυαρία μου "Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια"! Σκέφτομαι και γράφω.