ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Στις 7 Φεβρουαρίου, ημέρα Κυριακή και ώρα 7.00 στον χώρο "΄Ελευσις και Υδράνη " στον Κεραμεικό πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα " Οι δρόμοι της φωτιάς "

Διοργανώτριες ήταν η Μαρία Γκούμα και η Σωτηρία Λάσκου .

.

Υπήρξαν αρκετές συμμετοχές με ποιήματα που είχαν σαν θέμα ΤΗ ΦΩΤΙΑ  

Εδώ δημοσιεύουμε τα ποιήματα που συμμετείχαν.

ΡΟΥΛΑ ΣΚΑΡΠΙΔΟΥ - Ατιτλο

,,,κι όμως σε βλέπω χωρίς φωτογραφία,

μέσα στην αφέγγαρη νύχτα

 σε βλέπω

ανάμεσα στις φλόγες

και το παραθυρόφυλλο δεν λέει να σταματήσει

χτυπάει επίμονα,

ποιός τ ακούει,,,

μα εκείνο χτυπάει,,χωρίς αέρα,,,

και η καταιγίδα πλησιάζει,,

έρχεται Φωτιά παντού μου,,

γύρω μου,

μέσα μου,,

Εσύ φωτιά Εγώ καταιγίδα

Θα καεί η καταιγίδα ή θα σβήσει η φλόγα,,,

και οι ψυχές θα φύγουν σε ασύνορους ορίζοντες,,,

Κι όμως ,,

μόνο εγώ ξέρω,,

πως στη φωτογραφία είσαι,,,,ΕΣΥ !!

ΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΡΩΤΑΣ

Από πρωτόπλαστοι,
μία πανάρχαια φωτιά,
χάραξε λωρίδες στο κορμί μας.
Ένα κορμί γεμάτο κρατήρες!
Άτρωτος ,ακορεστος ο έρωτας,
Αφήνει ουλές,
για να θυμάται να ποθεί ,
σαν καταδικασμένος ,
αιώνια να καταπίνει αιμορραγίες!

ΤουλήΓκέλυ - Το CO

 ----------------

Το μονοξείδιο του άνθρακα

Είναι το δηλητήριο.

 Ένας σιωπηλός κι άοσμος δολοφόνος.

 Κι εσύ...

 Ποτέ σου δε λαμπάδιασες.

Ποτέ σου δε με ζέστανες.

Μόνο έκαιγες αργά

Στην ατελή σου καύση.

Με σκότωσες σιγά σιγά

Στα άκαυτα, Εκείνης, της δήθεν σου αγάπης.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ - Η φωτιά

Η φωτιά λικνίζονταν μπρος του

προκλητικά σα γυναικείο κορμί

Ζαλισμένος από το θάλπος

και το τρέμουλο της

κάθε τόσο νόμιζε πως ξεπηδούσαν

από μέσα της πύρινες γλώσσες

που τον περιγελούσαν

Έστεκε μπρος της

και περίμενε το χέρι να του απλώσει

να τινάξει μια σπίθα κατά πάνω του

Μια τόση δα θα αρκούσε να καεί ολάκερος...

Ταλαντεύονταν με δύναμη στην κουνιστή καρέκλα

έγερνε τόσο κοντά

που ένοιωθε να καψαλίζεται το πρόσωπό του

«Μέρες τώρα κούτσουρα σε ταΐζω» φώναξε!

«Τι περιμένεις;

Κάνε αυτό που πρέπει!

Μια ζωή έκαιγε μέσα μου φωτιά

και τώρα πάνω σε μια καρέκλα σιγοσβήνω...

Λύτρωσέ με! Σε ικετεύω...»

Λαίμαργα χίμηξε η φλόγα πάνω του

σαν άλλο κούτσουρο απ’ αυτόν

στην κάμαρη να μην υπήρχε

Αρχίνισε τον πόνο και το σώμα του, γλυκά να σιγοκαίει...

/>*/

Ευγενία Οικονομοπούλου - Το ηφαίστειο έσκασε

Έσκασε επιτέλους το ηφαίστειο

Τα πάντα διαλυθήκαν στα ποτάμια που άνοιξε

Λάβα χύθηκε παντού

Να κάψει όλα αυτά που το βάραιναν

Που το είχαν φουσκώσει από τα περιττά

Η λάβα χύνεται

Περνά την πόλη

Αυτή την πόλη που έκτιζες τα όνειρά σου

Που όλα ήταν τακτοποιημένα

Και οι καθημερινοί ρυθμοί κυλούσαν

Μέσα στο γραναζένιο σου κορμί.

Η λάβα χύθηκε κι έφτασε στην θάλασσα

Ευφορία θα γεμίσει ο τόπος και ζωή.

Μια νέα ζωή που ποτέ δεν ήξερες.

Στα κρυφά όνειρά σου μόνο.

Είδες τι όνειρο είναι να κοιτάζεις

Τη θάλασσα;

Μπορείς να κολυμπήσεις κιόλας.

Μυτιληναίου Χριστίνα - ΦΩΤΙΑ...

Απ' το πουθενά χείμαρρος ξεχύθηκες
σκορπώντας μένος,

της πύρινης λυσσαλέας φλόγας σου!
Ζόφο σπέρνοντας, μαύρους καπνούς, εικόνες
κόλασης!

Κι' εσύ γελάς, καλπάζεις,λάγνα χορεύεις
αστραποβολώντας στον βίαιο ρυθμό σου,
απλώνοντας πέπλα καταστροφής....
Ιππεύοντας το άτι της τρέλας, πατώντας
επί πτωμάτων!

Εύη Μαρούλη  

...και έλεγες...

και έλεγες...

Πάντα εσύ έλεγες...

Μία φορά σου είπα,παίζουμε ένα παιχνίδι;;;

 Άσε ρε,τώρα είμαι σκνίπα...

 Έλα, πες μου μία λέξούλα,κάνε μου το χατήρι...

Είπες... ΔΡΟΜΟΣ...

ΔΡΟΜΟΟΟΣΣΣςςς...;;;

Άντεεε,για ποιο δρόμο τώρα να λες;;; Για πες...;;;

Ξέρεις, με μπέρδεψες...

Ο δρόμος της φωτιάς;;;του έρωτα;;; του πάθους;;;

αυτός που είναι λάθος;;;

Ο δρόμος ο στραβός;;; ο τυχερός;;; ο πονηρός;;; ο πρόστυχος;;;

 Ποιος;;;αυτός με τα χρωστούμενα;;;

 Ή αυτός ,που στα καλά καθούμενα βγαίνει στα δανεικά;;

Αυτός που είναι της ποίησης,της μουσικής,της μάθησης;;;με τα ιδανικά;;;

Θα λες αυτόν που είναι της πίστης,της αξίας...

 Ίσως της αναρχίας...του δίκαιου αγώνα;;;

Μήπως αυτός που οδηγεί στην ευτυχία;;;

Εκείνος που είχε τη δική του ιστορία;;;

Ο δρόμος της χαράς ή των δακρύων;;;

Θα’ναι ο πολυσύχναστος...ο βραδινός που είναι ρομαντικός;;;

Ο δρόμος της αρετής ή της κακίας;;;

Α! θα λες για τον φιδίσιο... ή εκείνον τον ίσιο, της ευθείας;;;

Σίγουρο το’χω είναι αυτός ,που δρόμο παίρνεις,δρόμο αφήνεις...

 Πολλά λες,πολλά λες... ξέρεις πως μου τη δίνεις;;;

 Έχεις και άλλα να μου πεις;;; Σε κοίταξα...

Το βρήκαααα... Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...

Αγγελος Δημητρόπουλος

Ο πυρσός ανάβει στο βωμό του Πάθους,

να κρεμαστεί η αυγή...

Πρωθιέρεια του Έρωτα η σπίθα που γεννά Φιλί,

φωτιά να δέσει στης Ψυχής τ' απάγκιο.

Βάσω Κοσμίδου

Κρατώ μέσα στις χούφτες μου
τις φλόγες όλων των ονείρων μου.
Φωτιά!
Καίγομαι...
Μα φοβάμαι να τις ανοίξω,
φοβάμαι μη γίνουν...καπνός!
.....
Και ξάφνου βλέπω Έσενα.
Όνειρο!
... απρόσμενα που ήρθες!
Θέλω να σε αγκαλιάσω,
πριν χαθείς....Πως;
Με τις χούφτες μου, κλειστές....
Να τις ανοίξω;
Φλόγες τ' όνειρα εδώ μέσα,
φωτιά που θέριευα με πείσμα!
.......
Ύψωσαν οι φλόγες τους!
Προσάναμμα....
θυσία στο βωμό Σου;...
τώρα;...πώς;
Μα θέλω να σε αγγίξω,
...φωτιά που μ' άναψες
πιο μεγάλη στη καρδιά!
Φοβάμαι!
Νομίζω πως απομακρύνεσαι
μέσα σε καπνούς....
Ω, Φωτιά και Εσύ!
Μη σβήνεις.
Μη χάνεσαι.
Μαύρος καπνός μη γίνεις.
.......
Τρέχω, όχι, δεν θα σε χάσω,
Τρέχω, σκοντάφτω....
ποιοι εμπόδια μου βάζουν,
σκέψεις, φόβοι,
φύγετε απο εμπρός μου...
Πέφτω!
Ανοίγουνε οι χούφτες,
φλόγες κυλούν απο μέσα τους,
με σηκώνουν
Φωτιά, με παρασύρει....
Όνειρα μου, γίνατε Ένα!
Δώστε μου φτερά...
Τρέχω!
Πετώ!
Σε προλαβαίνω,
την ώρα που ίσως
γινόσουν στάχτη...
.......
Η φωτιά από τις χούφτες, σε ζώνουν,
φιλί Ζωης σου δίνουν.
Ανασαίνεις!
Ανασαίνω!
Ανασταίνεσαι! Ανασταίνομαι!
Μια αγκαλιά τώρα όλο φωτιά.
Γινόμαστε ΕΝΑ!
.
Μέσα στις χούφτες μου
όνειρο μοναδικό,
Εσένα μεγαλώνω, τώρα!
.
Η φωτιά Σου μέσα μου,
θεριευει !!
Μείνε εκεί φλόγα αιώνια!
.
Μοναδική μου φλόγα:

Νίκος Κασσιμάτης

Άναψαν φωτιές

γελάνε οι κοπέλες!

Χόρεψε Λιάκο...

Χόρεψε όπως

οι αναστενάρηδες

να μην καείς!

Ελένη Σέττα - Φεγγάρι θυμωμένο

Φεγγάρι πες μου,

 πως μπορείς ,

την χώρα τούτη και θωρείς

και στέκεις φιμωμένο,

φεγγάρι θυμωμένο;

Μ’ αίμα πως βάφεις τις νυχτιές

και αγνοείς τις προσευχές , αμέτοχων κι αθώων;

Αντί να κάψεις στις φωτιές ,

της λογικής , τους φύλακες, των άνομων μητρώων;

Την αγωνία δεν γροικάς;

μια λύση να ‘βρεις και για μας,

για τον λαό που κλαίει

και δίχως σου αναπνέει;

Φεγγάρι σ’ εμπιστεύομαι ,

όσα κι εσύ, εχθρεύομαι κι έχω θυμό αντρίκειο.

Μα είσαι το μόνο που μπορεί ,

το άδικο που διοικεί,

γοργά να κάνεις δίκιο.

Κομποχόλη Αγγελική - ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ

 Φωτιά που το σκοτάδι διαπερνάς

και γίνεσαι λάμψη Πνεύμα θεϊκής χαράς,

βασιλικού εξαγνισμού άλικο μάτι

Συ που σπέρνεις του ήλιου τις τροπές

και των κεραυνών δαμάζεις τις πυρωμένες ανάσες

Στοιχειό δεμένο με τη γη,

παιχνίδισμα των ουράνιων βροχών

κι αντιφέγγισμα των ανέμων

Άφοβα οι άνθρωποι στη νύκτα σε κοιτούν

κι αφουγκράζονται το θαύμα σου

Αίμα ιερό της καρδιάς μας και γητειά,

έμπνευση μαντική του μύστη

Άκουσε τις ικεσίες μας

Κι άπλετο ρίξε το φως σου πάνω μας....

Γιώργος Γούναρης - ΦΩΤΙΑ

Αρχέγονη ελπίδα σιγοσβήνεις

Σημάδια ζωής και θανάτου οι αιώνιες γλώσσες σου

προστακτικές αγωνίας νηπίων

και με λόγια σε περπάτησαν στόματα

Σε είπαν Έρωτα με λέξεις

στο σώμα καυτές και σε ύμνησαν

Θάνατο! στου κόσμου το παράλογο

σε βάφτισαν Λάβα !

το μίσος των καιρών αναθεμάτισαν

Φωτιά, στο όνομά σου καίγονται οι λέξεις

σε σφαγή των αμνών, σε φράκτες ορίων

και σε σύνορα ακούγεται σήμερα ο ήχος σου

Μάρτυράς μου ο θρήνος,

η βροντή των μετάλλων, ο σπιούνος

σε θυσία παράλογη

οι καιροί μας σε φλόγες,

η ζωή μας σε στάχτες

Το αρχέγονο λίκνο

η φλεγόμενη βάτος

μη καιόμενη μέσα μας

Πού να βρω τη φωτιά ,

τη ψυχή μου να λυτρώνει…

gg@ 2/2016