Όταν η ζωή αποφασίζει να σου κάνει δώρα, πάνω που νόμιζες ότι την ξέρεις, εκείνη σε εκπλήσσει με τους δικούς της τρόπους. Όπως όταν σου στέλνει τα δώρα της με τη μορφή ανθρώπων. Τότε τα πιο όμορφα γεγονότα σου συμβαίνουν με ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα τηλέφωνο που χτυπά κάποιο μουντό πρωινό ή τα ξημερώματα και σε κάνει να πιστέψεις στα θαύματα και στη δύναμη μιας αγκαλιάς! Λένε ότι ότι όταν κάποιος μας αγκαλιάζει με την καρδιά του, τότε είναι δυνατό να μαζευτούν όλα τα σπασμένα μας κομμάτια και να κολλήσουν, να ξεχαστεί ο πόνος που νιώσαμε και να φύγει ο φόβος. Ίσως και να δούμε πως αυτό που είχαμε φοβηθεί να ήταν πιο πολύ φοβισμένο από μας.
Η ουσία είναι να βρεθεί συμβατός δότης συναισθημάτων. Και κάπως έτσι κλείνουν οι πληγές και ζεις όσους απωθημένους ουρανούς είχαν ασφυκτικά μαζευτεί: εκείνο το γράμμα που κιτρίνισε στο συρτάρι και ποτέ δεν έστειλες, το ακουστικό που έμεινε βουβό, το κορίτσι εκείνο που αγάπησες στα δεκάξι και το αγόρι στη γειτονιά που αγαπούσες κρυφά... Άραγε σε θυμάται τις νύχτες;
Κάπως έτσι ξανασπρώχνεις τη βάρκα σου στα νερά και σχεδιάζεις καινούρια ταξίδια και βρίσκεις τον ιδανικό τρόπο να κοιτάζεις στα μάτια όσους αγαπάς. Γιατί μόνο ένας τρόπος είναι ο σωστός: είναι εκείνο το βλέμμα, όταν ξέρεις ότι τίποτα δε θα κρατήσει για πάντα και κανείς δε θα είναι για πάντα μαζί.
Η ζωή θα βρει το μονοπάτι και όταν θέλει να συναντηθούν δύο άνθρωποι, ούτε που μπορεί κανείς μας να φανταστεί τι σχέδια και τι τρόπους θα βρει, για να τα καταφέρει! Και ενώ φεύγουμε, ίσως είναι μόνο η αρχή, για να ξαναγυρίσουμε....Τι χρώμα έχει άραγε η αγάπη μας; Και τι χρώμα η αμαρτία;
Εμείς θα συνεχίζουμε με διαβολεμένο πείσμα να ψάχνουμε για τον συμβατό δότη, για να μας σώσει και να τον σώσουμε και μεις! Ποντάρουμε στον ήλιο, ποντάρουμε στην άνοιξη που πλησιάζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου