ΑΡΓΥΡΩ ΣΤΑΥΡΑΚΟΥ «Ο ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΣ»

 

Juan Genoves - El Abrazo

Το κεφάλι μου είναι βαρύ απ’ το πρωί! Καμία σκέψη δεν μπορεί να σταθεί πουθενά έστω για λίγα λεπτά, τα μάτια μου είναι μισάνοιχτα ακόμα και ο καφές δεν έχει βοηθήσει! ..ό,τι βλέπω το βλέπω θολά και αμήχανα.

Μπορεί να είναι  οι ειδήσεις που άκουσα..  ή εκείνα τ’ άψυχα κορμιά στις παραλίες του Αιγαίου? Μήπως ο κύριος Νίκος που είχε το ψαράδικο στη γωνία και έμαθα ότι κρεμάστηκε προχθές στο ίδιο σημείο που μου διάλεγε γαύρο για το μεσημέρι? Δεν έχω ιδέα! Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο πονοκέφαλος δεν έχει περάσει και ότι θυμάμαι το σημερινό ξύπνημα σα να είναι μνήμη από παλιά, σαν κάτι μακρινό. Κάθε μέρα ίδια με τη προηγούμενη. Από συνήθεια υπάρχω τις περισσότερες απ’ αυτές.  Μάλλον ξύπνησα σήμερα το πρωί… μάλλον ήπια καφέ .. μάλλον πήγα να πληρώσω και μάλλον πλήρωσα κάτι που δεν θυμάμαι και που μάλλον δεν θα έπρεπε να πληρώσω!

Οικονομική κρίση το λένε, κάποιοι το λένε οικονομική κατοχή, κάποιοι άλλοι κραχ, άλλοι χούντα, άλλοι εισβολή που δεν την βλέπεις…  Είναι όλα αυτά μαζί!  δεν μπορεί να είναι ένα!.. ποτέ δεν πάει τίποτα απ’ όλ’ αυτά μόνο του και ποτέ κανένα έγκλημα δεν μπορεί να είναι μόνο μία λέξη …ή ίσως απλά δεν ξέρω σε καμία γλώσσα λέξη που να το χωράει όλο αυτό!

Ένα μόνιμο σοκ χρόνια τώρα που δεν αλλάζει και που με τον χρόνο γίνεται σύνδρομο, σαν το κατοχικό που είχαν οι δικοί μας παλιά! Αυτό που και κάτι να έρθει προς το καλύτερο δεν το πιστεύεις και το διώχνεις. Δεν το χωράει το λογικό σου το όνειρο και την τόση αντίθεση! Την όμορφη σκέψη τη διώχνουμε αμέσως λες και θα μας την πάρουν ή είναι αμαρτία!

Δεν πάμε καλάααα!!… το βάζο στην βιβλιοθήκη το φλερτάρω πολλή  ώρα τώρα… να το κάνω θρύψαλα να ξελαφρώσω και έτσι δεν θα χρειαστεί να το δηλώσω και αυτό!

«Τι να κάνω?», αναρωτήθηκα «τι να κάνω να σπάσει τουλάχιστον ‘’το βάζο το μέσα μου’’ να ηρεμήσω! Μήπως να δοκίμαζα αυτή την τεχνητή  χαρά?… αυτή την ηλίθια ευεξία που κυκλοφορεί πολύ.  Αυτό που σα να μη συμβαίνει κάτι και όλα είναι όπως πριν που έχουν μερικοί ή αυτό με την θετική ενέργεια που πρέπει σώνει και ντε να φορέσουμε μην και τα συμπαντικά ενεργειακά σήματα που εκπέμπουμε δεν είναι καλά και μας πέσουν μετεωρίτες στο κεφάλι! Να το φωνάξω να μ’ ακούσει ο μετεωρίτης άμα είναι έτσι ότι το ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝΝΟΟΥΝ… ΟΧΙ να κυκλοφορείς σαν ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ, ΣΑΧΛΟΚΟΥΔΟΥΝΟΣ -ΝΤΟΠΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΧΑΖΟΧΑΧΑΣ που βλέπει όλα τ’ άσχημα-καλά!... φουουουου ..δεν την γλυτώνει το βάζο!

Μπα ..όχι! μέσα μας πιστεύω, μέσα μας υπάρχουν οι απαντήσεις, οι έξω μόνο με τα λεφτά έχουν να κάνουν. Να σε αφανίζουν,  ν’ αναρωτιέσαι συνέχεια τι να κάνεις και η μόνη απάντηση να είναι τα λεφτά…  εκεί αρχίζει και το παράλογο που σου δοκιμάζει συνέχεια τα νεύρα! Αυτά που άκουγες στις Ελληνικές ταινίες και νιώθεις σαν το Ζίκο!

«Να! Ο μπακάλης στη γωνία ζητάει άνθρωπο για τ’ απογεύματα! 250€ τον μήνα!»... και ναι είναι μία λύση για να έχεις να φας αλλά ακόμα και έτσι, το ότι τους φαίνεται απλό μετά από σπουδές, επιχείρηση, αγγλικά- γαλλικά (μπαλέτο και πιάνο όχι) ή στα 40 του και στα 50 του ο καθένας  να ευγνωμονεί τον μπακάλη για 250€ τον μήνα ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Το πόσο γρήγορα το χωνέψανε μερικοί αυτό που γίνεται και πως προσαρμοστήκαν έτσι εύκολα με ξεπερνάει!  

Είναι και μερικά που είναι αστεία! «ο τάδε τουλάχιστον δεν έχει παιδιά! εμείς τι να πούμε?», λες και το ότι δεν έχει ο απέναντι παιδιά ήταν το όνειρο του ή δεν ήταν επιλογή του μιας και ήρθαν τα πράγματα έτσι… ήταν η καλή του τύχη που ήξερε ότι θα έρθει η κρίση στην Ελλάδα και επειδή θα έχει πολλά έξοδα τον φώτισε τον άνθρωπο να μην κάνει παιδιά! Τι να πεις!? Να το πάθω το εγκεφαλικό τώρα ή μετά? Πόσο κάνει ένα εγκεφαλικό τελικά?

..πφφφφ…  Κάτι τέτοια μου τινάζουν τα μυαλά στον αέρα! Αυτό που θέλω να πω γίνεται σφίξιμο στο σαγόνι και πονοκέφαλος οξύς και στιγμιαίος που πρέπει να κρύψω.. μετά να ξεχωρίσω τις σκέψεις μου στα γρήγορα, να τις μετρήσω και να τις διαλέξω προσεκτικά, πριν ανοίξω το στόμα μου και μας γράψουν οι εφημερίδες!  ..που να κοιτάξει κανείς να βρει ανθρώπους ένας Θεός ξέρει.

Όχι-όχι.. μέσα μας! Μέσα μας είναι οι απαντήσεις. Εκεί που φυλάει ο καθένας αυτό που του χρειάζεται και που τον ξέρει σκέφτηκα και μου ήρθε η εικόνα του πατέρα μου στο μυαλό. Μου λείπει και τον σκεφτόμουν όλη μέρα. Όταν το βράδυ έκλεισα τα μάτια μου τον είδα! Τον είδα να γελάει! Όλοι γελάγανε! Είχανε ξεκαρδιστεί! Ο πατέρας μου.. ο θείος μου ο Ντίνος, ο παππούς μου.. η γιαγιά μου, η θεία μου η Μάρω.. Κλαίγανε απ’ τα γέλια! «Εδώ θα είναι τα Ηλύσια πεδία για να γελάτε έτσι!» τους είπα, «που είναι το αστείο μπας και γελάσει και κάνας άλλος?».

Ο πατέρας μου γέλαγε ακόμα και όταν μου αγκάλιασε το πρόσωπο με τα χέρια του. «Γελάμε γιατί αυτό που συλλογίζεσαι έχει πολύ ανθρωπιά αλλά ρωτάς τον λάθος Θεό!» είπε και έκατσε δίπλα μου. «Δηλαδή…» και τον παρότρυνα να συνεχίσει, «δηλαδή αυτόν  που σου δίνει δύναμη ν’ αντέχεις και με κόπο και αχό βαρύ να υπομένεις τον ανθρώπινο πόνο, αυτόν που παρηγορεί όταν στεναχωριέσαι και σκάτε και ξανασκάτε μαζί και συνέχεια ξεφουσκώνετε  γεμάτοι απογοήτευση όταν παρατηρείται από απόσταση την ανθρώπινη κατάντια! Καλός είναι και αυτός δε λέω αλλά δεν είναι της ώρας… είναι πολύ παθητικός για τέτοιες περιπτώσεις!» το κοίταξα παραξενεμένη και γεμάτη απορία … 

«Άκου με», είπε και ανακάθισε, « Οι άνθρωποι και ο κόσμος πάντα έτσι ήτανε .. απλά όχι απαραίτητα στην δική σου πόρτα! Και όταν έρχεται η σειρά σου να ξέρεις άλλο συμπονώ και υπομένω και άλλο μοιρολατρώ και παρατηρώ τον κόσμο και δεν μπορώ να τον δεχθώ όπως είναι! ΟΧΙ .. ΟΧΙ ΑΥΤΟΝ! ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ... από τον άλλον Θεό θέλει πολύ!» και σαν να κατάλαβε ότι δεν έβγαζε νόημα αυτό που έλεγε συνέχισε..

«…τον άλλον τον μάχιμο! Αυτόν που μας μονιάζει και μας ενώνει και πάντα βρίσκει το «πως»! … Αυτόν που είχε ο κυρ Πάνος και ένιωσα μέσα μου κι εγώ όταν στα 6 μου έξω από το παράθυρο της κουζίνας είδα τους Γερμανούς να εκτελούν 45 άντρες του χωριού! Λίγο πριν στήσουν και τον τελευταίο, ο κύριος Πάνος που ήταν στην μέση περίπου της σειράς, σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε έξω από το τζάμι.. γέλασε πλατιά και μου έκλεισε το μάτι πριν πέσει κάτω νεκρός σα να μου έλεγε «τους την έσκασα»!.. σαν να ήταν μέρος κάποιας κομπίνας που είχε σχεδιάσει και που την κατάφερε, σα να τους ξεγέλασε!  ΑΥΤΟΝ τον Θεό εννοώ! Αυτόν που είχε ο παππούς σου όταν στον πόλεμο έπεσε μια βόμβα και σχεδόν τον έθαψε ζωντανό και μετά από λίγο άλλη μία έπεσε και τον ξέθαψε! …σηκώθηκε πάνω, πήρε το όπλο του και συνέχισε σαν να μη συνέβη τίποτα, συνέχισε να πολεμάει και παράλληλα έκλαιγε και γέλαγε μαζί. Αυτόν που είχα όταν περπάτησα Κόρινθο-Αθήνα για να φτάσω στο σπίτι ενός φίλου όταν έφυγα από το χωριό για να σπουδάσω και Αυτόν που είχα όταν έβγαλα τέσσερα χρόνια Νομική με ένα σακάκι και μ’ ένα παντελόνι αλλά κατάφερα και έριξα τη μητέρα σου που ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ! Αυτόν που είχε η γιαγιά σου και η θεία σου η Μάρω που είδανε μικρά κορίτσια την καταστροφή της Σμύρνης, είδανε τον πατέρα τους να τον κρεμάνε οι Τούρκοι, μεγαλώσανε σε ορφανοτροφείο και όταν ήρθε πόλεμος ξανά είχαν τη δύναμη να μας στηρίζουν γιατί είχαν μάθει και δεν το έβαλαν κάτω! Πείνα δεν μας αφήσανε να γνωρίσουμε.. ήταν ικανές να ταΐσουν ένα λόχο από το πουθενά και από το τίποτα και όταν τις ρωτάγαμε «τι είναι?»  μας έλεγαν «είναι συνταγή απ’ τη Γαλλία!» Χααχαχα… ποιος ξέρει τι τρώγαμε αλλά ήταν ωραίο! ... θέλει απ’ αυτόν τον Θεό που είχαμε όλοι όσοι ενώ περνάγαμε κατοχή, εμφύλιο και χούντα φτιάξαμε σπίτια, δουλειές, διδάξαμε νεότερους και το πιο σημαντικό κάναμε εσάς! Απ’ απ’ αυτόν που μας έφερε κοντά και τώρα που μιλάμε στο όνειρο σου… απ’ Αυτόν θέλει ΠΟΛΥ.. κανείς δεν τον ξέρει .. κανείς δεν τον έχει δει και όμως τα κατάφερε ολ’ αυτά!  Έχε πίστη και απλά προχώρα και με το άδικο μην συμβιβάζεσαι αλλά γέλα! ..γέλα και συνέχιζε γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπο!

Ήταν τόσο πολύ ζωντανό και είχε τόσο πολύ αγάπη και ζωή αυτή η στιγμή που όταν άνοιξα τα μάτια μου το πρωί σαν να ήταν όλοι ακόμα εκεί και το μέτωπο μου σαν να ήταν ακόμα υγρό στο σημείο που με φίλησε.

Απ’ αυτόν τον Θεό που δεν είναι άλλος από εμάς τους ίδιους και την ιστορία που έχουμε όλοι μέσα μας πρέπει να βρούμε ΠΟΛΥ.

Δεν το έσπασα το βάζο άλλα δεν θα το δηλώσω κιόλας.. Θα το κρατήσω να θυμάμαι αυτούς που είναι η ιστορία μου και τον κύριο Πάνο μαζί τους… και όταν θα μου έρχονται τα πρόστιμα για κάτι που δεν έκανα, για να πληρώσω για κάτι που δεν χρωστάω... όταν έρχεται ο φόβος το βράδυ και η εικόνα του κάθε παιδιού που χάνει τη ζωή του για λίγα ευρώ.. θα τους φαντάζομαι να μου γελάνε πλατιά, να μ’ αγαπάνε βαθιά και να μου κλείνουν το μάτι σαν να τους την «σκάσαμε» παρέα! ... θα αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου και τα’ όνειρά μου πιο δυνατά γιατί ο κύριος Πάνος γέλασε επειδή είδε στο παράθυρο ένα μικρό αγόρι που θα τα κατάφερνε και τίποτα δεν είχε χαθεί.. γιατί εκεί στην οδό των 45 όπως την έχουν ονομάσει πια, ο κύριος Πάνος είχε προλάβει ν’ αγαπήσει και να κρατήσει στην αγκαλιά του την κόρη του και τον γιο του που θα συνέχιζαν τη ζωή με περισσότερο πείσμα μετά από το δικό του τέλος. 

 (Μικρό διήγημα - Αργυρώ Σταυράκου -19/1/2016)