Ιστορία ενός ανθρώπου στο πρόσωπο μιας γυναίκας, στο βλέμμα ενός άντρα. Λατρευτές υπάρξεις που χάσαμε, χαμογελούν σε έρημα παράθυρα σαν μαχαιριές στην άβυσσο του χρόνου... Το γέλιο τους παίρνει το νου …
Γιατί δεν ξεχνιούνται; Γιατί δεν ξεχνούν;
Σκάβουμε το χώμα να ξεθάψουμε τους νεκρούς. Η όψη τους αναμετριέται με το θάνατο... Αυτόν τον ανίκανο…
Βαθαίνουν παράξενα οι ώρες. Ο άνεμος διαβαίνει αινιγματικός…
Τα όρια της ζωής και του θανάτου μια ανθρώπινη συμφωνία, παιδική κι αθώα. Η αλήθεια ασύλληπτη...
Ο άνεμος τρίζει έρημες πόρτες. Οι ψυχές που έφυγαν φτερουγίζουν σαν ανάλαφρα πουλιά. Το ξημέρωμα θροΐζει στις ματιές τους. Χαϊδεύουν το χρόνο, κοιμούνται αιώνια σαν άσαρκοι άγγελοι.
Ήρεμες μορφές, αγγίζουν με τις παλάμες το σώμα τους σαν να το ταιριάζουν σε παλιές κορνίζες. Σαν να έζησαν γνωρίζοντας από πάντα ότι θα γίνουν μία φωτογραφία, μία και μοναδική σε άδειους τοίχους, σε έρημους σταυρούς. Με τη γαλήνη ν’ ακούγεται στ’ ακίνητα βλέφαρα τους. Με τη νιότη και τα γηρατειά σταματημένα στην ειρήνη της φωτογραφίας. Με τα παραθύρια στολισμένα απ’ τις μορφές τους...
Κι ο πόνος, ζεστό μαχαίρι, βαθαίνει…
Τα χρόνια σιγοκαίνε το καντήλι τους και περιμένουν... Γαληνεύουν σιγά-σιγά τις ψυχές, κάνουν τις μαχαιριές του πόνου λεπίδες της ελπίδας και κόβουν μ’ αυτές τις μέρες…
Ο θάνατος θρηνεί. Η λήθη άγνωστη… Ένα αιώνιο παρόν χαμογελάει σαν παρηγοριά. Κατανοεί την αιωνιότητα. Ρίχνει γάργαρο νερό κι η σκέψη λυτρώνεται από αλυσίδες πανάρχαιες. Μια γνώση παράξενη απλώνεται, κάτασπρη σαν γαλήνη. Ειρηνεύουν οι οδοί, η πίστη περπατά στα νερά. Οι νεκροί οδηγούν την ανάσταση.
Η ψυχή γαλήνια τους παρακολουθεί στο φεγγαρόφωτο. Ο δρόμος τους ειρηνικός. Χαμογελάνε στις φωτογραφίες. Γίνονται φυλαχτό στο στήθος. Η στοργή τους γλυκύτατη. Κι η όψη τους, αξέχαστη, συντροφεύει την ελπίδα μας νοσταλγικά…
(απ’ το ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου