Κεντρίζει ο χρόνος το γαλάζιο της ίριδας
της ζωής το πάλλευκο.
Στον αντικατοπτρισμό τους,
κοιμούνται φεγγάρια τις νύχτες,
δραπετεύουν ήλιοι τη μέρα.
Μεταξένια σιγή που διαστέλλονται οι φθόγγοι,
τροχοδρομούν στα στεγανά τους οι στίχοι.
Ακάματος, τυλίγεται ο χρόνος
στο σώμα τους.
Μιλά σιγανά στο δάκρυ που φυλάει
τους όρκους.
Στα νοτισμένα πλευρά του χρόνου χάνεται,
στων οριζόντων τους θύλακες.
Πληθαίνουν οι λέξεις σαν η κραυγή ξεμακραίνει,
ανάλαφρη η απόσταση κιοτεύει.
Ξαστερωμένες βροχές καθαρίζουν την πάχνη,
το χτες, το αύριο, αναστάσιμο γίνεται,
δυνατό, με νότες λεύτερες.
Άρωμα μέλλοντος, εισπνέει το ποίημα.
11/2/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου