Όλη την ώρα μιλούσε για το θεό
τον τριαδικό θεό
και χρειάζονταν επιχειρήματα
εικόνες να δακρύζουν, θαύματα.
Κάπου σταματούσε, σας κουράζω έλεγε, σας ζάλισα
α, όχι, λέγαμε εμείς, συνέχισε, όμορφα τα λες.
Και να ο διάβολος σκίαζε το βλέμμα του
και νά οι άγιοι παρέλαση απ’ το τραπέζι μας
και νά οι καταστροφές, νά το πάθος, νά ο φανατισμός
κι ο δογματισμός, όλα στριμωγμένα πίσω από ένα στενό κρανίο.
Και νά ο αφορισμός και νά το πέλαγος.
Εκείνος σαν βαρκούλα ν' αρμενίζει.
Και νά που τι να πεις και τί να πράξεις
αγαπημένη μόνο σιωπή
σ’ ένα στόμα αδιάκοπο κι ακατάπαυστο
χωρίς διακοπή.
Και νά μάτια που αναζητούσαν την αντίρρηση, τη διαφωνία.
Μα νά που κανείς μας δεν διαφωνούσε - ωραία λέγαμε τα λες
και γύριζε το πάθος πίσω κι η καταστροφή.
Τί άνθρωπος, τί παπάδες, τί ευαγγέλια, όλα ένα κουβάρι
όλα ένα πέσιμο, όλα μια λαχτάρα για το φως.
Και καθώς έφευγε, μ’ εγκάρδιους χαιρετισμούς
ένας συνδαιτυμόνας δίπλα μας βαθιά αναστέναξε.
Κι είχε έξω μια τόσο υπέροχη μέρα να τη χαρείς.
Λοξά έπιασα τον εαυτό μου να συνομιλεί
με κάτι δεκοχτούρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου