ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΛΑΪΤΖΑΚΗ " Το χάραμα"

Και να σκεφτεί κανείς πως τίποτα δεν άφησα στην τύχη 

όσα πεθύμησα, τ’ απόκτησα με κόπο και θυσία 

νύχτες αγρύπνιας, στέρηση, βουβή απελπισία 

μα εγώ τα γκρέμισα τ’ απόρθητά τους τείχη. 

Όμως γιατί στο χάραμα το πιο δικό μου 

ψάχνω εκείνον τον παλιό τον εαυτό μου 

σε κόσμους που δεν έχουν συνοχή 

και μου θυμώνω που με πάθος κυνηγούσα 

πράγματα ανούσια, αισχρά λαθροθηρούσα, 

χωρίς κανένα δισταγμό ή ενοχή. 

Θα ’λεγαν κάποιοι πως τα έχω καταφέρει μια χαρά 

χάνεται ο κόσμος, μα εγώ είμαι ευνοημένη

 δεν ξέρουν, θύμησες κι ανάσες μου ταράζουν τα νερά, 

πως κρύβει ο χρόνος στο χιτώνα του σουγιά και περιμένει. 

Κι όταν το χάραμα βυθίζομαι εντός μου 

με πλημμυρίζουν τα ποτάμια όλου του κόσμου 

ο ουρανός μου στάζει πόνο υγρό και θλίψη

 κι αναζητώ κάτω απ’ το βάρος των αιώνων 

το γέλιο των εφηβικών μου χρόνων, 

εκείνο το παιδί πού έχει κρυφτεί; 

Αλήθεια, εκείνο το παιδί πού το ’χω κρύψει; 

Καλαϊτζάκη Κατερίνα


Φωτογραφία : Κατερίνα Καλαϊτζάκη - Σύρος