Δεν θυμάμαι αν ήταν
χειμώνας ή καλοκαίρι
Διαπλέοντας νωθρά
ποτάμια
τον ίσκιο μου είδα
που με περιγελούσε,
αργά έπεφτε το βράδυ
ασημένιο μήνυμα
στις όχθες των ματιών
γεμάτα απάτες
ποικιλόμορφων εικόνων.
Κι όλα εκείνα
τα μαραμένα ρόδα
της νιότης επέστρεφαν
να αναζωογονηθούν
στο αποσκελετωμένο
πανόραμα του κόσμου,
μες στα πελάγη
τ΄ουρανού αγρύπνησα
υφαίνοντας στα δάχτυλα
πολύχρωμες φαντασιώσεις.
Τα μάταια φιλιά της κόρης
που΄πλυνε και τραγούδαγε
ωσάν ποτάμια,
τα δάκρυα ανέβηκαν
στα μάτια με την ανάμνηση,
τον χείμαρρο άκουγα
τον μακρινό που έβρεχε
τις ερημωμένης πόλης
και στο βάθος άσπριζε
αβέβαιη ωχρότης
μιας κουρτίνας.
Τα μαλλιά της πήρε
κι ανέμισε ο άνεμος
προσκαλώντας κιθάρες
πριν χαθεί ο ήχος στο άπειρο
αόριστα όνειρα έκανα
στο παράλογο φως της νύχτας,
θρόνιασε στο παράθυρο,
άστραψε η αναμονή της νιότης
στο ασήμωμα.
Την είδα με απαλές κινήσεις
να κλείνει το παράθυρο,
η σκιά μου εξασθένησε,
μα πρόλαβα και της δώρισα
της αγάπης μου το φως,
φως κυλιόμενο μιας ανάμνησης
το αναπόφευκτο...
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία είναι από το https://www.pinterest./
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου