ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ (Αγγελική Γιαννοπούλου) "Τι καιροί! Τι ευκαιρίες!"

To ημερολόγιο γράφει τέλος Αυγούστου. Κατηφορίζει κι αυτό το καλοκαίρι. Μια θάλασσα που μάγεψε ξανά με το γαλάζιο της, σταφύλια στο τραπέζι ανακατεμένα με πάγο στο πήλινο χειροποίητο μπωλ, παρέες βραδινές, πρωινά λαρυγγίσματα των τζιτζικιών, βιβλία πολλά, ξεχωριστά για να διαβάσουμε. Απέναντι σε αυτό το καλοκαίρι όλοι εμείς έπρεπε να προσέχουμε τις όποιες συναντήσεις μας με μάσκα στο χέρι, στο πρόσωπο, με αγωνία για τον οικονομικό μας προγραμματισμό, για τις τόσες αναπάντεχες βροχές που κατάστρεψαν ζωές, οι πυρκαγιές να συμμετέχουν σε αυτή τη δυσοίωνη πραγματικότητα κι ο εξ΄ ανατολών κίνδυνος ορατός παρά ποτέ. Κι ανάμεσα η λαχτάρα για χαρά, για πραγματική χαρά.

Τούτη τη χαρά που δεν είναι απλά ευχαρίστηση , κατανάλωση αγαθών. Είναι πιο δύσκολη να την κατακτήσεις, θέλει αγώνα συνεχή με το διαμορφωμένο εαυτό που κλείσαμε σε παρένθεση ( εργασία, φαγητό, ύπνο, αγωνίες πραγματικές και φανταστικές, αντιπάθειες, συμπάθειες, το φοβερό φαίνεσθαι μας , το κρυφό είναι μας), μια παρένθεση που εγκλωβίζει. Ίδια η στάση μας απέναντι σε κάθε αρνητική πρόκληση κι η λύπη, η θλίψη, η στενοχώρια σύννεφα βαριά να μας κόβουν την ανάσα, να ζούμε χωρίς να ζούμε.

Διαπιστώνουμε όλο και πιο πολύ πως οι καιροί κι οι συγκυρίες μάς οδηγούν εκούσια- ακούσια στην πιο άσχημη εκδοχή της βιωτής μας. Φορτώνουμε στις Κυριακές, στις αργίες, στις γιορτές, στο καλοκαίρι, προσδοκίες σαν να μην είναι μέρος της ζωής μας οι άλλες μέρες. Αχ, και να καταλαβαίναμε πως κάθε μέρα, γιορτινή ή όχι, καλοκαιρινή ή χειμερινή, είναι δώρο, είναι ζωή. Τότε θα βγαίναμε από τις προσωπικές μας ματαιώσεις, θα τις διαχειριζόμαστε διαφορετικά με πίστη, με ελπίδα, με θάρρος, με τόλμη, με υπέρβαση. Απογοητευμένοι κι από τους γύρω που δεν ανταποκρίθηκαν στην εικόνα που φτιάξαμε γι αυτούς ή στην εικόνα που μας παρουσίασαν, προσθέτουμε στον εαυτό μας κι άλλες ματαιώσεις, ενοχές, βαρυθυμίες, δημιουργούμε φωλιές για τα πιο αρνητικά συναισθήματά μας. Αυτοί δε που κραυγάζουν για ατομική ευθύνη λες κι είμαστε μονάδες μέτρησης σε έναν κατάλογο είναι εκείνοι που αποποιούνται τη δική τους ευθύνη ως προς το σύνολο. Είμαστε πρόσωπα, όχι άτομα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μας αναλογούν, προσπαθούμε να ζήσουμε σε πραγματικά παράδοξους καιρούς.

Σε έναν κόσμο που το να έχεις χαρά κι εννοώ εκείνη τη χαριτωμένη εσωτερική χαρά, είναι σχεδόν αμάρτημα. Γιατί κάθε τι κακό μας χειραγωγεί, κάθε τι υλικό κι αν το κατακτήσουμε μας αφήνει στην ψυχή ένα κενό δυσαναπλήρωτο, αν δεν κατανοήσουμε το πώς ( φτάσαμε σε αυτό το αδιέξοδο),το γιατί ( επιλέξαμε ό,τι μας κάνει κακό) και το τι ( μπορούμε με επίγνωση εαυτού και κοινωνικού περιβάλλοντος) να αποφασίσουμε. Κάπου εκεί κρυμμένη είναι η χαρά πίσω από την αυτογνωσία, την αληθινή αγάπη, τη θέση πως ο άνθρωπος όπως είναι ικανός για το χειρότερο είναι και για το καλύτερο. Στο καλύτερο, που είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, βρίσκεται η χαρά, εκεί θα τη βρούμε να μας περιμένει.

Η χαρά

με τα χέρια ανοιχτά

που δίνει κρυφά

σαν αυγερινός μες στη νυχτιά

σιωπηλά περπατά

με πόδια γυμνά

με ή χωρίς συντροφιά

η χαρά

ξέρει να δακρύζει

ξέρει να αγκαλιάζει

ξέρει να χαμογελά

άρωμα γιασεμιού

αύρα του καλού

ξαστεριά

@ Αγγελική Γιαννοπούλου

*

*

φωτ: Gianluca Corona  artist